Γεμάτος κάδος ή κουτάλα;

Έχετε ακούσει για το φλιτζάνι που ξεχείλισε; Η ιστορία αυτή αναφέρεται σ’ έναν κάδο που μοιάζει με φλιτζάνι, μόνο που είναι μεγαλύτερο, είναι ένας αόρατος κάδος. Καθένας μας έχει έναν τέτοιο κάδο. Προσδιορίζει το πώς νιώθουμε για τον εαυτό μας, για τους άλλους και πώς αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους. Είχατε ποτέ την εμπειρία μιας σειράς πολύ ευνοϊκών συμβάντων τα οποία σας έκαναν να θέλετε να φανείτε καλοί στους ανθρώπους για μια βδομάδα; Την ώρα εκείνη ο κάδος σας ήταν γεμάτος.

Ο κάδος μπορεί να γεμίσει από ένα σωρό πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας. Όταν κάποιος σας μιλάει, αναγνωρίζοντάς σας σαν άνθρωπο, ο κάδος σας γεμίζει λίγο. Ακόμα περισσότερο, αν σας αποκαλεί με το όνομα που σας αρέσει να σας φωνάζουν. Αν σας κάνουν κομπλιμέντα για τα ρούχα σας ή για μια καλή δουλειά που κάνατε, τότε η επιφάνεια του κάδου σας ανεβαίνει όλο και ψηλότερα. Θα πρέπει να υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο τρόποι να ανεβάσετε την επιφάνεια του κάδου ενός άλλου ανθρώπου. Μπορείτε να του γράψετε ένα φιλικό γράμμα, να θυμηθείτε κάτι σημαντικό γι’ αυτόν, να μάθετε τα ονόματα των παιδιών του, να εκφράσετε τη θλίψη σας για έναν θάνατο, να του προσφέρετε ένα χέρι βοηθείας όταν η δουλειά του είναι βαριά, να του διαθέσετε χρόνο για συζήτηση ή το πιο σημαντικό να τον ακούτε πολύ προσεχτικά.

Όταν ο κουβάς κάποιου είναι γεμάτος από αυτήν τη συναισθηματική υποστήριξη, τότε αυτός μπορεί να εκδηλώσει τη θέρμη και τη φιλία του στους άλλους ανθρώπους. Όμως να θυμάστε ότι εδώ πρόκειται για τη θεωρία σχετικά με τον κάδο και την κουτάλα. Άλλοι άνθρωποι έχουν κουτάλες και μπορεί να τις βουτάνε στον δικό σας κάδο, πράγμα που γίνεται με ένα εκατομμύριο τρόπους.

Κάδοι γεμίζουν και κάδοι αδειάζουν! Και αδειάζουν πολλές φορές επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέπτονται πραγματικά τι κάνουν. Όταν ο κάδος κάποιου είναι αδειανός, αυτός είναι πολύ διαφορετικός παρά όταν ο κάδος του είναι γεμάτος. Λέτε σε κάποιον που έχει τον κάδο του άδειο «Πολύ ωραία η γραβάτα σου!», κι αυτός μπορεί να σας απαντήσει μ’ ένα ενοχλημένο αμυντικό τρόπο.

Αν και υπάρχουν όρια για μια τέτοια αναλογία, υπάρχουν άτομα που δείχνουν να έχουν τρύπες στους κάδους τους. Όταν κάποιου ο κάδος έχει τρύπες, αναστατώνει τους άλλους στην προσπάθειά του να βουτήξει την κουτάλα του στους κάδους τους. Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση που εκείνος έχει ανάγκη από κάποιον να τροφοδοτεί διαρκώς τον κάδου του, επειδή εκείνος χάνει διαρκώς.

Η ιστορία της ζωής μας είναι το μύχιο παιχνίδι ανάμεσα στον κάδο και στην κουτάλα. Όλοι μας έχουμε κι απ’ τα δύο. Το μεγάλο μυστικό του κάδου και της κουτάλας είναι το γεγονός ότι όταν γεμίζετε τον κάδο του άλλου, αυτό δεν γίνεται αφαιρώντας υλικό από τον δικό σας κάδο. Η επιφάνεια στον δικό μας κάδο ανεβαίνει όταν γεμίζουμε τον κάδο ενός άλλου, ενώ αντίθετα, όταν βουτάμε μέσα στον κάδο του άλλου, δεν γεμίζουμε τον δικό μας αλλά όλο και κάτι χάνουμε.

Για πολλούς και διαφόρους λόγους οι άνθρωποι διστάζουν να γεμίζουν τους κάδους των άλλων, με συνέπεια να στερούνται του αστείου, της χαράς, της ευτυχίας, της πληρότητας και της ικανοποίησης που προκύπτουν την ώρα που κάνουμε ευτυχισμένο ένα άλλο άτομο. Μερικά αίτια αυτού του δισταγμού είναι ότι έχουμε μάθει να γινόμαστε καχύποπτοι για την ειλικρίνεια των προθέσεων των άλλων ή ότι ο άλλος θα έχει υποψίες για τα δικά μας κίνητρα ή ότι είναι «ψηλομύτης».

Για τους λόγους αυτούς ας βάλουμε στην άκρη την κουτάλα μας κι ας πάρουμε την απόφαση να αγγίξουμε τη ζωή κάποιου με σκοπό να γεμίσουμε τον κάδο του.