Και πες πες, μάθαμε στο λίγο τελικά…

Και πες πες, μάθαμε στο λίγο τελικά.

Μην αγαπάς πολύ, θα πληγωθείς.

Μην εμπιστεύεσαι, θα προδοθείς.

Μην πιστεύεις σε ότι βλέπεις, κράτα μια πισινή.

Δεν υπάρχουν φιλίες, μόνο δήθεν φίλοι που σου σκάβουν το λάκκο.

Δεν υπάρχουν αξίες, ούτε ιδανικά.

Μη μιλάς για ηθική, δεν βλέπεις γύρω σου;

Μην πίνεις, θα καταστραφείς.

Μην καπνίζεις, θα πεθάνεις.

Μη βγαίνεις βόλτα, κράτα τα λεφτά σου.

Μη γυρνάς αργά, τι θα πει ο κόσμος;

Και πες πες, μάθαμε στα λίγα τελικά.

Μάθαμε να αγαπάμε λιγότερο, από φόβο μην πληγωθούμε.

Μάθαμε να μην κάνουμε όνειρα, από φόβο μήπως δε βγουν αληθινά.

Μάθαμε να μη δινόμαστε, από φόβο μήπως μας εκμεταλλευτούν.

Μάθαμε να δουλεύουμε περισσότερο και να αμοιβόμαστε με ψίχουλα.

Μάθαμε να μη βάζουμε στόχους, από φόβο μην αποτύχουμε!

Και πες πες, μάθαμε στο λίγο τελικά….

Λίγο αναπνέουμε, με ανάσες που δεν φτάνουν στα πνευμόνια μας.

Λίγο στεκόμαστε στα πόδια μας, γιατί τρέμουν από κούραση.

Λίγο βλεπόμαστε με τους ανθρώπους μας και ο χρόνος μας όλο και λιγοστεύει.

Λίγο αγαπάμε και πιο λίγο αγαπιόμαστε.

Λίγο γελάμε, λίγο γλεντάμε, λίγο τραγουδάμε κι αυτό από συνήθεια!

Και πες πες, τα καταφέραμε τελικά…

Καταφέραμε να σωπαίνουμε, ενώ θέλουμε να φωνάξουμε.

Καταφέραμε να μένουμε, ενώ όλα φωνάζουν να φύγουμε.

Καταφέραμε να αντέχουμε, χωρίς να’χουμε το δικαίωμα να λυγίσουμε.

Καταφέραμε να μας αρκεί το λίγο, ενώ το πολύ επιθυμούσαμε.

Καταφέραμε να πεθαίνουμε, ενώ θέλαμε να ζήσουμε!

Και τώρα που καταφέραμε να κρύβουμε καλά αυτό που νιώθουμε, τώρα που μπορέσαμε να είμαστε άψυχες μαριονέτες σε μια κακή παράσταση, τώρα που η επιθυμία κρύφτηκε πίσω από δειλές σιωπές, τώρα μωρέ ας ζήσουμε!

Ας ζήσουμε να μας θυμόμαστε….

ΠΗΓΉ: https://www.awakengr.com/kai-pes-pes-mathame-sto-ligo-telika/

Αν θέλεις να αδυνατίσεις, κοίτα μέσα σου!

Γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω; Αλλά δεν είναι αυτό το ερώτημα υπάρχει κάτι άλλο πίσω από αυτό. Μοιάζει γελοίο….

  

Όχι, μην το κρίνεις. Αν το λες γελοίο, το έχεις ήδη κατακρίνει και ίσως αυτό να αποτελεί μέρος του προβλήματος. Δεν είναι αυτός ο τρόπος να φύγεις από ένα πρόβλημα. Μην δίνεις άσχημο όνομα στα πράγματα προσπάθησε να τα καταλάβεις.

Αν τρώει πιο πολύ ένας άνθρωπος, αποτελεί σύμπτωμα αυτό κάποιου υπόγειου ρεύματος.

Το φαγητό αποτελεί πάντοτε ένα υποκατάστατο της αγάπης. Οι άνθρωποι που δεν αγαπούν, που κατά κάποιο τρόπο χάνουν τη ζωή της αγάπης, αρχίζουν να τρώνε περισσότερο πρόκειται για υποκατάστατο της αγάπης.

Όταν γεννιέται το παιδί, η πρώτη του αγάπη και η πρώτη του τροφή είναι το ίδιο πράγμα: η μητέρα. Υπάρχει λοιπόν ένας βαθύς συσχετισμός μεταξύ τροφής και αγάπης για την ακρίβεια, το φαγητό έρχεται πρώτο και μετά ακολουθεί η αγάπη.

Πρώτα τρώει το παιδί τη μητέρα κι έπειτα σιγά-σιγά συνειδητοποιεί ότι η μητέρα δεν είναι μόνο φαγητό ότι το αγαπάει κιόλας. Για να συμβεί όμως αυτό είναι φυσικά απαραίτητη κάποια ανάπτυξη. Την πρώτη μέρα το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει την αγάπη.

Καταλαβαίνει τη γλώσσα της τροφής, τη φυσική πρωτόγονη γλώσσα όλων των ζώων. Το παιδί γεννιέται πεινασμένο, χρειάζεται αμέσως η τροφή. Την αγάπη δεν θα την χρειαστεί μέχρι αρκετά αργότερα δεν είναι τόσο επείγουσα η ανάγκη. Μπορεί να ζήσει κανείς όλη του τη ζωή χωρίς αγάπη, αλλά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τροφή αυτό είναι το πρόβλημα.

Έτσι λοιπόν το παιδί αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη σχέση μεταξύ φαγητού και αγάπης. Σιγά-σιγά, αισθάνεται επίσης ότι όποτε δείχνει μεγάλη αγάπη η μητέρα, του δίνει το στήθος της με διαφορετικό τρόπο. Όταν δεν έχει μεγάλη αγάπη, αλλά είναι θυμωμένη, λυπημένη, δίνει το στήθος της πολύ απρόθυμα ή δεν το δίνει καθόλου.

Έτσι αντιλαμβάνεται το παιδί ότι όποτε δείχνει αγάπη η μητέρα, όποτε είναι διαθέσιμο το φαγητό, είναι διαθέσιμη και η αγάπη. Όποτε δεν είναι διαθέσιμο το φαγητό, το παιδί αισθάνεται ότι δεν είναι διαθέσιμη η αγάπη και το αντίστροφο. Βρίσκεται στο ασυνείδητο αυτό.

Κάπου σου λείπει η ζωή με αγάπη κι έτσι τρως περισσότερο πρόκειται για υποκατάστατο. Γεμίζεις συνεχώς τον εαυτό σου με φαγητό και δεν αφήνεις καθόλου χώρο μέσα σου. Δεν υπάρχει λοιπόν θέμα αγάπης, γιατί δεν απομένει καθόλου χώρος. Και με το φαγητό τα πράγματα είναι απλά, γιατί το φαγητό είναι νεκρό. Μπορείς να συνεχίσεις να τρως όσο θέλεις το φαγητό δεν μπορεί να πει όχι. Αν σταματήσεις να τρως, το φαγητό δεν μπορεί να πει ότι το προσβάλεις. Παραμένει ο αφέντης κανείς με το φαγητό.

Στην αγάπη όμως δεν είσαι πια ο αφέντης. Μπαίνει στη ζωή σου και μια άλλη ύπαρξη, μπαίνει στη ζωή σου μια εξάρτηση. Δεν είσαι πια ανεξάρτητος και εκεί βρίσκεται ο φόβος.

Το εγώ θέλει να είναι ανεξάρτητο και το εγώ δεν θα σου επιτρέψει να αγαπάς θα σου επιτρέπει μόνο να τρως πιο πολύ. Αν θέλεις να αγαπάς, τότε πρέπει να αφήσεις το εγώ.

Δεν είναι θέμα φαγητού το φαγητό αποτελεί απλώς το σύμπτωμα. Δεν θα πω λοιπόν τίποτε για το φαγητό, για δίαιτες ή για κάτι που πρέπει να κάνεις. Γιατί αυτό δεν θα σε βοηθήσει, δεν θα επιτύχεις. Μπορείς να δοκιμάσεις χίλιους τρόπους δεν θα σε βοηθήσει αυτό. Αντίθετα, θα σου πω να ξεχάσεις το φαγητό, να συνεχίσεις να τρως όσο θέλεις.

Ξεκίνα μια ζωή με αγάπη, ερωτεύσου, βρες κάποιον που να μπορείς να τον αγαπήσεις και θα δεις αμέσως ότι δεν τρως τόσο πολύ.

Το έχεις παρατηρήσει; Αν είσαι ευχαριστημένος, δεν τρως πάρα πολύ. Αν είσαι λυπημένος, τρως πάρα πολύ. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι, όταν είναι ευχαριστημένοι, τρώνε πάρα πολύ, αλλά αυτό είναι σκέτη ανοησία. Ο ευχαριστημένος άνθρωπος αισθάνεται τόσο ικανοποιημένος που δεν αισθάνεται να έχει χώρο μέσα του. Ο δυστυχισμένος άνθρωπος ρίχνει συνεχώς μέσα του φαγητό.

Δεν θα ασχοληθώ λοιπόν καθόλου με το φαγητό… Κι εσύ συνέχισε έτσι όπως είσαι, βρες όμως κάποιον αγαπημένο.

Osho, Above All, Don΄t Wobble, Ομιλία #12

Αν κάτι έκανε τον κύκλο του, άφησε το να φύγει…

Πάντα πρέπει να ξέρουμε πότε κάποιο στάδιο φτάνει στο τέλος του. Αν επιμείνουμε να παραμείνουμε εκεί περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, θα χάσουμε τη χαρά και το νόημα των άλλων σταδίων, τα οποία πρέπει να ζήσουμε.

Να κλείνουμε κύκλους, πόρτες, να γυρίζουμε σελίδα, να ολοκληρώνουμε κεφάλαια – δεν έχει σημασία πώς το λέμε, αυτό που έχει σημασία είναι να αφήνουμε στο παρελθόν τις στιγμές της ζωής μας που πέρασαν.

Χάσατε τη δουλειά σας; Τελείωσε μια σχέση; Φύγατε απ’ το σπίτι των γονιών σας; Φύγατε στο εξωτερικό; Η φιλία που καλλιεργούσατε τόσο καιρό εξαφανίστηκε χωρίς εξηγήσεις;

Μπορείτε να περάσετε πολύ καιρό απορώντας γιατί συνέβη αυτό. Μπορείτε να πείτε στον εαυτό σας ότι δεν θα κάνετε ούτε ένα βήμα πριν κατανοήσετε τις αιτίες που έκαναν ξαφνικά σκόνη κάποια πράγματα που ήταν τόσο σημαντικά και σταθερά στη ζωή σας.

Αυτή η στάση όμως θα αποδειχτεί πολύ ψυχοφθόρα για όλους: Οι γονείς σας, ο άντρας ή η γυναίκα σας, οι φίλοι σας, τα παιδιά σας, η αδερφή σας, όλοι θα ολοκληρώνουν κεφάλαια, θα γυρίζουν σελίδα, θα προχωρούν και όλοι θα στεναχωριούνται επειδή εσείς βρίσκεστε σε τέλμα.

Κανείς δεν μπορεί να βρίσκεται ταυτόχρονα στο παρόν κ στο παρελθόν, ούτε καν όταν προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτά που μας συμβαίνουν. Αυτά που πέρασαν, δεν θα ξαναγυρίσουν: Δεν μπορούμε να μείνουμε για πάντα παιδιά, όψιμοι έφηβοι, γιοι που νιώθουν ενοχές ή μνησικακία για τους γονείς τους, εραστές που ζουν μέρα και νύχτα ένα δεσμό με κάποιον που έχει πια φύγει και δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να επιστρέψει.

Οι καταστάσεις περνούν και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τις αφήσουμε πράγματι να φύγουν.

Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό (όσο επίπονο κι αν είναι) να καταστρέφουμε αναμνηστικά, να μετακομίζουμε, να δίνουμε πράγματα σε ορφανοτροφεία, να πουλάμε ή να χαρίζουμε τα βιβλία που έχουμε. Τα πάντα στον ορατό κόσμο είναι εκδήλωση του αοράτου, όσων συμβαίνουν στην καρδιά μας – και καταστρέφοντας ορισμένες αναμνήσεις, σημαίνει και ότι δημιουργούμε χώρο για να πάρουν τη θέση τους άλλες.

Αποδεσμευτείτε από τα πράγματα. Αφήστε τα να φύγουν. Απαγκιστρωθείτε. Κανείς δεν παίζει με σημαδεμένη τράπουλα στη ζωή, έτσι λοιπόν μερικές φορές κερδίζουμε και μερικές χάνουμε. Μην ελπίζετε να σας δώσουν κάτι πίσω, να αναγνωρίσουν τις προσπάθειες σας, να ανακαλύψουν τη μεγαλοφυϊα σας, να κατανοήσουν την αγάπη σας.

Σταματήστε να ανοίγετε την τηλεόραση των συναισθημάτων σας και να βλέπετε συνέχεια την ίδια εκπομπή που σας δείχνει πόσο έχετε υποφέρει από μια απώλεια: Αυτό απλώς σας δηλητηριάζει, τίποτα άλλο.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από το να μην αποδεχόμαστε ερωτικούς χωρισμούς, υποσχέσεις για δουλειά που δεν έχουν συγκεκριμένη ημερομηνία εκκίνησης, αποφάσεις που αναβάλλονται συνεχώς στο όνομα της “ιδανικής στιγμής”. Πριν αρχίσει ένα νέο κεφάλαιο, πρέπει να ολοκληρωθεί το παλιό: Πείτε στον εαυτό σας ότι αυτό που πέρασε δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ.

Θυμηθείτε ότι κάποτε μπορούσατε να ζήσετε χωρίς αυτό το πράγμα ή αυτόν τον άνθρωπο – τίποτα δεν είναι αναντικατάστατο, η συνήθεια δεν είναι ανάγκη. Μπορεί να μοιάζει προφανές, μπορεί να είναι ακόμα κ δύσκολο, άλλα είναι πολύ σημαντικό.

Κλείνοντας κύκλους. Όχι από υπεροψία, από αδυναμία ή από αλαζονεία, απλώς επειδή κάτι δεν είναι πια μέρος της ζωής σας. Κλείστε την πόρτα, αλλάξτε δίσκο, καθαρίστε το σπίτι σας, τινάξτε τη σκόνη.

Σταματήστε να είστε αυτός που ήσασταν και μεταμορφωθείτε σ’ αυτόν που είστε.

Paulo Coelho

Ο πολεμιστής του φωτός και η μάχη της ζωής…

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια εξίσου σκοτεινή άβυσσο. Το ενδιάμεσο φωτεινό διάστημα, μάθαμε να το ονομάζουμε ζωή. Όσο λοιπόν υπάρχουμε πάνω σε αυτό το σύμπαν, οφείλουμε να είμαστε οι πολεμιστές του φωτός.

Της Στεύης Τσούτση

Διεκδικητές μιας όμορφης ζωής, με όνειρα και θέλω εκπληρωμένα.

Κι αν βουτηγμένοι στη μαυρίλα μιας υποθηκευμένης καθημερινότητας ξεχνάμε τον προορισμό μας, ο Paulo Coelho έρχεται με το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός να μας τον θυμίσει…

«Ο πολεμιστής του φωτός έχει πάντα μια χαρακτηριστική λάμψη στα μάτια του.

Όλοι οι δρόμοι του κόσμου οδηγούν στην καρδιά του πολεμιστή.

Αυτός βυθίζεται χωρίς δισταγμό στο ποτάμι των παθών που κυλάει διασχίζοντας τη ζωή.

Ο πολεμιστής γνωρίζει πως είναι ελεύθερος να επιλέξει ότι επιθυμεί.

Οι αποφάσεις του λαμβάνονται με θάρρος, νηφαλιότητα και καμιά φορά με δόση τρέλας. Δέχεται τα πάθη του και τα ζει έντονα. Ξέρει πως δεν είναι απαραίτητο να παραιτηθεί από τον ενθουσιασμό της κατάκτησης κι αυτή αποτελεί μέρος της ζωής και τη χαίρεται μαζί με όλους όσους συμμετέχουν σ’ αυτή. Δε χάνει όμως ποτέ από το βλέμμα του, τα πράγματα που έχουν διάρκεια και τους στέρεους δεσμούς που δημιουργήθηκαν μέσα στο χρόνο.

Ένας πολεμιστής ξέρει να ξεχωρίζει το παροδικό από το μόνιμο. Ο πολεμιστής του φωτός κάνει πάντα κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Μπορεί να χορέψει καταμεσής του δρόμου, να κοιτάξει κατάματα έναν άγνωστο και να μιλήσει γι’ αγάπη στην πρώτη συνάντηση.

Να υπερασπιστεί μια ιδέα που μπορεί να φαίνεται γελοία.

Οι πολεμιστές του φωτός έχουν τη δυνατότητα να επιτρέψουν στον εαυτό τους παρόμοια πράγματα.

Δε φοβάται να κλάψει για παλιούς πόνους ούτε να χαρεί για καινούργιες ανακαλύψεις. Όταν νιώσει πως έφτασε η στιγμή, αφήνει τα πάντα κατά μέρος για την περιπέτεια που ονειρεύτηκε τόσο. Όταν καταλαβαίνει ότι βρίσκεται στα όρια της αντοχής του, εγκαταλείπει τη μάχη, χωρίς να ενοχοποιεί τον εαυτό του που έκανε μερικές απρόσμενες τρέλες.

Ένας πολεμιστής του φωτός δεν περνά τις μέρες του προσπαθώντας να παίξει το ρόλο που επέλεξαν οι άλλοι γι’ αυτόν…»

Είμαστε οι πολεμιστές του φωτός. Μπορεί να νιώθουμε το σπαθί μας στομωμένο και την ασπίδα μας ριγμένη από καιρό.

Μπορεί να είμαστε απροστάτευτοι απέναντι σε πίκρες, αποτυχίες και προδοσίες.

Αλλά ακόμη και με γυμνά χέρια πρέπει να παλεύουμε. Να ριχνόμαστε με τα μούτρα στη μάχη για όσα επιθυμούμε. Με επιμονή, υπομονή, πείσμα και θέληση. Γιατί η ζωή είναι μάχη. Κι όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, δεν έχει πιθανότητα να κερδίσει τον πόλεμο. Κι εμείς, όσο κι αν το ξεχνάμε, γεννηθήκαμε για να είμαστε νικητές.

Οι διεκδικητές του φωτός, οι εχθροί των σκοταδιών, οι νικητές της ζωής. Κυνηγάμε όνειρα. Όνειρα δικά μας κι όχι των άλλων για μας. Και πιστεύουμε σε μια καλύτερη ζωή. Κι αν δεν υπάρχει, με την πίστη μας τη δημιουργούμε. Άλλωστε ακατόρθωτο λέμε μόνο ό,τι δεν επιθυμήσαμε αρκετά.

ΠΗΓΉ: https://www.awakengr.com/paulo-coelho-o-polemistis-toy-fotos-kai-i-machi-tis-zois/

Κοίταξα τους εσωτερικούς δαίμονες μου στα μάτια

Κοίταξα τους εσωτερικούς δαίμονες μου στα μάτια και ανακάλυψα τι ήταν ο φόβος. Αυτός ο παραλυτικός πόνος που προέρχεται από μέσα και παίρνει τον έλεγχο τόσο έντονα που ακόμα και η αναπνοή φαίνεται δύσκολη. Αυτή η κατάσταση που σε κάνει να νιώθεις πως τα πόδια σου είναι κολλημένα στο έδαφος και δεν μπορείς να περπατήσεις.

Να θυμάστε πως είστε πιο ευάλωτοι όταν γνωρίζετε τι φοβάστε. Ωστόσο, μέσα σε αυτή την αδυναμία, μπορείτε επίσης να βρείτε την δύναμη σας επειδή ανακαλύπτετε αυτό που πραγματικά θέλετε.

Γι αυτό κοίταξα τους δαίμονες μου στα μάτια, για να αντιμετωπίσω τους φόβους μου με ψηλά το κεφάλι. Ο στόχος ήταν να τα σταματήσω όλα αυτά, τον φόβο της αποτυχίας, της μοναξιάς, της αβεβαιότητας και της απόρριψης. Αντιθέτως, ο στόχος είναι να μετατρέψουμε όλα αυτά σε πυλώνες πάνω στους οποίους θα χτίσουμε τα ισχυρά θεμέλια για το παρόν και το μέλλον.

Δεν συνάντησα ποτέ κανέναν που να είναι απόλυτα σίγουρος για όλα όσα κάνει. Αντιθέτως, συνάντησα όλων των ειδών ανθρώπων που απλώς προσποιούνται ότι είναι. Πάντα ζήλευα αυτούς τους ανθρώπους επειδή είναι αυτοί που είχαν επιτυχίες.

Κοίταξα τους δαίμονες στα μάτια και γνώρισα τον εαυτό μου

Συνηθίζουμε να αποφεύγουμε την πραγματικότητα και να υποκρινόμαστε ότι είμαστε δυνατοί. Συνηθίζουμε επίσης να πιστεύουμε ότι το να κρύβουμε την πραγματικότητα πίσω από ένα χαμόγελο θα εξοντώσει τα τέρατα που μας βασανίζουν στην καθημερινότητα μας. Αλλά με αυτή την συμπεριφορά, προσπαθώντας να ξεφύγουμε από τους φόβους μας αντί να τους αντιμετωπίσουμε, καταλήγουμε να τους κάνουμε δυνατότερους. Αν συνεχίσουμε έτσι, οι φόβοι μας δεν θα μας αφήσουν να προχωρήσουμε. Στο σκοτάδι, οι δαίμονες μεγαλώνουν και ελέγχουν την ζωή μας.

Ξέρω ότι δεν είμαι τέλεια και ότι δεν μπορώ να τα κάνω όλα σωστά. Αλλά εξακολουθώ να προσπαθώ να είμαι τέλεια. Ίσως εγώ είμαι αυτή που κάνει τους δαίμονες να εμφανίζονται επειδή δεν γνωρίζω την διαφορά ανάμεσα στο να είσαι άνθρωπος και στο να είσαι τέλειος.

Όταν κοίταξα τους δαίμονες μου στα μάτια, γνώρισα τον εαυτό μου και συνειδητοποίησα τους ενδοιασμούς μου. Έτσι ανακάλυψα ότι όλοι μας έχουμε τους ίδιους δαίμονες. Επίσης ανακάλυψα πως ο φόβος της αβεβαιότητας, του να μην ελέγχεις τα πάντα είναι ο μεγαλύτερος φόβος. Μετά από αυτό, αποφάσισα να σταματήσω να τρέφω τις ανασφάλειες μου υπολογίζοντας κάθε κατάσταση που θα μπορούσε να πάει λάθος ή να με κάνει να αποτύχω. Αποφάσισα να αναγεννηθώ από τις στάχτες και να πετάξω, πιστεύοντας ότι μπορώ να κάνω κάτι καλό και ευχάριστο.

Κοίταξα τους δαίμονες στα μάτια και αναγεννήθηκα από τις στάχτες μου

Έτσι μπόρεσα να κοιτάξω τους δαίμονες μου στα μάτια και να αναγεννηθώ από τις στάχτες. Από εκεί και πέρα, εγώ έλεγχα όλα όσα ένιωθα. Τελικά αποδέχτηκα το ότι δεν μπορούσα να έχω τον έλεγχο όσων συμβαίνουν γύρω μου. Έμαθα πως η ζωή είναι μια διαδοχή από ανεξέλεγκτα και απρόβλεπτα γεγονότα.

Ο φόβος συνήθως δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ερμηνεία που δίνετε σε αυτό που βιώνετε και δεν μπορείτε να ελέγξετε. Αφού το μάθετε αυτό, θα είστε ζωντανοί. Θα αρχίσετε να ζείτε ότι έχει η ζωή για σας και να απολαμβάνετε τα πάντα. Θα το κάνετε χωρίς να αφήνετε προηγούμενες αρνητικές εμπειρίες να θρέψουν τους εσωτερικούς δαίμονες σας.

Ξέρω ότι δεν χρειάζεται να είμαι τέλεια και να ζήσω μια παραμυθένια ζωή. Γνωρίζω επίσης ότι δεν πρέπει να τα παρατήσω ή να αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί από τους φόβους ή τις αδυναμίες μου. Εν τέλει, έμαθα ότι μπορώ να είμαι ευτυχισμένη παρόλο που δεν είμαι τέλεια.

ΠΗΓΗ: https://www.awakengr.com/koitaxa-toys-esoterikoys-daimones-moy-sta-matia/

Αν αγαπάς υποφέρεις. Αν δεν αγαπάς αρρωσταίνεις

Η φράση αυτή είναι μία από τις πιο γνωστές του Σίγκμουντ Φρόιντ. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο του «Για το Ναρκισσισμό. Μια εισαγωγή» και τώρα τη βλέπουμε να κυκλοφορεί σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα. Πολλοί νομίζουν ότι αυτή η φράση είναι ρομαντική, αλλά η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ περισσότερο από αυτό.

Ο Σίγκμουντ Φρόιντ και η ψυχανάλυση, αμφισβητήθηκαν αμέτρητες φορές. Η πιο συχνή κριτική που τους ασκείται είναι ότι είναι μη επιστημονικοί. Παρόλα αυτά, πολλές από τις θεωρίες του Φρόιντ επηρέασαν όλες τις ανθρώπινες επιστήμες συμπεριλαμβανομένων «δύσκολων» κλάδων όπως η ψυχιατρική.

Σε κάθε περίπτωση η αλήθεια είναι ότι λίγοι αμφισβητούν την σημασία της αγάπης στην ανθρώπινη εξέλιξη. Από τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας στον κόσμο, υποφέρουμε από μια έλλειψη. Την έλλειψη ενός άλλου ανθρώπου. Δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσουμε ή να μεγαλώσουμε αν αυτό το άλλο άτομο δεν είναι εκεί ώστε να το κάνει να συμβεί.

Αυτό με άλλα λόγια σημαίνει ότι αν δεν υπάρχει έστω και μια ελάχιστη αγάπη στο ξεκίνημα της ζωής μας, αυτό γίνεται αδύνατο. Κάποιος πρέπει να εξυπηρετήσει τις ανάγκες μας, αλλιώς θα πεθάνουμε.

Το ανθρώπινο ον είναι για πάντα ένα ον που έχει ανάγκη. Ένα πλάσμα που του λείπει συνεχώς κάτι. Κατοικεί σε ένα κενό που είναι αδύνατο να γεμίσει, ακόμα και όταν μερικές φορές πιστεύουμε ότι δεν είναι. Αυτό γίνεται γιατί είμαστε για πάντα και συνεχώς καταδικασμένοι σε μια απελπιστική μοναξιά. Όσο και να καταφέρνουμε να αποκτήσουμε στενούς δεσμούς αγάπης, η πραγματικότητα είναι ότι γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε ουσιαστικά μόνοι.

Αν αγαπάς υποφέρεις

Στην αγάπη, πολλές μορφές πόνου έρχονται στο παιχνίδι που κυμαίνονται από το να αγαπιόμαστε και να μην αγαπιόμαστε, στο να ανακαλύπτουμε ότι η αγάπη δεν λύνει τίποτα. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δεν υπάρχει τρόπος να αγαπήσουμε χωρίς να υποφέρουμε. Γιατί πρέπει να γίνεται έτσι; Γιατί η αγάπη δεν οδηγεί στην ευτυχία και μόνο σε αυτήν; Δεν είναι ένας μαζοχιστικός τρόπος σκέψης;

Ο έρωτας είναι εμμονικός, αλλά την ίδια στιγμή μας δίνει μια αίσθηση ζωντάνιας που είναι δύσκολο να πετύχουμε μέσω άλλων εμπειριών. Αυτή η εμμονή της αγάπης είναι απαίσια αλλά την ίδια στιγμή απολαυστική. Απεικονίζεται πολύ καλά στο «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» όπου κάπου γράφει πως «τα συμπτώματα του έρωτα είναι παρόμοια με εκείνα της χολέρας».

Ναι. Το να ερωτευόμαστε είναι πόνος με απόλαυση. Πόνος όταν δεν είστε κοντά στο άλλο άτομο και νιώθετε σαν να πρόκειται να πεθάνετε όταν υποψιάζεστε ότι όλα μπορούν να τελειώσουν. Γνωρίζοντας πως θα κάνατε τα πάντα για να είστε παρέα με αυτό το άτομο που σας έκλεψε την καρδιά. Το συναίσθημα της αγάπης εναλλάσσεται με εκείνο του φόβου πως θα χάσετε εκείνον που αγαπάτε. Ο ενθουσιασμός σμίγει με τις ύπουλες αμφιβολίες.

Όταν αυτή η ζωηρή φάση του κολλήματος τελειώσει, βιώνετε ένα είδος μονομαχίας στην αρχή. «Κάτι» έφυγε, «κάτι» δεν είναι όπως πριν. Ξέρετε ότι ακόμα αγαπάτε αυτό το άτομο, αλλά επίσης ξέρετε ότι αυτή η αγάπη έχει όρια. Τότε πονάτε γιατί πρέπει να πείτε αντίο στην ψευδαίσθηση αυτής της ρομαντικής και αιώνιας αγάπης.

Αν δεν αγαπάς αρρωσταίνεις

Όταν ένα άτομο έχει δυσκολία στο να δημιουργήσει δεσμούς αγάπης με τους άλλους, τότε γίνεται πολύ ευάλωτο, συναισθηματικά και διανοητικά. Η μυστικότητα, η υπερβολική απομόνωση, η δυσκολία στην επικοινωνία με τους άλλους και η κατανόηση τι σκέφτεται ή νιώθει ο άλλος, είναι σημάδια ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Το άτομο αρρωσταίνει.

Όλοι περνάμε από στάδια που είμαστε διστακτικοί ή απρόθυμοι να επικοινωνήσουμε με άλλους ή φάσεις όπου θέλουμε να είμαστε μόνοι μας. Αλλά όταν αυτό γίνεται ένα σχετικά μόνιμο μοτίβο, τότε υπάρχουν προβλήματα. Υπάρχει ένα δυνατό αίσθημα αποσύνδεσης από τη ζωή και ροπής προς οτιδήποτε αντιπροσωπεύει το θάνατο.

Είναι σαν κάποιος να έχει κουραστεί με τον εαυτό του. Αυτή η υπερβολική εστίαση στον εαυτό, αργά η γρήγορα, θα καταλήξει σε άγχος και εμμονή. Επίσης θα καταλήξει σε μια πολύ αντιπαραγωγική ζωή, με λίγο και μικρό νόημα. Ή φέρεται στους άλλους σαν να είναι εργαλεία. Πράγματα που εξυπηρετούν τον σκοπό του. Υπό αυτή την κατάσταση απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από την πιθανότητα να φτάσει εκεί όπου θέλουμε όλοι: Στην εσωτερική ειρήνη και γαλήνη.

ΠΗΓΉ: https://www.awakengr.com/an-agapas-ypoferis-an-den-agapas-arrostenis/

Τα παραμύθια θεραπεύουν

Τα παραμύθια είναι κάτι περισσότερο από αληθινά. Όχι επειδή μας λένε πως οι δράκοι υπάρχουν, μα επειδή μας λένε πως οι δράκοι μπορούν να νικηθούν…

Το παραμύθι όπως το ακούσαμε όλοι από μαμά, γιαγιά, θεία, δασκάλα δεν είναι μόνο μια φτιαχτή ιστορία που δημιουργήθηκε για σκοπούς ψυχαγωγίας. Αποτελεί μια τεχνητά καμωμένη διήγηση που στόχο έχει τη μετάδοση κάποιων μηνυμάτων, την καλλιέργεια στάσεων, την ανάπτυξη τρόπων σκέψης και την οριοθέτηση συμπεριφορών.

Το παραμύθι είναι μια πανανθρώπινη ανάγκη του ανθρώπου να εκφράσει με έναν λόγο συμβολικό τις επιθυμίες του, τους φόβους, τις ελπίδες, τα πάθη, τα όνειρα, τα άγχη του για τη ζωή του. Είναι μια προσπάθεια να διαπραγματευτεί όλα αυτά που τον απασχολούν και να τα μοιραστεί με την κοινότητα. Βοηθάει τον άνθρωπο να ωριμάσει, να προετοιμαστεί για τις μικρές και μεγάλες αλλαγές στη ζωή του, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να τον διασκεδάσει.

Ανέκαθεν οι λαοί μετέδιδαν τους κανόνες, την ηθική και τις αξίες της κοινωνίας τους με τη βοήθεια των παραμυθιών, τα οποία ήταν αρχικά μια αφήγηση για μεγάλους (και μάλιστα για τη διασκέδαση των μεγάλων) και αργότερα, ουσιαστικά κρατώντας το ίδιο περιεχόμενο, έγιναν διήγηση και ιστορία για παιδιά.

Τα παραμύθια πάντα επηρέαζαν τους ανθρώπους. Εκτός, όμως από τη θέση τους στα ήθη, τα έθιμα και στις μνήμες μικρών και μεγάλων, τα παραμύθια έχουν σημαντική θέση και στη σύγχρονη ψυχοθεραπεία, η οποία τα χρησιμοποιεί με εύστοχο τρόπο, προκειμένου να πετύχει μείωση των προβλημάτων μέσα σε λίγες συνεδρίες.

Και δεν είναι τυχαίο, τελικά, ότι το «παραμύθι» ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα «παραμυθούμαι» που σημαίνει δίνω θάρρος, καταπραΰνω το σωματικό ή ψυχικό πόνο κάποιου με λόγια ή με πράξεις.

Ζωή σαν παραμύθι

Και αν σου µιλώ µε παραµύθια και παραβολές είναι γιατί τα’ ακούς γλυκότερα, και η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αµίλητη και προχωράει (Γιώργος Σεφέρης)

Γιατί αγαπάμε τα παραμύθια ακόμη και ως ενήλικες; Ένας λόγος είναι ότι βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι τα παραμύθια έχουν συνδέσεις με την πραγματική ζωή. Συχνά μέσα σε παραμύθια αισθανόμαστε ότι υπάρχει σύγκρουση και δυσκολία που πρέπει να ξεπεραστεί. Γνωρίζουμε ότι απαιτείται μεγαλείο από τον ήρωα. Έτσι συμβαίνει και στη ζωή: είναι γεμάτη από ένταση που ζητάει επίλυση. Υπάρχει σύγκρουση, πόνος, ταλαιπωρία, αδικία. Επίσης η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Έτσι και στα παραμύθια, η πλοκή περιλαμβάνει αγώνα, ήττα, αποτυχία. Αφορά στην εκμάθηση της επιμονής μέσω της δοκιμασίας.

Στα παραμύθια υπάρχουν οι ξεκάθαροι καλοί, οι ξεκάθαρα κακοί, ζώα με μαγικές ικανότητες, ραδιούργοι μάγοι, γίγαντες που τρώνε παιδιά, μαγικά φυτά και μαντζούνια, άνθρωποι μεταμορφωμένοι σε τέρατα ή ζώα, δίνοντας την ευκαιρία να ταυτιστεί κανείς ή να κάνει τις προβολές του σε διάφορους ήρωες ή καταστάσεις. Μέσα από τα παραμύθια μπορούν να εξερευνηθούν και να έρθουν στην επιφάνεια, εξαιρετικά τραυματικά γεγονότα, όπως για παράδειγμα στον «Κοντορεβυθούλη» που το μικρό παιδί φέρνει τη λύτρωση γλιτώνοντας από το γίγαντα που έτρωγε παιδιά, δίνοντας ξεκάθαρα στοιχεία παιδικής κακοποίησης ή στο παραμύθι «Χάνσελ και Γκρέτελ» η σχέση των παιδιών με δυο κακοποιητικούς γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους μόνα στο δάσος ή ακόμη και η φιγούρα της «Κοκκινοσκουφίτσας» που την κυνηγά ο κακός λύκος.

Μέσα στον παραμυθένιο κόσμο που είναι γεμάτος με μεταφορικές έννοιες, μπορεί κανείς να δώσει άλλο νόημα σε κάθε χαρακτήρα βιώνοντας εξαιρετικά τραυματικές καταστάσεις, κρατώντας όμως μια ασφαλή συναισθηματική απόσταση από το γεγονός αυτό. Δεν είναι τυχαίο που στα παραμύθια υπάρχουν τόσοι κακοί. Το καλό και το κακό είναι σύμβολα που υπάρχουν μέσα μας και στον κόσμο που ζούμε κι είναι ευκαιρία για ταύτιση, λήψη αποφάσεων κι εσωτερική εξέλιξη… Τι κάνει έναν άνθρωπο να μεταλλαχθεί σε άκαρδο τέρας; Ίσως ο πόνος; Ποιος μπορεί να τον μεταμορφώσει και πάλι σε άνθρωπο; Ένα φιλί ίσως κι η γαλήνη μαζί με την επούλωση που φέρνει η αγάπη. Σε κάθε παραμυθένιο τέλος κυριαρχεί η αγάπη κι ο στόχος είναι πάντα αυτός…

Γιατί τελικά, όσο σκληρό κι αν είναι το παραμύθι, δεν είναι τυχαίο το ότι στο τέλος, οι ήρωες πάντα τα καταφέρνουν κι ότι κι αν γίνει όλοι ξέρουμε πως… «Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!»

Παιδί και Θεραπευτικό παραμύθι

Όπως ξέρουμε όλοι, τα λόγια μας συνήθως δεν επαρκούν για να καταφέρουμε αλλαγές στην συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων και ιδιαίτερα των παιδιών. Όταν για παράδειγμα ένα παιδί δεν συμπεριφέρεται καλά, συνήθως με τις υποδείξεις μας το προτρέπουμε να αλλάξει. Βλέπουμε διαφορά στη συμπεριφορά του; Μάλλον όχι. Τα μικρά παιδιά που δαγκώνουν ή που τσακώνονται με άλλα παιδιά ακούνε όλη την ώρα ότι αυτό που κάνουν δεν είναι σωστό. Το πρόβλημα είναι όμως ότι δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτό που τους λέμε κι έτσι είναι συνήθως άδικος κόπος το να προσπαθούμε να τα πείσουμε με τα επιχειρήματά μας.

Αντίστοιχα, το παιδί που ζηλεύει το αδελφάκι του, ακούει ότι δεν πρέπει να ζηλεύει, αλλά να αγαπάει το μωρό και ότι η μαμά αγαπάει και τα δύο. Με πόσα επιχειρήματα προσπαθούμε επίσης να καθησυχάσουμε το φοβισμένο παιδί, λέγοντας: «Δεν υπάρχει τίποτα για να φοβάσαι εδώ». Άλλες φορές πάλι, μπορεί και να το μαλώσουμε, για να το καταφέρουμε να κάνει αυτό που θέλουμε, νομίζοντας ότι θα το βοηθήσουμε να δυναμώσει, αλλά εις μάτην…

Ακόμη, υπάρχουν πολλές καταστάσεις για τις οποίες δεν μπορεί να μιλήσει ένα παιδί. Ίσως είναι οδυνηρές, ίσως ντρέπεται, ίσως νομίζει ότι δεν πρόκειται να το καταλάβουμε έτσι και αλλιώς, όπως για παράδειγμα όταν το κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά στο σχολείο ή όταν κακοποιείται.

Πολύ σημαντικό είναι ότι σε ένα παραμύθι μπορούμε να αφήσουμε τη δικαιοσύνη να νικήσει! Ό,τι βιώνει ένα παιδί στη φαντασία είναι σχεδόν αληθινό! Μέσα στο παραμύθι μπορεί να εκδικηθεί τα κακά παιδιά, απελευθερώνοντας τα τέρατα από το ντουλάπι για να τους κάνουν ό,τι θέλει. Αυτό ανακουφίζει πολύ, και δημιουργεί χώρο για διαφορετική, εποικοδομητική συμπεριφορά, καθώς στη φαντασία όλα επιτρέπονται!

Έτσι μπορεί ένα παιδί να ολοκληρώσει μόνο του το παραμύθι, να σκεφτεί το ίδιο την κατάληξη, να φανταστεί τι θα του κάνουν τα τέρατα… Δεν χρειάζεται πάντα να περιέχει έτοιμες συμβουλές ή λύσεις. Το παιδί ασυνείδητα γνωρίζει τι ανάγκη έχει, τι είναι καλό για τον εαυτό του τη δεδομένη στιγμή και ο εσωτερικός θεραπευτής που βρίσκεται μέσα του θα πάρει ό,τι χρειαστεί για να κάνει τη δουλειά του.

Τι προσφέρουν τα θεραπευτικά παραμύθια

Το παραμύθι βοηθάει το παιδί να αποκτά πρόσβαση στη δική του ανεκμετάλλευτη γνώση, στα δικά του ασυνείδητα υποστηρικτικά μέσα, ώστε να γίνει η συμπεριφορά του πιο εποικοδομητική και αυτο-δυναμωτική.

Οι θεραπευτικές ιστορίες προσφέρουν καινούρια δεδομένα, καινούρια συναισθήματα και εμπειρίες. Μπορεί το παιδί έτσι να βιώνει μια καινούρια πραγματικότητα, όπου υπάρχει κατανόηση και αναγνώριση για τα συναισθήματά του και που είναι ασφαλής και ελκυστική.

Πολλές φορές ένα παραμύθι περιέχει τη θετική συμβουλή ότι το παιδί ξέρει να βρει μόνο του τη λύση: «Το πανθηράκι ήταν τόσο έξυπνο, ώστε βρήκε μια λύση».

Επίσης, τα παραμύθια είναι το μέσο αυτό που βοηθάει στο να αναπτυχθεί η φαντασία του παιδιού και να βάλει χρώμα και ζωή σε αυτά που ακούει. Το παραμύθι δεν περιορίζει, αλλά ενθαρρύνει τη δημιουργία εικόνων κι ενός κόσμου που πολλές φορές ένα παιδί, όταν είναι συναισθηματικά πιεσμένο, αναζητά να καταφύγει για να χαλαρώσει και να πάρει δυνάμεις.

Χρησιμοποιούμε, λοιπόν, τα παραμύθια για το βάθος και το αποτέλεσμά τους και δεν υπάρχει καλύτερο μέσο να μας μεταφέρει με ασφάλεια εκεί που θέλουμε … όσο ένα ωραίο, ίσως τρομακτικό, μα σίγουρα χαλαρωτικό παραμύθι, που ως στόχο έχει την εσωτερική κάθαρση του πρωταγωνιστή…

ΠΗΓΉ: https://www.awakengr.com/ta-paramythia-therapevoun/

Ο μύθος των δυο λύκων

Ο θρύλος των Τσερόκι για τους δύο λύκους μιλά για μια συνεχή μάχη μεταξύ δύο δυνάμεων μέσα μας. Είναι μια σύγκρουση ανάμεσα στη σκοτεινή πλευράς μας (μαύρος λύκος ) και στην φωτεινή και ευγενική πλευρά μας (λευκός λύκος). Αυτή η δυαδικότητα ανάμεσα στο καλό και το κακό, ανάμεσα στη χαρά και την υπερηφάνεια, την ενοχή και την ταπεινοφροσύνη, καθορίζει πολλά από αυτά που είμαστε.

Ίσως έχετε ξανακούσει αυτή την ιστορία. Ενώ υπάρχουν κάποιες αμφιβολίες για το αν είναι πραγματικά ένας θρύλος των Τσερόκι, υπάρχουν ορισμένες αναφορές που περιλαμβάνονται στην προφορική παράδοση των μικρών κοινωνικών ομάδων των νότιων Απάτσι.

Διαβάστε λοιπόν την ιστορία – και μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή..

Ο μύθος των Τσερόκι για τους δύο λύκους: η σύγκρουση των εσωτερικών δυνάμεων

Οι Τσερόκι ήταν μία από τις λεγόμενες «Πέντε Πολιτισμένες Φυλές». Γνωστοί για τον πολιτιστικό πλούτο, τη γλώσσα και τις παραδόσεις τους, είναι αναμφισβήτητα ένας από τους ιθαγενείς πολιτισμούς που είχαν την μεγαλύτερη επίδραση στη δυτική κοινωνία. Γνωρίζουμε πολλές ιστορίες, τελετουργίες και τον μυστικισμό τους. Όλα αυτά έχουν συλλεχθεί σε ενδιαφέροντα βιβλία όπως το Cherokee Clans από τον καθηγητή Panther – Yates.

Ως μέρος της τεράστιας κληρονομιάς τους, ο μύθος των Τσερόκι για τους δύο λύκους είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς. Η ιστορία λέγεται ως ένα σοφό μάθημα από έναν παππού στον εγγονό του. Εξηγεί ότι μια τρομερή μάχη μεταξύ δύο λύκων εξαπολύεται καθημερινά μέσα στις καρδιές όλων των ανθρώπων.

Αυτά τα δύο ζώα συμβολίζουν δύο αντίθετες δυνάμεις. Η μία είναι το κακό, λέει ο γέρος στον εγγονό του. Είναι ο θυμός. Είναι η ζήλια, η απληστία, η αλαζονεία, ακόμη και η θλίψη. Είναι το συναίσθημα της κατωτερότητας και του εγωισμού. Η άλλη δύναμη είναι η καλοσύνη, η χαρά, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η συμπόνια και φυσικά η γαλήνη.

Όταν ο νεαρός Τσερόκι ρώτησε τον παππού του ποιος λύκος κερδίζει τη μάχη στις περισσότερες εκδοχές, εκείνος απαντά: αυτός που επιλέγεις να θρέψεις θα κερδίσει. Αλλά υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, ίσως πολύ πιο ενδιαφέρουσα.

Αυτή τη στιγμή ο παλιός Τσερόκι πολεμιστής λέει στον εγγονό του ότι και οι δύο πρέπει στην πραγματικότητα να κερδίσουν. Επειδή η μάχη δεν είναι θέμα δύναμης, αλλά ισορροπίας. Πρέπει να θρέψουμε τους δύο λύκους γιατί τους χρειαζόμαστε και τους δύο. Πρέπει τους καθοδηγήσουμε και τους δύο στην σωστή πορεία.

Μην τρέφεις μόνο τον έναν λύκο: πρέπει να είναι παρόντες και οι δύο

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που νιώθουμε ότι βρισκόμαστε σε μια ρόδα. Μία πάνω, μία κάτω. Υπάρχουν στιγμές που απολαμβάνουμε την αμέτρητη χαρά και στιγμές που χωρίς να ξέρουμε το γιατί η δυστυχία, η θλίψη, ο θυμός και η απελπισία μας ρίχνουν κάτω.

Η ζωή μπορεί να είναι χαρούμενη ή θλιβερή, καλοκάγαθη ή βάναυση. Οι άνθρωποι πλέκουν περίπλοκες ιστορίες αγάπης και μίσους, γαλήνης και απώλειας. Γνωρίζουμε ότι μέσα μας υπάρχουν πάντα δύο αντίπαλες δυνάμεις τις οποίες δεν είμαστε απόλυτα ικανοί να ελέγξουμε. Δίνουν σκληρές μάχες μέσα μας.

Αυτός ο μύθος των Τσερόκι για τους δύο λύκους εξηγεί ότι δεν πρέπει ο ένας να τρέφεται και ο άλλος να πεινά. Οι άνθρωποι ουσιαστικά είναι κατασκευασμένοι από ένα γιν και ένα γιανγκ. Είναι μια δυαδικότητα, όπου μακριά από την απόρριψη ή την απόκρυψη ενός μέρους μας, πρέπει να την λάβουμε υπόψη για να την κάνουμε ορατή και να την ελέγξουμε ώστε να ζήσουμε με ισορροπία.

Βρίσκοντας την εσωτερική αρμονία

Ο παλιός πολεμιστής λέει στον εγγονό του πως αν επιλέξει να θρέψει μόνο τον λευκό λύκο, ο μαύρος θα κρύβεται στις γωνίες και θα τον τραυματίζει όποτε τον βλέπει αδύναμο ή απρόσεχτο.Συνεχίζει λέγοντας ότι δεν πρέπει να μειώνουμε το ζώο που είναι τόσο σκοτεινό όσο η νύχτα.

Γιατί είτε το πιστεύουμε είτε όχι, ο μαύρος λύκος έχει επίσης πολλές καλές ιδιότητες: αποφασιστικότητα, αντοχή, θάρρος, στρατηγική σκέψη… Μερικές είναι αρετές τις οποίες δεν έχει ο λευκός λύκος. Με το να τους τρέφουμε μπορούμε να επωφεληθούμε και από τους δύο. Έτσι ενισχύεται η καλύτερη εκδοχή τους, αναγνωρίζονται οι ανάγκες τους και εκπαιδευόμαστε ώστε να ζήσουμε αρμονικά.

Ας μην κάνουμε τους φόβους μας να λιμοκτονήσουν. Είναι πάντα καλύτερο να τους αναγνωρίσουμε, να τους κατανοήσουμε και να τους μεταμορφώσουμε. Ας μην κάνουμε τον θυμό, την λύπη και την θλίψη μας να πεθάνουν από την πείνα. Ας μην τις παραγκωνίσουμε. Ας ακούσουμε τι θέλουν να μας πουν. Μπορούν να μας δώσουν πολύτιμα μαθήματα για το πώς να είμαστε λίγο καλύτεροι κάθε μέρα.

Όπως μπορούμε να δούμε, ο μύθος των Τσερόκι για τους δύο λύκους διδάσκει ένα πολύτιμο μάθημα για την ισορροπία και την συναισθηματική διαχείριση. Μαθαίνουμε ότι η διανομή των δυνάμεων με έξυπνο τρόπο και το να τρέφουμε και τους δύο λύκους θα κάνει την ζωή μας καλύτερη.

ΠΗΓΉ: https://www.awakengr.com/o-mythos-ton-tseroki-gia-toys-dyo-lykoys-i-tis-esoterikes-mas-dynameis/

Οι άνθρωποι φθονούν ότι δεν τολμούν να φτάσουν

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μέρος που ουδέποτε θα αποκαλυφθεί, υπήρχε ένας καθ’ όλα ευσεβής άντρας. Τιμούσε τις ώρες κοινής ησυχίας και τις μέρες νηστείας. Έβγαζε πάντα το καπέλο του για να χαιρετήσει τους επισήμους κι ύστερα το ξαναφορούσε προκειμένου να προφυλάξει το κρανίο του από τον επικίνδυνο ήλιο.

Κυρίως μετρούσε επιμελώς τα βήματά του καθώς λάτρευε να τα συγχρονίζει απόλυτα με αυτά των υπολοίπων. «Ούτε μπροστά μα ούτε πίσω. Μονάχα μαζί», τον άκουγαν συχνά πυκνά να μουρμουρίζει.

Εάν στα αλήθεια σε αφορά η ιστορία του, επίτρεψε μου να σου πω ότι η σκούφια του κρατούσε από μακρινούς τόπους και πως από παιδί ακόμα συνήθιζαν να τον αποκαλούν «ο ξένος». Το φορτίο φάνταζε βαρύ για τους μικρούς του ώμους κι έτσι εκείνος σε κάθε αστέρι που έπεφτε ευχόταν να ταχτεί κάποτε στην πλευρά των ισχυρών.

Και τώρα μην ταυτίσεις τη λέξη «ισχυρός» με τ’ αμύθητα πλούτη και την αλόγιστη εξουσία. Για τον φίλο μας ισχυροί λογαριάζονταν οι άνθρωποι του μέσου όρου, οι όμοιοι με τόσους μέσα στο πλήθος, οι δουλευταράδες που σέβονταν την ισχύουσα τάξη, τη βέρα στο δεξί και τα χασμουρητά στο κρεβάτι.

Ο ήρωας της ιστορίας μας μεγάλωσε και σταδιακά ενσωματώθηκε στην κοινωνία. Δούλεψε, μάλιστα, σκληρά και κατάφερε σύντομα ν’ ανοίξει στη γειτονιά το δικό του μανάβικο. Καθώς υπήρξε μάστορας στην εξυπηρέτηση πελατών, προσέλκυσε αρκετούς στην επιχείρησή του. Όχι μόνο τα έβγαζε πέρα αξιοπρεπώς μα άφηνε και κάποιες δεκάρες στην άκρη.

Αναρωτιέσαι αν τελικά ακολούθησε το όνειρό του και πολλά δεν έχω να σου απαντήσω πάνω σε αυτό. Στην έκθεση, πάντως, με θέμα «τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω» εκείνος είχε απαντήσει «κοινωνικά αποδεκτός». Αν, λοιπόν, υποθέσουμε πως η παραπάνω υπήρξε η τρανότερη λαχτάρα του, τότε μπορούμε να παραδεχτούμε πως μια χαρά την έφερε εις πέρας την αποστολή του.

Από το μανάβικό του περνούσε πλήθος κόσμου κι ο Ευταξίας -το όνομα του φίλου μας- τους υποδεχόταν με πλατύ χαμόγελο κι απαράμιλλο επαγγελματισμό. Μεταξύ μας, του κάθονταν λιγάκι στο στομάχι οι ονειροπόλοι, με τα μεγάλα σχέδια και τον μηδαμινό κυνισμό.

Σιωπηλά αγανακτούσε, όμως, με τους επαναστάτες, που έκαναν λόγο για εργασιακά δικαιώματα κι απεργίες. Τι τον σκότιζαν… Αυτός πια ήταν ιδιοκτήτης μανάβικου, τουτέστιν δυνατός εργοδότης που απεχθανόταν τους ταραξίες.

Ένα μεσημέρι, στην επιχείρηση του φίλου μας φάνηκε μια οικεία φιγούρα. Ο Ευταξίας τον κοίταξε καλά καλά ώσπου αναγνώρισε στο πρόσωπό του τον παλιό φωστήρα της τάξης, με τις ευφυείς απαντήσεις και τη σπάνια επιμέλεια. Οι δυο συμμαθητές χαιρετήθηκαν θερμά.

«Την τακτοποίησες τη ζωούλα σου;», έσπευσε να ρωτήσει ο ιδιοκτήτης του μανάβικου. Ο άντρας εξήγησε πως εργαζόταν για ψίχουλα σ’ ένα εργαστήρι. Έσπευσε, ωστόσο, να διευκρινήσει πως τα πρωινά ξυπνούσε με χαμόγελο. Μάθαινε, άλλωστε, ένα σωρό χρήσιμα πράγματα που όταν θα γινόταν φτασμένος επιστήμονας θα τα επιστράτευε για την πρόοδο της ανθρωπότητας.

Ο ιδιοκτήτης του μανάβικου κοίταξε περιφρονητικά τον παλιό του γνώριμο. « Καημένε μου! Βάλε μια τάξη στο κεφαλάκι σου και βρες κάποια δουλειά της προκοπής», προσπάθησε να τον συνετίσει. Έπειτα κορδώθηκε περήφανα κι αφέθηκε στα επιδοκιμαστικά βλέμματα των οπωρικών του.

Λίγους μήνες μετά ο ήρωας της ιστορίας μας αποφάσισε πως είχε φτάσει η ώρα να νοικοκυρευτεί. Αρκετά τον είχαν ταλαιπωρήσει τα κεραυνοβόλα συναισθήματα. Επέλεξε λοιπόν την καλή κι υπάκουη σύζυγο, τη βαρετή στον έρωτα και την προβλέψιμη στη ζωή.

Ο γάμος του υπήρξε ανοιχτός προκειμένου όλοι να τον καμαρώσουν γαμπρό. Κάλεσε στο τραπέζι ακόμα και τον φουκαριάρη τον επιστήμονα.

Έμαθε, μάλιστα, από συγγενείς πως ο παλιός του συμμαθητής βολόδερνε μόνος καθώς περίμενε τον αληθινό έρωτα όπως ακριβώς η γοργόνα τον Μέγα Αλέξανδρο. «Ο ανόητος! Οι έρωτες κρατούν για λίγο κι οι μυαλωμένοι τύποι σαν του λόγου μου γυρεύουν μια αξιόπιστη σύντροφο κι όχι μια αισθαντική ερωμένη», σχολίασε.

Ο καιρός κύλησε. Ένα βράδυ ο παλιός φωστήρας της τάξης φάνηκε στο μανάβικο. Ετούτη τη φορά κρατούσε από το χέρι μια γυναίκα με φωτεινά μάτια κι αγέρωχη κορμοστασιά.

Ο Ευταξίας κοίταξε το ζευγάρι λίγο καχύποπτα. «Χρόνια έχεις να πατήσεις από το μαγαζί μου και φαντάστηκα ότι ξέμεινες για τα καλά από χρήματα», απευθύνθηκε στον συμμαθητή του. «Ταξιδεύω συνεχώς στο εξωτερικό. Διδάσκω σε Πανεπιστήμια και συνεχίζω την έρευνά μου. Οι κόποι μου ανταμείφθηκαν», αποκρίθηκε σεμνά ο άντρας.

«Δεν βλέπω βέρα όμως», παρατήρησε με την κοφτερή του ματιά ο Ευταξίας. «Βρήκα τη σύντροφό μου και τίποτα δεν λογαριάζω πιο επίσημο κι ιερό από αυτό που νιώθω». «Προφανώς είστε φρέσκο ζευγάρι. Επίτρεψε μου να σας πω, φίλε μου, ότι ο έρωτας χάνεται. Μια λειτουργική καθημερινότητα αποζητάμε στο τέλος όλοι οι πρώην αισθηματίες», μουρμούρισε ο ιδιοκτήτης του μανάβικου.

«Εάν ονειρευτείς το μεγάλο και με πάθος το οραματιστείς τότε ασφυκτιάς στο μέτριο και δεν χαρίζεις την αγκαλιά σου σε συμβιβασμούς. Ασφαλώς και βιώνεις βράδια μοναξιάς μα διακρίνεις πιο καθαρά την ψυχή που ακουμπά στη δική σου. Και τότε ο χρόνος αποτελεί σύμμαχό σου. Βλέπεις, ο έρωτας δεν φθείρεται όταν χτίζεται με τα υλικά δύο ελεύθερων καρδιών», αποκρίθηκε ήρεμα ο επιστήμονας.

Ο Ευταξίας τον αποχαιρέτησε κακόκεφος. Κλείδωσε το μαγαζί κι επέστρεψε στη ζωούλα του, στο σπιτάκι του, στη γυναικούλα του. Εκείνη παρακολουθούσε την αγαπημένη της ταινία στο κρεβάτι κι ούτε που αντιλήφθηκε την άφιξή του. Ξάπλωσε πλάι της. Την σκούντησε και με μια ανάσα της εξιστόρησε τον αλλόκοτο διάλογό του με τον επιστήμονα:

«Τα μαλλιά του γκρίζαραν κι ακόμα ίπταται στον κόσμο της φαντασίας του. Από τόπο σε τόπο περιπλανιέται λες κι είναι φοιτητής. Και το χειρότερο; Πιστεύει σε έρωτες, ιππότες, πριγκίπισσες και παλάτια. Να δούμε τι θα λέει όταν η ρουτίνα τινάξει τη σκόνη της πάνω στο συννεφάκι του. Άσε που εάν ξεμονάχιαζα την αγαπημένη του, είμαι βέβαιος πως θα είχε πολλά ράμματα για την ονειροπαρμένη γούνα του».

Ύστερα, το αγαπημένο ζευγάρι αντάλλαξε ένα βιαστικό φιλί στο στόμα. Γύρισε ο ένας στον άλλο την πλάτη και αποκοιμήθηκαν. Το σ3ξ δεν θα τους απασχολούσε μέχρι το Σάββατο. Όλα κι όλα, αυτοί δεν λογαριάζονταν στους ονειροπαρμένους.

ΠΗΓΉ: https://www.awakengr.com/oi-anthropoi-fthonoyn-o-ti-den-tolmoyn-na-ftasoyn/

Το μαύρο πρόβατο

Υπήρχε μια χώρα όπου όλοι ήταν κλέφτες. Τη νύχτα κάθε κάτοικος έβγαινε με αντικλείδια κι ένα φανάρι και πήγαινε να διαρρήξει το σπίτι ενός γείτονα. Επέστρεφε την αυγή φορτωμένος κι έβρισκε το σπίτι του διαρρηγμένο. Κι έτσι όλοι ζούσαν αρμονικά και χωρίς προβλήματα, αφού ο ένας έκλεβε τον άλλον, κι αυτός έναν άλλον ακόμα και ούτω καθεξής, μέχρι να έρθει η σειρά του τελευταίου που έκλεβε τον πρώτο.

Το εμπόριο σε εκείνη τη χώρα ασκείτο με τη μορφή της απάτης, τόσο από την πλευρά εκείνου που πουλούσε όσο και από την πλευρά εκείνου που αγόραζε. Η κυβέρνηση ήταν μια εταιρία που εγκληματούσε σε βάρος των πολιτών, και οι πολίτες, από τη μεριά τους, νοιάζονταν μόνο να εξαπατούν την κυβέρνηση. Έτσι η ζωή συνεχιζόταν χωρίς δυσκολίες, και δεν υπήρχαν ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί.

Τότε, κανείς δεν ξέρει πώς, βρέθηκε στη χώρα ένας τίμιος άνθρωπος. Τη νύχτα, αντί να βγαίνει με τον σάκο και το φανάρι, έμενε στο σπίτι του να καπνίζει και να διαβάζει μυθιστορήματα. Έρχονταν οι κλέφτες, έβλεπαν το φως αναμμένο και δεν ανέβαιναν.

Αυτή η κατάσταση διήρκεσε για λίγο· μετά έπρεπε να τον κάνουν να καταλάβει ότι εάν ήθελε να ζει χωρίς να κάνει τίποτα, αυτός δεν ήταν λόγος να μην αφήνει τους άλλους να κλέβουν. Για κάθε νύχτα που αυτός περνούσε στο σπίτι του, μία οικογένεια δεν έτρωγε την επόμενη ημέρα.

Μπροστά σε αυτά τα επιχειρήματα, ο τίμιος άνθρωπος δεν μπορούσε να εναντιωθεί. Άρχισε κι αυτός να βγαίνει το βράδυ και να γυρίζει την αυγή, όμως, να κλέψει δεν πήγαινε. Τίμιος ήταν, δεν υπήρχε τίποτα να κάνει. Πήγαινε μέχρι τη γέφυρα κι έμενε να κοιτάζει το νερό να περνάει από κάτω. Επέστρεφε στο σπίτι του και το έβρισκε διαρρηγμένο.

Σε λιγότερο από μία εβδομάδα, ο τίμιος άνθρωπος βρέθηκε απένταρος, χωρίς να έχει τίποτα να φάει, με το σπίτι άδειο. Όμως, μέχρι εδώ, μικρό το κακό, γιατί η ευθύνη ήταν δική του. Το πρόβλημα ήταν ότι με αυτόν τον τρόπο που έπραττε δημιουργείτο ένα χάος. Γιατί άφηνε τους άλλους να του κλέβουν τα πάντα, ενώ αυτός δεν έκλεβε κανέναν· έτσι, υπήρχε πάντα κάποιος που επιστρέφοντας την αυγή στο σπίτι του το έβρισκε άθικτο γιατί ήταν το σπίτι που έπρεπε να διαρρήξει αυτός.

Γεγονός είναι ότι μετά από λίγο, εκείνοι που δεν έπεφταν θύματα κλοπής βρέθηκαν να είναι πιο πλούσιοι από άλλους και να μην θέλουν πλέον να κλέβουν. Κι αυτοί που πήγαιναν να κλέψουν το σπίτι του τίμιου ανθρώπου, το έβρισκαν πάντα άδειο· έτσι γίνονταν φτωχοί. Εν τω μεταξύ, εκείνοι που έγιναν πλούσιοι απέκτησαν κι αυτοί τη συνήθεια να πηγαίνουν τη νύχτα στη γέφυρα να κοιτάζουν το νερό που περνούσε από κάτω. Αυτό μεγάλωσε το χάος, γιατί υπήρξαν πολλοί άλλοι που έγιναν φτωχοί.

Τότε, οι πλούσιοι είδαν ότι, με το να πηγαίνουν τη νύχτα στη γέφυρα, θα γίνονταν φτωχοί μετά από λίγο. Και σκέφτηκαν: «Να πληρώσουμε τους φτωχούς να πηγαίνουν να κλέβουν για λογαριασμό μας». Έκαναν τα συμβόλαια, ορίστηκαν οι μισθοί, τα ποσοστά· φυσικά, πάντα κλέφτες ήταν, και προσπαθούσαν να εξαπατήσουν οι μεν τους δε. Όμως -όπως συνήθως συμβαίνει- οι πλούσιοι γίνονταν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Υπήρχαν πλούσιοι τόσο πλούσιοι που δεν είχαν πια ανάγκη να κλέβουν και να βάζουν άλλους να κλέβουν για να συνεχίζουν να είναι πλούσιοι. Όμως, εάν σταματούσαν να κλέβουν, θα γίνονταν φτωχοί γιατί οι φτωχοί τούς έκλεβαν. Πλήρωσαν, λοιπόν, τους πιο φτωχούς από τους φτωχούς για να προφυλάσσουν την περιουσία τους από τους άλλους φτωχούς, κι έτσι ίδρυσαν την αστυνομία και δημιούργησαν τις φυλακές.

Με αυτόν τον τρόπο, λίγα μόλις χρόνια μετά την άφιξη του τίμιου ανθρώπου, κανείς δεν μιλούσε πια για κλοπές, αλλά μόνο για πλούσιους ή φτωχούς, παρότι ήταν πάντα όλοι κλέφτες. Τίμιος υπήρξε μόνο εκείνος ο ένας που πέθανε σύντομα. Από πείνα».

«Το μαύρο πρόβατο» (La pecora nera) – Ίταλο Καλβίνο (1923-1985) – μετάφραση από την Μαρία Π. Βαγγέλη

Το λιοντάρι και ο ελέφαντας

Στο δάσος, ένα λιοντάρι ρωτούσε κάθε ζώο που συναντούσε αν τον αναγνώριζε ως βασιλιά του δάσους ή όχι.

Ρώτησε την αρκούδα κι εκείνη είπε: «Ασφαλώς και είσαι βασιλιάς.»

Ύστερα ρώτησε τη λεοπάρδαλη, η οποία δίστασε κάπως κι ύστερα είπε ότι ναι, το λιοντάρι ήταν ο βασιλιάς.

Ύστερα το λιοντάρι ρώτησε τον ελέφαντα, ο οποίος τον σήκωσε αμέσως στην προβοσκίδα του και τον πέταξε μακριά.

Καθώς βρισκόταν στον αέρα, το λιοντάρι είπε στον ελέφαντα: «Ω, μεγάλο ον, αν δεν ήξερες την απάντηση, μπορούσες απλώς να πεις όχι. Δεν χρειαζόταν να με πετάξεις μακριά. Θα έφευγα από μόνος μου.»

Ο ελέφαντας όμως, που είναι αρκετά δυνατός για να σηκώσει και να πετάξει το λιοντάρι δεν χρειάζεται να δώσει καμία απάντηση. Δεν του είναι καθόλου αναγκαίο να πει ποιος είναι ο βασιλιάς.