Τι ζωή ζεις;

Ένας νεροκουβαλητής στην Ινδία είχε δύο στάμνες κρεμασμένες από μια στην κάθε μεριά ενός ξύλου που στήριζε στον σβέρκο του. Μια από τις στάμνες είχε ένα ράγισμα και ενώ η άλλη ήταν τέλεια και πάντα ήταν γεμάτη με νερό, στο τέλος της μεγάλης διαδρομής από το ποτάμι στο σπίτι του αφέντη, η ραγισμένη στάμνα έφτανε μισοάδεια.

Για δυο γεμάτα χρόνια αυτό γινόταν καθημερινά με τον κουβαλητή να παραδίδει μόνο μιάμιση στάμνα νερό στο σπίτι του αφέντη του. Φυσικά η γερή στάμνα ήταν περήφανη για το κατόρθωμά της, τέλεια για το σκοπό για τον οποίο είχε φτιαχτεί. Αλλά η καημένη η ραγισμένη ντρεπόταν για την ατέλειά της και λυπημένη που μετέφερε μόνο το μισό απ’ αυτό που μπορούσε πραγματικά.

Δυο χρόνια μετά από αυτό που θεωρούσε ως πικρή αποτυχία, μίλησε μια μέρα στον νεροκουβαλητή δίπλα στο ποτάμι.

«Ντρέπομαι για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη».

«Γιατί;», ρώτησε ο νεροκουβαλητής, «Γιατί ντρέπεσαι;»

«Αυτά τα δύο χρόνια που πέρασαν, παρέδιδα μόνο το μισό από το φορτίο μου, γιατί αυτή η ρωγμή στο πλάι κάνει το νερό να διαρρέει μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι του αφέντη σου. Εξαιτίας της ατέλειάς μου κάνεις όλη αυτήν τη δουλειά και δεν ανταμείβεσαι ανάλογα με τις προσπάθειές σου», είπε η στάμνα.

Ο νεροκουβαλητής λυπήθηκε για την παλιά ραγισμένη στάμνα και δείχνοντάς της τη συμπάθειά του της είπε: «Καθώς θα επιστρέφουμε στο σπίτι του αφέντη, θέλω να παρατηρήσεις τα όμορφα λουλούδια στην άκρη του δρόμου».

Πραγματικά, καθώς ανέβαιναν στον λόφο, η παλιά ραγισμένη στάμνα παρατήρησε στον ήλιο τα όμορφα αγριολούλουδα στην άκρη του μονοπατιού και αυτό την έκανε κάπως να χαρεί. Αλλά στο τέλος της διαδρομής ένιωθε ακόμα λυπημένη, γιατί έχει χάσει το μισό της περιεχόμενο και γι’ αυτό εξέφρασε πάλι τη λύπη της στον νεροκουβαλητή.

Αυτός απάντησε λέγοντας: «Είδες ότι τα λουλούδια ήταν μόνο απ’ τη δική σου πλευρά και όχι απ’ την πλευρά της άλλης στάμνας;

Κι αυτό γιατί πάντα ήξερα το ελάττωμά σου και το εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους λουλουδιών στην άκρη του μονοπατιού απ’ τη δική σου πλευρά και κάθε μέρα που επιστρέφουμε από το ποτάμι εσύ τα ποτίζεις. Εδώ και δυο χρόνια μαζεύω αυτά τα όμορφα λουλούδια για να στολίσω το τραπέζι του αφέντη μου. Αν εσύ δεν ήσουν αυτό που είσαι, δεν θα είχε τη χαρά να έχει αυτήν την ομορφιά στο σπίτι του!»