Ο κύκλος της αγάπης

Κάποτε ήταν ένας άνθρωπος που πρόσφατα είχε χάσει τη δουλειά του, επειδή το εργοστάσιο όπου εργαζόταν κήρυξε πτώχευση. Το όνομά του ήταν Νίκος και οδηγούσε με το αυτοκίνητό του ένα βροχερό βράδυ κατευθυνόμενος προς το σπίτι του. Ήταν εξουθενωμένος από άλλη μια μέρα αναζήτησης δουλειάς χωρίς ελπίδα.

Ο δρόμος ήταν σχεδόν άδειος και το κρύο τσουχτερό. Η άσφαλτος γλιστρούσε από την ασταμάτητη βροχή. Ξαφνικά, στην άκρη του δρόμου είδε σταματημένο ένα πολυτελές και ακριβό αυτοκίνητο. Μια ηλικιωμένη γυναίκα με φανερή ανησυχία και ταραχή στεκόταν έξω από το αυτοκίνητο στη βροχή.

Ο Νίκος σταμάτησε για να δει ποιο ήταν το πρόβλημα της, πρόθυμος να την βοηθήσει. Η ηλικιωμένη κυρία φάνηκε ταραγμένη για τις προθέσεις του αγνώστου που την πλησίασε. Αφού εκείνος την καθησύχασε, έριξε μια ματιά και είδε το σκασμένο μπροστινό λάστιχο του πανάκριβου αυτοκινήτου της. Χωρίς να το πολυσκεφτεί άρχισε να το αλλάζει βάζοντας τη ρεζέρβα. Δεν του πήρε πολύ χρόνο για να κάνει την αλλαγή. Η κυρία δεν έβρισκε λόγια να τον ευχαριστήσει για τη βοήθεια που της προσέφερε.

Τον ρώτησε τι του χρωστούσε. Ότι κι αν της ζητούσε, δεν θα την πείραζε. Είχε ήδη φανταστεί όλα τα άσχημα πράγματα που θα μπορούσαν να της είχαν συμβεί, αν αυτός δεν είχε σταματήσει. Ο φίλος μας αρνήθηκε να πάρει χρήματα, γιατί ποτέ του δεν είχε μάθει να εκμεταλλεύεται τους συνανθρώπους που είχαν την ανάγκη του. Της είπε ότι αν στ’ αλήθεια ήθελε να του το ανταποδώσει, την επόμενη φορά που θα έβλεπε κάποιον που χρειαζόταν βοήθεια, να του έδινε τη βοήθεια που είχε ανάγκη, λέγοντάς της «… και θυμήσου εμένα».

Η γυναίκα συγκινημένη έβαλε μπροστά τη μηχανή του αυτοκινήτου της και απομακρύνθηκε.

Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω η γυναίκα είδε μια μικρή ταβέρνα. Μπήκε μέσα για να βάλει καμιά μπουκιά στο στόμα της και να διώξει από πάνω της το κρύο προτού μπει στην τελική ευθεία του ταξιδιού προς το σπίτι της. Ήταν ένα μουντό περιβάλλον. Η σερβιτόρα ήρθε προς το μέρος της και της έφερε μια καθαρή πετσέτα για να σκουπίσει τα βρεγμένα της μαλλιά. Είχε ένα γλυκό χαμόγελο, παρόλη την ορθοστασία μιας ολόκληρης μέρας. Η γυναίκα πρόσεξε ότι η σερβιτόρα ήταν σχεδόν οκτώ μήνες έγκυος, όμως δεν άφηνε την καταπόνηση της κατάστασής της να αλλάξει τη συμπεριφορά της. Η ηλικιωμένη γυναίκα αναρωτήθηκε, πώς κάποιος που είχε τόσο λίγα μπορεί να είναι τόσο γενναιόδωρος σε έναν ξένο. Τότε θυμήθηκε τον άγνωστο που μόλις πριν λίγο την είχε βοηθήσει με το αυτοκίνητό της χωρίς ανταμοιβή.

Αφού η γυναίκα τελείωσε το σύντομο φαγητό της, ζήτησε τον λογαριασμό και ανακάλυψε ότι τα μόνα χρήματα που κρατούσε επάνω της ήταν σε χαρτονομίσματα των 500 ευρώ. Έβγαλε από την τσέπη της ένα τέτοιο χαρτονόμισμα και το έδωσε στη σερβιτόρα. Εκείνη πήγε να της φέρει τα ρέστα.

Μόλις η σερβιτόρα επέστρεψε με τα ρέστα, η ηλικιωμένη γυναίκα είχε ήδη φύγει. Αναρωτήθηκε πού μπορούσε να έχει πάει η γυναίκα και μετά πρόσεξε κάτι που είχε γράψει σε μια χαρτοπετσέτα. Τα μάτια της γέμισαν από δάκρυα, όταν διάβασε αυτά που είχε γράψει η γυναίκα. Έλεγε: «Δεν μου οφείλετε τίποτα. Κι εγώ ήμουν σε κάποια δύσκολη θέση. Ένας άγνωστος με βοήθησε και τώρα εγώ βοηθώ εσάς. Αν πραγματικά θέλετε να μου το ξεπληρώσετε, να τι πρέπει να κάνετε: Μην αφήσετε την αλυσίδα της αγάπης να κλείσει μ’ εσάς».

Βέβαια, υπήρχαν τραπέζια για να καθαρίσει, τα μπολ με τη ζάχαρη για να γεμίσει και τόσοι άνθρωποι να εξυπηρετήσει, όμως πέρασε κι αυτή η μέρα. Εκείνο το βράδυ, όταν πήγε σπίτι της και ξάπλωσε στο κρεβάτι της, θυμήθηκε τα λεφτά και αυτό που της είχε γράψει η γυναίκα. Πώς γνώριζε η ηλικιωμένη γυναίκα πόσο πολύ αυτή και ο άνδρας της χρειάζονταν τα λεφτά;

Με το μωρό να γεννιέται τον επόμενο μήνα τα πράγματα θα γίνονταν δύσκολα. Ήξερε πόσο προβληματισμένος ήταν ο άνδρας της και όταν αυτός ήρθα να ξαπλώσει δίπλα της, αφού της διηγήθηκε πόση χαρά τον είχε γεμίσει η βοήθεια που πριν από λίγο είχε προσφέρει σε κάποια ηλικιωμένη γυναίκα που είχε ξεμείνει μέσα στην ερημιά από λάστιχο, εκείνη τον φίλησε απαλά και του ψιθύρισε: «Όλα θα πάνε καλά. Σ’ αγαπώ Νίκο».

Η ζωή είναι ανταποδοτική….. Θα μας επιστρέψει οτιδήποτε εμείς της δώσουμε….!!!