Μια
φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα πολύ αυστηρό μοναστήρι. Σύμφωνα με τον όρκο
σιωπής τους, κανένας δεν επιτρεπόταν να μιλάει καθόλου. Μια μόνο εξαίρεση
υπήρχε στον κανόνα αυτό. Κάθε δέκα χρόνια οι μοναχοί είχαν το δικαίωμα να πουν
μόνο δυο λέξεις. Ένας μοναχός, αφού πέρασε τα πρώτα δέκα χρόνια του στο
μοναστήρι, πήγε στον ηγούμενο.
«Δέκα
χρόνια πέρασαν» είπε ο ηγούμενος. «Ποιες είναι οι δυο λέξεις που θα ήθελες να
πεις;»
«Κρεβάτι…
σκληρό…» είπε ο μοναχός.
«Καλά»,
απάντησε ο ηγούμενος.
Δέκα
χρόνια αργότερα ο μοναχός ήρθε πάλι στο γραφείο του ηγούμενου.
«Κι
άλλα δέκα χρόνια πέρασαν», είπε ο ηγούμενος. «Ποιες είναι οι δυο λέξεις που
θέλεις να πεις;»
«Φαγητό…
βρωμάει…» είπε ο μοναχός.
«Καλά»,
απάντησε ο ηγούμενος.
Δέκα
ακόμη χρόνια αργότερα ο μοναχός συναντιέται πάλι με τον ηγούμενο ο οποίος τον
ρωτάει, «Ποιες είναι οι δυο σου λέξεις, μετά από αυτά τα δέκα χρόνια;»
«Εγώ
… τα παρατάω!» είπε ο μοναχός.
«Ωραία,
κι εγώ καταλαβαίνω το γιατί», απάντησε ο ηγούμενος. «Το μόνο που κάνεις είναι
να παραπονιέσαι!»
Μπορείς να αλλάξεις τη στάση
ζωής σου όποτε εσύ αποφασίσεις ή όποτε νιώσεις ότι το θέλεις….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου