Μια
φορά κι έναν καιρό, έξι τυφλοί άκουσαν να γίνεται λόγος για το τεράστιο
θαυμαστό ζώο που λεγόταν ελέφαντας. Όντας τυφλοί, το μόνο που μπορούσαν ήταν να
δοκιμάσουν με την αφή τους να καταλάβουν το σχήμα τους. Με την ευκαιρία της
επίσκεψης ενός τσίρκου, οι έξι τυφλοί πήγαν εκεί και παρακάλεσαν τον φύλακα να
τους αφήσει να αγγίξουν το μεγάλο θηρίο. Ο φύλακας δέχτηκε, κι έτσι καθένας
τους πλησίασε και άγγιξε τον ελέφαντα.
Όταν
τέλειωσαν όλοι, άρχισαν να τον περιγράφουν. Ο πρώτος είπε, «Τώρα ξέρω, ο
ελέφαντας είναι σαν στύλος».
«Όχι
φίλε μου, κάνεις λάθος», είπε ο επόμενος, «μοιάζει σαν έναν πολύ μεγάλο τοίχο».
Όμως
κι οι υπόλοιποι διαφωνούσαν ο ένας μετά τον άλλον: «Μοιάζει με μια δερμάτινη
βεντάλια».
«Ο
ελέφαντας είναι σαν ένα μεγάλο σπαθί».
«Όχι,
είναι σαν χοντρό σκοινί».
«Φίλοι
μου, όλοι σας κάνετε λάθος. Μου φαίνεται ότι όσο τυφλά είναι τα μάτια σας, τόση
τύφλα έχουν και τα χέρια σας. Δεν καταλαβαίνετε ότι ο ελέφαντας μοιάζει με σωλήνα
πυρκαγιάς;»
Έτσι
άρχισαν να καυγαδίζουν και κόντευαν να έρθουν στα χέρια, όταν τους διέκοψε ο
φύλακας λέγοντας, «Όλοι σας έχετε δίκιο, όμως κι όλοι σας έχετε άδικο. Καθένας
σας έπιασε ένα κομμάτι του ελέφαντα, αλλά κανείς δεν τον έπιασε ολόκληρο. Εσύ, άγγιξες
το πόδι του που είναι σαν στύλος. Εσύ μετά, το σώμα του που μοιάζει με τοίχο,
κι εσύ το αυτί του, εσύ τον χαυλιόδοντά του, εσύ την ουρά και τέλος εσύ έπιασες
την προβοσκίδα του».
Οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε,
μετατρέπεται στη δική μας πραγματικότητα… Αυτή όμως η πραγματικότητα μπορεί να
μην έχει και πάρα πολλή σχέση με την πραγματική αλήθεια….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου