Ο ψαράς

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας ψαράς που καθόταν σε μιαν όμορφη ακρογιαλιά με το καλάμι του φυτεμένο στην άμμο και το δίχτυ του βυθισμένο στην αστραφτερή γαλάζια θάλασσα, κι απολάμβανε τον απογευματινό ήλιο, με την ελπίδα να πιάσει και κανένα ψάρι.

Την ίδια ώρα, ένας πολυάσχολος επιχειρηματίας που περπατούσε στην ακροθαλασσιά, σε μια προσπάθεια ν’ απαλλαγεί λίγο από τις σκοτούρες της ημέρας, πλησίασε κοντά του. Τότε πρόσεξε τον ψαρά μας που καθόταν στην παραλία, κι αποφάσισε να εξετάσει πώς και γιατί ο άλλος ψάρευε, αντί να δουλεύει σκληρά για να κερδίσει το ψωμί της οικογένειάς του.

«Σαν να μην πρόκειται να πιάσεις και πολλά ψάρια, έτσι;», του είπε. «Θα ήταν καλύτερο να δουλεύεις πιο σκληρά, αντί να την αράζεις στην αμμουδιά».

«Και τι θα κερδίσω;», ρώτησε ο ψαράς μας κοιτώντας τον μ’ ένα χαμόγελο.

«Θα μπορούσες να έχεις περισσότερα δίχτυα και να πιάσεις πιο πολλά ψάρια!», απάντησε ο επισκέπτης.

«Και τότε τι θα κερδίσω;», ξαναρώτησε ο  ψαράς χαμογελώντας.

«Θα έχεις πολλά λεφτά και θα μπορέσεις ν’ αγοράσεις μια βάρκα, πράγμα που θα σημαίνει ακόμη μεγαλύτερες ψαριές!» ξαναείπε ο επιχειρηματίας.

«Και τότε τι θα κερδίσω;», και πάλι η ίδια ερώτηση απ’ τον ψαρά.

Ο πολυάσχολος κύριος άρχισε να φουντώνει με τις ερωτήσεις του ψαρά. «Θα μπορέσεις τότε ν’ αποκτήσεις ένα μεγαλύτερο σκάφος και να προσλάβεις και ανθρώπους να δουλεύουν για σένα!» του είπε.

«Και τότε τι θα κερδίσω;»

Τώρα ο επισκέπτης άρχισε να θυμώνει, «Μα δεν καταλαβαίνεις επιτέλους άνθρωπέ μου; Θα ναυπηγήσεις έναν ολόκληρο ψαράδικο στόλο που θα ταξιδεύει σ’ όλο τον κόσμο και θα ψαρεύουν οι άλλοι για σένα!»

«Και τότε τι θα κερδίσω;», ξανά η ίδια ερώτηση.

Τώρα ο επιχειρηματίας μας είχε αναψοκοκκινίσει από οργή και άρχισε τις φωνές. «Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι μπορείς να γίνεις τόσο πλούσιος, ώστε να μην έχεις πια την ανάγκη να δουλεύεις; Θα μπορείς να περνάς όλη τη ζωή σου καθισμένος στην αμμουδιά και να χαζεύεις το ηλιοβασίλεμα. Δεν θα έχεις καμιά σκοτούρα στον νου σου!»

Και τότε ο ψαράς μας τον κοίταξε στα μάτια και μ’ ένα χαμόγελο του είπε, «Και του λόγου σου τι νομίζεις ότι κάνω αυτήν την ώρα;»

Το νόημα δεν βρίσκεται πάντα στον τελικό προορισμό αλλά στη διαδρομή που προηγείται…