Άγιο Δισκοπότηρο

Όταν ήταν παιδί ακόμα, ο αυριανός βασιλιάς κάποιας χώρας, έπρεπε να περάσει μια νυχτιά ολομόναχος μέσα στο δάσος για ν’ αποδείξει το θάρρος του και να μπορέσει να γίνει βασιλιάς. Εκείνη λοιπόν τη νύχτα που ήταν ολομόναχος, είχε ένα όραμα. Μέσα στη φωτιά, που είχε ανάψει, εμφανίστηκε το Άγιο Δισκοπότηρο, το σύμβολο της Θείας Χάρης και μια φωνή είπε στο αγόρι…

«Θα γίνεις ο θεματοφύλακας του Δισκοπότηρου ώστε να γιατρεύει τις καρδιές των ανθρώπων».

Όμως το παλικάρι ήταν τυφλωμένο από μεγαλύτερα οράματα, για μια ζωή γεμάτη δύναμη, δόξα και ομορφιά. Και κάτω από την επίδραση αυτής της βαθιάς εντύπωσης για μια σύντομη στιγμή αισθάνθηκε όχι πια σαν μικρό παιδί, αλλά ότι ήταν ανίκητος, ήταν Θεός. Άπλωσε λοιπόν το χέρι του να πιάσει το Δισκοπότηρο, μα το Δισκοπότηρο χάθηκε, κι απόμεινε το χέρι του μέσα στη φωτιά και κάηκε πολύ άσχημα.

Κι όσο ο νέος μεγάλωνε, τόσο χειροτέρευε η πληγή του. Μέχρι που μια μέρα η ζωή του έπαψε να έχει λόγο να υπάρχει. Δεν εμπιστευόταν κανένα πια, ούτε καν τον εαυτό του. Δεν μπορούσε ν’ αγαπήσει κι ούτε να αισθάνεται ότι τον αγαπούν. Κι είχε πια αηδιάσει από τη ζωή και τα βάσανά της.

Κι έτσι άρχισε να πεθαίνει…

Τότε ήταν που ένας τρελός περιδιάβαινε στο κάστρο και βρήκε τον βασιλιά μονάχο του. Έτσι τρελός που ήταν, κι είχε την σκέψη απλοϊκή κι ανεπιτήδευτη, δεν είδε τον άλλον σαν βασιλιά, αλλά σαν έναν μοναχικό άνθρωπο που υπέφερε. Και τότε ρώτησε τον βασιλιά:

«Τι σε πονάει φιλαράκο;»

Κι ο βασιλιάς απάντησε,

«Διψώ. Θα ήθελα λίγο νερό να δροσίσω το λαρύγγι μου».

Κι ο τρελός πήρε μια κούπα, τη γέμισε με νερό και την έδωσε στον βασιλιά.

Καθώς εκείνος άρχισε να πίνει ένιωσε ότι η πληγή του άρχισε να θεραπεύεται. Κοίταξε τα χέρια του και τότε είδε εκεί το Άγιο Δισκοπότηρο, αυτό που άδικα έψαχνε σ’ όλη του ζωή να βρει. Και γυρίζοντας στον τρελό, του είπε με έκπληξη μεγάλη:

«Πώς μπόρεσες να βρεις αυτό που οι πιο έξυπνοι κι οι πιο γενναίοι μου δεν μπόρεσαν ποτέ τους να βρουν;»

Κι ο τρελός απάντησε:

«Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι εσύ ήσουν διψασμένος».