Μπαίνει
κάποτε μια κυρία σ’ ένα εστιατόριο και παραγγέλνει για πρώτο πιάτο μια σούπα με
σπαράγγια. Μετά από λίγο, ο σερβιτόρος της φέρνει το πιάτο της που αχνίζει και αποσύρεται.
«Γκαρσόν!»
φωνάζει η κυρία, «Έλα εδώ.»
«Παρακαλώ,
κυρία;» λέει ο σερβιτόρος πλησιάζοντας στο τραπέζι της.
«Για
δοκίμασε τη σούπα!» τον προστάζει η πελάτισσα.
«Τι
συμβαίνει, κυρία; Δεν είναι αυτό που παραγγείλατε;»
«Δοκίμασε
τη σούπα!» επαναλαμβάνει η κυρία.
«Μα
τι συμβαίνει… Θέλει παραπάνω αλάτι;»
«Δοκίμασε
τη σούπα!!!»
«Είναι
παγωμένη;»
«Δοκίμασε
τη σούπα!!!» ξαναλέει η κυρία σε έντονο ύφος
«Μα,
κυρία, σας παρακαλώ, πείτε μου τι συμβαίνει…» λέει ο σερβιτόρος.
«Αν
θες να μάθεις τι συμβαίνει… δοκίμασε τη σούπα» του λέει η κυρία δείχνοντας το
πιάτο.
Ο
σερβιτόρος καταλαβαίνει ότι η κυρία δεν πρόκειται να κάνει πίσω σ’ αυτό που
λέει γιατί έχει πεισμώσει, κι έτσι κάθεται τελικά στο τραπέζι μπροστά στο
αχνιστό κιτρινωπό υγρό, και με κάποια έκπληξη της λέει:
«Δεν
έχω όμως κουτάλι…»
«Βλέπεις;»
του λέει η κυρία, «Βλέπεις; Λείπει το κουτάλι.»
Πόσο όμορφα θα ήταν να
αποκτήσουμε τη συνήθεια, τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα πράγματα, να
μπορούμε να λέμε με τ’ όνομά τους γεγονότα, καταστάσεις και συναισθήματα
κατευθείαν, χωρίς περιστροφές… έτσι όπως είναι…
ΠΗΓΉ: Χορχέ Μπουκάι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου