Μια
φορά κι έναν καιρό, ήταν δυο μοναχοί που ταξίδευαν παρέα πάνω σ’ έναν δρόμο
γεμάτο λάσπη, ενώ η βροχή έπεφτε ραγδαία. Όταν έφτασαν κοντά σε μια στροφή,
συνάντησαν μια όμορφη κοπέλα. Φορούσε ένα ακριβό μεταξωτό φόρεμα και δεν
μπορούσε να περάσει απέναντι σε μια διασταύρωση.
«Έλα,
κοπέλα μου», είπε αμέσως ο ένας μοναχός και σηκώνοντας την στα χέρια του την
πέρασε πάνω από τις λάσπες.
Ο
δεύτερος μοναχός δεν είπε λέξη μέχρι το βράδυ που έφτασαν σ’ έναν ναό με
καταλύματα. Τελικά δεν άντεξε άλλο.
«Εμείς
οι μοναχοί δεν πλησιάζουμε θηλυκά», είπε στον φίλο του που νωρίτερα είχε
βοηθήσει την κοπελίτσα, «Και ειδικά νεαρά και όμορφα. Είναι επικίνδυνο. Γιατί
το έκανες;»
«Εγώ
την κοπέλα την άφησα εκεί», του απάντησε ο πρώτος, «Εσύ ακόμα την κουβαλάς μαζί
σου;»
Ποιο είναι το δικό σου φορτίο;
Ποια λάθη από το παρελθόντος
και ποιες ενοχές κρατάς στους ώμους σου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου