Ας γίνουμε μεγαλοπρεπείς

Ένα αγόρι στην κατασκήνωση, έλαβε από τη μητέρα του ένα μεγάλο κουτί με μπισκότα. Αφού έφαγε μερικά, έκρυψε το κουτί κάτω από το κρεβάτι του. Όταν πήγε την επόμενη για να πάρει το κουτί, αυτό είχε κάνει φτερά. Το γεγονός αναφέρθηκε στον σύμβουλο της κατασκήνωσης, ο οποίος είδε ένα άλλο παιδάκι να τρώει τα κλεμμένα μπισκότα πίσω από ένα δέντρο.

«Αυτός ο νεαρός πρέπει να πάρει ένα μάθημα», είπε μέσα του.

Κάλεσε το μικρό θύμα της κλοπής, τον Βασιλάκη, του είπε ότι γνώριζε τον κλέφτη και του ζήτησε να τον βοηθήσει να του δώσει ένα μάθημα.

«Βεβαίως», είπε το αγόρι, «Αλλά δεν θα τον τιμωρήσετε;»

«Όχι. Το μόνο που θα πετύχαινα θα ήταν να γεμίσει μνησικακία και να σε μισήσει. Θα έλεγα να τηλεφωνήσεις της μητέρας σου να σου στείλει ένα άλλο κουτί μπισκότα». Και σε λίγες μέρες ο μικρός παρέλαβε άλλο ένα κουτί.

«Τώρα», είπε ο σύμβουλος «Το παιδί που σου έκλεψε τα μπισκότα είναι κάτω στη λιμνούλα. Πήγαινε κοντά του και μοιραστείτε τα μπισκότα σου».

«Μα αυτός με έκλεψε», διαμαρτυρήθηκε το αγόρι.

«Το ξέρω. Όμως, για κάνε την προσπάθεια για να δούμε τι θα γίνει μετά!»

Ύστερα από μισή ώρα ο σύμβουλος είχε τη χαρά να δει τα δυο παιδιά να ανηφορίζουν πιασμένα χέρι-χέρι. Το παιδί που είχε κλέψει τα μπισκότα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να πείσει το τότε θύμα του να δεχτεί τον σουγιά του σαν αμοιβή για τα κλεμμένα μπισκότα και το θύμα αρνιόταν επίμονα να δεχτεί το δώρο απ’ τον καινούργιο του φίλο, λέγοντας ότι δεν χάθηκε ο κόσμος για λίγο παλιο-μπισκότα.

Ας μάθουμε να συγχωρούμε διδάσκοντας το σωστό, αντί να τιμωρούμε αμβλύνοντας το λάθος!