Τρόμος
γέμισε την καρδιά ενός φαντάρου, στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν είδε
τον πιο στενό του φίλο να πέφτει στη μάχη. Καρφωμένος στο χαράκωμα, με τα
συνεχόμενα πυρά να σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι του, ο στρατιώτης ρώτησε τον
υπολοχαγό αν θα του επέτρεπε να βγει έξω, στην ουδέτερη ζώνη, ανάμεσα στα αντίπαλα
χαρακώματα και να φέρει πίσω τον χτυπημένο του συνάδελφο.
«Μπορείς
να πας», είπε ο αξιωματικός, «αλλά δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο. Ο φίλος σου
είναι μάλλον νεκρός κι ίσως διακινδυνεύσεις κι εσύ τη ζωή σου!» Όμως στα λόγια
του υπολοχαγού δεν έδωσε σημασία και ξεκίνησε.
Παραδόξως
κατάφερε να πλησιάσει τον φίλο του, να τον πάρει στους ώμους του και να τον
φέρει πίσω στο χαράκωμα του λόχου. Καθώς κι οι δυο μαζί κατρακύλησαν στο βάθος
του ορύγματος, ο αξιωματικός έκανε έναν έλεγχο στον τραυματία και μετά κοίταξε
ευγενικά τον φίλο του.
«Σου
είπα ότι δεν άξιζε τον κόπο», είπε. «Ο φίλος σου είναι νεκρός, αλλά κι εσύ
είσαι θανάσιμα τραυματισμένος».
«Κι
όμως άξιζε τον κόπο και πολύ μάλιστα», απάντησε ο φαντάρος.
«Τι
εννοείς με αυτό;», απάντησε ο Υπολοχαγός. «Ο φίλος σου είναι νεκρός!»
«Μάλιστα»,
απάντησε ο στρατιώτης. «Άξιζε όμως τον κόπο επειδή όταν τον πλησίασα, ήταν
ακόμα ζωντανός κι είχα την χαρά να τον ακούσω να μου λέει ¨Το ήξερα ότι θα
ερχόσουν!¨»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου