Τα νέα παπούτσια

Ήταν μια παγωμένη μέρα του Δεκέμβρη κι ένα αγοράκι κοντά στα 10 του χρόνια στάθηκε μπροστά στη βιτρίνα ενός καταστήματος που πουλούσε παπούτσια στην κεντρική λεωφόρο. Το παιδάκι ήταν ξυπόλητο, έτρεμε απ’ το κρύο και κοιτούσε τα παπούτσια στη βιτρίνα, όταν μια κυρία το πλησίασε και του είπε «Γιατί κοιτάζεις τόσο έντονα, μικρέ μου, τη βιτρίνα;»

«Παρακαλούσα τον Θεό να μου δώσει ένα ζευγάρι παπούτσια», απάντησε το αγόρι. Η κυρία το πήρε απ’ το χέρι, μπήκαν στο κατάστημα και ζήτησε απ’ τον υπάλληλο να της φέρει έξι ζευγάρια κάλτσες για το παιδί. Μετά ρώτησε αν μπορούσαν να της παραχωρήσουν κάποια λεκάνη και μια πετσέτα κι ο υπάλληλος της τα έφερε πρόθυμα. Εκείνη πήρε τον μικρό στο πίσω μέρος του μαγαζιού, έβγαλε τα γάντια της, γονάτισε κι έπλυνε τα παγωμένα ποδαράκια του κι ύστερα τα σκούπισε με την πετσέτα.

Πάνω στην ώρα ο υπάλληλος ήρθε με τις κάλτσες. Αφού του φόρεσε το ένα ζευγάρι κάλτσες, του παρήγγειλε κι ένα ζευγάρι παπούτσια και του τα φόρεσε. Του έκανε δέμα κι όλες τις υπόλοιπες κάλτσες και του τις έδωσε. Έπειτα, χαϊδεύοντας το παιδί τρυφερά στο κεφάλι, το ρώτησε «Είμαι βέβαιη ότι τώρα θα αισθάνεσαι καλύτερα, έτσι δεν είναι;»

Καθώς η γυναίκα έκανε να φύγει, κατάπληκτος ο μικρός την έπιασε απ’ το χέρι, την κοίταξε κατάματα και με δάκρυα απάντησε στην ερώτησή της μ’ αυτά τα λόγια:

«Μήπως είστε η Γυναίκα του Θεού;»