Ο νταής

Κάποτε, σ’ ένα μικρό χωριά ανάμεσα στους νέους ήταν κι ο «νταής», που στην πλατεία τρομοκρατούσε τους απλούς χωρικούς. Κάποτε ήρθε στο χωριό ένας καινούργιος δάσκαλος. Κι όταν ένα απόγευμα προσπάθησε να μιλήσει στους μαζεμένους στο καφενείο της πλατείας και να τους προσφέρει μερικές από τις απόψεις και τις γνώσεις του για το καλό τους, ο νταής μπήκε στη μέση, του μίλησε άσχημα, τον προκάλεσε και στο τέλος του είπε να μην ξαναπατήσει το πόδι του κάτω στην πλατεία γιατί θα του έσπαγε τα μούτρα.

Ο φουκαράς ο δάσκαλος τα μάζεψε κι ανέβηκε σπίτι του. Όταν έφτασε εκεί, η γυναίκα του, του είπε ότι η γελάδα τους είχε μόλις γεννήσει ένα θαυμάσιο μοσχαράκι. Ο δάσκαλος, καταχαρούμενος, πήγε στον στάβλο, χάιδεψε την τόσο ταλαιπωρημένη γελάδα και μετά πήρε το νεογέννητο μοσχαράκι στην αγκαλιά του, το έριξε στον ώμο του και άρχισε να χοροπηδάει μαζί του.

Αυτή ήταν η διασκέδαση του δάσκαλου για αρκετούς μήνες. Κάθε απόγευμα έπαιρνε στους ώμους του το μοσχαράκι και το χόρευε. Όμως το μοσχαράκι είχε γίνει πια αρκετά βαρύ, αλλά ο δάσκαλος, με την καθημερινή προπόνηση, ούτε που το είχε καταλάβει ότι σήκωνε στους ώμους του πάνω από 150κιλά. Όταν του το είπε η γυναίκα του, τότε αυτός κατέβηκε στην πλατεία και ξανάρχισε την κουβέντα με τους έκπληκτους χωρικούς.

Κι όταν ο «νταής» ήρθε για να του κόψε τη φόρα, ο λεβέντης πια δάσκαλος τον άρπαξε απ’ τη μέση, τον σήκωσε σαν πούπουλο στον αέρα, και του είπε ότι την επόμενη φορά θα τον τίναζε δέκα μέτρα μακριά. Κι από τότε το χωριό γλίτωσε απ’ τον «νταή» του….

Ζυγίζει πολύ η αγάπη! Το βάρος της όμως, μας κάνει πιο δυνατούς, πιο ανθεκτικούς. Ικανούς να παλέψουμε γι’ αυτό που αγαπάμε.