Ας μάθουμε να αγαπάμε και λίγο την ψυχή μας.

Είναι σημείο των καιρών ο αγαπημένος μας γιατρός να είναι ο ψυχολόγος κι αν δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα για συνεδρίες, μαζευόμαστε σε group therapy με τους φίλους μας κι αναλύουμε συμπεριφορές, κουσούρια κι ό,τι δυσνόητο μας συμβαίνει.

Δεν ξέρω, αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά όλοι λίγο-πολύ την έχουμε μια διαταραχούλα. Δεν είναι κακό, απλώς μας παίρνει κάποιες δεκαετίες να την αποδεχτούμε και μαζί με τον εαυτό μας, ταλανίζουμε κι όποιον άνθρωπο εισέρχεται στη ζωή μας.

Οι ασθένειες της ψυχής είναι το ίδιο σημαντικές μ’ εκείνες του σώματος, μη σας πω, και λίγο σημαντικότερες. Ο λόγος είναι ότι, αν δεν τις αντιληφθούμε νωρίς  κι αν δεν προσπαθήσουμε να τις καταπολεμήσουμε, μας φθείρουν τόσο που καταλήγουμε να συμβιβαζόμαστε με τον διαταραγμένο ψυχισμό μας, θεωρώντας τον κάτι φυσιολογικό.

Οι συνήθεις διαταραχές που συναντώνται σε πολλούς πλέον ανθρώπους είναι η κατάθλιψη, η μελαγχολία, το σύνδρομο καταδίωξης, οι ανασφάλειες, η υπερανάλυση καταστάσεων και συμπεριφορών, οι εμμονές με ανθρώπους και συνήθειες, η τάση μείωσης των άλλων με σκοπό την υπερύψωση του εγώ λόγω έλλειψης αυτοεκτίμησης, οι ναρκισσιστικές τάσεις με βασικό λόγο επίδρασης την επιρροή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, το σύμπλεγμα ανωτερότητας ή κατωτερότητας, το άγχος κι η έλλειψη αυτοελέγχου με αποτέλεσμα τις συναισθηματικές εξάρσεις.

Δεν έχω γνώσεις ψυχολογίας για να εμβαθύνω στο ζήτημα υπό αυτό το πρίσμα, είναι όμως συμπεριφορές που όλοι μας έχουμε παρατηρήσει στην καθημερινότητά μας και μπορούμε να τις εντάξουμε σε μία απ’ τις παραπάνω διαταραχούλες. Η ψυχή μας είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε μετά την υγεία μας και δυστυχώς, δεν έχουμε αποκτήσει ακόμη τη νοοτροπία να προστατεύουμε και να φροντίζουμε την ψυχική μας υγεία.

Δεν είναι μόνο οι παθογόνοι μικροοργανισμοί, που καταβάλλουν έναν ανθρώπινο οργανισμό. Υπάρχουν κι οι παθογόνοι άνθρωποι, εκείνοι που τραυματίζουν την ψυχή σου και χωρίς να ξέρεις, πώς να προστατευθείς και κυρίως πώς να επουλώσεις το τραύμα, μένεις πληγωμένος για χρόνια, φέροντας τον πόνο, τις αναμνήσεις και τις άσχημες συμπεριφορές δηλητηριάζοντας το μέλλον σου με το τοξικό παρελθόν σου.

Δε φταις εσύ που δεν μπορείς να το αποβάλλεις. Δε σου έμαθε κανείς, πώς να το κάνεις αυτό. Kανείς δεν ενδιαφέρεται για τη συναισθηματική νοημοσύνη μας. Ο συγχρωτισμός με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους με διαβαθμιζόμενα ιδανικά, ηθική κι αξίες, η σεξουαλική απελευθέρωση, η πάλη για ισότητα, η διατάραξη των παλαιών κοινωνικών προτύπων, άλλαξε το status quo των δύο φύλων.

Η έλλειψη χρόνου, η δύσκολη οικονομική καθημερινότητα, ο περιορισμός της προσωπικής ζωής από πλευράς χρόνου και ποιότητας, η εναλλαγή στο χάρτη των προτεραιοτήτων κι ακόμη περισσότερα οδήγησαν στη διατάραξη της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης απ’ την πλευρά των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων.

Το πιο ψυχοφθόρο κομμάτι της ζωής μας,όμως, είναι οι λάθος προσωπικές επιλογές. Οι άνθρωποι εκείνοι, που με δική μας ευθύνη μπαίνουν στη ζωή μας, ρημάζουν τα πάντα κι αποχωρούν. Τι να πρωτοαποδεχθείς; Τη λάθος σου επιλογή, να μαζέψεις τα κομμάτια σου, ή να βρεις τη δύναμη ν’ ανασυνταχθείς και να πας παρακάτω;

Είτε με τη βοήθεια ψυχολόγου, είτε όχι, το μυστικό είναι ν’ αγαπήσεις τον εαυτό σου και να υπολογίσεις σωστά την αξία σου. Όχι σε χρήματα, ούτε σ’ άλλα μέτρα και σταθμά. Ο άξονάς σου πρέπει να είναι το βαρόμετρο της ευτυχίας σου. Όταν η ψυχή σου χαμογελά κι ελαφραίνει είσαι σε καλό δρόμο. Όταν νιώθεις βαρύς και δύσθυμος, κάνε αναστροφή, άλλαξε ανθρώπους και συνήθειες που σε μελαγχολούν και σε προβληματίζουν κι όλα θα βρουν το δρόμο τους.

Όλοι έχουμε τη διαταραχούλα μας, μικρή ή μεγάλη δεν έχει τόση σημασία. Το σημαντικό είναι σ’ αυτό το σταυροδρόμι που ονομάζουμε ζωή, να έχουμε συνοδοιπόρους, ανθρώπους που μας αγαπούν και νοιάζονται για την ευτυχία μας. Ξέρετε, όχι γι’ αυτά τα επιφανειακά χαμόγελα, που σκάμε δεξιά-αριστερά, αλλά για ‘κείνα τα λίγα, τα ξεχωριστά, που ζεσταίνουν την ψυχή κάτι κρύα βράδια.

Όταν έχεις στη ζωή σου ανθρώπους που τη φωτίζουν, μη φοβάσαι τίποτα. Και τη διαταραχή σου θ’ αγαπήσουν κι εσένα θα βοηθήσουν να κάνεις ένα βήμα μπροστά. Άλλωστε, οι διαταραχούλες μας κάνουν πιο μυστηριώδεις κι αλλοπρόσαλλους, κάτι ιδιαίτερα γοητευτικό για τους άλλους.

Ας αγαπήσουμε τις διαταραχές μας λοιπόν, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας κι ας μάθουμε ν’ αγαπάμε και λίγο την ψυχή μας. Μόνο αυτή μας μένει στο τέλος. Ας τη σώσουμε.

ΠΗΓΉ: http://www.anapnoes.gr/as-mathoume-na-agapame-ke-ligo-tin-psychi-mas/