Το παγωτό

Μια φορά κι έναν καιρό, τότε που τα χρόνια ήταν δύσκολα και τα χρήματα λίγα, ήταν ένα αγοράκι που ήθελε να φάει παγωτό.

Πήγε σ’ ένα ζαχαροπλαστείο και κάθισε σ’ ένα τραπέζι. Μόλις ήρθε ο σερβιτόρος για να πάρει παραγγελία, το παιδάκι τον ρώτησε: «Πόσο κάνει ένα παγωτό με κομμάτια φρούτων;»

«Πενήντα λεπτά», απάντησε ο σερβιτόρος.

Το μικρό αγόρι έβγαλε το χέρι απ’ την τσέπη του και άρχισε να μετράει τα κέρματα που κρατούσε. «Πόσο κάνει ένα απλό παγωτό;» ρώτησε. Υπήρχαν τώρα μερικοί πελάτες που περίμεναν για τραπέζι και ο σερβιτόρος ήταν λίγο ανυπόμονος. «Τριάντα πέντε σεντς», του απάντησε βιαστικά.

Το αγόρι μέτρησε πάλι τα κέρματα του. «Θα πάρω ένα απλό», είπε. Ο σερβιτόρος έφερε το παγωτό, άφησε τον λογαριασμό στο τραπέζι και έφυγε. Το αγόρι τελείωσε το παγωτό του, πλήρωσε στο ταμείο και αναχώρησε.

Όταν επέστρεψε ο σερβιτόρος, άρχισε να σκουπίζει το τραπέζι αλλά αυτό που είδε τον έκανε να σαστίσει! Εκεί, τοποθετημένα με τάξη δίπλα από το άδειο πιάτο, ήταν δεκαπέντε λεπτά – το φιλοδώρημά του.

Το ποτήρι του γενναιόδωρου ανθρώπου είναι πάντα γεμάτο…

Κάθε φορά που δίνει, μένει χώρος στο ποτήρι για να ξαναγεμίσει….