Το τριζόνι

Ήταν μέρα μεσημέρι στην καρδιά της Αθήνας, στην πλατεία Ομονοίας, που περπατούσαν ένας Αθηναίος μ’ έναν φίλο του που είχε έρθει να τον δει από την επαρχία. Οι δρόμοι ήταν κατάμεστοι. Αυτοκίνητα κορνάριζαν, σειρήνες ούρλιαζαν και γενικά οι θόρυβοι της πόλης ξεκούφαιναν. Ξάφνου ο επαρχιώτης λέει στον Αθηναίο, «Ακούω ένα τριζόνι!»

«Δεν είμαστε καλά!» είπε ο φίλος του. «Δεν είναι δυνατόν να ακούς ένα τριζόνι μέσα σ’ όλο αυτόν τον σαματά!»

«Όχι, είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για τριζόνι», επέμεινε ο άλλος.

«Αυτό είναι τελείως τρελό», είπε ο φίλος του.

Ο επαρχιώτης έτεινε για λίγο προσεχτικά την ακοή του και μετά προχώρησε στον δρόμο μέχρι ένα περιφραγμένο εργοτάξιο όπου ξεφύτρωναν κάτι ξερόχορτα. Έψαξε ανάμεσα στα χαμόκλαδα κι έδειξε στο φίλο του ένα τριζόνι. Ο φίλος του τα ‘χασε.

«Αυτό κι αν είναι απίστευτο!» είπε ο φίλος. «Θα πρέπει να έχεις υπεράνθρωπη ακοή!»

«Μπα, όχι», είπε ο επαρχιώτης. «Τα αυτιά μου δεν είναι διαφορετικά απ’ τα δικά σου. Εξαρτάται από το τι νοιάζεται κανείς ν’ ακούσει».

«Αυτό δεν γίνεται!» ξανάπε ο φίλος. «Ποτέ δεν θα μπορούσα ν’ ακούσω ένα τριζόνι μέσα σ’ αυτήν τη φασαρία!»

«Εξαρτάται απ’ το τι σ’ ενδιαφέρει. Κοίτα να σου δείξω», ήταν η απάντηση του άλλου. Έψαξε στις τσέπες του, έβγαλε μερικά κέρματα και τα πέταξε με τρόπο στο πεζοδρόμιο. Και αμέσως, παρ’ όλο τον θόρυβο που τους τρυπούσε τ’ αυτιά, πρόσεξαν ότι όλοι όσοι ήσαν σε ακτίνα έξι – εφτά μέτρων γύρω του, έστρεψαν τα κεφάλια τους για να δουν μήπως τα κέρματα που έπεφταν στο πεζοδρόμιο ήταν δικά τους.

«Βλέπεις τι εννοώ;», είπε ο επαρχιώτης. «Όλα εξαρτώνται από το τι είναι το πιο σημαντικό για σένα».

Που εστιάζεις την προσοχή σας, την αυτο – συγκέντρωσή σας, το ενδιαφέρον και την ενέργειά σας;

Είναι δική σας επιλογή….