Ο επαρχιώτης ποντικός

Ένας ποντικός ήταν ευχαριστημένος απ’ το σπίτι του στην εξοχή μέχρι που δέχτηκε την επίσκεψη ενός εξαδέλφου του από την πόλη.

Ο αστός είπε στον ξάδελφο χωριάτη, «Εμείς εκεί στην πόλη τρώμε τυρί, ψάρι και ψωμί. Κάθε βράδυ μου φέρνουν το δείπνο μου και τρώω ότι μου αρέσει. Όμως εσύ σπας τα πόδια σου για λίγα ψίχουλα σ’ αυτό το φτωχόσπιτο. Εγώ έχω μάθει στην πολυτέλεια. Στον καθένα ότι του ανήκει, θα έλεγα!»

Ακούγοντας αυτά ο πρώτος, είδε πως το σπίτι του δεν τον ευχαριστούσε άλλο, ούτε το ότι έπρεπε να κυνηγάει και να περιμαζεύει την τροφή του. Έτσι αποφάσισε να πάει στην πόλη μαζί με τον εξάδελφό του. Και πήγαν στο όμορφο σπίτι στην πόλη.

«Σσσς! Οι άνθρωποι είναι στο σαλόνι», είπε ο ντόπιος. «Ας τρυπώσουμε στην κουζίνα για λίγο ψωμοτύρι». Κι ο ντόπιος έκανε στον ξένο μια άνετη βόλτα ανάμεσα στα αποφάγια του τραπεζιού. «Αυτό θα πει εύκολη ζωή», είπε καθώς δάγκωνε ένα κομμάτι ψωμί. Τη στιγμή που ήταν έτοιμη να δαγκώσουν από μια μπουκιά τυρί, μπήκε μέσα η ΓΑΤΑ!

«Τρέχα! Τρέχα!» είπε ο ποντικός της πόλης. «Ο γάτος είναι μέσα στο σπίτι!»

Καθώς ο επαρχιώτης ποντικός, για να γλιτώσει τη ζωή του, το έβαλε στα πόδια και πήδηξε έξω απ’ το παράθυρο, είπε: «Ξάδελφε, πάω πίσω στο χωριό μου! Δεν μου είπες ποτέ ότι εδώ υπάρχει μια ΓΑΤΑ! Σ’ ευχαριστώ, αλλά προτιμώ τα φτωχά μου ψίχουλα εν ειρήνη, πάνω από όλες σου τις πολυτέλειες μέσα στον φόβο!»