Θαύμα ή σύμπτωση;

Σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, κάπου στην Πολωνία, το 1945, βρισκόταν έγκλειστο ένα αγόρι 14 ετών. Ήταν ψηλός, λεπτός κι είχε ένα φωτεινό χαμόγελο. Κάθε μέρα μια κοπελίτσα ερχόταν στην εξωτερική πλευρά του συρματοπλέγματος. Πρόσεξε το αγόρι και το ρώτησε αν μιλούσε Πολωνικά, κι εκείνος είπε ναι. Εκείνη του είπε ότι έδειχνε πεινασμένος κι εκείνος συμφώνησε. Τότε εκείνη έβαλε το χέρι στην τσέπη της και έβγαλε και του έδωσε το μήλο της. Αυτός την ευχαρίστησε κι εκείνη έφυγε. Την άλλη μέρα ήρθε εκείνη πάλι μ’ ένα μήλο, που του το έδωσε. Κάθε μέρα εκείνη περπατούσε δίπλα στο συρματόπλεγμα με την ελπίδα να τον δει, κι όταν το έβλεπε, γεμάτη χαρά του πρόσφερε ένα μήλο, με αντάλλαγμα λίγη κουβέντα μαζί του.

Μια μέρα εκείνος της είπε να μην ξανάρθει άλλο, επειδή θα τον μετέφεραν σε άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Καθώς απομακρυνόταν, με τα δάκρυα να κυλούν από τα μάτια του, αναρωτιόταν αν θα την ξανάβλεπε ποτέ του. Εκείνη η κοπέλα ήταν η μόνη ευγενική ψυχή που είχε συναντήσει ανάμεσα στον φράχτη.

Τα κατάφερε τελικά με τα στρατόπεδα και έφυγε μετανάστης στην Αμερική. Το 1957 οι φίλοι του, του κανόνισαν ένα ραντεβού με μια κοπέλα για την οποία εκείνος δεν ήξερε τίποτε. Την συνάντησε και στην διάρκεια του δείπνου έκαναν συζήτηση για την Πολωνία και το στρατόπεδο. Η κοπέλα είπε ότι την περίοδο εκείνη βρισκόταν στην Πολωνία και ότι μιλούσε μ’ ένα αγόρι και καθημερινά του έδινε ένα μήλο. Εκείνος ρώτησε αν το παιδί ήταν ψηλό, σκελετωμένο και αν κάποτε της είπε να μην ξαναπάει επειδή θα έφευγε. Και η κοπέλα είπε ναι…

Ήταν εκείνη η ίδια, το νέο κορίτσι που πήγαινε κάθε μέρα και του έδινε μήλα. Μετά από 12 χρόνια, μετά από τον πόλεμο, σε μια άλλη χώρα… συναντήθηκαν και πάλι. Πόσες είναι οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο;

Το ίδιο εκείνο βράδυ την ζήτησε σε γάμο και της είπε ότι ποτέ πια δεν θα την άφηνε να φύγει. Κι ακόμα σήμερα είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι….