Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Η ιστορία με τα δύο βότσαλα και η φαντασία στην επίλυση προβλημάτων



Υπήρχε μια φορά σ' ένα μικρό χωριό ένας φτωχός γεωργός που χρωστούσε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό σε ένα τσιγκούνη γέρο και έφθανε ο καιρός που θα έπρεπε να του το επιστρέψει. Ο γεωργός είχε μια πολύ όμορφη κόρη την όποια λιγουρευόταν ο γέρο-κατεργάρης και έτσι του πρότεινε μια συμφωνία.

Του είπε ότι θα ακυρώσει το χρέος αν θα μπορούσε να παντρευτεί την κόρη του.
Ο αγρότης και η κόρη του ένιωσαν αηδία για την πρόταση αυτή.
Ο γέρο κατεργάρης είπε ότι καλό θα ήταν η τύχη να αποφασίσει για το αποτέλεσμα και συνέχισε:
-Θα βάλω δύο βότσαλα, ένα μαύρο και ένα λευκό σε ένα άδειο πουγκί και η κόρη σου θα πρέπει να τραβήξει ένα από τα δύο, χωρίς να κοιτάξει...

Αν βγάλει το μαύρο, πρέπει να με παντρευτεί και το χρέος σου σβήνεται!
Αν βγάλει το άσπρο δεν θα με παντρευτεί και το χρέος επίσης, διαγράφεται!
Αν αρνηθεί να επιλέξει ένα βότσαλο θα πας στη φυλακή αφού δεν έχεις να πληρώσεις!

Καθώς μιλούσε ο γέρο κατεργάρης, πήγε μπροστά και πήρε από το έδαφος δυο βότσαλα...
Η κόρη όμως που είχε κοφτερή ματιά είδε πως ο γέρος πήρε δυο μαύρα βότσαλα και τα έβαλε μέσα στο πουγκί, αλλά δεν είπε τίποτα.
Ο παλιοδανειστής ζήτησε από την κόρη να επιλέξει ένα βότσαλο... Η συζήτηση γινόταν στο δρόμο μπροστά από το σπίτι του γεωργού και ο δρόμος ήταν όλος στρωμένος με βότσαλα.
Φανταστείτε για μια στιγμή τι θα κάνατε εσείς. Τι θα προτείνατε στη κόρη να κάνει;

Ας αναλύσουμε την κατάσταση, υπάρχουν τρεις περιπτώσεις:

Η κόρη αρνείται να πάρει ένα βότσαλο!
Η κόρη βγάζει και τα δυο βότσαλα αποκαλύπτοντας ότι ο γέρος τους εξαπάτησε!
Η κόρη παίρνει ένα μαύρο βότσαλο και θυσιάζεται, παντρεύεται τον γέρο κάνοντας πως δεν κατάλαβε και σώζει τον πατέρα της από τη φυλακή!

Σκεφτείτε για μια στιγμή την όλη κατάσταση.
Το δίλημμα της κόρη δεν μπορεί να επιλυθεί δίκαια με την παραδοσιακή λογική! Σκεφτείτε τις συνέπειες καθεμιάς από τις τρεις πιθανές επιλογές.
Λοιπόν, τι θα κάνατε;
Να λοιπόν τι έκανε η νεαρή γυναίκα:
Έβαλε το χέρι της στη σακούλα διάλεξε ένα βότσαλο το οποίο δήθεν αδέξια της έπεσε στο έδαφος και προτού να προσδιοριστεί αν ήταν μαύρο ή άσπρο, αναμειγνύεται με τ' άλλα χαλίκια στο έδαφος.
-Αχ! είμαι σίγουρα πολύ αδέξια, δήλωσε λυπημένη η νεαρή γυναίκα, αλλά δεν έχει σημασία ας βγάλουμε το άλλο βότσαλο που έμεινε για να καταλάβουμε πιο από τα δυο βότσαλα είχα πάρει, δεν νομίζετε;
Δεδομένου ότι το δεύτερο βότσαλο ήταν μαύρο, το πρώτο έπρεπε να είναι λευκό.
Ο παλιοδανειστής δεν τόλμησε να αναφέρει την εξαπάτησή του!!!
Η νεαρή γυναίκα κατάφερε να μετατρέψει μια φαινομενικά αδιέξοδη κατάσταση σε μια ιστορία με καλό τέλος.
Ηθικό Δίδαγμα:
Λύση υπάρχει για τα περισσότερα προβλήματα, για να τη βρούμε θα πρέπει να εξετάσουμε διεξοδικά όλες τις οπτικές γωνίες του προβλήματος.
                                                                               Kινέζικη ιστορία
Πηγή : http://www.kiosterakis.gr/plus/diafora/istories/281-kinezikh-istoria-gia-dyo-votsala

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Να γίνουμε πιο τρυφεροί


Όταν αγαπούμε, σεβόμαστε και θαυμάζουμε κάποιον και κατόπιν όταν βλέπουμε ότι υποφέρει, - πάντα με κατάπληξη επειδή μας φαίνεται απαράδεκτο η ευτυχία που αναβλύζει από μέσα του να μην προέρχεται από μια πηγή προσωπικής ευτυχίας.

- τα αισθήματα της αγάπης, της εκτίμησης και του θαυμασμού μεταμορφώνονται ουσια­στικά: γίνονται πιο τρυφερά, δηλαδή το χάσμα που μας χωρί­ζει μοιάζει να γεφυρώνεται, και μια προσέγγιση ίσου προς ίσον φαίνεται να πραγματοποιείται.

Τώρα, μας φαίνεται δυνατό να του δώσουμε ένα αντάλλαγμα, ενώ προηγουμένως τον φα­νταζόμαστε ανώτερο από την ευγνωμοσύνη μας. Αυτή η ικα­νότητα να δίνουμε σε αντάλλαγμα μας εξυψώνει και μας προ­καλεί μεγάλη χαρά.

Προσπαθούμε να μαντέψουμε τι μπορεί να καταπραΰνει τον πόνο του φίλου μας και του το προσφέ­ρουμε. Αν θέλει λόγια, βλέμματα, προσοχή, υπηρεσίες, τονω­τικά, δώρα, - του τα δίνουμε.


Αλλά πριν απ’ όλα: αν θέλει να υποφέρουμε με το θέαμα του πόνου του, προσφερόμαστε να υποφέρουμε μαζί του, γιατί όλα αυτά μας παρέχουν την από­λαυση της ενεργητικής ευγνωμοσύνης: αυτό ισοδυναμεί με την λέξη, στην καλή εκδίκηση.

Αν δεν θέλει να δεχτεί και δεν δέχεται τίποτα από μας, τότε απομακρυνόμαστε ψυχροί και θλιμμένοι, σχεδόν πληγωμένοι: είναι σα να απορρίπτουν την ευγνωμοσύνη μας, - και σ’ αυτό το θέμα τιμής, ακόμη και ο καλύτερος άνθρωπος είναι εύθικτος.

Απ’ όλα αυτά, συμπεραί­νουμε ότι, στην πιο ευνοϊκή περίπτωση, υπάρχει κάτι ταπεινω­τικό στην οδύνη, ενώ στη συμπόνια υπάρχει κάτι που εξυψώνει και δίνει υπεροχή, κι αυτό είναι που χωρίζει για πάντα αυτά τα δύο αισθήματα.

____
 ~ Από το βιβλίο του Νίτσε: Αυγή, Σκέψεις για τις ηθικές προλήψεις

 Πηγή: http://antikleidi.com/2014/11/11/triferi/

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Όσα ξέχασαν να μας πουν…


Ξέχασαν να μας πουν:

-πως ένα κι ένα δεν κάνει πάντα δύο, κάνει και τρία ή και τίποτα. Πως δεν ανταμείβονται όλοι οι κόποι. Η ζωή δεν είναι πράξη ιδανική, μήτε εξίσωση ρομαντική και η Θεία Δίκη δε διαφέρει και πολύ από τη θεία Βίκη!

-πως τα παιδιά δεν αναθρέφονται μονάχα με γάλα. Θέλουν άλλα πράγματα πιο με…γάλα! Αγάπη και φροντίδα σου ταιριάζει αν θες να λέγεσαι μάνα, κότσια και τσαγανό αν θες να λέγεσαι πατέρας.

-πως οι σχέσεις δεν χτίζονται με τούβλα. Θέλουν θεμέλια πιο γερά, συναισθήματα πιο αγνά. Τα «συγνώμη» δεν είναι συγχωροχάρτια, βάστα την αξιοπρέπειά σου σφιχτά, κι όλα τ’ άλλα πέταξέ τα.

-πως όμορφος δεν είσαι εσύ με τα γαλανά μάτια, μα εσύ με τη γαλανή καρδιά, εκείνη που κοιτά τον ουρανό και τα χρώματά του αφομοιώνει στο λεπτό. Κι ας έχεις μάτια καστανά, σου πάνε καλύτερα!


Ξέχασαν να μας πουν:

-πως μόρφωση δεν είναι ένα σακί με γράμματα αράδα. Θέλει κόπο να τα βάλεις στη σειρά, να σχηματίσεις την ομορφότερη λέξη. Όταν κακόβουλοι δαίμονες κατακλύζουν το νου, λίγα γράμματα, να ξέρεις, χωρίζουν τη συμπόνια απ’ την απονιά και η ελπίδα με την απελπισία δεν έχουν απόσταση μεγάλη.

-πως ο συν-άνθρωπος είναι κι αυτός άνθρωπος (ναι, ναι!) και πως για να το συνειδητοποιήσεις οφείλεις πρώτα εσύ να μάθεις να φέρεσαι σαν τέτοιος(άνθρωπος). Μη τους φορτώνεις με ανήθικους χαρακτηρισμούς και λόγια περιπαικτικά, ξέρεις μήπως κι εσύ ποιο Γολγοθά ανεβαίνει ο καθείς;

-πως τούτη η γη για όλους πλάστηκε κι έχουμε την ηθική υποχρέωση να την προστατέψουμε. Πως στον αέναο αγώνα να αφήσουμε έναν κόσμο όμορφο για τα παιδιά μας, ξεχάσαμε να αφήσουμε παιδιά όμορφα γι’ αυτόν τον κόσμο!

-τα σχολειά μας να φυλάξουμε, είναι ό, τι απέμεινε από γνώση. Δε βαστούν όλοι οι δάσκαλοι αρετές, κανείς δεν αντιλέγει. Μα είναι κι εκείνοι οι Άνθρωποι που κάθε μέρα επιστρέφουν σπίτια τους με μια πνοή λιγότερη, γιατί είναι η αναπνοή που χάρισαν στα παιδιά τους. Στα παιδιά ΣΑΣ.

Ξέχασαν τελικά να μας πουν πως η ζωή είναι άδικη και πως όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε, τόσο καλύτερα θα ζήσουμε. Πως η ζωή είναι γένους θηλυκού- και ΝΑ η δικαίωση της γιαγιάς μου: ό, τι από –η αρχίζει, να το φοβάσαι. Άτιμο είναι!

                                                               Μπουμπάρη Μαριλένα

                                                    πηγή: http://antikleidi.com/2014/11/26/ksexasannamaspoun/




Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Πώς θα αποκτήσω αληθινούς φίλους;


Μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς φίλους; Ίσως και να μπορεί αλλά δε θα ζήσει καλά. Οι σχέσεις μας με τους φίλους επηρεάζουν πολύ την αυτοεκτίμησή μας. Την τρέφουν αλλά και την σταθεροποιούν.

Πώς κάνουμε φίλους;

Ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε προς τα έξω επηρεάζει τους άλλους και την κρίση τους για εμάς. Μια ομάδα κοινωνιολόγων προσπαθώντας να δώσει απάντηση στο ερώτημα αυτό, κατέταξε τους ανθρώπους σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με το πώς μιλούσαν για τον εαυτό τους.Εκείνοι που μιλούσαν εξαιρετικά επαινετικά. «Είμαι σπουδαίος και έχω πολλά χαρίσματα»Εκείνοι που μιλούσαν πολύ υποτιμητικά. «Δεν αξίζω τίποτα, έχω πολλά ελαττώματα»Και εκείνοι που μιλούσαν ουδέτερα. «Έχω ελαττώματα αλλά έχω και χαρίσματα».

Πότε γινόμαστε συμπαθείς;

Γινόμαστε πιο συμπαθείς όταν μιλάμε θετικά στους άλλους για τον εαυτό μας, όμως μας εκτιμούν πολύ περισσότερο όταν αναφέρουμε συγχρόνως και τα αδύνατα σημεία μας. Όταν κάποιος παινεύει υπερβολικά τον εαυτό του, πλησιάζει στο όριο της εξαπάτησης. Όταν πάλι κάποιος αυτουποτιμάται δείχνει να αγνοεί ποιος είναι πραγματικά.Ο Αμερικανός συγγραφέας Ντέιλ Κάρνεγκι σε ένα αρκετά παλιό βιβλίο του μας συμβουλεύει τι πρέπει να κάνουμε για να έχουμε φίλους. Αναφέρει 3 τρόπους για να γινόμαστε συμπαθείς στους άλλους και να ανεβάζουμε παράλληλα την αυτοεκτίμησή μας .

Να ακούμε τους άλλους.

Να τους μιλάμε για πράγματα που τους ενδιαφέρουν.

Να κάνουμε τους άλλους να νιώθουν ότι έχουν αξία για εμάς.

Πώς γεννιέται μια αληθινή φιλία;

Ο Γάλλος φιλόσοφος Μονταίν στα περίφημα Δοκίμιά του μιλά για την αληθινή φιλία. «Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε σε μια δημόσια γιορτή της πόλης νιώσαμε τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο, τόσο ζεστά και οικεία που τίποτα δεν μας φαινόταν πιο οικείο από τη σχέση που είχαμε ο ένας προς τον άλλο»Όσο περισσότερο θεωρούμε ότι μοιάζουμε με κάποιον, τόσο πιο κοντά νιώθουμε, και μας φαίνεται πιο εύκολο να γίνουμε φίλοι. Αν μάλιστα αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας, τότε γίνεται ευκολότερα φίλος μας, κάποιος που νιώθει όπως εμείς.Επιλέγουμε για φίλους εκείνους που μας μοιάζουν;Οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν για φίλους τους ανθρώπους που τους μοιάζουν, τουλάχιστον στους τομείς εκείνους που θεωρούν βασικούς για την αυτοεκτίμησή τους. Εξωτερική εμφάνιση, κοινωνική θέση κτλ. Αν η απόσταση σε κάποιον τομέα είναι μεγάλη (κοινωνική τάξη για παράδειγμα) τότε θα πρέπει να έχουν άλλα κοινά σημεία, ιδιαίτερα σημαντικά, για να μπορέσουν να γίνουν φίλοι.Το βλέπουμε πολύ καθαρά στους νέους που οργανώνονται σε παρέες ανάλογα με τα κοινά τους ενδιαφέροντα. Για να αποφύγουν τις κοινωνικές διακρίσεις επιλέγουν φίλους που να έχουν ανάλογες επιδόσεις με τις δικές τους. Το ίδιο συμβαίνει και στις περιθωριακές ομάδες: άτομα που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση κάνουν παρέα μεταξύ τους, νιώθουν θαυμάσια μαζί παρόλο που εξακολουθούν να βρίσκονται στο περιθώριο. Η αυτοεκτίμηση λοιπόν μιας κλειστής ομάδας ανθρώπων δεν είναι χαμηλότερη από την αυτοεκτίμηση των άλλων ανθρώπων, επειδή δεν συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους άλλους, αλλά με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας.

Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα ή στα καλά; 

Πότε αναζητούμε τους φίλους μας, και για ποιους λόγους;

Ένα άτομο με υψηλή αυτοεκτίμηση θα αναζητήσει τους φίλους όταν έχει μια επιτυχία για να ακούσει τις επιδοκιμασίες τους. «Κοίτα πώς τα κατάφερα πάλι» μοιάζει να τους λέει. Όταν όμως αυτό είναι μία διαρκής πρακτική, γίνεται εκνευριστικό.Αντίθετα το άτομο με πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση δείχνει να αποζητά περισσότερο τους φίλους του την ώρα της αποτυχίας. Χρειάζεται τους φίλους κυρίως για να ακούσουν τα παράπονά του. Όμως έτσι κινδυνεύει να θεωρεί διαρκώς τον εαυτό του θύμα και χαμένο. Αργά ή γρήγορα θα χάσει την υποστήριξή τους γιατί θα βαρεθούν να παίζουν το ρόλο του ψυχοθεραπευτή, χωρίς μάλιστα να έχουν επιδιώξει αυτό τον ρόλο. Όταν φέρεστε με αυτό τον τρόπος κινδυνεύετε να χάσετε τους φίλους σας.
                                                                                    
                            Γράφει ο Christophe Andre, κλινικός ψυχίατρος.
                                                                                                       Πηγή: boro.gr 

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Τα Φθινοπωρινά Φύλλα


Αν και πιο πολύ στο θάνατο ταιριάζει,
ωστόσο δίνει ομορφιά απόκοσμη, γεμάτη,
όπου της φύσης η ψυχή σε μια γλυκύτητα βαθιά
περνά και γαληνεύει
στου φθινοπώρου τα απαλά χάδια,
που έρχονται σ’ εκείνη την αστραποβολή
της ψυχής που δρέπει τους καρπούς
της εμπειρίας στον κόσμο με τα μυστικά,
που κρύβονται πίσω από τις ομορφιές

τις πλάνες κι άδοξες στο βάθος.
Να τος ο δρόμος μες στου δάσους τις σκιές.
Μα τώρα οι σκιές λιγόστεψαν,
τα δέντρα χάνουνε πια τα φύλλα τους
κι αυτά το δρόμο σκέπασαν
με χρώματα τόσο γλυκά,
μνήμη για ν’ αφήσουνε εκείνης της οικειότητας
της ζωής που κρυμμένη ξεκουράζεται
κάτω απ’ του χειμώνα το κρύο πέπλο.
********

Φύλλα κίτρινα και κοκκινωπά
σαν τα πουλιά στον ουρανό πετούν,
σωριάζονται πάνω στη γη απαλά
μ’ ένα τελικό μουρμουρητό,
να μην ξεχαστεί αυτή η γνώση της ζωής
που μάθαν τότε που κυματίζαν ζωηρά
στων δέντρων τα γερά κλαδιά
στης αφθονίας τις εποχές.

Τα δέντρα στέκουν σταθερά στων εποχών τα περάσματα.
Η ζωή τους ξεχειλίζει στων κορμών τις αόρατες κρύπτες
και τα καινούρια φύλλα της χαράς σχεδιάζουν
για τότε που θα ‘ρθει η άνοιξη,
με το αληθινό και το απατηλό μαζί δεμένα.
«Πεθάναν τα δέντρα τώρα πια;»
ρωτάει ο άνεμος που φύσαγε αργόσυρτα
στου φθινοπώρου τη γαλήνια μαγεία.
«Όχι, η ψυχή τους αναπαύεται από της γης τα έργα.
Μια ακατάπαυστη ζωή υπάρχει εκεί μέσα,
με νέα φύλλα και χυμούς στο νου σχεδιασμένα
που οι εμπειρίες φτιάξανε καλύτερα από πρώτα.
Να μη λυπάσαι για εμάς.
Τη γνώση μας αφήσαμε στων δέντρων την ουσία
κι εμείς φευγάτα είμαστε,
μα η ζωή μας βρίσκεται σ’ ένα σκοπό κλεισμένη
μέσα στων δέντρων την αλήθεια την αθώρητη»
είπαν τα φύλλα ξέπνοα.

Οι εμπειρίες πέθαναν όπως του χρόνου οι στιγμές
που πέρασαν τις εποχές μαζί τους,
μα η γνώση έμεινε κι επάνω της σκάλισε αόρατα
των περασμένων τα νοήματα που άξιζαν να ζήσουν
σαν μνήμη πύρινης ζωής του μέλλοντος που θα ‘ρθει.
Κι αυτά τα χρώματα, που τόσο γλυκά μιλάνε,
τον κύκλο τους κλείσανε σε μια ομορφιά παράξενη,
που θύμισε πως η ζωή το θάνατο υπερβαίνει
κι αδιάφορη πορεύεται
μες στους δικούς της δρόμους.
*********
Από την ποιητική συλλογή "Ψυχές της φύσης" του Γιάννη Ζήση & της Ιωάννας Μουτσοπούλου (www.poiisi.gr)

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Η νοημοσύνη της επιτυχίας



Ο Τζακ, ο οποίος θεωρεί οτι είναι ο πιο έξυπνος στην τάξη του, χαίρεται να γελοιοποιεί τον Ίρβιν, το παιδί που ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει ως το πιο χαζό στην τάξη.
Ο Τζακ παίρνει κατά μέρος το φίλο του τον Τομ και του λέει:
"Θες να δεις τι θα πει "χαζος", Τομ; Πρόσεξε αυτό... Ε, Ιρβιν. Εδώ εχω δύο νομίσματα. Πάρε όποιο θέλεις, είναι δικό σου".
Ο Ίρβιν κοιτάζει για λίγο τα 2 νομίσματα, ένα νόμισμα των 5 σεντς και ένα των 10, και στη συνέχεια επιλέγει το νόμισμα των 5 σεντς.
"Έλα λοιπόν,Ιρβ, παρ'το είναι δικό σου", λέει γελώντας ο Τζακ.
Ο Ίρβιν παίρνει το μεγαλύτερο σε μέγεθος νόμισμα και φεύγει.
Ένας ενήλικος, που παρακολουθούσε τα παιδιά από κάποια απόσταση, προλαβαίνει τον Ίρβιν και του υποδεικνύει ευγενικά ότι το νόμισμα των 10 σεντς έχει μεγαλύτερη αξία από το άλλο, αν και μικρότερο στο μέγεθος, και οτι ο Ιρβιν μόλις έχασε 5 σεντς.

"Α,αυτό το ξέρω",απαντά ο Ίρβιν, "αλλά αν έπαιρνα το νόμισμα των 10 σεντς, ο Τζακ δε θα μου ζητούσε ποτέ ξανα να διαλέξω ανάμεσα στα 2 νομίσματα. Τώρα όμως μου το ζητάει συνέχεια. Έχω ήδη βγάλει ένα δολάριο απ' αυτόν και το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να συνεχίσω να διαλέγω τα 5 σεντς."
         
         από το βιβλίο "Νοημοσύνη της επιτυχίας" του Sternberg
                                                                                antikleidi.com

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Με λένε Αγάπη







Αγάπη με λένε,
των ψυχών ευφροσύνη γλυκόγελη.
Γαλήνια λίμνη, ατάραχη
και πάνωθέ της το φως
στα πέρατʼ απλώνεται,
δροσίζει ψυχές,
ευφραίνει καρδιές,
των ανθρώπων τον πόνο γλυκαίνει.

Η καρδιά μιας γυναίκας
γεμάτη από  αγάπη σαν είναι,
γιατρικό, χωρίς φειδώ δοσμένο,
αχρέωτα σε ʼ όλους και σε ʼ όλα,
είναι πανάκεια χαρισμένη, ανάργυρη!!

Στο πέρασμά μου τα δεινά υποχωρούν.

Ο τόπος μου; Το σύμπαν ολάκερο
κι αγαπημένη κατοικία, οι καρδιές των ανθρώπων
οι ολάνοιχτες!
Δεν είμαι εδώ, εκεί, αλλού.
Είμαι παντού.
Παντού θα με 'βρεις,
όπου είναι  όλα φωτεινά και καλά.

Ούτε μετριέμαι, ούτε ζυγιάζομαι.
Μʼ έχεις ή δε με  έχεις,
είμαι ή δεν είμαι.
Το πολύ και το λίγο, το σχετικό και το μέτριο
δεν ταιριάζουν σε μένα.
Αμέριστη!
Δεν υπάρχει ζυγάρι να βαστάξει δικό μου κομμάτι
μήτε βρέθηκε αντίβαρο της δικής μου αξίας.

Ανθρώπων βάσανα;
Μοναξιάς σκοτάδι και θρήνος βουβός;
Κάλεσέ με και θα 'ρθω.
Στη δικιά μου την ήρεμη δύναμη
τα δεινά υποχωρούν.
Το μαύρο το μίσος, εχθρός μαχητός,
στο λευκογάλανο φως μου διαλύεται.

Στο πέρασμά μου τα δεινά υποχωρούν.


Αγάπη! Πεμπτουσία της ύπαρξης.
Αγάπη! Δεσμός συνεκτικός, ακατάλυτος κι άφθαρτος!
Αγάπη! Της ουσίας απάντων των όντων,
η Ουσία.


                                      Πηγή: http://hamomilaki.blogspot.com/2010/07/my-name-is-agape-love.html

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Θέλουμε Ανθρώπους



"Θέλουμε Ανθρώπους που πρώτα διακρίνουν το καλό σε κάθετι, και στο σκοτάδι ακόμα, κι έπειτα το κακό και το ανάποδο με σύνεση αλλάζουν. Που δεν σκώπτουν, ειρωνεύονται και διακωμωδούν, αν εναλλακτικές δεν έχουν οι ίδιοι να προτείνουν.

Ανθρώπους που αυτοσατιρίζονται, προτού το δικαίωμα να κρίνουν θεμελιώσουν, πρωτοπόροι για να γίνουν και παραδείγματα στην αλλαγή που οραματίστηκαν και τεκμηριώνουν.
Πρόσωπα που δεν απομυζούν τη δύναμη από ομάδες, συντεχνίες και συνάφια, αλλά ατόφια την αυτοεκτίμηση από μέσα τους αντλούνε.
Συναξαριστές εμπειριών τους θέλουμε κι όχι καθηλωμένους σε τόπους, σε συνήθειες, στα περασμένα.
Του διαφορετικού εραστές και του πρωτόγνωρου θιασώτες.
Πρόσωπα, που η γνώση της ματαιότητας, πείσμα ενάντια στο μηδέν τους δίνει.
Που τα παιδιά, την οικογένεια, την ηθική ως πρόσχημα για την αδράνεια, τη χλεύη , τη φιλαυτία δεν παρουσιάζουν.
Ανθρώπους που ποτέ δεν λένε ''αυτό το ξέρω'', αλλά ''θα το μάθω καλύτερα ακόμα''.

Παράσιτα δεν στέργουνε, που την ανασφάλεια προφασιζόμενα, ρουφούν τη δύναμη του άλλου και ευθύς μόλις τον ξεράνουνε, καινούργια θύματα γυρεύουν να προσκολληθούνε.
Παράφορους τους οραματιζόμαστε και πάντα ερωτευμένους με την οικουμένη.
Ιδανικούς μέσα στις ήττες τους και στις συγκυρίες με επίγνωση γενναίους.
Ανθρώπους που κερνούν κρασί τον Χάροντα, την ασθένεια, τον πόνο, την οδύνη.
Θέλουμε πλάσματα τραγικά και αποφασισμένα, που στον Θεό "σαγαπώ" αντί για προσευχές ψελλίζουν.
Κι εκείνους που παλεύουν για το αδύνατο, επειδή γνωρίζουν πως έτσι ξεριζώνεται το χάος.
Θέλουμε Ανθρώπους που την καθημερινότητα σε καινούργιο θαύμα μετατρέπουν.
Και δεν μεμψιμοιρούν ή παραδίνονται, γιατί στο ελάχιστο και στο ασήμαντο διάλεξε ο Πλάστης να κρύψει το σύμπαν όλο.
Ανθρώπους που γεννήθηκαν και οι αποφάσεις τους οι μικρές αλλάζουν την ιστορία και τη μοίρα."
____________
   Απόσπασμά από το βιβλίο του Ευστράτιου Παπάνη με τίτλο "Ψυχολογία της Προσωπικότητας και Αυτοεκτίμηση", Eκδόσεις Oxy Books.

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Εξαρτημένος


Εξαρτημένος είναι αυτός που κρέμεται από κάποιον άλλο, που ζει σαν να είναι κρεμασμένος στον αέρα, χωρίς να στηρίζεται πουθενά, σαν να είναι ένα στολίδι για εκείνον που το φοράει. Είναι εκείνος που έχει πάρει τον κατήφορο, μονίμως ατελής, αιωνίως χωρίς λύση.
Ήταν κάποιος μια φορά, που υπέφερε από έναν παράλογο φόβο: φοβόταν μήπως χαθεί μέσα στους άλλους. Όλα άρχι­σαν μια νύχτα σʼ ένα χορό μεταμφιεσμένων, όταν ήταν πολύ νέος. Κάποιος έβγαλε μια φωτογραφία όπου φαίνονταν στη σειρά όλοι οι προσκεκλημένοι. Όμως, όταν ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είδε τη φωτογραφία, δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει τον εαυτό τον. Είχε ντυθεί πειρατής, μʼ έναν επίδεσμο στο μάτι και μαντίλι στο κεφάλι, όμως, κι άλλοι πολλοί είχαν μεταμ­φιεστεί με τον ίδιο τρόπο. Είχε βάλει στα μάγουλά του έντονο κοκκινάδι και λίγο φούμο για μουστάκι, αλλά μασκαράδες με μουστάκια και στρουμπουλά μάγουλα βαμμένα με κοκκινάδι υπήρχαν αρκετοί. Είχε διασκεδάσει πολύ σʼ εκείνον τον χορό, όμως, όλοι στη φωτογραφία φαίνονταν να διασκεδάζουν πολύ. Τότε θυμήθηκε ότι τη στιγμή της φωτογραφίας ήταν αγκαλιά με μια ξανθιά, οπότε προσπάθησε να εντοπίσει τον εαυτό του μʼ αυτό το στοιχείο. Ανώφελο: πάνω από τις μισές γυναίκες ήταν ξανθιές και αρκετές απʼ αυτές χαμογελούσαν στη φωτογραφία, αγκαζέ με πειρατές.
Η εμπειρία τον επηρέασε βαθιά. Εξαιτίας αυτού του γε­γονότος, επί χρόνια δεν συμμετείχε σε καμία συνάντηση από φόβο μήπως ξαναχαθεί.
Ωστόσο, κάποια μέρα σκέφτηκε μια λύση: όπου κι αν πή­γαινε, από κει και πέρα, θα φορούσε πάντα καφέ ρούχα. Καφέ πουκάμισο, καφέ παντελόνι, καφέ σακάκι, κάλτσες και παπού­τσια. «Οπότε, αν τραβήξει κάποιος φωτογραφία, θα ξέρω πά­ντα ότι αυτός με τα καφέ είμαι εγώ» είπε μέσα του.

Με τον καιρό, ο ήρωάς μας βρήκε εκατοντάδες ευκαιρίες για να επιβεβαιώσει το έξυπνο κόλπο του: όταν τύχαινε να βρε­θεί μπροστά στους καθρέφτες των μεγάλων καταστημάτων κι έβλεπε τον εαυτό του ανάμεσα σε άλλους που περνούσαν από κοντά του, επαναλάμβανε με σιγουριά: «Εγώ, είμαι αυτός με τα καφέ».
Τον επόμενο χειμώνα, κάποιοι φίλοι τού έκαναν δώρο το εισιτήριο για να απολαύσει μια βραδιά σε ένα σπα. Το δέχτηκε ευχαρίστως. Δεν είχε πάει ποτέ σε ένα τέτοιο μέρος, και είχε ακούσει από το στόμα των φίλων του για τα οφέλη του σκωτσέζικου ντους, του φινλανδικού μπάνιου και της αρωματικής σάουνας.
Όταν πήγε εκεί, του έδωσαν δύο μεγάλες πετσέτες και τον οδήγησαν σʼ ένα δωματιάκι για να γδυθεί. Έβγαλε το σακάκι του, το παντελόνι, το πουλόβερ, το πουκάμισο, τα παπούτσια, τις κάλτσες... κι ενώ ετοιμαζόταν να βγάλει το εσώρουχο, πέ­φτει το βλέμμα του στον καθρέφτη και παγώνει. «Αν βγάλω και το τελευταίο μου ρούχο, θα μείνω γυμνός σαν όλους τους άλλους», σκέφτεται. «Κι αν χαθώ; Πώς θα μπορέσω να με ανα­γνωρίσω αν δεν βασιστώ στο μόνο στοιχείο που μέχρι τώρα μου έχει φανεί τόσο χρήσιμο;»
Για πάνω από ένα τέταρτο της ώρας κάθεται στα αποδυ­τήρια με το εσώρουχο φορεμένο, αναποφάσιστος, μη ξέροντας αν πρέπει να μείνει ή να φύγει... Τότε σκέφτεται ότι, αν δεν μπορεί να μείνει ντυμένος, θα μπορούσε ίσως να κρατήσει κάποιο αναγνωριστικό σημάδι. Με μεγάλη προσοχή, τραβάει μια κλωστή από το πουλόβερ του και τη δένει στο μεγάλο δάχτυλο του δεξιού του ποδιού. «Αυτό θα πρέπει να το θυμάμαι σε περίπτωση που χαθώ: αυτός που έχει μια καφέ κλωστή στο δάχτυ­λο, είμαι εγώ» μονολογεί.

Ήρεμος τώρα, με το σημάδι του, αφοσιώνεται στην από­λαυση του ατμού και του μπάνιου, και καθώς πάει κι έρχεται κολυμπώντας και κάνοντας βουτιές, δεν προσέχει πως η κλω­στή έχει φύγει από το δάχτυλό του και επιπλέει στο νερό της πισίνας. Κάποιος άλλος που κολυμπάει εκεί κοντά, βλέπει την κλωστή και λέει στον φίλο του: «Τι σύμπτωση! Αυτό είναι το χρώμα που πάντα ήθελα να περιγράφω στη γυναίκα μου για να μου πλέξει ένα κασκόλ. Θα πάρω την κλωστή και θα ψάξω να βρω μαλλί σʼ αυτό το χρώμα». Πιάνει την κλωστή που επιπλέει στο νερό, κι επειδή δεν έχει πού να τη φυλάξει, του έρχεται η ιδέα να τη δέσει στο μεγάλο δάχτυλο του δεξιού του ποδιού.
Στο μεταξύ, ο πρωταγωνιστής της ιστορία μας έχει δοκι­μάσει όλα όσα προσφέρει το σπα, και πηγαίνει στα αποδυτήρια να ντυθεί. Μπαίνει με αυτοπεποίθηση, σκουπίζεται, και μόλις τελειώνει βλέπει στον καθρέφτη με τρόμο ότι είναι τελείως γυ­μνός και δεν έχει την κλωστή στο πόδι. «Χάθηκα» λέει μέσα του τρέμοντας, και τρέχει έξω να ψάξει παντού για την καφέ κλωστή με την οποία θα αναγνώριζε τον εαυτό του. Μετά από λίγα λεπτά προσεκτικής αναζήτησης στον χώρο, βλέπει το πόδι τού άλλου που είχε στο δάχτυλο την καφέ κλωστή. Δειλά δειλά τον πλησιάζει και του λέει: «Με συγχωρείτε, κύριε. Εγώ ξέρω ποιος είστε εσείς. Μήπως κι εσείς θα μπορούσατε να μου πείτε ποιος είμαι εγώ;»
*********
Ακόμη κι αν δεν φτάσουμε στο ακραίο σημείο να εξαρτόμαστε από τους άλλους για να μας πουν ποιοι είμαστε, θα βρεθούμε πολύ κοντά, αν αρνηθούμε τα μάτια μας κι αρχίσουμε να βλέπουμε μόνο με τα μάτια των άλλων.

                         Χόρχε Μπουκάι - Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης
                                                     Πηγή : http://eikonografies.gr

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Η αθωότητα και η απανθρωπιά



Με ιδιαίτερη συγκίνηση και προβληματισμό διάβαζα για την σκληρή μάχη που έδινε ένα μικρό παιδί προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή.
Ο άνισος αγώνας με τον καρκίνο δεν έκαμψε το θάρρος, τη θέληση του να ζήσει. Αντιθέτως με αισιοδοξία και σθένος μεγάλου ανθρώπου αντιμετώπιζε την σκληρή πραγματικότητα, ώσπου έκλεισαν τα ματάκια του.

Ένα μικρό παιδί αντιστέκεται και αντλεί δύναμη από την καθαρή, αγνή ψυχούλα του. Παλεύει να ζήσει, να χαρεί τον κόσμο. Αγνοεί ότι όλοι εμείς, οι μεγαλύτεροι του, βρισκόμαστε σε μια ακατάπαυτη διαμάχη για την επιβίωση, όπου η κακοβουλία, η ραδιουργία, η δολοπλοκία και ο ανταγωνισμός έχουν κατεδαφίσει αρχές, αξίες και ιδανικά. Τα αθώα παιδικά χαμόγελα, η ζωντάνια και οι χαρούμενες φωνές των μικρών, φαίνεται να μη συγκινούν ιδιαίτερα όλους αυτούς τους «μεγάλους» που ρυθμίζουν και αποφασίζουν για τις τύχες της ανθρωπότητας χωρίς συνάμα να μεριμνούν για όλα τα παιδιά του κόσμου, που αποτελούν το μέλλον του.
Με ανησυχητικούς ρυθμούς, τα τελευταία χρόνια, αυξάνεται παγκοσμίως ο αριθμός των παιδιών που χάνουν τη ζωή τους από ασιτία. Η παιδεραστία και η κακοποίηση των παιδιών κατέχει σταθερή θέση στην επικαιρότητα. Οι απαγωγές και εξαφανίσεις μικρών αγγελούδιων ταράσσουν την ομαλότητα ακόμη και των ήσυχων τοπικών κοινωνιών. Στη λωρίδα της Γάζας, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και όπου υπάρχουν εμπόλεμες ζώνες, ένας μεγάλος αριθμός από τα θύματα του άμαχου πληθυσμού είναι αθώα, μικρά παιδιά που θυσιάζονται άδικα στο βωμό συμφερόντων των παρανοϊκών πλανηταρχών και λοιπών αρχόντων του πλανήτη.
Όταν πάλι κάποιοι άλλοι άρχοντες διαπληκτίζονται διαρκώς και αδυνατούν να συνάψουν μια συμφωνία ακόμη και για τη διανομή νερού, ποια μπορεί να είναι η πρόνοια, η φροντίδα τους για το παρόν και το μέλλον των νέων μας;
Ποιος θα απολογηθεί στα παιδιά που νοσούν καθημερινά από ασθένειες που προέρχονται από την ατμοσφαιρική ρύπανση, από τα χημικά και πυρηνικά οπλοστάσια, από την ραδιενέργεια και από το φαινόμενο του θερμοκηπίου;
Ποια είναι τα διδάγματα με τα οποία καλούμαστε να γαλουχήσουμε τα βλαστάρια μας μέσα στην κοινωνία της διαφθοράς, της αναξιοπιστίας και της εγκληματικότητας και πως θα μπορέσουμε να τους μεταδώσουμε τα ιδανικά με τα οποία μας προίκισαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες, οι πατεράδες και οι μανάδες μας;

Εάν δεν θεραπευτεί το άρρωστο μυαλό των «μεγαλοκαρχαριών» της υφηλίου, πως θα αποκατασταθεί η παγκόσμια οικονομική, κοινωνική και πολιτική ισορροπία από την οποία εξαρτάται η ζωή των παιδιών;
Εάν δεν σεβόμαστε τους εαυτούς μας και τους συνανθρώπους μας, γιατί να περιμένουμε την τιμή και το σεβασμό από τα παιδιά μας. Ότι σπέρνουμε, θα θερίσουμε.
Εάν αγαπούμε τα παιδιά και νοιαζόμαστε για το μέλλον τους οφείλουμε με τον τρόπο μας να δράσουμε άμεσα, υψώνοντας το ανάστημα μας, όσο είναι εφικτό, καταδικάζοντας τα τερατουργήματα που συντελούνται και έχουν τον αντίκτυπο τους στις αγνές ψυχές των παιδιών. Η συνδρομή σε ανθρωπιστικούς, κοινωφελείς οργανισμούς, όπως για παράδειγμα το Χαμόγελο του Παιδιού, η ανάληψη εθελοντικής πρωτοβουλίας και η παροχή οποιασδήποτε βοήθειας χρειάζονται τα παιδιά του πλανήτη, κρίνεται απαραίτητη από όλους μας.
Μας περιμένει ένας δύσκολος και σκληρός αγώνας και πρέπει να παλέψουμε για να βγούμε νικητές και να πετύχουμε κάτι πολύ ουσιαστικό. Να παραμείνουμε άνθρωποι.


Πηγή : Ανεμόμυλος
Αναδημοσίευση : http://hamomilaki.blogspot.gr/2010/03/innocence-child-h.html  









Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως


Τον πιο παλιό καιρό ζούσε εδώ μία κοινότητα Ανθρώπων. Γύρω απ’τις τρεις μεριές του οικισμού, ήταν το Μαύρο Δάσος. Και από την τέταρτη, η απέραντη στέπα. Για πολύ καιρό ο ήλιος έλαμπε και ο ουρανός ήταν γαλάζιος, και έτσι οι Άνθρωποι ήταν γενναίοι και ευτυχισμένοι.
Μα κάποια μέρα, ήρθανε απ’την στέπα άλλοι Άνθρωποι, πιο νέοι, πιο βάρβαροι, πιο δυνατοί και έδιωξαν τους πρώτους, βαθιά μέσα στο Μαύρο Δάσος. Έλη τους περικύκλωσαν και βάλτοι και το σκοτάδι ήτανε πυκνό. Άρχισαν να πεθαίνουν, ο ένας μετά τον άλλο, απ’τα κουνούπια και τον μολυσμένο αέρα. Τότε, γυναίκες και παιδιά, αρχίσανε τους θρήνους και όλοι μαζί καθίσαν να σκεφτούν σαν τι θα κάνουν.
-Δυο δρόμοι ανοίγονται για μας.
  • Ο ένας, προς τα πίσω. Μα εκεί, βρίσκονται οι δυνατοί εχθροί μας.
  • Ο άλλος μπροστά, πέρα απ’τα Μαύρα Δάση, εκεί που τα μεγάλα δέντρα, με τα πανίσχυρα κλωνιά τους αγκαλιάζονται κι οι κόμποι απ’τις γυμνές τους ρίζες βυθίζονται βαθιά, στη λιπαρή τη λάσπη.
Και το σκοτάδι ήταν πυκνό και τα μεγάλα δέντρα –δέντρα πέτρινα- στεκόντουσαν βουβά και ακίνητα, μέσα στο μαύρο θάμπος και πιο σφιχτά πλησίαζαν το να το άλλο, τριγύρω στους Ανθρώπους. Μα εκείνοι είχαν συνηθίσει την απλωσιά της στέπας και πιο πολύ τους στένευε το Δάσος, παρά θηλιά κρεμάλας στο λαιμό τους.
Και η Ώρα χτύπησε Έντεκα. Και όμως, κάποτε ήταν δυνατοί και θα μπορούσαν να νικήσουν. Μα τώρα, κάτω απ’τα πυκνά κλαδιά, χάθηκε η ψυχή και –ίσως- το σώμα. Και οι θρήνοι γέννησαν την Φρίκη. Και οι Μάνες κλαίγανε τους πεθαμένους. Και οι ζωντανοί αλυσοδέθηκαν από τον Φόβο. Λόγια δειλίας άρχισαν να ακούγονται μέσα στο Δάσος. Και ήθελαν στους εχθρούς να παν και γονατίζοντας να τους προσφέρουν τη λευτεριά τους.
Και είπε ο Ντάνκο:
-Σύντροφοι, δεν κυλάει η πέτρα με την σκέψη μόνο. Όποιος δεν κάνει τίποτε, δεν του συμβαίνει τίποτε. Γιατί να σπαταλιέται η δύναμή μας στον καημό; Πάμε στο Δάσος και ας το περάσουμε ως πέρα. Σίγουρα θα χει κάποιο τέλος. Όλα στον Κόσμο έχουν ένα τέλος. Εμπρός λοιπόν!
-Οδήγησε μας, με μια φωνή είπανε όλοι. Και ξεκίνησαν.
Και σε κάθε βήμα, ο Βάλτος –άπληστο σάπιο στόμα- καταβρόχθιζε Ανθρώπους. Σαν φίδια απλωθήκανε παντού οι ρίζες και κάθε βήμα το πληρώνανε με αίμα. Περπάτησαν πολύ καιρό και όλο πύκνωναν τα σκοτάδια. Κουράστηκαν και άρχισαν να γκρινιάζουν για τον Ντάνκο και έλεγαν πως, άδικα, νέος και άπειρος τους έσυρε εδώ κάτω –κι ας είχαν όλοι τους συμφωνήσει.
Και κάποτε, στο Δάσος μπόρα ξέσπασε. Και έγινε το σκοτάδι πιο μαύρο και απ’της Κόλασης τις νύχτες. Μα ο Ντάνκο περπατούσε πάντα εμπρός. Και τα κλαδιά των δέντρων τους κυκλώσανε. Και κεραυνοί σκίζανε τον αιθέρα. Όλο δυνάμεις και πιο λίγες τους απόμεναν. Μα εκείνος περπατάει πάντα μπρος –«ένας αυτός, και ζει για χίλιους». Τσάκισαν και έχασαν το θάρρος τους και ρίξανε το φταίξιμο στον Ντάνκο.
-«Σας οδηγώ εγώ», μας είπες! -Σας οδήγησα. Μα εσείς; Σέρνεστε όλο πιο πολύ στη λάσπη, μπουσουλώντας με τα τέσσερα, σα ζώα. Σκοτείνιασαν τα μάτια τους και φάνηκε μέσα σ’αυτά η λάμψη του θανάτου. «Κοίτα τους», μονολόγησε, «πριν όλοι φίλοι, τώρα όλοι τους θηρία» και λάμψανε τα μάτια του σαν φάροι. Και βλέποντάς το αυτό, σκέφτηκαν πως τρελάθηκε και πως, γιαυτό -έτσι ζωηρά- φλογίστηκε η ματιά του και φυλάχτηκαν. Και σαν κοπάδι λύκων –που θήραμα μυρίστηκε- μαζεύτηκαν, γιατί περίμεναν πως θα ριχτεί πάνω τους πρώτος. Και άρχισε να στενεύει γύρω του ο κλοιός. Και αυτός κατάλαβε τη σκέψη τους και η σκέψη γέννησε στην φλογερή καρδιά του το παράπονο. Και όλο το Δάσος άρχισε να ψέλνει το μαύρο, πένθιμο τραγούδι του. Και ο κεραυνός βροντάει και η βροχή πέφτει ασταμάτητα.
-«Αν δεν καώ εγώ –αν δεν καείς εσύ- πως θα γενούνε τα σκοτάδια φως;» φώναξε, κι απ’τη Βροντή πιό δυνατά. Και έσκισε με τα χέρια του το στήθος του και έβγαλε από μέσα την καρδιά του και την κρατάει ψηλά, απ’τα κεφάλια πάνω των Ανθρώπων. Αναλαμπάδιασε η Καρδιά –σαν ήλιος- και το σκοτάδι διαλύθηκε μέσα στο φως. Και οι Άνθρωποι –κατάπληκτοι- μαρμάρωσαν.
-Εμπρός, φωνάζει ο Ντάνκο και ρίχνεται μπροστά, στην πρωτινή του θέση, ψηλά κρατώντας την Φλεγόμενη Καρδιά του -που φώτιζε την Μοίρα των Ανθρώπων. Τον ακολούθησαν σαν μαγεμένοι. Το Δάσος αντιβούισε έκπληκτο, μα η βοή του πνίγηκε στον Ήχο των Χρωμάτων. Και τώρα πέθαιναν, μα πέθαιναν δίχως παράπονα και παρακάλια. Έτρεχαν γρήγορα μπροστά, με γενναιότητα  το Φως του Φάρου ακολουθώντας –την Καρδιά του. Και ο Ντάνκο πάντα προχωρούσε προς τα εμπρός και η Φλόγα της Καρδιάς του όλο φούντωνε και φούντωνε. Και τέλειωσε το Δάσος. Και έμεινε πίσω τους, βουβό. Και στα λιβάδια πέρα, στη μεγάλη στέπα σαν ξεμύτισαν, λούστηκαν ξαφνικά από ηλιόφως και καθαρό αέρα ξεπλυμένο απ’την βροχή. Και έλαμψε ο ήλιος και πέρα, το ποτάμι, σαν φιδίσιο σώμα αντιφέγγισε. Σουρούπωνε. Κατά το λιόγερμα, άρχισε να φαντάζει κόκκινο –σαν αίμα- το ποτάμι. Και εκείνος, χαμογέλασε περήφανα.

Και έγινε η Ώρα, Δώδεκα. Στο χώμα πέφτει και η Μάνα Γη προστάζει, και λουλούδια τον αγκάλιασαν. Και δεν τον πρόσεξε κανείς πού έπεσε κάτω. Και μόνο η γενναία του Καρδιά ακόμα άναβε. Και ένας, την πρόσεξε. Και –φοβισμένος- με το πόδι του την πάτησε. Και η Φλογερή Καρδιά του Ντάνκο, χάθηκε για πάντα.»


                                                                                                                                    Μαξίμ Γκόργκι

                                                                                   http://antikleidi.com/2012/12/26/danko/

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Σχολικά μαργαριτάρια



1. Από γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία – Γυμνάσιο Κορίνθου 1988
Και οι Ρώσοι ανέδειξαν μεγάλους ποιητές όπως ο Πούσκας, ο Λένιν, ο Τρότσκι και ο Ιβάν ο Τρομακτικός. Από την ποίηση αυτή σώζεται σήμερα η Σιβηρία με την παγωμένη λίμνη των Κύκλων που ο Τσακ Κόφσκι την έκανε παλέτα.

2. Από γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία – Γυμνάσιο Θηβών
Όταν ο Οδυσσέας γύρισε πίσω στην Ιθάκη, βρήκε τους είκοσι ανεμιστήρες και την Πηνελόπη να τους δουλεύει στο φουλ.

3. Από Έκθεση για τη Ρωσία μαθητή του Γυμνασίου Καρδίτσας, 1991
Η μάνα του Ρασπούτιν ήταν η Ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας.

4. Από γραφτό εξετάσεων στα ΘρησκευτικάΛύκειο Λασιθίου, 1985
Δύο μεγάλα κόμματα που κυριαρχούσαν στην πολιτική ζωή του Ισραήλ ήταν τα Σόδομα και τα Γόμορα. Οι Σοδομιστές ήταν υπέρ της κοινωνικής ισότητας ενώ οι Γομαριστές ήταν εγωιστές και συντηρητικοί

5. Από έκθεση με ελεύθερο θέμαΛύκειο Λάρισας, 1984
Μια γυναίκα επίτοκος είναι γεμάτη επιτόκια. Πάντως, το γεννητούρι δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο
  


6. Σκονάκι σε ώρα εξετάσεων στην Ιστορία σε τάξη Γυμνασίου Νέου Ψυχικού, 1979
Βλάκα, ο Ναπολέων δεν έκανε τον περίπλουν της γης, ο Βάσκος Ντεγάμας τον έκανε. Ο Ναπολέων έκανε τον περίπλουν του Φατερλόν, πρόσεχε!

7. Από διαγωνισμό στα Θρησκευτικά – Λύκειο Ξάνθης 1991
Το ακριβώς αντίθετο της Αγίας Τριάδας είναι η Διαβολική Τριάδα, πυρ, συν γυναιξί και θάλασσα. Πράγματα του Σατανά

8. Από την Έκθεση ιδεών υποψηφίου στη Σχολή Αστυνομίας, 1992
Οι Δέκα Εντολές γράφτηκαν από τον Σινά και παραδόθηκαν στον Μωυσή στην Πλάκα. Ήταν όλες πέτρινες, αλλά σαφέστατες

9. Από γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία – Γυμνάσιο Κορίνθου 1989
Η επανάσταση του ’21 έγινε πριν από 1821 χρόνια. Σήμερα γιορτάζουμε την τελική του πτώση
10. Aπό γραπτό υποψηφίου αστυνομικούΑθήνα 1990
Ατρόμητος ο Έλλην Στρατάρχης, κοίταξε κατάματα τον εισβολέα και με τα λίγα περσικά που ήξερε του είπε: Μολών Λαβέ.

11. Από Έκθεση μαθητή του Γυμνασίου Αργοστολίου, 1992
Ο Ε. Λύτης και ο Σ. Εφέρης είναι και οι δύο Έλληνες ποιητές κατηγορίας νόμπελ.

12. Από Έκθεση μαθητή του Γυμνασίου Ζωγράφου, 1990 Η επανάσταση στις Ινδίες είχε αρχηγό και σύμβολο το Γάντι του Μανχάταν.

13. Από διαγωνισμό στη ΓεωμετρίαΓυμνάσιο Ιωαννίνων, 1982
Το τρίγωνο που φέρει δύο γωνίες λέγεται διαγώνιον.


14. Από μάθημα ΓεωγραφίαςΛύκειο Χανίων, 1990
 Πρωτεύουσα της Κεϋλάνης είναι η Λίπτον Τι.

15. Γυμνάσιο Καβάλας1988
Ο γλάρος είναι αποδημητικό πουλί. Το καλοκαίρι πάει στην παραλία, το χειμώνα στις ακτές. Ενδιαμέσως στους σκουπιδότοπους και λιμάνια.

16. Γυμνάσιο Ηρακλείου1991
Ο κύκλος είναι μία στρογγυλή γραμμή, χωρίς συνδέσεις, ενωμένη με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς να καταλάβεις που αρχίζει και που τελειώνει.

17. Γυμνάσιο Καρδίτσας, 1989
Ο κύκλος δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, εκτός αν σταματήσεις το διαβήτη.

18. Υποψήφια νοσοκόμαΝοσοκομείο Αγρινίου
Η ελονοσία καταπολεμήθηκε και εξαφανίσθηκε δια των προσπαθειών της επιστήμης. Και η γρίπη; Πέρα βρέχει.

19. Γυμνάσιο Κιλκίς, 1992
Το εκτάριον βρίσκεται ακριβώς μεταξύ πενταρίου και επταρίου.

20. Από εργασία για τα Μαθηματικά,Λύκειο Τρίπολης, 1991
Τρεις κύκλοι εφαπτόμενοι ο ένας με τον άλλον δημιουργούν τρίκυκλον.

21. Από γραπτό στην ΙστορίαΓυμνάσιο Νέου Φαλήρου, 1988
Για να καταπολεμήσει την βραδυγλωσσίαν του ο Δημοσθένης μπούκωνε το στόμα του με χαλίκια κι έτσι όταν μιλούσε κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγε. Με τον καιρό τον συνήθισαν όλοι έτσι μπουκωμένο και δεν του έδινε κανείς σημασία. Πέθανε τρελός στα Κύθηρα με το στόμα μπουκωμένο.

22. Από γραπτό στην Ελληνική ΙστορίαΓυμνάσιο Περάματος Πειραιά, 1994
Μόλις ο Αρχιμήδης ανακάλυψε την εκτίναξη του νερού, τρόμαξε τόσο πολύ, που τα ανέθεσε όλα στην πολιτική ηγεσία, ώστε να μην έχει καμία ευθύνη.

23. Από γραπτό στη Μυθολογία, Γυμνάσιο Πάτρας, 1974
Χρόνια μετά περνώντας από το μέρος που είχε καθαρίσει την κόπρο του Αιγίου, ο Ηρακλής έμεινε κατάπληκτος. Όλα πεντακάθαρα, λες και ήταν χθες. Έφυγε κατευχαριστημένος.

24. Από γραπτό στα ΘρησκευτικάΓυμνάσιο Ολυμπίας, 1991
Η Εντολή που λέει Αγάπα τον Πλησίον σου είναι μια από τις σπουδαιότερες. Αλλά, όπως και όλα τα σημαντικά πράγματα, θέλει πολλή επεξήγηση για ν” αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις.


25. Από εξετάσεις ΘρησκευτικώνΛύκειο Μαρκοπούλου Αττικής, 1992
Τραγικό τέλος είχε ο Λούθηρος. Ετέθη εκτός εκκλησίας με ισχυρό κτύπημα της Παπικής Βούλας στο κεφάλι.
 


26. Από γραπτό στην Ανάλυση της ΒίβλουΓυμνάσιο Μπέτφορντ, Αγγλία, 1981
Όταν κατέβηκε ο Μωυσής από το βουνό κουβαλώντας για τρίτη φορά τις 10 Εντολές, τους μάζεψε όλους και τους είπε ότι ο Θεός ήταν ανένδοτος. Τελικά, είπε, τα κατάφερε να πάρει το ο-κέι για να τρώνε βούτυρο με μέλι τις Παρασκευές αλλά η μοιχεία παραμένει.

27. Από γραπτό μαθητή στη Νεώτερη ΙστορίαΔημοτικό σχολείο Λουγκάνο, Βόρεια Ιταλία, 1993
Στην εποχή του Στάλιν, μας είπε ο πατέρας μου, τα ταξίδια στη Ρωσία απαγορευόντουσαν. Αν κάποιος Ρώσος ζητούσε διαβατήριο, ο Στάλιν δεν του το “δινε. Αν επέμενε, τότε ο Στάλιν το “δινε αλλά μόνο για τη Σιβηρία και συνήθως με εικοσιπενταετή διάρκεια. Σε περιπτώσεις, και εφ” όρου ζωής.
 

28. Από γραπτό στην ΨυχολογίαΛύκειο Μυκόνου, 1991
Ο εκνευρισμός πρέπει να αντιμετωπίζεται ήρεμα γιατί μπορεί να σου τσακίσει τα νεύρα.

29. Από γραπτό στη ΒιολογίαΓυμνάσιο Καδίς Ισπανία, 1978
Είναι, βέβαια, στη φύση του ανθρώπου να παθαίνει ψυχικές ταραχές, μερικές φορές και μέχρι τρελλής καταστάσεως τρελλού ανθρώπου. Αυτό το γιατρεύει η Ψυχιατρία με εφευρέτη τον Φρόιν που μετά την εφεύρεση μάζεψε τρελλούς για να την εφαρμόσει.

30. Έκθεση Μαθητή  ΣΤ΄ τάξης – Μεσσαρά  Νομού Ηρακλείου.
Θέμα:   Ο Εβαγκελισμός τις Θεωτόκου.
Ο λουκάς εβαγκελίστικε ότι θα γενιθή ο χριστός. τότε ο θεός πέζη μια τ ανγκέλου κε λέει του. γλάκα μωρέ στη γη να βρίς το μαριό κε να του ιπής πως θα γενήσι το χριστό. κράθιε του και τούτονε το κρινο. θα δεχτεί πιο εύκολα.. κε ετσά γλακά ο άνγκελος στη γη επίγε κι ίβρικεν το μαριό και ίπε του. μαρία εσι δε το κατές μα είσαι βαρεμένο γιατι θα γενήσις το χριστό.
κε το μαριό τότε λεει. όφου! όφου! ίντα παθα! Κε ίντα νε τανά απού μου μιλίς. ας ειναι όμως. θα τονε γενήσο το χριστό… ποιος άντρας όμως θα με παντρευτί; και ίπετζι ο άνγκελος. μι στενοχοράσε συ μαριό κε επίε ο άγκελος στον Ιωσηφ κε του λεει.
ιωσιφ το μαριό ειναι βαρεμένο απο το θεο κε θα γενήσι το χριστό. συ ομως θα το παντρευτίς κε δε θα σε νειάζι πράμα. τότε ο ιωσίφ που δεν επίστεψε λέξι απο τα λόγια του ανγκέλου επαντρεύτικε το μαριό. κε όντενε γενούσε έδωκε τιν εντολί να σφάξουνε όλα τα μορά του κόσμου.


31. Από γραπτό υποψηφίου υπαξιωματικού του Π.Ν.,Σούδα 1986.
Απάντηση σε ερώτημα για την ελληνική πανίδα και χλωρίδα) «Η μαρίς (κοινώς μαρίδα) είναι ένας απολύτως εύγευστος ιχθύς, ο οποίος τρώγεται τελείως (εν τω συνόλω του), κυρίως τηγανητός. Η μαρίς, όπως και η γαρίς (κοινώς γαρίδα) δεν εξημερούται.
Ζει δε πάντοτε και αύτη εις αγέλας και εις αγρίαν κατάστασιν, πλην όμως δεν είναι ουδόλως επικίνδυνος κατά την θήρευσιν -όπως π.χ. η φάλαινα- και ούτω δια την θήραν της δεν παρίσταται ανάγκη χρησιμοποιήσεως μαριδοθηρευτικών, όπως παρίσταται ανάγκη χρησιμοποιήσεως φαλαινοθηρευτικών δια την θήραν της φαλαίνης.
Οι μαρίδες ζουν εν γένει μίαν περιορισμένην, ήσυχον και χωρίς μεγάλας απαιτήσεις και συγκινήσεις ζωήν, τρεφόμεναι αποκλειστικώς με μικροοργανισμούς, είναι δε παντελώς άκακοι. Εφ’όσον δεν έτυχε μέχρι σήμερον να αναφερθεί ουδεμία περίπτωσις επιθέσεως ακόμη και εξαγριωμένης μαρίδος εναντίον ανθρώπου».


Πηγή : http://www.dinfo.gr