Ακόμα πέντε λεπτά...

Μια φορά κι έναν καιρό, σε κάποιο πάρκο, μια γυναίκα κάθισε δίπλα σ’ έναν άντρα, στο παγκάκι κοντά σε μια παιδική χαρά. «Αυτός εκεί πέρα, είναι ο γιος μου», είπε, δείχνοντας ένα μικρό αγόρι που φορούσε μια κόκκινη μπλούζα και έκανε τσουλήθρα.

«Πολύ όμορφο αγόρι», είπε ο άνδρας. «Αυτός εκεί με τη μπλε μπλούζα στην κούνια, είναι ο δικός μου γιος». Και μετά κοιτάζοντας το ρολόι του, φώναξε τον γιο του. «Τι λες, μικρέ, πάμε να φύγουμε;»

Το παιδάκι τον παρακάλεσε: «Σε παρακαλώ, μπαμπά, άλλα πέντε λεπτά. Μόνο πέντε λεπτά». Ο άνδρας έγνεψε καταφατικά και το αγοράκι συνέχισε να χαίρεται το παιχνίδι του. Τα λεπτά πέρασαν και ο πατέρας σηκώθηκε και ξαναφώναξε στον γιο του: «Ώρα να πηγαίνουμε».

Ξανά, το παιδάκι τον παρακάλεσε: «Πέντε λεπτά ακόμα, μπαμπά. Μόνο πέντε λεπτά». Ο άνδρας χαμογέλασε και είπε: «Εντάξει».

«Μα σίγουρα είστε ένας υπομονετικός πατέρας», παρατήρησε η γυναίκα. Ο άνδρας χαμογέλασε και έπειτα είπε: «Τον μεγαλύτερο γιο μου τον σκότωσε ένας μεθυσμένος οδηγός πέρυσι, ενώ έκανε βόλτα με το ποδήλατό του εδώ γύρω. Ποτέ δεν είχα περάσει πολύ χρόνο με τον μεγαλύτερο και τώρα θα έδινα τα πάντα για να ήμουν πέντε μόνο λεπτά μαζί του. Έχω πάρει όρκο να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος. Αυτός νομίζει ότι έχει μόνο πέντε λεπτά για να κάνει κούνια, ενώ εγώ έχω ακόμα πέντε λεπτά να τον βλέπω να παίζει».

Το καλύτερο δώρο που ένας γονιός μπορεί να χαρίσει στα παιδιά του, είναι η ποιότητα του χρόνου που του αφιερώνει. Είναι η αμέριστη προσοχή του για όση ώρα είναι μαζί. Είναι η απόλυτη συμμετοχή του στη ροή της επικοινωνίας μεταξύ τους. Όλα αυτά, δίνουν την αληθινή ποιότητα στον χρόνο μας με τα παιδιά μας... Η ποιότητα… Έστω, κι αν πρόκειται για ένα πεντάλεπτο.