Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

Τελειώνει η αγάπη;





Αγάπη είναι θα περάσει… ή αγάπη είναι και θα είναι εδώ για πάντα…;
Οι σχέσεις αλλάζουν, οι συνθήκες της ζωής μας αναδιαμορφώνονται, εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε… οι ανάγκες και οι απαιτήσεις μας διαφοροποιούνται… όλα αλλάζουν και φτάνει κάποια στιγμή που αναρωτιέσαι: «Τι έγινε; Άλλαξε και η αγάπη που νιώθαμε για κάποιους ανθρώπους ή απλά άλλαξαν οι καταστάσεις και οι συνθήκες;» Πώς γίνεται να αλλάξει το συναίσθημα της αγάπης που είναι τόσο βαθύ; Μήπως ποτέ δεν ήταν αγάπη ή μπορεί και μια αγάπη να χαθεί; Πώς γίνεται να αλλάξει ο τρόπος που νιώθουμε για έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί;
Κάποιες φορές καλούμαστε να κάνουμε επιλογές που αν ακούγαμε και ακολουθούσαμε αυτό που μας έλεγε η καρδιά δεν θα τις κάναμε ποτέ… όμως, αυτές οι επιλογές είναι καθοριστικές για τη ζωή μας, γιατί νιώθουμε την υποχρέωση να τις υπερασπιστούμε.. αφού είναι δικές μας… Οι επιλογές μπορεί να βρίσκονται σε σύγκρουση με τα θέλω και τα συναισθήματά μας, και τότε… μένει μέσα στην καρδιά μας το συναίσθημα της αγάπης που απλά κοιμάται, σιωπά και περιμένει, αφού δεν υπάρχει τρόπος να εκδηλωθεί…
Και τότε αναρωτιέσαι: «νιώθω αγάπη; Κι αν νιώθω αγάπη που είναι; Και υπάρχει αγάπη χωρίς κάποιο πρόσωπο αναφοράς απέναντί μας;» Τι να την κάνω την αγάπη χωρίς αυτόν που αγαπώ; Και για πόσο καιρό μπορεί να διαρκέσει μια αγάπη που δεν αναπτύσσεται και δεν προχωρά με μικρά και σταθερή βήματα μέσα σε μια σχέση; Και τελικά: είναι αγάπη ή είναι απλά μια ψευδαίσθηση αγάπης, μπας και νιώσουμε λίγο καλύτερα, ή είναι απλά μια εμμονή σε κάτι που χάσαμε ή δεν κερδίσαμε ποτέ;
Μας τελειώνει η αγάπη για έναν άνθρωπο που θεωρούσαμε σημαντικό στη ζωή μας ή απλά κλείνει ο κύκλος μιας σχέσης και κρατάμε μια γλυκιά ανάμνηση στο μυαλό μας; Αυτό εξαρτάται από την αλληλεπίδραση με το άτομο, τη σχέση που είχαμε και το βάθος των συναισθημάτων… αλλά και τον τρόπο που επεξεργαστήκαμε στο μυαλό μας όλα όσα συνέβησαν. Τις αναμνήσεις εμείς οι ίδιοι τις διαμορφώνουμε, επομένως, το τι θα επιλέξουμε να κρατήσουμε εξαρτάται από εμάς.
Κάποια συναισθήματα αγάπης μπορεί να συνεχίζουν να υπάρχουν αλλά να μην είναι ικανά να κρατήσουν μια σχέση… τότε μπορεί να επιλέξουμε να κρατήσουμε μέσα μας αυτά τα συναισθήματα και να σταματήσουμε να παλεύουμε για αυτή τη σχέση. Το τέλος όμως μιας σχέσης δεν σημαίνει και τέλος της αγάπης για έναν άνθρωπο που για κάποια χρόνια αποτέλεσε ένα σημαντικό πρόσωπο για εμάς, ένα σημαντικό σημείο αναφοράς και προσδιορισμού… αρκεί να μην εμπλέξουμε σε όλα αυτά τον εγωισμό μας. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε όλα τα θετικά που μας πρόσφερε ένα άτομο για το οποίο νιώσαμε έντονα συναισθήματα αγάπης και να κρατήσουμε όλα τα όμορφα που περάσαμε μαζί, γνωρίζοντας ότι όλα αυτά είναι πλέον παρελθόν. Η αγάπη μας για κάποια πρόσωπα μπορεί να υπάρχει πάντα, χωρίς να εκφράζεται, να εκδηλώνεται, να φαίνεται ή να κάνει αισθητή την παρουσία της, όταν δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες, οι καταστάσεις, ή και τα ίδια τα πρόσωπα. Τότε η αγάπη παραμένει κι ας μην φαίνεται, όμως, είναι μια αγάπη στην οποία δεν μπορούμε να επενδύσουμε, δεν μπορούμε να την εμπλουτίσουμε με άλλα συναισθήματα.
Είναι μια αγάπη του παρελθόντος που απλά κρατήσαμε σε μια γωνιά της καρδιάς μας, γιατί της είχαμε δώσει τόσα, που αν την διώχναμε, θα έπαιρνε κι ένα μέρος του εαυτού μας…



Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2015

Το Δέντρο που έδινε




Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά....
και αγαπούσε ένα αγοράκι.
Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.
Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.
Παίζανε και κρυφτό
Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.
Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...
πάρα πολύ.
Και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα πέρασαν τα χρόνια.
Και το αγόρι μεγάλωσε.
Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.
Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:
«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου από κάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο».
«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»
«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησε τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.
Και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.
Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».
«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»
«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».
Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.
Και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.
«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»
«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»
«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ‘σαι ευτυχισμένο».
Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.
Και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη... μα όχι πραγματικά.
Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.
«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».
«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»
«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»
«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.
«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»
«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».
«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».
Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.

Kαι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Δύο άγγελοι



Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας. Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκέινοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται"...
 Την επόμενη νύχτα το ζευγάρι των αγγέλων ήρθε να ξεκουραστεί σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, το ζευγάρι των αγγέλων κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους όπου μπορούσαν να έχουν μια ξεκούραστη νύχτα. Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και την γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι.
Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο.
 Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε εκείνoς.Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει... "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται", απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος.

 "Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως ήταν χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μια και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μην μπορεί να βρει το χρυσό. Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για την γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται."

Μερικές φορές αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν τα πράγματα δεν έχουν το αποτέλεσμα που πρέπει. Αν έχεις πίστη, θα πρέπει να μάθεις να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις ότι το κάθε αποτέλεσμα είναι πάντα προς όφελός σου. Μπορεί να μην το ξέρεις παρά μονάχα πολύ αργότερα.
 Μερικοί άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας και γρήγορα φεύγουν.
 Μερικοί άνθρωποι γίνονται φίλοι και μένουν λίγο αφήνοντας όμορφα χνάρια στην καρδιά μας και εμείς δεν είμαστε ποτέ το ίδιο γιατί έχουμε κάνει έναν καλό φίλο...

Το εχθές είναι παρελθόν.
Το αύριο μυστήριο.
Το σήμερα είναι δώρο.


πηγη

O γεωργός




Της είχε φτιάξει ένα λευκό περιδέραιο με πέτρες, είχε μια παλιά πολυθρόνα από κάτω, καθότανε τα βράδια και κουβέντιαζε τις αναμνήσεις και τα όνειρά του.
Η ελιά για πρώτη χρονιά φορτώθηκε καρπό. Ομόρφυνε, λύγισε τα κλαδιά της.
Κάποια στιγμή τον Νοέμβρη, έρχεται ο γεωργός, βάζει από κάτω τα πανιά, παίρνει μια βέργα, ανεβαίνει πάνω..πάνε οι ελιές ..πάνε τα φύλλα..πάει η ομορφιά…
Εκείνη άρχισε να κλαίει…
-Μα πως εννοεί ο άνθρωπος την αγάπη ;
-Μ’ αγαπούσε έλεγε…και με χάλασε ;

Τότε ακούει μια μαργαρίτα από κάτω να της λέει …
-Τον άνθρωπο μην τον παρεξηγείς.
Είναι ο μόνος …είναι ο μόνος , που δεν ξέρει την αγάπη.

Κοίταξε έμενα, που μια ζωή με μαδάει για να μάθει…!


Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015

Θέλω να γίνω...

Ένα διδακτικό βίντεο για όλα όσα δεν είναι όπως φαίνονται,
Το μικρό παιδί εύχεται να είναι σαν το άλλο παιδί με τα ακριβά παπούτσια χωρίς να ξέρει ότι ...

Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Αγάπη και υπάρχοντα



Ήταν μια Αυγουστιάτικη νύχτα στην Αμοργό. Η τελευταία νύχτα των διακοπών μας...
Το κορίτσι μου κι εγώ αφού τελειώσαμε το καραφάκι στο μπαλκόνι, αισθανθήκαμε ότι ενώ εμείς βλέπαμε το ηλιοβασίλεμα με τρυφερές αγκαλιές (καθότι και το ροκόμελο), εμάς μας έβλεπε η γειτονιά, γι αυτό και πήγαμε να συνεχίσουμε στο κρεβάτι μας. Είχε αρχίσει να ομορφαίνει η ατμόσφαιρα, όταν εκείνη μου είπε:
-"Δεν έχω διάθεση. Θα΄θελα μόνο να με κρατήσεις για λίγο στην αγκαλιά σου, να μου μιλήσεις γλυκά κι ύστερα να αποκοιμηθούμε"
-"Εεεεεεε" είπα εγω με απορία "Τι λες τώρα;"
Και τότε μου είπε τα λόγια που τρομάζουν ότι θα ακούσουν όλοι οι άντρες του πλανήτη, την ώρα που εξωτερικεύουν την ερωτική τους διάθεση:
-"Οι συναισθηματικές μου ανάγκες ως γυναίκα, φαίνεται ότι δεν είναι αρκετές για να ικανοποιήσουν τις φυσικές σου ανάγκες ως άντρα"
Κι όταν γύρισα και την κοίταξα με δυό τεράστια ερωτηματικά για μάτια, συνέχισε:
-"Δεν μπορείς να μ΄αγαπάς γι αυτό που είμαι κι όχι γι αυτό που μπορώ να κάνω για σένα στο κρεβάτι;"
Αποφάσισα ότι το μόνο που μου απέμενε ήταν ο ύπνος. Την επόμενη μέρα πήραμε το καράβι της επιστροφής. Ομολογώ ότι η ατμόσφαιρα ήταν λίγο βαριά. Φτάσαμε στο σπίτι και η πρώτη μου δουλειά ήταν να τηλεφωνήσω στο γραφείο για να εξασφαλίσω άλλες δυό μερούλες άδεια... "Ετσι για προσαρμογή" τους είπα.
Ξέρετε πόσο σκληρό είναι να πηγαίνεις κατ ευθείαν από το νησί στο γραφείο. Στην πραγματικότητα όμως δεν πήγα στη δουλειά για να έχω λίγο ακόμη χρόνο να μείνω μαζί της.
Βγήκαμε βόλτα για καφέ, φάγαμε ένα υπέροχο μεσημεριανό στο αγαπημένο της κινέζικο και μετά πήγαμε για ψώνια στα μαγαζιά. Μπήκαμε σ΄ένα μεγάλο πολυκατάστημα. Τριγύριζα μαζί της ενώ δοκίμαζε διάφορα πολύ ακριβά φορέματα. Δεν μπορούσε να αποφασίσει ποιό να πάρει.
-"Πάρτα όλα" της είπα και χάρηκε. Ηθελε να πάρει καινούργια παπούτσια και της είπα να πάρει ένα ζευγάρι για κάθε φόρεμα που είχε αγοράσει κι ενθουσιάστηκε. Μετά την πήγα σε ένα κοσμηματοπωλείο και πραγματικά συγκινήθηκε μ΄ένα ζευγάρι διαμαντένια σκουλαρίκια. Συγκινήθηκε ακόμα περισσότερο όταν της είπα να τα πάρει.
Σκέφτηκε προφανώς να με δοκιμάσει γιατί μου ζήτησε και παπούτσια του τένις, ενώ από τένις δεν έχει ιδέα.
Προφανώς το βλέμμα μου της απάντησε, γιατί γύρισε και μου είπε: - Εντάξει αγάπη μου, εντάξει. Καθώς κρατούσε στην αγκαλιά της τα φορέματα, τα παπούτσια και τα σκουλαρίκια, είχε φουντώσει από χαρά κι ενθουσιασμό και το πρόσωπό της ήταν γεμάτο χαμόγελο και φλόγα, θαρρείς κόντευε στην σεξουαλική ολοκλήρωση.
Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε:
-"Νομίζω όιτ τελειώσαμε καρδιά μου, Ας πάμε στο ταμείο"
Ημουν εκτός εαυτού όταν της είπα: - "Οχι, γλυκιά μου, δεν έχω διάθεση" Το πρόσωπό της άσπρισε και το στόμα της έμεινε ανοιχτό μ΄ ένα τεράστιο "Τι;"
Και τότε της είπα: "Κορίτσι μου, θέλω απλώς να κρατήσεις αυτά τα πράγματα για λίγο. Οι οικονομικές μου ανάγκες ως άντρα δεν είναι δυνατό να καλύψουν τις αγοραστικές σου ανάγκες ως γυναίκα"...και τη στιγμή που ετοιμαζόταν να με σκοτώσει, συμπλήρωσα:"

"Γιατί δεν μπορείς να μ΄αγαπάς γι αυτό που είμαι κι όχι για αυτά που μπορώ να σου αγοράσω;

πηγη : e-steki.gr

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

Τόσο απλό




Η καλοσύνη μας απέναντι στους συνανθρώπους μας είναι πολύ σημαντική και συνάμα απλή και αναγκαία. 

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

O άστεγος και τα χρήματα




Ένας νεαρός προσφέρει 100 δολλάρια σε έναν άστεγο, η συνέχεια απλα εκπληκτική, ένα μάθημα ζωής για όλους μας.

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Τα σταφύλια της οργής



" Η γυναίκα είναι πιο εύκολη στις αλλαγές από τον άντρα ", είπε η μητέρα με ύφος παρηγορητικό.
 " Η γυναίκα κρατάει τη ζωή της στα χέρια της. Ο άντρας την έχει όλη στο κεφάλι του. Μη σε νοιάζει. Του χρόνου μπορεί ίσως να βρούμε κάποιο σπιτάκι."
 - "Δεν έχουμε τίποτα τώρα " είπε ο πατέρας. "Σε λίγο δε θα υπάρχει ούτε σοδειά ούτε λεφτά. Τι θα κάνουμε τότε; Τι θα τρώμε; Και η Ρόζα κοντεύει να γεννήσει. Έχω φτάσει ν' αποφεύγω να τα σκέφτομαι όλα αυτά. Γι' αυτό ανασκαλεύω το παρελθόν για να μη σκέφτομαι. Μου φαίνεται ότι ξόφλησε πια η ζωή μας. "
 - " Όχι δεν ξόφλησε " είπε χαμογελαστά η μητέρα. " Να κι άλλο ένα πράγμα που μόνο η γυναίκα το ξέρει. Το πρόσεξα αυτό. Ο άντρας ζει με πηδήματα...
 Ένα μωρό γεννιέται και ένας άντρας πεθαίνει, κι αυτό είναι ένα πήδημα... Αγοράζει ένα χτήμα και μετά το χάνει΄κι αυτό είναι ένα πήδημα...
 Η γυναίκα κυλάει σαν ρέμα. Είναι σαν ποτάμι με μικρές δίνες, μικρούς καταρράκτες, αλλά είναι ποτάμι που κυλάει. Έτσι τα αντιμετωπίζει η γυναίκα. Δε θα πεθάνουμε. Θα επιζήσουμε. Η ζωή κυλάει... Αλλάζει ίσως λίγο, αλλά πάλι κυλάει "
- " Πώς μπορείς να είσαι τόσο σίγουρη; " ρώτησε ο θείος Τζων. " Τι είναι εκείνο που θα εμποδίσει να σταματήσουν όλα; Που θα μας εμποδίσει από το να αποκάμουμε και να τα παρατήσουμε όλα; "
 Η μητέρα σκέφτηκε για λίγο. Έτριψε τα χέρια της και μετά έπλεξε τα δάχτυλά της.
 - " Δύσκολο να το πω " είπε. " Ότι κάνουμε μου φαίνεται ότι έχει σκοπό να κρατήσει αυτή τη συνέχεια. Έτσι μου φαίνεται εμένα. Ακόμη και η πείνα και η αρρώστια... Μερικοί πεθαίνουν, οι περισσότεροι όμως γίνονται πάλι καλά. Πρέπει να προσπαθείς να ζεις την κάθε μέρα, απλά και μόνο την κάθε μέρα. "

Απόσπασμα από το βιβλίο "Τα σταφύλια της οργής" του Τζων Στάινμπεκ


πηγη:http://antikleidi.com/2013/05/20/ka8e-mera-stafulia-orgis/

Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Το ποντίκι και η ποντικοπαγίδα





Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο.
Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!
Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:
-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
"Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:
"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να
προσευχηθώ. Να είστε σίγουρος δε, ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."
Τότε το ποντίκι στράφηκε προς την αγελάδα και της φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Και η αγελάδα απάντησε:
"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχετε, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι μια διπλωματίτσα στην κοιλιά μου!
Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και
απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε μόνος του να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!
Την επόμενη νύχτα,ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη αλλά μέσα στη νύχτα, δεν πρόσεξε πως την παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι ....
Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.
Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο.
Αλλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με ένα πολύ υψηλό πυρετό.
Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες κι έτσι ο αγρότης *έσφαξε την κότα* για να κάνει μια καλή κοτόσουπα αφού όλοιξέρουμε πως στον πυρετό δίνουμε κοτόσουπες!
Αλλά η αρρώστεια της γυναίκας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν.
Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας 24 ώρες το 24ωρο.
Για να τους ταισει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το γουρούνι!*
Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε!
Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος γιατί ήταν πολύ καλή γυναίκα και την
αγαπούσαν όλοι.
Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει την *αγελαδα του...... *
Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν'έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......
Γιαυτό και σεις, την επόμενη φορά που κάποιος σας πει ότι έχει ένα μικρό πρόβλημα-μεγάλο γι αυτόν- και που ίσως εσας δε σας πολυαφορά, θυμηθείτε πως όταν καποιος από το περιβάλλον μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε και μεις σε κίνδυνο!
Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ'αυτό το πλοίο που το λένε ζωή! Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τ'αυτιά μας και ας κάνουμε μια προσπάθεια να συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλο.

Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας, είμαστε απαραίτητες ίνες του ίδιου υφάσματος. Και άν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, κινδυνεύει να σχιστεί όλο το ύφασμα...


http://www.parakato.gr/2010/03/blog-post_6785.html

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

Ο γέρο - στρατηγός





Στη Μόσχα ζούσε ένας γέρος, ένας «στρατηγός», δηλαδή ένας σύμβουλος του Κράτους που είχε ένα επίθετο γερμανικό! Όλη του τη ζωή γύριζε τις φυλακές και επισκεπτόταν τους εγκληματίες. Κάθε αποστολή για τα κάτεργα της Σιβηρίας ήξερε από πριν πως στα βουνά Βορομπιόβι θα ερχόταν να τους βρει ο «γέρο- στρατηγός». Έκανε τη δουλειά του υπερβολικά σοβαρά και με πολλή ευλάβεια. Ερχόταν, περνούσε εμπρός από τις γραμμές των εξορίστων που τον περιτριγύριζαν, σταματούσε μπροστά σʼ όλους, ρωτούσε τον καθένα για τις ανάγκες του, ποτέ σχεδόν δεν έκανε συστάσεις σε κανέναν, τους έλεγε όλους «περιστεράκια». Τους έδινε λεφτά, τους έστελνε τα απαραίτητα πράγματα – κάλτσες, γκέτες και καμπότο, τους έφερνε καμιά φορά κιόλας βιβλιαράκια για τη σωτηρία της ψυχής και τα έδινα σʼ όλους τους γραμματιζούμενους σίγουρος πως θα τα διάβαζαν στο δρόμο και ότι εκείνοι που ήξεραν γράμματα, θα τα διάβαζαν στους αγράμματους. Σπάνια ρωτούσε για το έγκλημα, άκουγε μόνο αν ο εγκληματίας άρχιζε να μιλάει ο ίδιος. Όλους τους εγκληματίες τους είχε για ίδιους, δεν έκανε καμιά διάκριση. Τους μιλούσε σαν να ήταν αδέλφια του, μα κι αυτοί τελικά τον έβλεπαν σαν πατέρα. Αν αντιλαμβανόταν και εξόριστη γυναίκα με παιδί στην αγκαλιά, την πλησίαζε, χάιδευε το παιδί και έκανε στράκες τα δάκτυλά του για να το κάνει να γελάσει.

Έτσι έκανε για πολλά χρόνια, μέχρι που πέθανε. Στο τέλος τον ήξεραν όλοι στη Ρωσία κι όλοι στη Σιβηρία, δηλαδή τον ήξεραν όλοι οι εγκληματίες. Μου διηγόταν κάποιος που είχε κάνει στη Σιβηρία, ότι ήταν μάρτυρας πως ακόμη κι οι πιο πωρωμένοι εγκληματίες θυμόντουσαν το στρατηγό παρʼ όλο που εκείνος σπάνια μπορούσε να δώσει περισσότερα από είκοσι καπίκια στον καθένα. Η αλήθεια είναι πως δεν τον θυμόντουσαν πολύ θερμά ή και πολύ στα σοβαρά. Κανένας από τους «δυστυχισμένους», που είχε σκοτώσει καμιά ντουζίνα ανθρώπους ή που είχε σφάξει μισή ντουζίνα παιδιά, μόνο και μόνο γιατί έτσι γουστάρισε (λένε πως υπήρχαν και τέτοιοι), στα ξαφνικά και χωρίς κανένα λόγο, ίσως μια φορά στα είκοσι χρόνια, θα αναστέναζε και έλεγε: «Τι να γίνεται άραγε ο γέρο – στρατηγός, ζει ακόμη;» Και λέγοντας αυτά, ίσως και να χασκογελούσε ειρωνικά – κι αυτό ήταν όλο.


Και πού μπορείτε όμως να ξέρετε τι σπόρο έσπειρε για πάντα στην ψυχή του αυτός ο «γέρο – στρατηγός», που δεν τον ξέχασε στα είκοσι αυτά χρόνια; Που ξέρετε, Μπαχμούτωφ, ποια σημασία μπορεί να έχει αυτή η συσχέτιση της μιας προσωπικότητας με την άλλη, μέσα στο πεπρωμένο της συσχετισμένης προσωπικότητας;…Εδώ πρόκειται για μια ζωή ολόκληρη με αμέτρητες διακλαδώσεις που παραμένουν κρυφές για μας. Ο καλύτερος σκακιστής, ο πιο φίνος από τους σκακιστές, μπορεί να προβλέψει μόνο μερικές κινήσεις. Για ένα Γάλλο σκακιστή, που μπορούσε να προβλέψει δέκα κινήσεις, γράψανε οι εφημερίδες ότι τον θεωρούσαν θαύμα. Πόσες κινήσεις υπάρχουν εδώ λοιπόν και πόσες απʼαυτές μας είναι άγνωστες; Όταν ρίχνετε το σπόρο σας, όταν ρίχνετε τη «φιλανθρωπία σας, την καλή σας πράξη υπό οποιαδήποτε μορφή, δίνετε ένα κομμάτι από την προσωπικότητά σας και δέχεστε ένα κομμάτι από μιαν άλλη. Συσχετίζεστε ο ένας με τον άλλο αμοιβαία. Αν προσέξετε λίγο θα αμειφθείτε με γνώσεις, με εντελώς αναπάντεχες ανακαλύψεις. Εσείς ο ίδιος θʼ αρχίσετε να βλέπετε τελικά τη δουλειά σας σαν επιστήμη. Θα περικλείσει μέσα της όλη σας τη ζωή και μπορεί να γεμίσει τη ζωή σας. Από την άλλη μεριά, όλες οι σκέψεις σας, όλοι οι σπόροι που σπείρατε, που ίσως τους έχετε κιόλας ξεχάσει, θα φυτρώσουν και θα μεγαλώσουν. Αυτός που πήρε από σας, θα μεταδώσει σε άλλον. Και που ξέρετε ποια θα είναι η συμμετοχή σας στις μελλοντικές τύχες της ανθρωπότητας; Αν η γνώση και μια ολόκληρη ζωή εργασίας θα σας ανυψώσουν τόσο, ώστε τελικά να είστε σε θέση να ρίξετε ένα γιγάντιο σπόρο, νʼ αφήσετε στον κόσμο για κληρονομιά μια τεράστια σκέψη.

Απόσπασμα από μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι

Kομμάτι ουρανού




Υπήρχε ένα σπουργιτάκι που, όταν άκουγε τη βροντή της θύελλας, ξάπλωνε στη γη και σήκωνε τα μικροσκοπικά πόδια του προς τον ουρανό.

– Γιατί το κάνεις αυτό; το ρώτησε μια αλεπού.

Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα ζωντανά πλάσματα! απάντησε το σπουργιτάκι. Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό, σε περίπτωση που φανούμε άτυχοι και ο ουρανός πέσει πάνω μας.

– Τα καχεκτικά ποδαράκια σου να συγκρατήσουν τον απέραντο ουρανό;! με απορία και ειρωνεία ρώτησε η αλεπού.


– Ο καθένας εδώ κάτω στη γη έχει το δικό του κομμάτι ουρανού να συγκρατήσει, απάντησε το σπουργίτι.


http://www.psychotherapeia.net.gr/articles-psyxologoi-marousi-psyxotherapeftes-marousi/istories-gia-skepsh/278-to-spourgiti-kai-h-thyella

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2015

Το ραγισμένο δοχείο




Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχία κάπου
στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία
κουβαλούσε καθημερινά νερό απο ένα μακρυνό
ρυάκι με δυό μεγάλα δοχεία περάσμενα σε ένα
μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους
ώμους της.

Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα
όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει.
Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς
διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη
στάθμη του νερού εώς τη μέση.

Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε
καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.

Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που
εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον
οποίο είχε κατασκευαστεί.
Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά
βίας μετέφερε τα μισά απο αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή
για την ατέλεια του.

Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή
και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.

“Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου
ζητήσω συγγνώμη!”
“Μα γιατί;” ρώτησε η γριά. “Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;”
“Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω
της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!

“Η γυναίκα χαμογέλασε: “Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι
υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη
μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την
εκμεταλλεύτηκα.” “Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και
εσύ τους πότιζες.
Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα
τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα
τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!

“Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε
ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης
γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την
αδυναμία του.
Ο καθένας μας έχει τις “ρωγμές” του
και τις “αδυναμίες” του, που μπορούν να γίνουν
χρήσιμες και να “στολίσουν” τη ζωή μας.

Κάθε “ρωγμή” μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο
πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να
μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο
η ατέλεια μας αυτή μπορέι να ομορφύνει την
ίδια μας την ύπαρξη.

“Ραγισμένοι” φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε
στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το
άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά
σας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν την ηλικιωμένη
γυναίκα τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο

και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

Ο άνδρας και η τίγρης





Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άντρας που περπατούσε σʼ ένα χωράφι. Μια πεινασμένη τίγρη τον είδε και άρχισε να τον κυνηγάει.
 Ο άνθρωπος, για καλή του τύχη, είδε έγκαιρα την τίγρη και άρχισε κι αυτός να τρέχει, αλλά, για κακή του τύχη, η τίγρη έτρεχε πιο γρήγορα απʼ αυτόν. Ενώ τον πλησίαζε όλο και περισσότερο, έτοιμη να του επιτεθεί, ο άνθρωπος έφτασε στην άκρη ενός γκρεμού, και μη έχοντας άλλη επιλογή, πήδηξε στον γκρεμό. Καθώς έπεφτε, αρπάχτηκε από ένα κλαδί που, για καλή του τύχη, προεξείχε από το βράχο.
Όταν κοίταξε προς τα πάνω είδε, και πάλι για καλή του τύχη, ότι η τίγρη δεν μπορούσε να τον φτάσει και ανακουφίστηκε.
Τότε κοίταξε προς τα κάτω και είδε δυο πεινασμένες τίγρεις που έγλειφαν τα χείλη τους. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, το κλαδί άρχισε να υποχωρεί και ήταν πια σίγουρο ότι ο καλός άνθρωπος, που δεν είχε από πουθενά να κρατηθεί, θα έπεφτε στο κενό.
Δίπλα στο κλαδί, από το οποίο ήταν ακόμα για λίγο πιασμένος, παρατήρησε, σε μια ρωγμή του βράχου, μια άγρια φραουλιά που είχε μια μικρή, ώριμη φράουλα. «Και τι έκανε ο άνθρωπος αυτός;» Άπλωσε το χέρι του, έκοψε και έφαγε τη φράουλα – που ήταν μάλιστα νοστιμότατη.
Στην ιστορία αυτή η τίγρη στην κορυφή του γκρεμού συμβολίζει τα προβλήματα του παρελθόντος, που, όμως, όσο πραγματικά και απειλητικά και αν είναι, δεν παύουν να ανήκουν στο παρελθόν.
Οι τίγρεις στο βάθος του γκρεμού συμβολίζουν τα προβλήματα του μέλλοντος, ανάμεσα στα οποία είναι και ο θάνατός μας.
Το δε παρόν είναι ακριβώς η στιγμή που ο άνθρωπος κρέμεται από το εύθραυστο κλαδί.
"Αξίζει να δίνουμε στον εαυτό μας χρόνο για τις πολλές αγριοφράουλες που βρίσκονται μπροστά μας.
Αλλά πώς να τις γευτούμε όταν, κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν ή μακριά στο μέλλον, ολοένα τις χάνουμε από τα μάτια μας ;"

http://www.phigita.net/~marios/blog/88

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015

Η προσπάθεια





Ενας καθηγητής βιολογίας εξηγούσε στους μαθητές του πως μια κάμπια γίνεται πεταλούδα. Τους είπε λοιπόν ότι, κατά τις επόμενες δυό ώρες, η πεταλούδα θα προσπαθούσε να βγεί από το κουκούλι και, αφού τους τόνισε πως κανείς δεν έπρεπε να τη βοηθήσει, έφυγε...
 Οι μαθητές περίμεναν και κάποια στιγμή άρχισε η διαδικασία της μεταμόρφωσης. Η πεταλούδα προσπαθούσε να βγει από το κουκούλι, όταν ένας από τους μαθητές τη λυπήθηκε κ.αι αποφάσισε να τη βοηθήσει, παρά τις ρητές εντολές του καθηγητή. Εσπασε λοιπόν το κουκούλι και η πεταλούδα, η οποία δεν χρειαζόταν πια να καταβάλει καμιά προσπάθεια, λίγο αργότερα πέθανε...
 Οταν επέστρεψε πίσω ο καθηγητής και του είπαν τι είχε συμβεί, εξήγησε στονν μαθητή, ότι στην πραγματικότητα, βοηθώντας την πεταλούδα τη σκότωσε, γιατί, σύμφωνα με τον νόμο της φύσης, η προσπάθεια της πεταλούδας να βγει από το κουκούλι τη βοηθά να δυναμώσει τα φτερά της. Ο μαθητής της στέρησε την προσπάθεια κι έτσι η πεταλούδα πέθανε...
 Οι δοκιμασίες της ζωής μπορεί να εξελιχθούν σε τραγωδίες ή σε θριάμβους, ανάλογα με τον τρόπο που τις χειριζόμαστε. Οι θρίαμβοι δεν επιτυγχάνονται χωρίς προσπάθεια..


πηγη:e-steki.gr