Ένα άγριο λιοντάρι

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα άγριο λιοντάρι ξύπνησε ένα πρωί με πολύ άσχημη αναπνοή και ρώτησε τον φίλο του, το τσακάλι: «Πως είναι η αναπνοή μου, γλυκιά ή πικρή;»

«Μάλλον πικρή, Μεγαλειότατε», απάντησε το τσακάλι.

«Πώς τολμάς να με προσβάλεις!», βρυχήθηκε το λιοντάρι κι έφαγε το τσακάλι.

Μετά ρώτησε την αντιλόπη, «Η αναπνοή μου είναι γλυκιά ή πικρή;»

Εκείνη είχε δει τι έπαθε το τσακάλι, γι’ αυτό απάντησε «Η ανάσα σας είναι γλυκιά!»

«Ψεύτρα!» βρυχήθηκε το λιοντάρι και την έφαγε κι αυτήν. Και μετά στράφηκε προς τον λαγό και τον ρώτησε «Και τι γνώμη έχεις εσύ για την αναπνοή μου;»

Ο λαγός είχε δει τι έπαθαν το τσακάλι και η αντιλόπη κι αποφάσισε να είναι πολύ προσεχτικός, ώστε να μην προσβάλλει τον Βασιλιά.

«Μεγαλειότατε», είπε, «με την άδειά σας, δεν θα μπορέσω να εκφέρω γνώμη για τη γλυκύτητα της αναπνοής σας, διότι… Αααα…Ψου! Έχω ένα γερό κρυολόγημα!»

Η ζωή δεν είναι ένα παιχνίδι ετοιμολογίας, ερωταποκρίσεων ή κατασπατάλησης της ενέργειάς σας. Η ζωή χρειάζεται ευελιξία, προσαρμογή και σκέψη.