Το ξημέρωμα

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που τους έπλασε ο Θεός να μην προλαβαίνουν το ξημέρωμα. Η μέρα τους αρχίζει το δείλι και σβήνει την νύχτα.

Είναι όλοι εκείνοι που τα όνειρα τους δεν υλοποιούνται ποτέ. Χαϊδεύουν μόνο τις ελπίδες τους και μονολογούν αποφασιστικά: Αύριο!

Τους αναγνωρίζεις πολύ εύκολα: Είναι ο κύριος με το καρτερικό ύφος που στέκεται στην ουρά, ενώ πάντα θα βρεθεί κάποιος να χωθεί για να του πάρει την θέση.

Είναι εκείνη η κοπέλα που δεν τρέχει να προλάβει το λεωφορείο, αλλά προτιμά να περιμένει το επόμενο. Είναι όλοι αυτοί που δεν έχουν την τόλμη να κατακτήσουν τους στόχους τους...

Έτσι ήταν και η κοπέλα της ιστορίας μας. Μοναχική,  και απίστευτα ρομαντική, ένιωσε το πρώτο ερωτικό σκίρτημα πολύ νωρίς:

Στην πρώτη δημοτικού!

Ερωτεύθηκε λοιπόν ένα πιτσιρικά συμμαθητή της.

Ήταν ένα ροδοκόκκινο παχουλό αγοράκι, με πράσινα μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Τίποτα το εξαιρετικό, όμως στα δικά της μάτια φάνταζε ως άγγελος. Και έτσι τον αποκαλούσε κρυφά από μέσα της: Ο Άγγελος μου!

Όμως, μόνο από μέσα της. Διότι θα προτιμούσε να αντιμετωπίσει όλους τους δαίμονες τις κολάσεως, παρά να αποκαλύψει σ αυτόν ότι τον αγαπούσε.

Θα σου περάσει, της έλεγε η φίλη της που δεν άντεχε άλλο να ακούει τα ποιήματα για τον κρυφό ερωτά της.

Αλλά δεν της πέρασε.

Ο καιρός περνούσε και το αντικείμενο του πόθου της, της έγινε έμμονη ιδέα.

Πάντα αθόρυβα, άρχισε να τον παρακολουθεί. Ήξερε όλες τις κινήσεις του.

Το περίεργο ήταν, ότι εκείνος δεν κατάλαβε ποτέ τίποτα. Μα και να του το έλεγαν, δεν θα το πίστευε.

Διότι εκείνη, στην προσπάθεια της να μην αποκαλυφθεί, του μιλούσε πάντα ψυχρά. Και ας έλιωνε από αγάπη όποτε τον κοιτούσε.

Τα χρόνια πέρασαν. Η κοπέλα τέλειωσε το λύκειο, και χρειάστηκε να μετακομίσει σε άλλη πόλη.

Μα η σκέψη της ήταν πάντα σε εκείνον. Γνώρισε άλλους ανθρώπους, σχετίστηκε κατά περιόδους με διάφορους άντρες. Τώρα το πάθος της για την πρώτη της αγάπη μεταβλήθηκε σε ένα τρυφερό συναίσθημα που δεν την πόναγε πια.

Παντρεύτηκε μάλιστα, και λίγο αργότερα γέννησε ένα αγοράκι.

Το βάφτισε Άγγελο.

Κάποτε, τριαντάρα πια, έμαθε ότι η παλιά της τάξη, θα συγκεντρώνονταν κάπου.

Έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά έγραφε η πρόσκληση.

Έφτασε εκεί συγκινημένη. Ήταν όλοι μαζεμένοι. Και εκείνος επίσης. Μίλησαν για όλα και για τίποτα, όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις συγκεντρώσεις

Εκείνος ήταν παντρεμένος, είχε μάλιστα και 3 παιδάκια.

Όλα ήταν μια χαρά.

Μέχρι που εκείνος, της είπε χαμογελώντας: "δεν θα το πιστέψεις, αλλά όταν ήμουν πιτσιρικάς, ήμουν άγρια τσιμπημένος μαζί σου. Αλλά πως να σου το έλεγα, ήσουνα πάντα τόσο ψυχρή μαζί μου!"

Yπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ποτέ δεν προλαβαίνουν το ξημέρωμα...