Ο παγιδευμένος πίθηκος

Στις ζούγκλες της Αφρικής έχουν βρει ένα πολύ ενδιαφέροντα και πολύ «ζωόφιλο» τρόπο για να πιάνουν ζωντανές τις μαϊμούδες χωρίς να τις βασανίζουν, ή να τις κυνηγούν, και να τις στέλνουν γερές κι αλώβητες για τους ζωολογικούς κήπους και το τσίρκο.

Οι κυνηγοί χρησιμοποιούν βαριές μποτίλιες με στενόμακρο λαιμό, μέσα στις οποίες βάζουν μια χούφτα ζαχαρωμένα και μυρωδάτα καρύδια. Τις μποτίλιες τις αφήνουν στο χώμα, ή μερικές φορές τις δένουν, και την άλλη μέρα το πρωί βρίσκουν σε κάθε μια τους από έναν παγιδευμένο πίθηκο.

Ο πίθηκος έλκεται από το άρωμα των καρυδιών, πλησιάζει να δει τι συμβαίνει, βάζει το χέρι του, πιάνει με τη χούφτα του μερικά καρύδια κι αυτό ήταν, παγιδεύτηκε. Δεν καταλαβαίνει ο δυστυχής ότι για να ελευθερώσει το χέρι του πρέπει να παρατήσει τα γλυκά καρύδια και αρνείται να τα αφήσει. Κι η μποτίλια είναι πολύ βαριά, ή ακόμα και δεμένη, ώστε να μην μπορεί να την πάρει μαζί του και να φύγει.

Η παραπάνω ιστορία του πιθήκου μπορεί να φαίνεται αστεία, αλλά ας αναλογιστούμε πόσες και πόσες είναι οι φορές που εμείς οι ίδιοι είμαστε αιχμάλωτοι στα προβλήματά μας, στα συναισθήματά μας ή ακόμα και στα αγαθά μας. Και φυσικά τις περισσότερες φορές παίρνουμε τις μποτίλιες μας και κυκλοφορούμε, θρηνολογώντας για όλα όσα μας συμβαίνουν και ζητώντας την συμπαράσταση των άλλων, ή ακόμα και του Θεού, ενώ το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ανοίξουμε την παλάμη μας και να αφήσουμε τα «καρύδια» της προσκόλλησης μας!