Μια φορά κι έναν καιρό, ένας
πλούσιος ρώτησε τον παπά της ενορίας του, «Γιατί οι άνθρωποι με λένε δύστροπο,
την ώρα που ξέρουν ότι, όταν πεθάνω, αφήνω ότι έχω στην εκκλησία;»
«Κάτσε να σου πω την ιστορία
του γουρουνιού και της αγελάδας», είπε ο παπάς. «Το γουρούνι δεν το αγαπούσαν
οι άνθρωποι, ενώ λάτρευαν την αγελάδα. Το γουρούνι απορούσε. ¨Οι άνθρωποι
μιλούν με τα καλύτερα λόγια για την ευγενική σου φύση και τα γλυκά σου μάτια¨,
είπε η αγελάδα. ¨Νομίζουν ότι είσαι γενναιόδωρη επειδή κάθε μέρα τους δίνεις
άφθονο το γάλα σου. Τι γίνεται τώρα με μένα; Τους δίνω όλα όσα έχω. Τους δίνω
μπέικον και ζαμπόν, τους προσφέρω δέρμα και βούρτσες, ακόμα και τα πόδια μου τα
καπνίζουν. Κι όμως κανείς δεν με αγαπάει. Γιατί;¨
Ξέρεις τι απάντησε η αγελάδα;»
ρώτησε ο παπάς. «Η αγελάδα είπε: ¨Ίσως επειδή προσφέρω, ενώ είμαι ακόμα
ζωντανή¨».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου