Ο φράχτης

Ήταν κάποτε ένα παιδί με πολύ κακούς τρόπους. Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακούλι με καρδιά και του είπε ότι κάθε φορά που θα φέρεται άσχημα θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στον φράχτη.

Την πρώτη μέρα το παιδί κάρφωσε έξι καρφιά. Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν. Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει το νεύρα του, παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στον φράχτη.

Τελικά, έφτασε η μέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ψυχραιμία του. Το είπε λοιπόν στον πατέρα του και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε μέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή.

Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά.

Τότε ο πατέρα πήρε τον γιο του απ’ το χέρι και τον πήγε κοντά στον φράχτη. Εκεί, του είπε «Πολύ καλά τα κατάφερες γιε μου! Για δες όμως τις τρύπες στον φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης μας δεν θα είναι όπως πριν. Όταν είσαι θυμωμένος και λες λόγια πικρά, αυτά αφήνουν πληγές σαν και τούτες τις τρύπες. Μπορείς να μαχαιρώσεις κάποιον και μετά να τραβήξεις το μαχαίρι. Όμως, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή θα μένει εκεί. Κι ένα τραύμα με λόγια είναι τόσο κακό για την ψυχή όσο κι ένα τραύμα από μαχαίρι στο σώμα».

ΠΗΓΉ: http://lefteria.blogspot.gr/2016/07/blog-post_1156.html