Η πετρόσουπα

Σ’ ένα χωριό βρέθηκαν τρεις φαντάροι πεινασμένοι και κατάκοποι από τη μάχη. Οι χωριανοί, έχοντας υποφέρει από φτωχή σοδειά κι από πολλά χρόνια πολέμου, έκρυψαν αμέσως ότι λιγοστό τους είχε απομείνει για να τρώνε, και πήγαν να δουν τους τρεις στρατιώτες κάτω στην πλατεία του χωριού, στριφογυρίζοντας τα άδεια χέρια τους και γκρινιάζοντας που δεν είχαν τίποτα να φάνε.

Οι φαντάροι κουβέντιασαν ήσυχα για λίγο μεταξύ τους, και μετά ο πρώτος απ’ αυτούς στράφηκε προς τους γεροντότερους. «Τα ταλαιπωρημένα σας χωράφια δεν σας άφησαν τίποτα να προσφέρετε, κι έτσι θα μοιραστούμε μαζί σας αυτό το λίγο που διαθέτουμε: το μυστικό να βράζουμε σούπα από πέτρες».

Ήταν φυσικό οι χωριάτες να ξεσηκωθούν, κι έτσι σε λίγο φούντωσε μια καλή φωτιά, με πάνω της το μεγαλύτερο καζάνι που υπήρχε στο χωριό και μέσα στο οποίο οι στρατιώτες έριξαν τρεις λείες πέτρες… «Αυτή η σούπα θα γίνει θαυμάσια», είπε ο δεύτερος στρατιώτης, «όμως λίγο αλατάκι και λίγος μαϊντανός θα την έκανε ακόμα καλύτερη!» Και να ένας χωρικός που σηκώθηκε πάνω φωνάζοντας «Μεγάλη τύχη έχουμε! Μόλις θυμήθηκα που έχω λιγάκι αλάτι και μαϊντανό». Έφυγε τρέχοντας και γύρισε πίσω με την ποδιά γεμάτη μαϊντανό και ένα γογγύλι. Όση ώρα το καζάνι έβραζε η μνήμη των χωρικών αύξανε: σε λίγη ώρα ήρθαν και προστέθηκαν στο καζάνι κριθάρι, καρότα, κρέας, λάδι και μια νταμιτζάνα κρασί παρουσιάστηκε στην πλατεία καθώς όλοι κάθισαν να το γλεντήσουν.

Έφαγαν, χόρεψαν και τραγούδησαν όλη τη νύχτα, ανανεωμένοι από τη γιορτή και από τους καινούργιους τους φίλους. Το πρωί οι τρεις φαντάροι ξύπνησαν και είδαν όλο το χωριό να στέκει όρθιο μπροστά τους. Στα πόδια τους βρισκόταν ένα σακί με τα καλύτερα ψωμιά και τυριά του χωριού. Κι ένας γέροντας τους είπε, «Μας προσφέρατε το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσατε: Το μυστικό πώς να βράζουμε σούπα από πέτρες, κι αυτό ποτέ δεν θα το ξεχάσουμε». Ο τρίτος στρατιώτης στράφηκε στον κόσμο και είπε: «Δεν υπάρχει κανένα μυστικό, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο…. Μόνο με τη μοιρασιά μπορούμε να γιορτάζουμε και να γλεντάμε».

Και με αυτά τα λόγια οι στρατιώτες έφυγαν προχωρώντας στον δρόμο τους.