Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Κατεβάστε το ποτήρι




Οι φοιτητές παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον το μάθημα για τη  διαχείριση του άγχους, όταν ο καθηγητής  έπιασε ένα ποτήρι και το σήκωσε ψηλά. Όλοι φαντάστηκαν ότι θα έκανε τη γνωστή ερώτηση: «Είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο;». Αντ' αυτού, με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό, ρώτησε: «Πόσο βαρύ είναι αυτό το ποτήρι με το νερό;»

Οι απαντήσεις που έδωσαν οι φοιτητές κυμάνθηκαν από 200 μέχρι 600 γραμμάρια.
Όμως ο καθηγητής διαφώνησε:

Το απόλυτο βάρος δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα κρατάω το ποτήρι. Αν το κρατάω ψηλά για ένα λεπτό, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αν το κρατήσω έτσι για μια ώρα, θα αρχίσει να πονάει το χέρι μου. Αν το κρατήσω για μια μέρα, το χέρι μου θα μουδιάσει και θα παραλύσει. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο το κρατώ τόσο βαρύτερο γίνεται 

Συνέχισε ο καθηγητής:

Το στρες,οι ανησυχίες και τα προβλήματα της ζωής είναι σαν το ποτήρι του νερού. Αν τα σκεφτείτε τα για λίγο, δεν πειράζει. Αν τα σκέφτεστε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, θα αρχίσουν να σας πληγώνουν. Και αν σας προβληματίζουν όλη την ημέρα, στο τέλος θα σας παραλύσουν και θα νιώσετε ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε.

Είναι σημαντικό να θυμόσαστε να χαλαρώνετε και να διώχνετε το στρες. Μην κουβαλάτε τα προβλήματα μαζί σας μέχρι το βράδυ, ακόμα και τη νύχτα. Μη ξεχνάτε να κατεβάζετε το ποτήρι!

Ατέλειωτοι συνδυασμοί





Υπάρχουν μόνο εφτά νότες στη μουσική. 
Όμως εμείς δεν θα μπορούσαμε σε μια ζωή να ακούσουμε τους ατέλειωτους συνδυασμούς τους.

 Υπάρχουν μόνο εφτά χρώματα στη ζωγραφική.  
Όμως εμείς δεν θα μπορούσαμε σε μια ζωή να δούμε τους ατέλειωτους συνδυασμούς τους.

 Υπάρχουν μόνο πέντε γεύσεις στη μαγειρική. 
Όμως εμείς δεν θα μπορούσαμε σε μια ζωή να δοκιμάσουμε τους ατέλειωτους συνδυασμούς τους.

  Νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα! 
 Tους συνδυασμούς τους όμως;

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Carpe diem




Είσαι ειλικρινής; Τότε άδραξε αυτήν τη στιγμή.
Ό,τι μπορείς να κάνεις ή ονειρεύεσαι πως μπορείς, ξεκίνησέ το.
Η τόλμη έχει μέσα της ιδιοφυΐα, δύναμη και μαγεία.
Ασχολήσου, κι ύστερα το μυαλό παίρνει φωτιά.
Άρχισε, κι ύστερα το έργο θα περατωθεί.

Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε 

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Η φυλακή των λανθασμένων πεποιθήσεων




Αναμφίβολα, οι πεποιθήσεις που μας παραλύουν περισσότερο αφορούν τις ίδιες μας τις δυνατότητες. Μπορούν να μας φυλακίσουν σε έναν κόσμο όπου δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα ταλέντα και τις ικανότητές μας.
Οι λανθασμένες πεποιθήσεις σχετικά με το τι μπορούμε ή δεν μπορούμε να επιτύχουμε στη ζωή μας στερούν μια από τις μεγαλύτερες ελευθερίες: την ελευθερία της πρόσβασης στις δυνατότητές μας και της αξιοποίησής τους.
Αν τυχαίνει να πιστεύετε στην ιδέα ότι δε θα πετύχετε στη ζωή επειδή δεν είχατε την καλή τύχη να λάβετε μια κανονική εκπαίδευση, τότε αυτή η ιδέα σίγουρα θα κυριαρχήσει στη ζωή σας, στις προσδοκίες, στις αποφάσεις, στους στόχους και στη συνολική σας στάση. Η πεποίθηση αυτή θα λειτουργεί ως πρό­γραμμα του μυαλού σας και θα καθοδηγεί όλες τις πράξεις σας, θα παράγει χαμηλές προσδοκίες και θα υποτιμά όλα όσα πετυχαίνετε στη ζωή. Πώς μια τέτοια ιδέα μπορεί να μετατρα­πεί σε μια βαθιά ριζωμένη, περιοριστική πεποίθηση; Πώς αρ­χίζει να παίρνει τον έλεγχο της ζωής μας;
Όλα αρχίζουν όταν καταλήγουμε σε εσφαλμένα συμπερά­σματα βάσει λανθασμένων υποθέσεων που έχουμε δεχθεί ως αληθινές. Δείτε πώς γίνεται:
Αρχική υπόθεση: Οι γονείς μου ποτέ δεν πήγαν στο σχολείο.
Δεύτερη υπόθεση: Οι γονείς μου δεν κατάφεραν πολλά στη ζωή τους.
Συμπέρασμα: Αφού ούτε εγώ πήγα στο σχο­λείο, μάλλον δε θα καταφέρω πολλά στη ζωή μου.
Αντιλαμβάνεστε τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της γενίκευσης; Οι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν τον πιο καταστροφικό φαύλο κύκλο που φαντάζεται κανείς, μέσω του δικού τους εσωτερικού διαλόγου.
Αν θεωρούν τον εαυτό τους λιγότερο ικανό, ο κόσμος γύ­ρω τους τους αντιλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο. Όταν προ­βάλλουν αυτή την εμφανή ανεπάρκεια, τότε οι άλλοι τούς συ­μπεριφέρονται ανάλογα, γεγονός που λειτουργεί μόνο ως επι­βεβαίωση των όσων ήδη γνωρίζουν, ότι δηλαδή δεν έχουν κα­μιά ελπίδα.
Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι οι γονείς σας δεν κα­τάφεραν πολλά ίσως να έχει μικρή ή να μην έχει καμία σχέση με τη μόρφωσή τους. Να έχετε κατά νου ότι ίσως να είχαν τις δικές τους αγελάδες για τις οποίες εσείς δε γνωρίζετε κάτι. Κι αν ακόμα η έλλειψη επιτυχίας ήταν αποτέλεσμα της περιορι­σμένης εκπαίδευσής τους, αυτό δε σημαίνει επ’ ουδενί ότι θα οδηγηθείτε κι εσείς στα ίδια αποτελέσματα. Οπότε, να είστε προσεκτικοί στον εσωτερικό σας διάλογο.
Όταν ο Τζο Φερρέρ μετανάστευσε στην Αυστραλία για να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή, ένιωθε τρόμο στην προοπτική ότι θα έπρεπε να ασχοληθεί με κάποια δουλειά διαφορετική απ’ αυτήν για την οποία είχε προετοιμαστεί. Άλλωστε, είχε αφιερώσει πολλά χρόνια σπουδάζοντας το επάγγελμα που εί­χε επιλέξει.
Παρόλο που υπήρχε μικρή ζήτηση γι’ αυτή την τέχνη στη νέα χώρα, η σκέψη να τολμήσει να ακολουθήσει έναν καινού­ριο κλάδο ήταν αρκετή για να τον κάνει να νιώθει άγχος και φόβο για το μέλλον του. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο φό­βος αυτός τον απέτρεπε να κοιτάξει προς οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση σε επαγγελματικό επίπεδο. Βεβαίως και υπήρχαν άλλες τέχνες τις οποίες του άρεσε να ασκεί, αλλά τι θα σκέ­φτονταν οι γονείς ή οι φίλοι του αν μάθαιναν ότι είχε εγκατα­λείψει την καριέρα του;
Ο φόβος του γινόταν χειρότερος λόγω της πεποίθησής του ότι η μετακίνηση σε έναν καινούριο κλάδο εργασίας θα σήμαινε πως όλα τα χρόνια των σπουδών του είχαν πάει χα­μένα. Κι αν έκανε λάθος επιλογή; Για χρόνια, η πεποίθησή του ότι όλοι πρέπει να παραμένουν στον κλάδο τον οποίο έχουν σπουδάσει τον παρέλυε, αφήνοντάς τον ανίκανο να πάρει κάποια απόφαση. Μόνο όταν συνειδητοποίησε τις κα­ταστροφικές επιπτώσεις αυτής της στάσης -η οποία βασι­ζόταν σε κάποια άλλη λανθασμένη υπόθεση- κινητοποιή­θηκε, ανέλαβε δράση και προχώρησε μπροστά στη ζωή του.
Στην εποχή της παγκόσμιας αγοράς, της μείωσης του προ­σωπικού και της υψηλής κινητικότητας του εργατικού δυνα­μικού, αυτή είναι μια επιλογή που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι καλούνται να αντιμετωπίσουν. Πολλοί απ’ αυτούς, όπως ο Τζο, τρέμουν στην ιδέα ότι θα πρέπει να κάνουν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό στο οποίο έχουν εκπαιδευτεί. Ο φόβος αυτός είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, δεδομένου ότι κάποιες έρευνες δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι θα αντιμετωπίσουν κατά μέσο όρο επτά αλλαγές επαγγέλματος στη ζωή τους.
Ευτυχώς, ο Τζο αποφάσισε να νικήσει τον φόβο του -να σκοτώσει την αγελάδα του- και να δοκιμαστεί σε έναν τελεί­ως διαφορετικό τομέα. Το αποτέλεσμα της απόφασής του να δράσει ήταν ότι όχι μόνο ένιωσε μια ιδιαίτερη έλξη για τη νέα του καριέρα, αλλά επίσης ότι είχε μεγάλη επιτυχία σε ένα σχε­τικά σύντομο χρονικό διάστημα και πλέον απολαμβάνει την επαγγελματική του ζωή περισσότερο από ποτέ.
Πολλοί άνθρωποι φοβούνται το νέο ή το άγνωστο. Κάποιες φορές αυτός ο φόβος του μη οικείου τούς εμποδίζει να βρουν νέες απολαύσεις ακόμα και στα πιο βασικά πράγματα. Αποφεύ­γουμε να δοκιμάσουμε καινούριες γεύσεις ή να εξερευνήσουμε διαφορετικές κουλτούρες ή νέα χόμπι. Το να πράττουμε εκ του ασφαλούς γίνεται τρόπος ζωής,που περιορίζει τις δυνατότητες ανάπτυξης και δημιουργεί πολλούς παράλογους φόβους.
«Καλύτερα να μένεις σε όσα γνωρίζεις», «Γιατί να χαλάσεις κάτι καλό;», «Αν δεν είναι χαλασμένο, μην το διορθώνεις», ή αυτό που ανέφερα νωρίτερα: «Κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει». Όλες αυτές οι γνωστές εκφράσεις τείνουν να μας αποθαρρύνουν να βγαίνουμε εκτός της περιοχής στην οποία νιώθουμε άνεση και ασφάλεια. Όμως, η φαινομενική ασφάλεια του οικείου μπορεί να μας εμποδίσει και θα μας εμποδίσει να κάνουμε σημαντικές επαγγελματικές αλλαγές, τις οποίες καθυστερούμε για πολύ καιρό, ή να ξεπεράσουμε σχέσεις εκμετάλλευσης από φόβο μήπως καταλήξουμε σε χειρότερες συνθήκες.
Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Πρέπει να εξετάσουμε αν οι φόβοι, οι ανησυχίες και οι αβεβαιότητες που νιώθουμε είναι αποτέλεσμα λανθασμένων πεποιθήσεων τις οποίες έχουμε αναπτύξει στη ζωή μας. Δεν πρέπει να αποδέχεστε περιορι­σμούς χωρίς να αναρωτιέστε αν είναι ή όχι αληθινοί. Να θυμάστε ότι πάντα θα είστε αυτό που πιστεύετε ότι είστε. Αν πι­στεύετε ότι μπορείτε να τα καταφέρετε, μάλλον θα τα κατα­φέρετε. Αν πιστεύετε ότι δε θα επιτύχετε, έχετε ήδη χάσει. Η απόφαση είναι στο χέρι σας!

Απόσπασμα του βιβλίου “Μια αγελάδα, μια φορά” του Δρ Καμίλο Κρουζ (Εκδόσεις Πατάκη) 

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Το σύννεφο και ο αμμόλοφος




Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο. Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς την Ανατολή.
Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε στον ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος και από κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της ερήμου Σαχάρα. Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση του Νότου, καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ.
Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους νεαρούς ανθρώπους. Το σύννεφό μας λοιπόν αποφάσισε ν’ απομακρυνθεί από τους γονείς του και τους μεγαλύτερους φίλους του για να γνωρίσει τον κόσμο.
- Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι όλη ίδια! Γύρνα στο σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της Αφρικής, όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά βουνά και δέντρα!
Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη φύση του, δεν υπάκουσε. Χαμήλωσε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να αιωρηθεί σε μια γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη χρυσαφένια άμμο. Αφού τριγύρισε αρκετά, πρόσεξε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε. Είδε ότι κι εκείνος ήταν νέος, πρόσφατα σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε περάσει. Την ίδια στιγμή ερωτεύτηκε την χρυσή του κόμη.
- Καλημέρα, είπε. Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω;
- Έχω την συντροφιά των άλλων αμμόλοφων, του ήλιου, του ανέμου και των καραβανιών που περνούν από δω πότε-πότε. Μερικές φορές κάνει πολλή ζέστη, όμως είναι υποφερτή. Και πώς είναι η ζωή εκεί πάνω;
- Κι εδώ υπάρχει άνεμος και ήλιος, αλλά το πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ και τριγυρνάω στον ουρανό και να μαθαίνω πολλά πράγματα.
- Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος. Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα εξαφανιστώ.
- Και αυτό σου προκαλεί θλίψη;
- Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε τίποτα.
- Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο. Μόλις περάσει ο επόμενος άνεμος θα πάω στο Νότο και θα μεταμορφωθώ σε βροχή. Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο.
Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε:
- Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»;
- Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι τόσο σημαντικό, είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια.
- Έχω ακούσει πολλούς μύθους από γέρικους αμμόλοφους . Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από χλόη και λουλούδια. Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην έρημο βρέχει πολύ σπάνια.
Ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει. Αμέσως μετά όμως του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.
- Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή. Αν και μόλις έφτασα, σ’ έχω ερωτευθεί και θα θελα να μείνω εδώ για πάντα.
- Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό κι εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος. Αν όμως μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη σου σε βροχή, θα πεθάνεις.
- Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. Μεταμορφώνεται. Κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο.
Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με μικρές σταγόνες και παρέμειναν μαζί μέχρι που εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο. Την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος ήταν καλυμμένος με λουλούδια. Κάποια σύννεφα που περνούσαν με προορισμό την Αφρική νόμισαν ότι εκεί ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή. Λίγα χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, η οποία δρόσιζε τους ταξιδιώτες με τη σκιά των δέντρων της.
Και όλα αυτά επειδή κάποια μέρα ένα ερωτευμένο σύννεφο δεν φοβήθηκε να δώσει την ζωή του για την αγάπη.



Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Ενθουσιασμός




Το πώς ζεις, πώς αισθάνεσαι, πώς σκέφτεσαι και τι γίνεσαι
εξαρτώνται όλα από τις προσωπικές σου αποφάσεις. 
Εσύ ορίζεις τη ζωή σου. 
Μπορεί να επιλέξεις να γιορτάσεις τη ζωή, να τη ζήσεις και να τη γευτείς. 
Η υγεία είναι επιλογή! 
Η ευτυχία είναι επιλογή!
Η γαλήνη είναι επιλογή!
Κι ο ενθουσιασμός είναι το ελιξίριο που γεννά την αλλαγή, συντηρεί το σώμα και τρέφει την ψυχή.


Susan Smith Jones

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Είμαι υπεύθυνος




Και ξαναγύρισε στην αλεπού.
«Αντίο» της είπε…
«Αντίο» είπε η αλεπού. «Άκου το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Η ουσία δε φαίνεται με τα μάτια».
«Η ουσία δε φαίνεται με τα μάτια» επανέλαβε κι ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.
«Ο καιρός που αφιέρωσες στο τριαντάφυλλο σου είναι που κάνει το τριαντάφυλλο τόσο σημαντικό».
«Ο καιρός που αφιέρωσα στο τριαντάφυλλο μου…» είπε κι ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.
«Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια» είπε η αλεπού. «Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Θα “σαι για πάντα υπεύθυνος για κείνα που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο σου…»
«Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο μου…» επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται»

«Ο μικρός πρίγκιπας» , Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ



Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Tα τρία είδη των ανθρώπων



Μια φορά, στον βασιλιά της Ινδίας Ακμπάρ, έστειλαν ως δώρο τρία μικρά αγαλματάκια ανθρώπων από χρυσό και μια επιστολή. Η επιστολή έλεγε ότι το κάθε αγαλματάκι κάτι συμβολίζει και ότι έχουν διαφορετική τιμή.
Ο βασιλιάς φώναξε τους συμβούλους του και τους διέταξε να βρουν τον συμβολισμό. Πολύ καιρό οι σοφοί μελετούσαν τα αγαλματάκια. Τα ζύγισαν, τα μέτρησαν, βρήκαν τον βαθμό του χρυσού, αλλά δεν κατάφεραν να βρουν ούτε εξωτερικές, ούτε εσωτερικές διαφορές. Στο τέλος, όλοι οι σύμβουλοι αναγνώρισαν την αδυναμία τους να λύσουν το πρόβλημα.
Μόνο ο σοφός Μπιρμπάλ δεν εγκατέλειψε τις προσπάθειές του. Τελικά, βρήκε κάτι πολύ μικροσκοπικές τρύπες στ' αυτιά και των τριών αγαλματιδίων και βάζοντας ένα πολύ λεπτό χρυσό σύρμα στ' αυτί του πρώτου αγαλματιδίου   το σύρμα βγήκε από το άλλο αυτί. Στο δεύτερο αγαλματάκι το σύρμα βγήκε από το στόμα, ενώ στο τρίτο από τον αφαλό. Ο Μπιρμπάλ σκέφτηκε λίγο και μετά είπε:

- Η λύση βρέθηκε.
Το πρώτο αγαλματάκι συμβολίζει τον άνθρωπο στο αυτί του οποίου μπαίνουν τα λόγια και από το άλλο βγαίνουν.
Το δεύτερο δείχνει τον άνθρωπο ο οποίος ακούει κάτι και αμέσως σπεύδει να το πει σε άλλους, χωρίς να σκεφτεί για αυτά που άκουσε.
Το τρίτο δείχνει τον άνθρωπο που κρατάει αυτά που άκουσε και τα περνάει από την καρδιά του. Αυτό το αγαλματάκι είναι το πιο πολύτιμο.

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Αποφασιστικότητα




«..το να βρούμε αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα στη ζωή μας και να τραβήξουμε προς τα εκεί με θάρρος, ακλόνητη αποφασιστικότητα και επιμονή, είναι ο δρόμος όλων εκείνων που τολμούν να ζουν ευτυχισμένοι. Ως αντάλλαγμα για αυτή την προσπάθεια μας θα μας περιφρονήσουν, θα μας χλευάσουν και θα μας εξοστρακίσουν από τον κύκλο τους οι φίλοι και οι συγγενείς.
Αν επιμείνουμε όμως, αν αντέξουμε τη μοναξιά μας και μείνουμε αφοσιωμένοι σε αυτό που με τόση αγάπη αποφασίσαμε να κάνουμε, τότε θα ανακαλύψουμε ότι έχουμε καινούριους φίλους και καινούριους συγγενείς, οι οποίοι ήδη συμμερίζονται τις αξίες και τα ιδανικά που έχουμε επιλέξει, κι ότι μαζί τους θα πετάξουμε πολύ πιο μακριά και πιο ψηλά από όσο μπορούμε να ονειρευτούμε….»

Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον, Richard Bac

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Αναγνωρίσαμε τον εαυτό μας;



Διασχίσαμε ωκεανούς, κάναμε το γύρο του κόσμου, ανοίξαμε δρόμους στο διάστημα, κατασκευάσαμε computers και "συναντάμε" σε δευτερόλεπτα αγαπημένα πρόσωπα ,  γεμίσαμε τοίχους με διπλώματα για να αποκτήσουμε τη "γνώση", φτιάξαμε ουρανοξύστες γιατί μας είπαν στον ουρανό πως μένει ο Θεός και δεν θα τον βλέπαμε ποτέ απ΄τα ισόγεια διαμερίσματα  , πασχίζουμε να προσθέσουμε χρόνια στη ζωή μας, ελπίζοντας μια μέρα πρόσωπο με πρόσωπο να έρθουμε με την Αθανασία, μάθαμε να οδηγούμε γρήγορα γιατί έτσι μόνο συνοδηγό έχουμε την Ελευθερία, γιατί μας έπεισαν πως μόνο στην Ιθάκη θα συναντήσουμε την Ευτυχία...άραγε, διασχίζοντας χρόνια τώρα τη ζωή μας, πόσες φορές αλήθεια συναντήσαμε και αναγνωρίσαμε μέσα σ' αυτήν τον εαυτό μας;  

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

13 ενέσεις αισιοδοξίας




1) Μην αγαπάς κάποιον/α γι΄αυτό που είναι, αλλά γι΄αυτό που είσαι εσύ
όταν βρίσκεσαι μαζί του.

2) Κανείς δεν αξίζει τα δάκρυά σου. Και όποιος τα αξίζει δεν σε κάνει
να κλαις.

3) Το ότι κάποιος/α δεν σ΄αγαπά όπως θα ΄θελες, δεν σημαίνει πως
δεν σ΄αγαπά με όλο του/της το είναι.

4) Ο αληθινός φίλος είναι αυτός που σου πιάνει το χέρι και σου αγγίζει την ψυχή.

5) Ο χειρότερος τρόπος να σου λείπει κάποιος/α είναι όταν κάθεσαι δίπλα του/της
και ξέρεις πως ποτέ δεν τον/την είχες.

6) Μη σταματάς να χαμογελάς, ακόμα κι όταν είσαι λυπημένος/η.
Κάποιος/α μπορεί να ερωτευτεί το χαμόγελό σου.

7) Μπορεί σ΄αυτό τον κόσμο να είσαι μόνο ένας άνθρωπος, αλλά
για κάποιον άνθρωπο μπορεί να είσαι ο κόσμος ολόκληρος.

8 ) Μη σπαταλάς το χρόνο σου με κάποιον/α που δεν θέλει να σπαταλήσει το δικό του/της μαζί σου.

9) Ίσως ο Θεός θελήσει να γνωρίσεις πολλούς "λάθος" ανθρώπους
πριν συναντήσεις το σωστό, ώστε όταν συμβεί να είσαι ευγνώμων.

10) Μην κλαις για κάτι που τελείωσε. Χαμογέλα γιατί συνέβη.

11) Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε πληγώνουν, έτσι πρέπει
να συνεχίσεις να εμπιστεύεσαι.

12) Γίνε καλύτερος άνθρωπος και βεβαιώσου πως ξέρεις ποιος/α πραγματικά είσαι,
πριν γνωρίσεις κάποιον/α που ελπίζεις να καταλάβει ποιός/α πραγματικά είσαι.

13) Μην παλεύεις τόσο για όλα.
Τα καλύτερα πράγματα έρχονται όταν δεν το περιμένεις.


*Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες* 

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Το προφανές δεν είναι πάντοτε η κατάλληλη αντίδραση




Επισκέπτεται κάποιος έναν σοφό και του λέει: “Θέλω να μου διδάξεις τη σοφία σου, θέλω να γίνω σοφός. Θέλω κάθε στιγμή να μπορώ να παίρνω τη σωστή απόφαση. Τι πρέπει να κάνω για να ξέρω ποια είναι η κατάλληλη αντίδραση σε κάθε κατάσταση;”
Τότε, του λέει ο σοφός:
“Αντί να σου απαντήσω σ’ αυτό που ρωτάς, θα σου κάνω μια ερώτηση: Βγαίνουν από μια καμινάδα δύο άντρες. Το πρόσωπο του ενός είναι μουντζουρωμένο, του άλλου το πρόσωπο είναι καθαρό. Ποιός από τους δύο θα πάει να πλύνει το πρόσωπό του;”
“Ε, καλά, είναι ολοφάνερο” λέει ο άντρας, “θα πάει να πλυθεί εκείνος που το πρόσωπό του είναι βρώμικο”.
Και ο σοφός απαντάει:
“Το προφανές δεν είναι πάντοτε η κατάλληλη αντίδραση. Πήγαινε και ξανασκέψου το.”
Φεύγει ο άντρας, συλλογίζεται επί δεκαπέντε μέρες κι επιστρέφει ικανοποιημένος για να πει στον σοφό:
“Τι ανόητος που ήμουν! Τώρα κατάλαβα: θα πάει να πλυθεί αυτός που το πρόσωπό του είναι καθαρό. Γιατί αυτός που έχει καθαρό πρόσωπο βλέπει ότι το πρόσωπο του άλλου είναι βρώμικο, οπότε σκέφτεται ότι και το δικό του θα είναι βρώμικο. Γι’ αυτό θα πάει να το πλύνει. Αντίθετα, αυτός που έχει βρώμικο πρόσωπο, βλέπει ότι το πρόσωπο του άλλου είναι καθαρό και θεωρεί πως και το δικό του πρέπει να είναι καθαρό. Γι’ αυτό δεν θα πάει να πλυθεί.”
Πολύ ωραία” σχολιάζει ο σοφός, “ωστόσο, η εξυπνάδα και η λογική δεν μπορούν πάντοτε να σου δώσουν μια συνετή απάντηση σχετικά με κάποια κατάσταση. Πήγαινε και ξανασκέψου το.”
Φεύγει ο άντρας και πηγαίνει στο σπίτι του για να σκεφτεί. Αφού περνούν άλλες δεκαπέντες μέρες, επιστρέφει και λέει στον σοφό:
“Τώρα ξέρω! Και οι δύο θα πλύνουν τα πρόσωπά τους. Αυτός που έχει καθαρό πρόσωπο, βλέποντας ότι το πρόσωπο του άλλου είναι βρώμικο, νομίζει ότι και το δικό του είναι βρώμικο και γι’ αυτό πάει να πλυθεί. Από την άλλη, αυτός που έχει βρώμικο πρόσωπο, βλέποντας τον άλλο να πλένει το πρόσωπό του θα σκεφτεί ότι και το δικό του το πρόσωπο είναι βρώμικο, οπότε θα πάει κι αυτός να πλυθεί”
Ο σοφός κάνει μια παύση και μετά προσθέτει:
“Η αναλογία και η αντιστοιχία δεν σε βοηθάνε πάντοτε να φτάσεις στην σωστή απάντηση”
“Δεν καταλαβαίνω” λέει ο άντρας.
Ο σοφός τον κοιτάζει καλοσυνάτα και του λέει:
“Πως γίνεται να κατεβούν δύο άντρες από την καμινάδα και ο ένας να βγει με βρώμικο πρόσωπο ενώ ο άλλος με το πρόσωπο καθαρό;”

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ 

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Το ραγισμένο δοχείο




Μια γριά κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία, κρεμασμένα από τους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι έφθανε μισοάδειο. Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γριά κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ένιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε και ένιωθε ντροπή για την ατέλεια του.Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στη γριά.
- «Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!»
- «Μα γιατί;» ρώτησε η γριά.
- «Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;»
- «Ε, να! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!»
Η γριά χαμογέλασε και είπε: «Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και στολίζω το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!» Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό, αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της γριάς να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του!

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

H πιο όμορφη καρδιά



Μια φορά κι ένα καιρό, ένας νεαρός είχε σταθεί στη μέση της πόλης και φώναζε ότι είχε την ομορφότερη καρδιά σʼ όλη την περιοχή. Μεγάλο πλήθος μαζεύτηκε, κι όλοι θαύμαζαν την καρδιά του, που ήταν τέλεια. Δεν υπήρχε ούτε σημάδι, ούτε το παραμικρό ψεγάδι πάνω της. Κι όλοι τότε συμφώνησαν ότι αυτή ήταν η πιο όμορφη καρδιά που είχαν δει ποτέ τους.
Ο νεαρός μας ήταν πολύ περήφανος και κορδωνόταν φωνάζοντας για την ωραία του καρδιά. Ξάφνου ένας γέρος στάθηκε μπροστά στον κόσμο κι είπε, “Ομως η καρδιά σου δεν πλησιάζει την ομορφιά της δικής μου καρδιάς.”
Ο κόσμος, αλλά και το παλικάρι, κοίταξαν την καρδιά του γέροντα. Χτυπούσε δυνατά, όμως ήταν γεμάτη ουλές. Υπήρχαν σημεία όπου φαινόταν ότι είχαν κοπεί κομμάτια και στη θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλα, που όμως δεν ταίριαζαν καλά με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές δαντελλωτές άκρες. Κι αλλού υπήρχαν σημεία με βαθιά χάσματα, απʼόπου έλειπαν και ολόκληρα κομμάτια.

Οι άνθρωποι κοίταζαν ο ένας τον άλλο - πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται αυτός ότι η καρδιά του είναι ωραιότερη, σκέφτονταν ;
Ο νέος κοίταξε την καρδιά του γέρου, είδε τα χάλια της και γέλασε.
-”Πλάκα μας κάνεις ;” είπε. “Για κάνε σύγκριση ανάμεσα στη δικιά σου και στη δικιά μου καρδιά. Η δικιά μου είναι τέλεια, ενώ η δικιά σου είναι ένα μάτσο ουλές και δάκρυα.”

-”Μάλιστα” είπε ο γέροντας, “η δική σου δείχνει τέλεια, όμως δεν θʼ άλλαζα ποτέ μου τη δική μου καρδιά με τη δική σου. Κοίταξε, κάθε ουλή αντιπροσωπεύει κάποιον που του έδωσα την αγάπη μου - κόβω ένα κομμάτι της καρδιάς μου και του το δίνω, και συχνά μου δίνει ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς για να πάει στη θέση του άδειου μέρους της καρδιάς μου, αλλά επειδή τα κομμάτια δεν είναι ακριβώς ίδια, έχω μερικές αγκαθωτές άκρες, που όμως τις λατρεύω γιατί μου θυμίζουν την αγάπη που μοιραστήκαμε.”

“Μερικές άλλες φορές έχω δώσει κομμάτια της καρδιάς μου, και ο άλλος δεν μου έδωσε πίσω ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς. Αυτά είναι τα άδεια χάσματα - ξέρεις, το να προσφέρεις την αγάπη σου έχει και κάποιο ρίσκο. Παρʼ όλο που αυτά τα χάσματα πονούν, παραμένουν ανοιχτά και μου θυμίζουν την αγάπη που έχω και γιαυτούς τους ανθρώπους, κι ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσουν κοντά μου και θα γεμίσουν τους χώρους που τους έχω άδειους να περιμένουν. Βλέπεις λοιπόν τι θα πεί πραγματική ομορφιά ;”

Ο νεαρός στάθηκε σιωπηλός, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του. Προχώρησε προς τον γέροντα, άπλωσε το χέρι του μέσα στην τέλεια, νεανική και όμορφη καρδιά του, και ξέσκισε ένα κομμάτι της. Το πρόσφερε στο γέροντα με χέρια που έτρεμαν. Ο γέρος τότε πήρε αυτή την προσφορά, την έβαλε στην καρδιά του, και μετά πήρε λίγη από την κατακομματιασμένη του καρδιά και την έβαλε πάνω στην πληγή της καρδιάς του νέου. Ταίριαζε βέβαια, αλλά όχι και απόλυτα, κι έτσι έμειναν κάποιες άγριες άκρες.

Και το παλικάρι κοίταξε την καρδιά του, που δεν ήταν πιά τέλεια, ήταν όμως ομορφότερη από οποιαδήποτε άλλη αφού η αγάπη από την καρδιά του γέροντα ξεχείλιζε τώρα και στη δική του καρδιά.

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Γέλιο

Μια απλή απρόσμενη πράξη όπως το γέλιο ενός  συνεπιβάτη στο μετρό είναι αρκετό για να κάνει ολόκληρο το βαγόνι χαρούμενο.



Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Ευτυχία


Η Ευτυχία είναι απλή, ρώτα παιδί να μάθεις.
Ανάγνωσε τη σκέψη του, μελέτα την καρδιά του,
άγγιξε την ψυχούλα του και θα βρεις θρονιασμένο
αυτό που τόσο λαχταράς, που τόσο σε μαγεύει
και που γι αυτό γεννήθηκες, μα τόσο σε παιδεύει.

Δες τη χαρά την άδολη στου δώρου το ξεδίπλωμα,
που η ευτέλειά του δε μετρά για τη δική του σκέψη,
αγνότητα στην έκπληξη, και στο ξεφωνητό του...
τʼ αγγίζει με τα μάτια του, με την καρδιά μιλάει,
κι απλώνοντας τα χέρια του γλυκοχαμογελάει.

Κοίτα στη σκέψη του παιδιού τον κόσμο πώς τον βλέπει.
Μια λακουβίτσα με νερό είναι γι΄ αυτό λιμνούλα
και καλοτάξιδο σκαρί η χάρτινη βαρκούλα.
Οι ευωδιές των λουλουδιών και οι απλές οι νότες,
σε γελαστό παιάνα, χαριτωμένο, αυθεντικό,
σε τραγουδάκι παιδικό, μεμιάς μετουσιώνονται,
για να υμνούν το ξέχωρο, της ομορφιάς το κάλλος.

Της σκέψης μας γυρίσματα μέσα σε κύκλο φαύλο.
Τα ένοχα τα θέλω μας, τα πρέπει μας με κόπο,
- σαν τοξοβόλοι αδέξιοι, άλλα κι αλλού χτυπάμε -,
τις σκέψεις τις πολύπλοκες, τις βαριοφορτωμένες
με χρώματα τις ντύνουμε μα πάντα γκρίζες βγαίνουν.

Κι αν κανονάρχες στη ζωή και καπετάνιους πρώτους,
επέλεξες και όρισες τους θησαυρούς της μάθησης,
τʼ αποτυπώματα σοφών, την επιστήμη όλη,
σε τόμους, σε πολύπτυχα, σε δεδομένα μύρια,
γι΄ αυτό που ψάχνεις άπληστα, μια στάλα ευτυχίας,
δε θα το βρεις, δεν είνʼ εκεί και μάταια το ψάχνεις.

Η ευτυχία που ζητάς αλλού ʽναι θρονιασμένη

Βρες το παιδάκι μέσα σου, ξαναζωντάνεψέ το,
και στοργικά απίθωσ΄ το στης εξοχής τον κήπο.
Στρώσε χαλάκι ευωδιαστό επάνω του να κάτσει
και πάνωθέ του σκιερό το μόσχο του ελάτου,
κι αυτό με κελαηδίσματα, σα σπίνος, σαν αηδόνι,
σαν τσιροπούλι της αυγής και σαν νυχτοπουλάκι,
με τραγουδάκια θα σου πει, λογάκια της αλήθειας,
για τα ουράνια χρώματα στον κόσμο της αγάπης,
για το καλό και τ΄ όμορφο, για της ζωής το δίκιο.

Θε να σου πουν τα μάτια του, της σκέψης χελιδόνια,
και το καθάριο, φωτεινό, το άδολό του βλέμμα,
η ζεστασιά της αγκαλιάς, τ' ακούραστο παιχνίδι,
ο φωτεινός ο κόσμος του, το γάργαρό του γέλιο,
η σπίθα στα ματάκια του -δυο λαμπερά πετράδια
απ΄ αργαστήρι ουράνιο με τέχνη δουλεμμένα-
για να ζυγιάσεις και μετά απλά να καταλάβεις:
H ευτυχία είναι απλή, σαν του παιδιού τη σκέψη.

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Η αξία της γνώσης



Η μεγαλύτερη μηχανή του πλοίου χάλασε. Οι ιδιοκτήτες του πλοίου στην προσπάθεια τους να την επισκευάσουν φώναξαν τους καλύτερους τεχνικούς του λιμανιού. Ο ένας μετά τον άλλον απέτυχαν να την βάλουν σε λειτουργία.

Στο τέλος έφτασε ένας ηλικιωμένος άνθρωπος που επισκεύαζε πλοία από τότε που ήτανε μικρό παιδί. Κουβαλούσε μια μεγάλη τσάντα με εργαλεία μαζί του και στρώθηκε αμέσως στη δουλειά. Δύο από τους ιδιοκτήτες του πλοίου τον παρακολουθούσαν την ώρα που επιθεωρούσε την μηχανή, ελπίζοντας να γνωρίζει τι ακριβώς πρέπει να κάνει. Αφού εξέτασε την μηχανή για αρκετή ώρα ο γέρος άνθρωπος, άνοιξε την τσάντα του και έβγαλε ένα μικρό σφυρί. Με μεγάλη προσοχή χτύπησε απαλά τη μηχανή σε ένα σημείο. Η μηχανή άρχισε να λειτουργεί!

Μια εβδομάδα αργότερα, οι ιδιοκτήτες έλαβαν από τον γέρο τεχνίτη ένα τιμολόγιο για την επισκευή, αξίας δέκα χιλιάδων ευρώ. «Τι πράγμα;» διαμαρτυρήθηκαν αυτοί. «Σχεδόν δεν έκανε τίποτα!»

Έτσι του έγραψαν ένα γράμμα που έλεγε:
«Παρακαλούμε αποστείλετέ μας αναλυτικό λογαριασμό.»

Ο γέρος τους έστειλε έναν λογαριασμό που έγραφε:
Ελαφρύ χτύπημα με σφυρί ……………….. € 2,00
Γνώση που ακριβώς να χτυπήσεις ………€ 9.998,00

Κάθε προσπάθεια είναι σημαντική, αλλά η γνώση η οποία συνοδεύει την προσπάθεια κάνει όλη την διαφορά. Οι ενέργειες που κάνουμε είναι αποτελεσματικότερες όταν υποστηρίζονται από βαθιά κατανόηση. Με ενόραση, κατανόηση και σοφία, ακόμη και η μικρότερη ενέργεια μπορεί να φέρει σπουδαία αποτελέσματα. Όταν υπάρχει αυτή η αληθινή σοφία κάθε μας ενέργεια προσφέρεται στο σωστό χρόνο, στο σωστό τόπο, με τον σωστό τρόπο. Αυτή η κατανόηση είναι ανεκτίμητη. Χωρίς αυτήν μπορεί να περιφερόμαστε στη ζωή, χτυπώντας με το μικρό σφυρί μας οτιδήποτε βλέπουμε μπροστά μας, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. 

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Θυμός



Ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους Ζεν, ο Λιν Τσι, συνήθιζε να λέει: 
“Όταν ήμουν νέος, ήμουν ενθουσιασμένος με την κωπηλασία. Είχα μια μικρή βάρκα, και πήγαινα στη λίμνη μόνος μου. Έμενα εκεί για ώρες ολόκληρες. Κάποτε έτυχε να διαλογίζομαι στη βάρκα μου με κλειστά μάτια, μια όμορφη νύχτα. Τότε πλησίασε μια άλλη βάρκα ακολουθώντας το ρεύμα και χτύπησε τη βάρκα μου. Τα μάτια μου ήταν κλειστά, έτσι σκέφτηκα : Κάποιος είναι εδώ με τη βάρκα του και χτύπησε τη δική μου βάρκα’. 

Θυμός γεννήθηκε μέσα μου. Άνοιξα τα μάτια μου και ήμουν έτοιμος να πω θυμωμένος κάτι σ’ αυτόν τον άνθρωπο, αλλά τότε συνειδητοποίησα ότι η βάρκα ήταν άδεια! Και δεν υπήρχε τρόπος να εκτονωθεί ο θυμός μου. Προς ποιόν θα τον εξέφραζα; Η βάρκα ήταν άδεια, απλώς έπλεε ακολουθώντας το ρεύμα από μόνη της και ήρθε και χτύπησε τη βάρκα μου. Έτσι δεν υπήρχε τίποτε να κάνω. Δεν υπήρχε δυνατότητα να εκτονώσω τον θυμό μου σε μια άδεια βάρκα”. 

Έτσι ο Λιν Τσι είπε: “Έκλεισα τα μάτια μου. Ο θυμός ήταν εκεί, αλλά δεν μπορούσε να βρει διέξοδο. Έκλεισα τα μάτια μου και απλώς κινήθηκα προς τα πίσω μαζί με τον θυμό. Και η άδεια βάρκα έγινε η συνειδητοποίησή μου. Έφτασα σ’ ένα σημείο μέσα μου εκείνη τη σιωπηλή νύχτα. Εκείνη η άδεια βάρκα έγινε ο δάσκαλός μου. Και τώρα εάν κάποιος έρχεται και με προσβάλλει, γελάω και λέω: Και αυτή η βάρκα είναι επίσης «άδεια». Κλείνω τα μάτια και πηγαίνω μέσα.”

Osho

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Έτσι εμείς καταλήξαμε στα χέρια της Γης




Κάποτε ήταν ένας γέροντας που τον έλεγαν γερο-Κομήτη.
Του άρεσαν πολύ τα ταξίδια και είχε ταξιδέψει σε όλα τα μέρη του διαστήματος. Κάποια στιγμή δεν μπορούσε να κουνηθεί από τους πόνους που είχε στο πόδι του. Καθόταν μόνος του και σκεφτόταν το πόσο μόνος ήταν. Ξαφνικά κρύα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλά του. Από τα δάκρυα του δημιουργήθηκαν 9 πλανήτες: ο ΕΡΜΗΣ, η ΑΦΡΟΔΙΤΗ, η ΓΗ, ο ΑΡΗΣ, ο ΔΙΑΣ, ο ΚΡΟΝΟΣ, ο ΟΥΡΑΝΟΣ, ο ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ και ο ΠΛΟΥΤΩΝΑΣ.
Το μεγάλο του πρόβλημα ήταν ότι ο ένας πλανήτης ήταν μακριά από τον άλλο και δεν μπορούσαν να συναντηθούν. Ένα φωτεινό αστέρι που δημιούργησε επίσης ήταν ο Ήλιος, αλλά δεν κατάφερε να τον πλησιάσει ποτέ και γιʼ αυτό τον ονόμασε ʽʼ Αστέρα της Μοναξιάς ʽʼ.
Ο γερο-Κομήτης από τότε που δημιούργησε τους νέους του φίλους δεν ένιωσε ποτέ ξανά μόνος.
Ο γερο-Κομήτης είχε βγάλει ένα πρόγραμμα και το τηρούσε κάθε μέρα κατά γράμμα.
Κάθε Δευτέρα πήγαινε στον Ερμή και άφηνε όλη του την ενέργεια με τόσο παιχνίδι που έριχνε. Γιʼ αυτό ο Ερμής είναι ο πιο ζεστός πλανήτης.
Κάθε Τρίτη σειρά είχε η Αφροδίτη. Κάθε φορά στην Αφροδίτη έπινε το πιο γευστικό τσάι που είχε πιεί ποτέ του. Η Αφροδίτη ξόδεψε όλο το νερό της για το τσάι που έφτιαχνε στον γερο-Κομήτη και έτσι δεν έχει πια νερό ούτε για δείγμα.
Κάθε Τετάρτη κατευθυνόταν προς τη Γη. Η αλήθεια είναι ότι της είχε μια ιδιαίτερη συμπάθεια. Σε αυτήν έλεγε τον πόνο του και έκλαιγε. Έτσι από τα τόσα δάκρυα η Γη γέμισε νερό,κυρίως αλμυρό, γιατί τα δάκρυά του ήταν αλμυρά. Έτσι η Γη είναι μπλε από τις πολλές θάλασσες που έχει.
Στον Άρη πήγαινε κάθε μισή Πέμπτη. Εκεί πήγαινε και ντυνόταν. Επομένως είχε δημιουργήσει πολλούς μεγάλους και ψηλούς τοίχους. Μέχρι σήμερα στον Άρη βρίσκονται τα πιο ψηλά βουνά του ηλιακού μας συστήματος.
Αφού δεν ήταν ευχαριστημένος μόνο με το να πηγαίνει στον Άρη την ίδια μέρα πήγαινε και στον Δία. Εκεί του άρεσε να ανταλλάσσει τις ιστορίες του με τον Δία. Όλα όσα του έλεγε ο γερο-Κομήτης έμεναν στην μνήμη του και όσο πιο πολλά συγκρατούσε τόσο πιο πολύ μεγάλωνε. Έτσι είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος.
Τις Πρασκευές είχε σειρά ο Κρόνος. Κάθε φορά που βρισκόταν εκεί ο Κρόνος έβγαζε τις πέτρες του μαζί με το γέρο-Κομήτη και έπαιζαν πετροβόλους, όπως τους ονόμαζαν. Οι πέτρες που πήγαιναν χαμένες κάποια στιγμή έγιναν πάρα πολλές και σχημάτισαν ένα δαχτυλίδι γύρω από τον Κρόνο, το γνωστό του δακτύλιο.
Ο επόμενος πλανήτης εκείνης της μέρας ήταν ο Ουρανός. Εκεί ο γερο-Κομήτης δεν πέρναγε ποτέ καλά και είχε μία ψυχρότητα με τον Ουρανό, γιατί δεν είχαν τα ίδια κοινά και συνέχεια ήταν μαγκωμένοι ο ένας με τον άλλο. Μέχρι σήμερα είναι ο πιο κρύος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος.
Ο όγδοος σε σειρά ήταν ο Ποσειδώνας. Ο γερο-Κομήτης πήγαινε εκεί για να τον παρηγορήσει. Έκλαιγε συνέχεια γιατί είχε χωριστεί από τον αδελφό του, τον Πλούτωνα. Σήμερα είναι γεμάτος καταιγίδες και είναι τελείως μόνος.
Τέλος, τον πιο πολύ χρόνο χρειαζόταν ο Πλούτωνας. Ο Πλούτωνας ήταν ένας πλανήτης μικροκαμωμένος και πολύ απόμακρος, γιατί πίστευε ότι αν πάει πιο κοντά στους άλλους πλανήτες θα τον κορόιδευαν.
Έτσι απασχολημένος που ήταν ο γερο-Κομήτης όλη την εβδομάδα, δεν κατάφερε ποτέ να πλησιάσει τον Ήλιο, με αποτέλεσμα ο Ήλιος από τα νεύρα του συνέχεια να κάνει εκρήξεις.
Ο γερο-Κομήτης σε όλο αυτό το διάστημα αξιολογούσε τους πλανήτες για να δει ποιον από όλους θα άφηνε υπεύθυνο για την ανθρωπότητα. Σιγά-σιγά άρχισε να ξεχωρίζει μέχρι που μία συζήτηση που είχε με την Γη τον έκανε να καταλήξει στην τελική του απόφαση.
Γη: Αχ!
Γερο-Κομήτης: Τι έπαθες Γη, παιδί μου; Γιατί βογκάς; Πού πονάς;
Γη: Στην καρδιά. Τώρα, που κι εσύ θα φύγεις, θέλω να έχω συντροφιά. Πολύ θα μου άρεσε να είχα παιδιά.
Γέρο-Κομήτης: Αλήθεια Γη; Δεν το ήξερα αυτό.
Γη: Ναι, θα το ήθελα πολύ! Θέλω να φροντίζω κάποιους, να τους δώσω την αγάπη μου, νερό να πιουν, στέγη να μείνουν και ό, τι άλλο ποθούν.
Γερο-Κομήτης: Παιδί μου, τα λόγια σου με συγκινούν και αποφάσισα να σου δώσω την κηδεμονία της ανθρωπότητας.
Γη: Σε ευχαριστώ, πατέρα! Δε φαντάζεσαι τη χαρά που μου δίνεις!
Έτσι εμείς καταλήξαμε στα χέρια της Γης. Οι τελευταίες όμως λέξεις του γερο-Κομήτη ήταν οι εξής: Να τους πεις ότι τους δανείζεις το σώμα σου, δεν τους το χαρίζεις και όπως θα τους προσέχεις εσύ, να σε προσέχουν κι αυτοί. Ο γερο-Κομήτης άφησε το σώμα του κάτω από ένα δέντρο και η Γη φρόντισε αυτό το δέντρο να είναι το Α και το Ω της ανθρωπότητας. Από το σώμα του γερο-Κομήτη δημιουργήθηκε ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, και από εκείνον όλοι ΕΜΕΙΣ.


Της 11χρονης Κατερίνας Κωνσταντίνου

Η μαύρη κουκκίδα


Το  εμπορικό επιμελητήριο μιας μικρής πόλης προσκάλεσε έναν ομιλητή για το δείπνο που διοργάνωνε κάθε χρόνο. Η οικονομική ζωή της πόλης δεν πήγαινε καλά , οι κάτοικοι ήταν απογοητευμένοι, και περίμεναν από αυτόν τον ομιλητή να τους ανεβάσει ψυχολογικά.Ο ομιλητής κατά την παρουσίασή του, πήρε ένα μεγάλο λευκό χαρτί και έκανε μια μικρή μαύρη κουκκίδα στο κέντρο του. Στη συνέχεια σήκωσε το χαρτί μπροστά από τους παρευρισκόμενους και τους ζήτησε να του πουν τι βλέπουν.
Ένας απάντησε αμέσως 
«Βλέπω μια μαύρη κουκκίδα.»
«Εντάξει, τι άλλο βλέπετε;»
Οι υπόλοιποι συμφώνησαν με τον πρώτο:
«Μια μαύρη κουκκίδα.»
«Δεν βλέπετε τίποτα άλλο εκτός από την κουκκίδα;» ρώτησε.
Ένα ηχηρό «όχι» ακούστηκε από το ακροατήριο.
«Δεν βλέπετε  το φύλλο του χαρτιού;» ρώτησε ο ομιλητής.
«Είμαι βέβαιος ότι το έχετε δει και αυτό. Επιλέξατε όμως  να το παραβλέψετε.»
«Στη ζωή, έχουμε την τάση να παραβλέπουμε και να θεωρούμε ως δεδομένα πολλά υπέροχα πράγματα που έχουμε ή συμβαίνουν γύρω μας. Εστιάζουμε την προσοχή και την ενέργειά μας σε μικρές, σαν την κουκκίδα,  αποτυχίες και απογοητεύσεις. Τα «προβλήματα» που έχουμε είναι  συνήθως σαν την μαύρη κουκκίδα πάνω στο χαρτί. Θα διαπιστώσουμε ότι είναι μικρά και ασήμαντα, αν μπορέσουμε να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας και να κοιτάξουμε τη συνολική εικόνα.»