Τίποτα από όσα βιώνουμε δεν πάει χαμένο

Πόσες φορές σκεφτόμαστε όλα τα στραβά και τα ανάποδα που μας έχουν συμβεί κι ευχόμαστε να μην μας είχαν συμβεί; Νομίζω πολλές.

Σκεπτόμενοι όμως όλα αυτά, στην ουσία επιλέγουμε να αισθανθούμε πόνο, δυσαρέσκεια, απογοήτευση, απελπισία. Και ειλικρινά σε τι μας ωφελεί να σκεφτόμαστε κάτι το οποίο δεν μπορεί να αλλάξει και το οποίο μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα;

Σε τίποτα κι όλοι το ξέρουμε αυτό. Όμως να που δεν μπορούμε να αποφύγουμε αυτό που λέμε ανθρώπινη φύση. Έτσι λειτουργεί και πάντα έτσι θα λειτουργεί.

Η επικριτική φωνή μέσα στο κεφάλι μας, θα θελήσει να μας θυμίσει όλα μας τα λάθη, όλες μας τις αποτυχίες, όλους εκείνους που μας πλήγωσαν. «Αυτό που σου έκανε η τάδε ή ο δείνα τα ξέχασες; Πόσο σε πλήγωσε θυμάσαι; Να το θυμάσαι, να μην το ξεχάσεις ποτέ». Έτσι λειτουργεί αυτή η φωνή και δεν μας αφήνει να αγιάσουμε.

Όμως με αυτόν τον τρόπο τελικά επιλέγουμε τον πόνο και όχι κάποιο μάθημα που κρύβει μια εμπειρία. Αφήνουμε στο σήμερα να μας πονά και να μας ταλαιπωρεί κάτι από το χθες, ακόμη κι αν έχει περάσει πολύς καιρός. Στην ουσία δίνουμε στον άνθρωπο ή σε κάποιο γεγονός που μας πόνεσε την άδεια να συνεχίσει να μας πονά. Είναι σαν να του λέμε: «έλα συνέχισε να με πονάς. Δεν πειράζει που αυτό που έγινε, έγινε πριν πολύ καιρό. Εγώ θέλω να με πονάει και σήμερα».

Και το ‘αστείο’ της υπόθεσης είναι ότι αν ερχόταν κάποιος και μας έλεγε: κοίτα, θέλω να σε εγκλωβίσω, να σε ελέγχω, να σου λέω πώς θα σκέφτεσαι, να σε πονάω και να σε βασανίζω», θα ψάχναμε να του δείξουμε την πιο κοντινή πόρτα. Όμως επιτρέπουμε στις σκέψεις μας και στα συναισθήματά μας να παίξουν αυτόν τον ρόλο.

Επιτρέπουμε στον εαυτό μας να γίνει ο τύραννός μας. Γιατί εμείς τυραννάμε τελικά τον εαυτό μας. Δεν μας τυραννά για παράδειγμα ο τάδε ή η τάδε που κάποτε μας έκαναν κάτι. Εκείνοι ούτε που ξέρουν ότι ακόμη είναι μέρος της καθημερινότητάς μας και ότι μας ελέγχουν. Έφυγαν, αλλά είναι ακόμη εκεί. Μεγάλη τους τιμή! Ευτυχώς δεν το ξέρουν.

Είναι όμως μέρος της ανθρώπινής μας φύσης να τυραννάμε τον εαυτό μας με γεγονότα που μας τάραξαν και μας πλήγωσαν. Δεν υπάρχει τρόπος να κλείσουμε την πρόσβαση σε αναμνήσεις, εμπειρίες ή βιώματα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε αντ’ αυτού, είναι να σταματήσουμε να νιώθουμε άσχημα για όλα εκείνα που έχουν γίνει και να δούμε ότι μέσα από όλα τα γεγονότα που μας σημάδεψαν, σμιλευτήκαμε.

Γίναμε αυτοί που είμαστε, μάθαμε όσα μάθαμε, είδαμε πώς πετυχαίνει κάτι και πώς δεν πετυχαίνει κάτι, μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε, εξελιχθήκαμε. Και αν το δούμε πιο προσεκτικά, τελικά θα ανακαλύψουμε ότι κάθε μια από τις εμπειρίες μας, ακόνισε τις ικανότητές μας. Άρα, τίποτε δεν πήγε χαμένο!

ΠΗΓΉ: https://enallaktikidrasi.com/2019/09/tipote-osa-viwnoume-den-paei-xameno/

Γέλα! Το παιδί μέσα σου θέλει χαμόγελο για να ζήσει!

Κάποτε ήσουν παιδί. Γελούσες συχνά και χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Οι μεγάλοι σε έβλεπαν και απορούσαν. Άλλοτε γελούσαν μαζί σου, άλλοτε προσπαθούσαν να σε σταματήσουν επειδή δεν έβλεπαν πού είναι το αστείο. Για εκείνους έκανες απλά «χαζομάρες».

Εσύ όμως γελούσες ξανά με την πρώτη ευκαιρία. Σιγά σιγά ο κόσμος των μεγάλων άρχισε να σε γοητεύει και θέλησες να σοβαρευτείς. Να σταματήσεις τα «παιδιαρίσματα». Έβαλες το γέλιο σε νόρμες και γελάς πια μόνο με πολύ δικούς σου ανθρώπους. Στους άλλους χαμογελάς τυπικά κι αυτό αν χρειαστεί.

Μα δεν γελάς πια με την ψυχή σου. Λες και ντρέπεσαι γι’ αυτήν. Ντρέπεσαι για το παιδί μέσα σου. Δεν το ακούς που σου φωνάζει να ζήσεις, να χαρείς. Κάποιες φορές σε σκουντάει, σαν να σε τραβάει από το χέρι, μα εσύ κολλημένος στις υποχρεώσεις, στη δουλειά, στο κινητό είσαι πολύ απασχολημένος για να του δώσεις σημασία.

Αν ήταν αληθινό παιδί, θα ήταν δυσκολότερο να το αγνοήσεις, γιατί θα άρχιζε να κλαίει δυνατά για να το προσέξεις. Όμως το παιδί μέσα σου κλαίει σιωπηλά. Όσο μεγαλώνεις, όσο απομακρύνεσαι, όσο το ξεχνάς, τόσο σωπαίνει. Και μαζί του και το γέλιο σου. Μα στάσου μια στιγμή. Θυμήσου. Δεν ήταν ωραία να γελάς χωρίς έγνοιες;

Πέρασαν αυτές οι εποχές, θα πεις. Τώρα οι καιροί είναι δύσκολοι. Τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο και πιο θλιβερό από έναν άνθρωπο που έχασε το γέλιο του και στη θέση του έβαλε το άγχος. Και ξέρεις γιατί μικρός έκανες «χαζομάρες»; Γιατί δε σε ένοιαζε τίποτα. Δεν ήξερες τι θα πει άγχος. Και αντιδρούσες όποτε οι μεγάλοι πήγαιναν να σου επιβάλλουν το άγχος τους με «μη», «πρέπει» και «γρήγορα».

Τώρα τα επιβάλεις εσύ στον εαυτό σου ως μεγάλος. «Μη γελάς, πρέπει να είσαι σοβαρός, γρήγορα, δεν έχεις χρόνο για χάσιμο». Μα δεν καταλαβαίνεις ότι έτσι ακριβώς χάνεις το χρόνο σου! Χάνεις τη ζωή σου μέσα από τα χέρια σου.

Γέλα. Με ό,τι σου φανεί αστείο. Χαμόγελα πιο συχνά με ό,τι σου φαίνεται όμορφο. Σταμάτα να σπαταλάς τον χρόνο σου στο άγχος και ζήσε. Πάρε μια βαθιά ανάσα και πέτα το βάρος της σοβαροφάνειας από την πλάτη σου. Τα προβλήματα λύνονται πιο εύκολα αν δεν τα παίρνεις τόσο στα σοβαρά, αλλά με χαμόγελο.

Αρκετά κουράστηκες με το να είσαι μεγάλος. Άσε το παιδί μέσα σου να σε ξεκουράζει που και που. Μην νιώθεις τύψεις για τη χαρά σου. Το παιδί μέσα σου ξέρει να ζήσει. Κι ο άνθρωπος που έχει επιτρέψει στο παιδί μέσα του να επιβιώσει παρά τα όσα εμπόδια, έχει ελπίδα. Έχει ζωή.

ΠΗΓΉ: https://enallaktikidrasi.com/2019/09/gela-paidi-mesa-sou-thelei-xamogelo/

«Ελπίδα είναι ένα όνειρο που το βλέπουμε ξύπνιοι»

Αριστοτέλης: «Ελπίδα είναι ένα όνειρο που το βλέπουμε ξύπνιοι»

Πεθαίνει η ελπίδα; Ακόμα κι όταν όλα γύρω σου καταρρέουν και τα όνειρα χάνονται σε μια συννεφιά γεμάτη αστραπές και βροντές που την βροχή σκορπά όπως ο αέρας σκορπάει τα φύλλα, και ο Ήλιος παραμένει κρυμμένος σαν να αρνείται να ζεστάνει έστω και λίγο την υπάρξή σου. Όταν ξυπόλυτος περπατάς στην κακοκαιρία, ψάχνοντας απεγνωσμένα κατάλυμα για ξεκούραση και η κούραση σ’ έχει καταβάλλει; Μάλλον όχι!

Πεθαίνει η ελπίδα; Ακόμα κι όταν νιώθεις ορφάνια σε αυτό το κόσμο και τα πνευματικά αδιέξοδα πληθαίνουν μέσα σου, ψάχνοντας απελπισμένα κάτι ή κάποιος να αναστήσει την ψυχή σου. Όταν οι απαντήσεις στα δικά σου “γιατί;” αργούν να έρθουν. Όταν με μια κίνησή σου “τελευταίας ευκαιρίας” μεγαλώνει το κενό μέσα σου, μπερδεύοντας τα πράγματα περισσότερο από ποτέ; Μάλλον όχι!

Ακόμα κι όταν ο άνθρωπός σου αποδεικνύεται πως ήταν μια “λάθος επιλογή” και γκρεμίζει όποια αξιοπρέπεια σου έχει απομείνει, νιώθοντας πλέον μεγαλύτερο πνευματικό φορτίο και δυσβάστακτες βιωματικές μέριμνες; Όταν νομίζεις πως ό,τι έχεις επενδύσει σε μια σχέση και έχεις την αίσθηση πως όλα χάθηκαν σαν το νερό που γλίστραγε από την παλάμη σου; Μάλλον όχι!

Πεθαίνει η ελπίδα; Ακόμα κι όταν “Τι θα κάνω από δω και πέρα;” είναι η μόνη ερώτηση που δίνει νόημα στη ζωή σου. Όταν ένα σκοτάδι πολύ πυκνό περικυκλώνει τη διάνοιά σου, κάνοντας το μυαλό σου ανίκανο να βρει τη λύση που απεγνωσμένα ψάχνεις. Όταν απλά η κούραση γίνεται σαν “δεύτερη φύση” και η κατάθλιψη καθηλώνει την κάθε επιθυμία που ίσως να την αντικρίζεις σαν μια φωτεινή σκιά που παλεύει να εισχωρήσει σιωπηλά στη χαραμάδα της ζωής σου; Μάλλον όχι!

Πεθαίνει η ελπίδα όταν έχεις υποστεί την μεγαλύτερη ανθρώπινη απώλεια και το νόημα της ζωής σου έχει χαθεί; Όταν η προσωποποιημένη για σένα αγάπη πέρασε το σύνορο τις ύπαρξή μας και το κενό που αφήνει γίνεται τάφος για σένα. Όταν νομίζεις πως ότι όλες οι ελπίδες σου γίνονται στάχτη και θάβονται στη γη, σαν να θέλεις να κρύψεις τον πόνο σου;

Που νιώθεις πως όλα πήγανε χαμένα χωρίς καμία χρησιμότητα πια, διότι δεν μπορείς πλέον να φροντίσεις, να προσφέρεις, να στηρίξεις. Μάλλον όχι! (Να σου πω ένα μυστικό; Πάντα θα έχει αξία αυτό που προσφέρεις με αγάπη στον άνθρωπό σου, είτε βρίσκεται σε αυτήν την ζωή, είτε στην άλλη).

Η ελπίδα είναι κινητήρια δύναμη αυτής της ζωής και είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στην ψυχή μας που ακόμα και τον θάνατο τον εξουδετερώνει. Η ελπίδα δίνει την ώθηση, προκαλεί, ερευνά, ενθαρρύνει, υπομένει, δυναμώνει, ζητάει τα εαυτή της και καθορίζει εν τέλη τη ζωή μας προσδοκώντας το καλύτερο, το ωφέλιμο, το σωτήριο.

«Ελπίδα είναι ένα όνειρο που το βλέπουμε ξύπνιοι» (Αριστοτέλης) Ναι, αλλά μπορεί το όνειρό σου να είναι μια deja-vu κατάσταση.

ΠΗΓΉ: https://enallaktikidrasi.com/2019/09/aristotelis-elpida-einai-oneiro-vlepoume-xipnioi/

Η ζωή δεν έχει σκοπό να σε κάνει να ανοίξεις τα φτερά σου αλλά να σε μάθει να πετάς

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που νιώθεις μια ώθηση. Μια εσωτερική δύναμη είναι εκεί και σε προτρέπει να ξεκινήσεις και να προχωρήσεις. Να μη φοβηθείς. Πρόκειται για μια νέα φάση όπου η ζωή σε καλεί να πράξεις, να δημιουργήσεις, να κοιτάξεις μπροστά και να πετάξεις.

Και τότε είναι που αποφασίζεις να ακούσεις αυτή τη φωνή και να ανοίξεις τα φτερά σου. Χωρίς να υπολογίσεις φόβους και δισταγμούς. Παίρνεις το ρίσκο κι αρχίζεις το ταξίδι. Όμορφα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν. Βλέπεις όνειρά σου να πραγματοποιούνται, βλέπεις ικανότητές σου να βελτιώνονται. Είσαι αισιόδοξος.

Αντιμετωπίζεις νέες προκλήσεις, γνωρίζεις νέα πράγματα, νέοι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου στους τομείς που έχεις αφήσει ανοιχτούς. Κάνεις καινούρια λάθη και νιώθεις γνώριμα συναισθήματα αλλά από άλλη οπτική γωνία. Και αφού έχεις αρχίσει να συνηθίζεις τη νέα κατάσταση, μόλις θεωρήσεις ότι βρήκες τη φωλιά που θα ξαποστάσεις τα φτερά σου, η ζωή σου φυλάει ένα μάθημα για το τέλος.

Άλλες φορές το μάθημα είναι μικρό, άλλες μεγάλο. Εξαρτάται πάντα από το πώς θα το βιώσεις. Κάποιες φορές είναι ευδιάκριτο μέσα από εξόφθαλμα γεγονότα που έχουν στόχο να σε ξυπνήσουν απότομα. Άλλες είναι τόσο δύσκολο να καταλάβεις τι θέλει να σου πει η ζωή, σαν να μιλάει λες ξένη γλώσσα. Εκεί χρειάζεται να εξασκήσεις την παρατηρητικότητά σου και να επιστρατεύσεις τη θέλησή σου για αυτοβελτίωση.

Καλά όλα αυτά. Μα όταν στα μαθήματα αυτά εμπλέκεται η καρδιά, τα πράγματα γίνονται σίγουρα πιο δύσκολα. Τότε είναι που νιώθεις ότι η ζωή τα έβαλε με τα φτερά που η ίδια σου επέτρεψε να ανοίξεις. Φτάνεις στον παραλογισμό να θεωρείς ότι σε εκδικείται κι ότι εσύ δεν φταις σε τίποτα.

Μα δυστυχώς φταις. Γιατί όσο καλά κι αν μπορούμε να προγραμματίσουμε τη ζωή με το μυαλό, τόσο ακατόρθωτο είναι να ελέγξουμε την καρδιά σε αυτά που ζούμε. Και τα λάθη από καρδιάς είναι αυτά που πονούν περισσότερο. Αυτά σου τσακίζουν τα φτερά και σε κάνουν σε κάθε πονεμένο χτύπο της καρδιάς σου να νιώθεις ότι θα κοπούν.

Κι εκεί που νομίζεις ότι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται και είναι μάταιο να προσπαθήσεις ξανά για κάτι καινούριο, εμφανίζεται ένας άνθρωπος από το πουθενά για να σου αποδείξει το αντίθετο. Θα είναι τα λόγια του, θα είναι το παράδειγμά του, θα είναι ο αέρας που εκπέμπει. Θα είναι ο τρόπος μέσα από αυτόν τον άνθρωπο να σου δείξει η ζωή ένα κομμάτι του εαυτού σου. Ένα κομμάτι της δύναμής σου που δεν γνώριζες ότι υπήρχε. Πως και να φταις, δεν πειράζει, προχώρα.

Έτσι είναι η ζωή. Αρκεί να πάρεις το μάθημα. Και τα φτερά σου θα αρχίσουν ξανά να κινούνται. Γιατί τελικά η ζωή δεν έχει σκοπό να σε κάνει να ανοίξεις τα φτερά σου, αλλά να σε μάθει να πετάς. Με όποιο κόστος. Μέσα από καταστάσεις, μέσα από ευκολίες και δυσκολίες, μέσα από σχέσεις ο στόχος είναι ένας. Να μάθεις ποιος είσαι. Να μάθεις ότι τα φτερά σου εσύ τα αποκτάς, εσύ τα ανοίγεις κι εσύ επιλέγεις τον προορισμό του ταξιδιού σου.

Όμως είσαι κι εσύ που όταν πληγωθούν, θα τα θεραπεύσεις. Και εκείνη πάντα σου παρέχει το γιατρικό. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Νέοι ορίζοντες, νέες εμπειρίες, νέες πληγές, νέες θεραπείες. Το μάθημα όμως πάντα ίδιας φύσεως. Πώς να γίνεσαι συνεχώς καλύτερος άνθρωπος.

ΠΗΓΉ: https://enallaktikidrasi.com/2019/09/zwi-exei-skopo-se-mathei-petas/