Κάποτε,
στη μέση της κεντρικής αίθουσας ενός μουσείου, που το δάπεδό της ήταν καλυμμένο
με κάτι πανέμορφα μαρμάρινα πλακάκια, είχαν στήσει ένα τεράστιο άγαλμα, επίσης
από μάρμαρο. Πολλοί ήταν οι επισκέπτες που ερχόταν απ’ όλο τον κόσμο για να
δουν και να θαυμάσουν το υπέροχο άγαλμα.
Ένα
βράδυ τα πλακάκια άρχισαν να μιλούν στο άγαλμα.
Μαρμάρινο
πλακάκι: «Δεν είναι σωστό, μαρμάρινο άγαλμα, δεν είναι καθόλου σωστό! Γιατί
δηλαδή όλοι αυτοί έρχονται απ’ όλο τον κόσμο, από τόσο δρόμο, και πατούν πάνω
μου για να θαυμάσουν εσένα; Δεν είναι σωστό!»
Μαρμάρινο
άγαλμα: «Καλέ μου φίλε, μαρμάρινο πλακάκι, θυμάσαι άραγε ότι είμαστε απ’ το
ίδιο ορυχείο;»
Μαρμάρινο
πλακάκι: «Ναι! Και γι’ αυτόν τον λόγο λέω ότι είναι ακόμη περισσότερο άδικο.
Γεννηθήκαμε στο ίδιο ακριβώς μέρος, κι όμως η μεταχείριση που αντιμετωπίζουμε
σήμερα είναι τελείως διαφορετική. Είναι άδικο!» ξαναφώναξε.
Μαρμάρινο
άγαλμα: «Μήπως τότε θυμάσαι την ημέρα που αυτός που έκανε τη μελέτη μας,
προσπάθησε να δουλέψει χρησιμοποιώντας σε, αλλά εσύ αντιστάθηκες στα εργαλεία
του;»
Μαρμάρινο
πλακάκι: «Βεβαίως και θυμάμαι. Τον μισώ αυτόν τον άνθρωπο! Πως μπόρεσε να
προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει πάνω μου αυτά τα εργαλεία που με πονούσαν τόσο!»
Μαρμάρινο
άγαλμα: «Πολύ σωστά! Δεν γινόταν να δουλέψει πάνω σου, αφού εσύ δεν δεχόσουν να
σε επεξεργάζονται.
Μαρμάρινο
πλακάκι: «Και λοιπόν;»
Μαρμάρινο
άγαλμα: «Όταν αποφάσισε να πάψει να ασχολείται μαζί σου, κι άρχισε πια να
δουλεύει πάνω μου, ήξερα απ’ την αρχή ότι, όταν τέλειωναν οι κόποι του, θα
ήμουν κάτι πολύ διαφορετικό. Δεν έφερα αντίσταση στα εργαλεία του, αντίθετα
υπέμεινα καρτερικά τους πόνους που μου προξένησαν…»
Μαρμάρινο
πλακάκι: «Μμμ… τέλος πάντων…»
Μαρμάρινο
άγαλμα: «Καλέ μου φίλε, για όλα τα πράγματα υπάρχει μια τιμή σ’ αυτήν τη ζωή.
Εφόσον αποφάσισες να τα παρατήσεις στην αρχή, δεν μπορείς να κατηγορείς κανέναν
τώρα πια επειδή πατάει πάνω σου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου