Η καλύβα που κάηκε

Μια φορά κι έναν καιρό, ο μόνος άνθρωπος που γλίτωσε μετά από ένα ναυάγιο κατάφερε να φτάσει κολυμπώντας σ’ ένα μικρό έρημο νησάκι.

Προσευχόταν θερμά στον Θεό να τον γλιτώσει και κάθε μέρα παρατηρούσε τον ορίζοντα ψάχνοντας για βοήθεια, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Εξουθενωμένος κατάφερε τελικά να φτιάξει ένα καλυβάκι από παλιόξυλα που είχε βγάλει η θάλασσα στην ακτή για να προστατευτεί απ’ τα στοιχεία της φύσης και να κρύψει τα λίγα πράγματα που είχε.

Ώσπου μια μέρα που είχε πάει πιο μακριά για να βρει κάτι να φάει, γύρισε στο σπιτάκι του για να το δει παραδομένο στις φλόγες, και τον καπνό να φτάνει στον ουρανό. Αυτό ήταν και το χειρότερο που θα μπορούσε να του συμβεί! Είχε πια χάσει τα πάντα! Φούντωσε από πίκρα και θυμό και είπε κλαίγοντας: «Θεέ μου, πως μπόρεσες να μου κάνεις κάτι τέτοιο!»

Πρωί – πρωί την άλλη μέρα ξύπνησε απ’ τον θόρυβο που έκανε ένα πλοίο που πλησίαζε το νησί για να τον σώσει. «Πώς ξέρατε ότι είμαι εδώ;», ρώτησε τους σωτήρες του. «Μα είδαμε το σινιάλο σου με τον καπνό», του απάντησαν.

Υπάρχουν στιγμές που αποθαρρυνόμαστε όταν τα πράγματα μας πάνε άσχημα. Εκείνη ακριβώς την στιγμή, χρειάζεται να συνεχίσουμε και να προχωρήσουμε…

ΠΗΓΉ: http://kmas01.pblogs.gr/2012/12/aprosmenh-swthria.html