Η ζωγραφιά της ευγνωμοσύνης

Κάποτε μια δασκάλα της πρώτης δημοτικού, έβαλε στην τάξη της μια εργασία. Ζήτησε από τους μαθητές της να ζωγραφίσουν κάτι για το οποίο αισθάνονταν ευγνωμοσύνη. Αν και τα περισσότερα παιδιά της τάξης προέρχονταν από φτωχές οικογένειες, το αναμενόμενο ήταν να έχουν στο μυαλό τους πολλά πράγματα για τα οποία να αισθάνονται ευγνωμοσύνη. Όμως ο Δημήτρης ζωγράφισε κάτι διαφορετικό.

Ο Δημήτρης ήταν ένα διαφορετικό παιδί. Ήταν για τη δασκάλα το αντιπροσωπευτικό δείγμα εκείνου που έχει χτυπηθεί από τη μοίρα, ήταν φιλάσθενο και δυστυχισμένο. Καθώς τα άλλα παιδιά έπαιζαν στο διάλειμμα, ο Δημήτρης πολλές φορές στεκόταν εκεί, δίπλα της. Από τα θλιμμένα μάτια του, εύκολα κανείς μπορούσε να καταλάβει τον πόνο που μπορεί να ένιωθε.

Ναι, η ζωγραφιά του ήταν διαφορετική. Όταν του ζήτησε η δασκάλα να ζωγραφίσει κάτι για το οποίο αισθάνεται ευγνωμοσύνη, εκείνος ζωγράφισε ένα χέρι. Τίποτε άλλο. Μόνο ένα άδειο χέρι. Η αφηρημένη εικόνα αιχμαλώτισε τη φαντασία των συμμαθητών του.

Τίνος χέρι θα μπορούσε να είναι; Ένα παιδί είπε ότι ήταν το χέρι ενός αγρότη, επειδή οι αγρότες παρήγαγαν τρόφιμα. Κάποιο άλλο πρότεινε τον αστυνομικό, επειδή η αστυνομία προστατεύει και νοιάζεται για τον κόσμο. Άλλοι πάλι είπαν ότι είναι το χέρι του Θεού. Και έτσι προχώρησε η κουβέντα – μέχρι που η δασκάλα ξέχασε τον ίδιο τον νεαρό καλλιτέχνη.

Όταν τα άλλα παιδιά είχαν προχωρήσει σε άλλες εργασίες, αυτή σταμάτησε στο θρανίο του Δημήτρη, έσκυψε και τον ρώτησε τίνος ήταν το χέρι. Το μικρό παιδί κοίταξε μακριά και ψέλλισε: «Είναι το δικό σας χέρι, κυρία».

Τότε θυμήθηκε εκείνη τις φορές που τον είχε πάρει απ’ το χέρι και περπατούσε μαζί του εδώ κι εκεί, όπως έκανε και με τα άλλα παιδιά. Πόσο συχνά δεν είχε πει: «Πάρε το χέρι μου, Δημήτρη. Πάμε έξω», ή «Άφησέ με να σου δείξε πώς να κρατάς το μολύβι», ή «Ας το κάνουμε μαζί αυτό». Ο Δημήτρης ένιωθε μεγάλη ευγνωμοσύνη για το χέρι της δασκάλας του. Σκουπίζοντας ένα δάκρυ της, συνέχισε τη δουλειά της.

-Απλώστε το χέρι σας σήμερα με ευγνωμοσύνη σε κάποιον που έκανε κάτι για σας κάποτε. Να είστε βέβαιοι, ότι την ίδια στιγμή κάπου άλλου, κάποιος άλλος θα απλώσει το χέρι του προς το μέρος σας γεμάτος ευγνωμοσύνη!