Και,
ξαφνικά, ακούστηκε το κουδούνι.
«Είσαι
εκεί;» άκουσα. «Είναι ώρα!»
«Τώρα,
έρχομαι!» απάντησα μηχανικά.
«Είναι
ήδη αργά. Άνοιξε την πόρτα.»
Ήμουν
απαυδισμένος.
Σκέφτηκα
να πάρω το σφυρί και να το κάνω… Με λίγη τύχη θα μπορούσα, με ένα μόνο χτύπημα,
να τελειώνω με το ασταμάτητο μαρτύριο.
Θα
ήταν θαυμάσιο. Όχι άλλοι έλεγχοι… Όχι άλλη βιασύνη… Όχι άλλη φυλακή!
Αργά
ή γρήγορα, όλοι θα μάθαιναν τι έκανα… Αργά ή γρήγορα, κάποιος θα έβρισκε το
θάρρος να με μιμηθεί…
Και
μετά, ίσως άλλος…
Κι
άλλος…
Και
πολλοί άλλοι θα έπαιρναν κουράγιο.
Μια
αλυσιδωτή αντίδραση που θα επέτρεπε να τελειώνουμε μια για πάντα με την
καταπίεση.
Να
απαλλαγούμε οριστικά απ’ αυτά.
Να
απαλλαγούμε απ’ αυτά σε όλες τους τις μορφές…
Σύντομα
συνειδητοποίησα ότι το όνειρό μου ήταν ανέφικτο.
Η
σκλαβιά μας μοιάζει να είναι, την ίδια στιγμή, και η μόνη μας επιλογή…
Εμείς
οι ίδιοι δημιουργήσαμε τις φυλακές μας, και τώρα, χωρίς αυτές, η κοινωνία δεν
θα υπήρχε.
Είμαι
αναγκασμένος να το παραδεχτώ…
Δεν
θα ξέραμε να ζήσουμε χωρίς ρολόγια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου