Η ζωή μας δίνει ότι ζητήσουμε

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια νέα κοπέλα η οποία έπιασε δουλειά σε μια εταιρία αμέσως μόλις είχε τελειώσει το σχολείο. Φαινόταν να έχει μεγάλα ταλέντα, αλλά και μεγάλη δειλία.

Την τοποθέτησαν στο τμήμα του μάρκετινγκ όπου βοηθούσε στην παραγωγή διαφημιστικού και άλλου σχετικού υλικού. Ο προϊστάμενος συνδύασε τη δειλία της με πιθανή έλλειψη τεχνικών και αντιληπτικών ικανοτήτων, με αποτέλεσμα να μην περιληφθεί ποτέ σε συσκέψεις σχεδιασμού ή ανάπτυξης ιδεών και απόψεων. Ο ίδιος είχε την άποψη ότι η καλύτερη θέση της ήταν να κάνει τη διάταξη των γραφημάτων και να τα καταχωρεί.

Ενοχλημένη από το γεγονός ότι τα ταλέντα της ξοδεύονταν σε ασήμαντα πράγματα, έκανε αναφορά στη διεύθυνση διαφημίσεων της εταιρίας. Ο αρμόδιος διευθυντής έριξε μια ματιά στο ιστορικό της και την μετέθεσε, χωρίς μάλιστα να συζητήσει μαζί της. Η άποψή του για την κοπέλα ήταν θετική και της ανέθεσε μια σειρά σοβαρών και σημαντικών προγραμμάτων παραγωγής. Η απόδοσή της ήταν εκπληκτική.

Λίγους μήνες αργότερα ο πρώτος της προϊστάμενος βρέθηκε στο γραφείο του διευθυντή, όπου θαύμαζε την καινούργια διαφημιστική καμπάνια της εταιρίας. Το πρόγραμμα αυτό περιλάμβανε διαφημίσεις στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, ολοσέλιδες διαφημίσεις στις εφημερίδες εθνικής κυκλοφορίας και πλήρη ενημερωτικά πακέτα για τον τύπο. Ο προϊστάμενος ρώτησε, «Ποιος έκανε αυτήν την καταπληκτική δουλειά;» και ο διευθυντής απάντησε, «Η κοπέλα εκείνη που μου έστειλες το έφτιαξε. Η καλύτερη κίνηση που έκανα ποτέ μου!»

Ας απαλλάξουμε τον εαυτό μας από αυτούς τους λίγους και φοβισμένους ανθρώπους που μας απορρίπτουν από άγνοια ή αδιαφορία. Το δικαίωμα αυτό εμείς τους το επιτρέπουμε…