Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Ο θρίαμβος που γεννήθηκε από μία καταστροφή





Αυτό, είναι «το θαυματουργό πεύκο».
Από ένα μεγάλο δάσος, 70.000 δέντρων, αυτό το πεύκο για κάποιον άγνωστο λόγο ήταν το μοναδικό που έμεινε όρθιο όταν το tsunami χτύπησε τις Ιαπωνικές ακτές πριν από 5 ακριβώς χρόνια. Ήταν η 11η Μαρτίου του 2011
Όταν τα νερά αποτραβήχτηκαν, οι ειδήμονες κατάλαβαν ότι αυτό το γενναίο δέντρο –αν και όρθιο- δεν θα κατάφερνε να ζήσει. Μέρος από τον μεγάλο όγκο του θαλασσινού νερού που είχε καλύψει την γη, απορροφήθηκε από το χώμα και έφτασε στις ρίζες του πεύκου. Το αλάτι της είχε καταστρέψει. Ήταν μόνο θέμα λίγων ημερών, το δέντρο να πεθάνει όρθιο…
Αυτό συγκίνησε τους Ιάπωνες που έδρασαν ακαριαία ώστε να το κρατήσουν στη ζωή, για λόγους ιστορικούς… συναισθηματικούς… αλλά και σαν έναν διαρκή συμβολισμό.
Έκοψαν όλο το πάνω μέρος του. Προστάτεψαν τα κλαδιά και τα φύλλα του, και ξερίζωσαν τον υπόλοιπο κορμό. Με κάποιες πολύ εξειδικευμένες τεχνικές περιποιήθηκαν τις ρίζες του. Τις καθάρισαν αφαιρώντας όση ποσότητα αλατιού ήταν δυνατό. Μετά, το πάνω μέρος του δέντρου με τα κλαδιά και το φύλλωμά του, συνδέθηκε με τον ενισχυμένο με ανθρακονήματα καθαρισμένο κορμό. Με μία πολύ λεπτή και πολύ δύσκολη δουλειά ειδικών επιστημόνων, «το θαυματουργό πεύκο» των 27 μέτρων ενώθηκε και στέκεται όρθιο ξανά στο ίδιο σημείο!
Για να θυμίζει αυτό που λένε στην Ιαπωνία συχνά, εμπνευσμένοι από το Bushido τον κώδικα ηθικής των samurai «επτά φορές κάτω, οχτώ φορές πάνω!»
Για να θυμίζει πως καμιά καταστροφή δεν είναι μόνιμη, αν αρνηθείς να την αποδεχτείς ως τέτοια.
Για να θυμίζει ότι ακόμη και αν χτυπηθείς από δυσκολίες απρόβλεπτες και μεγάλες, η ζωή πρέπει να βρίσκει κάποιον τρόπο να συνεχίζεται.
Γιατί η ζωή, αυτό μόνο κάνει… Συνεχίζεται !!!
Σήμερα κλείνουν 5 χρόνια από το φονικό tsunami της Fukoshima. Στην Fukoshima το κύμα έφτασε τα 9,5 μέτρα σε ύψος. Στην επαρχία Iwate, εκεί που αντιστάθηκε το πεύκο, το ύψος των κυμάτων έφτασε τα 8,5 μέτρα.
Ο σεισμός και η φύση μας θυμίζει πως ο άνθρωπος δεν είναι παντοδύναμος. Πως μπορεί να ηττηθεί. Όμως όλη την διαφορά, την κάνει η αποφασιστικότητά μας να μην αποδεχτούμε καμία ήττα σαν μόνιμη κατάσταση… αλλά σαν μια στιγμή αδυναμίας, που έρχεται να μας διδάξει πώς να σηκωνόμαστε ξανά.

Και αν, ίσως, πιο πληγωμένο… ε και; Σίγουρα όμως πιο σοφοί και πιο έτοιμοι να φωνάξουμε πρώτα μέσα μας και μετά όπου αλλού χρειαστεί «Δεν θα παραδοθώ !!! Μπορείς ίσως να με ρίξεις, αλλά ΔΕΝ μπορείς να με κρατήσεις κάτω !!!»

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

Κι αν σε πόνεσαν, μην εκδικηθείς. Η αγάπη είναι η καλύτερη τιμωρία.





Ποιος από όλους μας μπορεί να οριοθετήσει τον πόνο;
Το άδειασμα της ψυχής που σε κυριεύει και σε γεμίζει οργή κάθε φορά που νιώθεις την προδοσία, την κοροϊδία και το ψέμα;
Πόσες φορές δεν είναι ο θυμός εκείνος που σε κάνει να θέλεις να εκδικηθείς;
Να θέλεις να προκαλέσεις πόνο; Τον ίδιο ακριβώς πόνο που νιώθεις κι εσύ.
Από την πληγή που αιμορραγεί.
Τη μοναξιά της δικής σου απελπισίας.
Της σκέψης σου που νιώθεις πως δε θα γιατρευτεί ποτέ.
Όποιο κι αν είναι το πρόσωπο: Αδερφός, γονιός, παιδί, φίλος, σύντροφος…
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι συχνά άδικες.
Οι άνθρωποι δε σου δίνουν ό,τι παίρνουν. Ακόμη και οι πιο ανιδιοτελείς σχέσεις έχουν ιδιοτέλεια.
Κι όταν κάτι πονέσει πολύ, η ψυχή σου γεμίζει οργή. Μέχρι να απαντήσεις στο μεγάλο «γιατί».
Γιατί εγώ ήμουν πάντα εκεί για σένα αλλά εσύ ποτέ για μένα;
Γιατί το δικό σου χαμόγελο ήταν πάντα πιο πολύτιμο από το δικό μου;
Γιατί κάθε σου ανάγκη ερχόταν πριν από οποιαδήποτε δική μου;
Το γιατί δε βρίσκεται ποτέ.
Οι άνθρωποι που σε αδίκησαν και σου φέρθηκαν άσχημα, δεν πρόκειται να απαντήσουν ποτέ.
Όχι από αδιαφορία απαραίτητα.
Πρέπει να έχεις περάσει αμέτρητες ώρες μιλώντας στον ίδιο σου τον εαυτό για να αποδεχτείς τα λάθη σου.
Πρώτο από όλους σε αυτό τον κόσμο, φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αυτός είναι ο μεγάλος κριτής.
Και την παραδοχή «Έβλαψα, πόνεσα κάποιον» δεν τη φορτώνεις ποτέ στον εαυτό μας. Αντίθετα, τον χαϊδεύεις για να μην τον δεις απέναντι στον καθρέφτη.
Συνήθως λες πως δε φταις. Όμως είναι πολλές οι φορές που φέρεις ευθύνη. Σχεδόν όσες κι εκείνες οι φορές που είσαι το θύμα. Φορές που η αδικία πονάει και δεν ξέρεις πώς να τη διαχειριστείς.
Μην μπεις σε δύσκολα μονοπάτια όταν σου συμβεί.
Άφησε να περάσει λίγη ώρα μετά το κύμα της ανθρώπινης οργής. Σκέψου μόνο ότι δεν μπορείς να φορτωθείς εσύ την ευθύνη των πράξεων των άλλων. Δεν μπορείς καν να νευριάσεις με αυτές.
Δεν έχει νόημα να βρίσεις, να φωνάξεις, να κατακρίνεις, να εκδικηθείς.
Κανένας δεν μπορεί να σε βλάψει, αν δεν του το επιτρέψεις εσύ!
Είναι η παγίδα του θυμού που κάνει τις αντιδράσεις σου να ηχούν με τρόπο που δίνεις το δικαίωμα στο θύτη να το παίξει θύμα.
Ο πόνος δεν περνάει με πόνο. Όταν σε πονάνε δώσε χέρι. Μίλα ήρεμα και δώσε βοήθεια όταν χρειαστεί.
Η ένταση σε κρατάει μακριά από την ουσία. Το ζητούμενο είναι να κατανοήσει εκείνος που σε αδίκησε. Και για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να δει μέσα του.
Να τον αφήσεις να ακούσει τη φωνή του.
Αφού θες να τιμωρηθεί, χάρισε του την καλύτερη τιμωρία: Αγάπα…
Κανείς δεν μπορεί να αντιδράσει άσχημα στην αγάπη.
Όταν προσβάλλεις, θα σε προσβάλλουν.
Όταν χτυπήσεις θα σε χτυπήσουν.
Όταν, όμως, αγαπάς, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Θα έρθει η στιγμή που θα δουν στον καθρέφτη. Θα καταλάβουν.
Κι αν δε σου ζητήσουν συγνώμη τι έγινε; Δεν είναι χειρότερο από αυτό που έχεις ήδη πάθει εξαιτίας τους.
Η γαλήνη, όμως, στη δική σου ψυχή είναι το ανεκτίμητο. Η γνώση να ξέρεις που έφταιξες εσύ και που οι άλλοι. Κι είναι αυτά τα χρυσά όρια της δικής σου ψυχικής ολοκλήρωσης που κανείς δεν μπορεί να τα πειράξει.
Δεν απειλούνται από κανέναν…


ΠΗΓΉ: Μαρία Χιώτη

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

Εσύ που βιάζεσαι να φύγεις από την αγκαλιά μου





Γνωρίζεις πόσο πρέπει να διαρκεί μια αγκαλιά για να είναι θεραπευτική; Για να μπορέσει να εξαπολύσει όλη την ενέργεια που κρύβει μέσα της και να τη διοχετεύσει στο σώμα, αλλά και στο πνεύμα σου;
 «Χωρίς λόγια, ερωτήσεις και ανάκριση. Μονάχα μια αγκαλιά σφικτή και σταθερή. Έτσι κολλάνε τα κομμάτια». 
Έτσι κολλάνε τα κομμάτια… Τα κομμάτια της καρδιάς, θα σκεφτόταν κάποιος. Τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα «κομμάτια» μας; Αυτά που προσπαθούμε να μαζέψουμε καθημερινά, έχοντας εξοντώσει το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα μας για να μπορέσουμε να σταθούμε όρθιοι και να ανταπεξέλθουμε στην εργασία, στην ανεργία, στην αβεβαιότητα, στο άγχος και το φόβο που μας κυριεύουν όταν οι υποχρεώσεις πρέπει να πληρωθούν και το ταμείο είναι μείον; Να βγούμε αλώβητοι από τον ακατάπαυστο βομβαρδισμό μας από εικόνες και ειδήσεις που μας φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στη συντέλεια; Να μην ανοίξουμε την πόρτα στην κατάθλιψη που μας χτυπά επίμονα το κουδούνι;
Τι γίνεται λοιπόν με αυτά τα «κομμάτια»; Που είναι κρυμμένη η κόλλα αυτή που στο τέλος της ημέρας μπορεί να ενώσει ένα – ένα τα κομματάκια μας, να μας δώσει ανάσα και ζωή από την αρχή και να μας κάνει να αισθανθούμε «ολόκληροι» ξανά; 
Ίσως, τελικά αυτή τη συγκολλητική ικανότητα να έχει μία πολύ απλή κίνηση, που δεν κοστίζει τίποτα, αλλά μας ανταμείβει πλουσιοπάροχα και δυστυχώς έχει χάσει για πολλούς το νόημα, τη δύναμη και τη μαγεία της. Γιατί πράγματι, μπορεί να κάνει μαγικά!
Αγκαλιά η… θεραπευτική
Μία και μόνο αγκαλιά, λοιπόν, αρκεί για να θεραπεύσει την ψυχή και το σώμα μας. Να  εξαπολύσει όλη την ενέργεια που κρύβει μέσα της και να τη διοχετεύσει σε κάθε κύτταρο μας. Αρκεί, να έχει τη σωστή διάρκεια. Αρκεί, την επόμενη φορά που θα τρέξει κάποιος κοντά μας να μας αγκαλιάσει, να μην βιαστούμε να αποτραβηχτούμε. Γρήγορες αγκαλιές, δεν είναι αγκαλιές.
Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, μία συνηθισμένη αγκαλιά τείνει να διαρκεί περίπου 3 δευτερόλεπτα, όπως ακριβώς κι άλλες ενέργειες του σώματός μας, όπως το κούνημα του χεριού όταν λέμε αντίο ή όταν παίρνουμε μια χαλαρή αναπνοή. Για να είναι όμως θεραπευτική η αγκαλιά χρειάζεται περισσότερο χρόνο σωματικής επαφής. 
Επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι 20 δευτερόλεπτα εναγκαλισμού έχουν πολλαπλά οφέλη για την υγεία μας, ψυχολογική και σωματική, γεγονός που οφείλεται στην ωκυτοκίνη. Γνωστή ως «ορμόνη της αγκαλιάς» ή «ορμόνη της αγάπης».
Όταν δύο άνθρωποι αγκαλιάζονται, είτε είναι φίλοι, είτε σύντροφοι, ή ακόμα κι όταν ένας άνθρωπος αγκαλιάζει το γατάκι ή το σκυλάκι του, μειώνεται αυτομάτως η πίεση του αίματος και αυξάνονται τα επίπεδα της ωκυτοκίνης, τα οποία με τη σειρά τους συμβάλλουν στη μείωση της κορτιζόλης και των χημικών ουσιών που ευθύνονται για το αίσθημα του άγχους. 
Οι βιοχημικές αυτές αντιδράσεις που προκαλούνται στον οργανισμό μας από τη θετική αυτή συναισθηματική εμπειρία της αγκαλιάς είναι ικανές μάλιστα να αντιμετωπίσουν ακόμη και λοιμώξεις.
Μα, τι περιμένετε; Ακόμα να αγκαλιαστείτε; 


ΠΗΓΉ: Χριστίνα Φαραζή

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

Άσχημα νέα... Πέθανα





Αυτό το αποχαιρετιστήριο γράμμα μιας μαμάς έκανε 100.000 χρήστες να κλάψουν και να γελάσουν ταυτόχρονα.
H 36 χρονη Χέδερ Μακμάναμυ από το Γουινσκόνσιν των ΗΠΑ, έλαβε μια σοκαριστική διάγνωση πριν από 2 χρόνια: καρκίνος του μαστού. Το Νοέμβριο του 2015, οι γιατροί ανακοίνωσαν ότι δεν υπήρχε κάτι άλλο να γίνει και είχε ακόμη 6 εβδομάδες ζωής.
Η μητέρα εκμεταλλεύτηκε το χρόνο για να γράψει ένα γράμμα στην τετράχρονη κόρη της Μπριάνα, για κάθε σημαντικό στάδιο της ζωής της: το σχολείο, το πρώτο της φιλί, το δίπλωμα οδήγησης. Η νεαρή γυναίκα έγραψε και ένα ξεχωριστό γράμμα στους φίλους και την οικογένειά της. Όταν πέθανε, ο σύζυγός της Τζέφ δημοσίευσε το αποχαιρετιστήριο γράμμα στο Facebook, όπως ήταν επιθυμία της γυναίκας του. Τα λόγια της Χέδερ περιγράφουν τέλεια πόσο διασκεδαστικό και αγαπητό άτομο ήταν:
«Λοιπόν… έχω κάποια καλά και κάποια κακά νέα. Τα κακά νέα, είναι προφανώς, ότι έχω πεθάνει. Τα καλά νέα, αν το διαβάζετε αυτό σίγουρα δεν είστε (εκτός αν έχετε wifi στη μετά θάνατον ζωή) Ναι, είναι χάλια. Είναι χάλια, όσο δε περιγράφεται, αλλά χαίρομαι που έζησα μια ζωή γεμάτη αγάπη, χαρά και φοβερούς φίλους. Είμαι τυχερή για να πω ειλικρινά ότι δεν έχω καμία μετάνοια και έζησα κάθε στιγμή στο έπακρο. Σας αγαπώ όλους και σας ευχαριστώ για αυτή την απίθανη ζωή…
Οποιαδήποτε θρησκεία σας φέρνει ανακούφιση, χαίρομαι που το έχετε αυτό. Ωστόσο, σεβαστείτε ότι δεν είμαστε θρήσκοι. Σας παρακαλώ μη πείτε στη Μπριάνα ότι είμαι στον παράδεισο. Στο μυαλό της, αυτό σημαίνει ότι επέλεξα να είμαι κάπου αλλού και την άφησα. Στην πραγματικότητα, έκανα τα πάντα για να είμαι εδώ μαζί της, καθώς δεν υπάρχει ΠΟΥΘΕΝΑ στον κόσμο που να ήθελα να βρίσκομαι, εκτός από μαζί της και τον Τζεφ. Σας παρακαλώ μη την μπερδέψετε και την αφήσετε για ένα δευτερόλεπτο να σκεφτεί ότι δεν ισχύει. Γιατί, δεν είμαι στον παράδεισο. Είμαι εδώ. Αλλά όχι πια στο σώμα που μου εναντιώθηκε. Η ενέργειά μου, η αγάπη μου, το γέλιο μου, αυτές οι απίστευτες αναμνήσεις, είναι όλες μαζί σας. Σας παρακαλώ, μη με σκέφτεστε με λύπη. Χαμογελάστε, γνωρίζοντας ότι ζήσαμε μαζί τέλειες στιγμές. Δε θέλω να κάνω τους άλλους να στεναχωριούνται. Όσο τίποτα άλλο, θέλω να κάνω τους άλλους να γελάνε και να χαμογελούν, γι’ αυτό γελάστε με τις αναμνήσεις μας και πόσο διασκεδάσαμε.
Πείτε στη Μπριάνα ιστορίες, για να ξέρει πόσο πολύ την αγαπώ και πόσο περήφανη είμαι για αυτή και πάντα θα είμαι. Γιατί, όσο τίποτα άλλο, μου αρέσει πάρα πολύ να είμαι η μαμά της. Κάθε στιγμή μαζί της είναι μια ευτυχία που δε μπορούσα να φανταστώ μέχρι που μπήκε στη ζωή μας.
Και μη πείτε ότι έχασα τη μάχη από το καρκίνο. Γιατί ο καρκίνος μπορεί να πήρε σχεδόν τα πάντα από μένα, αλλά ποτέ δε πήρε την αγάπη μου ή τη χαρά μου. Δεν ήταν μια «μάχη», ήταν απλά η ζωή, που συχνά είναι άκαρδη και άδικη, και έτσι γίνονται αυτά μερικές φορές. Δεν έχασα. Ο τρόπος που έζησα για χρόνια με καρκίνο είναι κάτι που θεωρώ μια μεγάλη νίκη. Θυμηθείτε το αυτό.
Και το πιο σημαντικό, ήμουν απίστευτα τυχερή να ζήσω πάνω από μια δεκαετία με τον έρωτα της ζωής μου και τον καλύτερό μου φίλο, τον Τζεφ. Η αληθινή αγάπη και οι αδερφές ψυχές υπάρχουν. Κάθε μέρα ήταν γεμάτη με γελοιότητες και αγάπη, έχοντας τον Τζεφ στο πλάι μου. Είναι ο καλύτερος σύζυγος σε όλο το σύμπαν. Παρόλη την ασθένειά μου, ποτέ δε λύγισε, όταν τόσοι πολλοί θα μπορούσαν να τρέξουν. Ακόμα και στις χειρότερες μέρες, βρίσκαμε τρόπο να γελάμε μαζί. Τον αγαπώ περισσότερο από τη ζωή την ίδια και πιστεύω ότι μια τέτοια αληθινή αγάπη θα ζήσει για πάντα.

Ο χρόνος είναι το πιο πολύτιμο πράγμα σε αυτό τον κόσμο και το να έχω μοιραστεί τη ζωή μου για τόσο καιρό με τον Τζεφ είναι κάτι που είμαι απίστευτα ευγνώμων. Σε αγαπώ Τζεφ. Πιστεύω ότι η Μπριάνα είναι η αγάπη μας που ήρθε στη ζωή, πράγμα πανέμορφο. Ραγίζει τη καρδιά μου που πρέπει να πω αντίο. Είναι το ίδιο λυπηρό για εσάς, όσο είναι και για μένα, και το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να στεναχωρηθείτε. Ελπίζω με τον καιρό να με σκέφτεστε και να χαμογελάτε και να γελάτε, επειδή είχαμε μια συγκλονιστική ζωή. Ξέρω ότι αν σταματήσετε και κοιτάξετε καλά, θα είμαι μαζί σας εκεί. Είστε ο κόσμος μου και αγάπησα κάθε δευτερόλεπτο που είχαμε μαζί, που δε περιγράφεται με λόγια.

Φίλοι μου, σας αγαπώ όλους και σας ευχαριστώ για την υπέροχη ζωή. Και ευχαριστώ όλους τους εκπληκτικούς γιατρούς και νοσοκόμες που με φρόντισαν. Δεν αμφιβάλλω ότι η ομάδα μου έκανε τα πάντα δυνατά για να μου χαρίσουν μια καταπληκτική μέρα. Από το βάθος της καρδιάς μου, εύχομαι σε όλους τους φίλους μου μια μακριά και υγιή ζωή και ελπίζω να βιώσετε την ίδια εκτίμηση για το δώρο της ζωής καθημερινά. Σεβαστείτε την ομορφιά της ζωής με ένα πάρτι, επειδή ξέρετε ότι αυτό θα ήθελα. Δεν είναι ένα αντίο, είναι τα λέμε αργότερα. Κάντε μου μια χάρη να εκτιμάτε καθημερινά πόση σημασία έχει η ζωή σας.»
Αυτό το γράμμα έχει μοιραστεί στο Facebook πάνω από 26.000 φορές και έχει συγκινήσει ανθρώπους από όλο το κόσμο. «Μου λείπει απίστευτα», έγραψε ο σύζυγός της Τζεφ. Είμαι σίγουρος ότι είναι κάπου τριγύρω μας ακόμα. Τη νιώθω σε κάθε στιγμή καθημερινά. Η Μπριάνα σίγουρα κληρονόμησε τη δύναμή και το πνεύμα της. Το πνεύμα της Χέδερ ζει μέσω των όμορφων ματιών της Μπριάνα».
«Κάθε μέρα μετράει»… μοιραστείτε αυτό το μήνυμα από τη Χέδερ και αφήστε αυτά τα λόγια να διαβαστούν από όλους τους φίλους σας.



Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

"Παιδιά των θεών, Απόγονοι των πιθήκων"




"Πόσο θαυμαστός είναι ο χρόνος, και πόσο θαυμαστοί, είμαστε εμείς. Ο χρόνος μεταμορφώθηκε, και εμείς αλλάξαμε. Προχώρησε και μας έθεσε σε κίνηση. Αποκάλυψε το πρόσωπό του και μας γέμισε ταραχή κι ευφροσύνη.
Χτες παραπονιόμασταν για το χρόνο και τον φοβόμασταν, μα σήμερα τον αγαπάμε και τον αγκαλιάζουμε. Πράγματι, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τους σκοπούς και τα γνωρίσματά του, και να κατανοούμε τα μυστικά και τα αινίγματά του.
Χτες σερνόμασταν φοβισμένοι σαν φαντάσματα που παραπαίουν ανάμεσα στον τρόμο της νύχτας και τη φρίκη της ημέρας. Σήμερα προχωράμε με ζήλο προς τις κορυφές των βουνών, εκεί όπου κουρνιάζουν μανιασμένες οι θύελλες και γεννιούνται οι εκτυφλωτικές αστραπές και οι απειλητικοί κεραυνοί.
Χτες τρώγαμε ψωμί ζυμωμένο μ' αίμα και πίναμε νερό ανακατεμένο με δάκρυα. Μα σήμερα γευματίζουμε μάννα που μας φιλεύουν απλώνοντας τα χέρια οι νεράιδες της αυγής, και γουλιά-γουλιά ρουφάμε κρασί αρωματισμένο με τις ανάσες της άνοιξης.
Χτες ήμασταν παιχνίδια στο χέρι της μοίρας, κι η μοίρα μεθυσμένος τύραννος, που μας στριφογυρνούσε, μια δεξιά και μια αριστερά. Μα σήμερα η μοίρα είναι νηφάλια, κι εμείς παίζουμε μαζί της κι εκείνη με τη σειρά της ανταποκρίνεται στο παιχνίδι μας. Χωρατεύουμε μαζί της κι εκείνη γελάει. Ύστερα τραβάμε μπροστά, κι εκείνη ακολουθεί.
Χτες καίγαμε λιβάνι μπροστά σε σκαλιστές εικόνες και προσφέραμε θυσίες σ' αψίθυμους θεούς. Μα σήμερα καίμε λιβάνι μονάχα για τους εαυτούς μας και προσφέρουμε θυσίες στις ίδιες μας τις υπάρξεις. Γιατί η σπουδαιότερη και η πιο μεγαλόπρεπη θεότητα έχτισε το ναό της μέσα στα στήθη μας.
Χτες υπακούαμε στους βασιλιάδες και σκύβαμε το κεφάλι μπροστά στους αυτοκράτορες. Μα σήμερα γονατίζουμε μονάχα μπροστά στην αλήθεια, ακολουθούμε μονάχα την ομορφιά, και υπακούμε μόνο στην αγάπη.
Χτες χαμηλώναμε ταπεινά τα μάτια μας μπροστά στους ιερείς και τρέμαμε τα οράματα των χρησμών. Μα σήμερα οι καιροί άλλαξαν, και κοιτάζουμε κατάματα μόνο τον ήλιο, ακούμε μονάχα τις μελωδίες της θάλασσας και τρέμουμε μόνο με τους τυφώνες.
Χτες κατεδαφίζαμε τους θρόνους των ψυχών μας για να χτίσουμε μ' αυτούς τα μνήματα των παππούδων μας. Μα σήμερα οι ψυχές μας μεταμορφώθηκαν σε ιερούς βωμούς, που τα φαντάσματα των αραχνιασμένων αιώνων δεν μπορούν να πλησιάσουν και τα κοκκαλιάρικα δάχτυλα των νεκρών δεν μπορούν ν' αγγίξουν.
Ήμασταν μια σιωπηλή σκέψη, κρυμμένη ανάμεσα στις πτυχές της λήθης, και γίναμε μια φωνή να κάνει να ριγούν τα ουράνια.
Ήμασταν μια χλωμή φλόγα θαμμένη στις στάχτες, μα γίναμε φωτιά που λάμπει πάνω από την απάνεμη χαράδρα.
Πόσες νύχτες μείναμε ξάγρυπνοι ως αργά, ακουμπώντας τα κεφάλια μας στις λάσπες, έχοντας για πάπλωμα το χιόνι, κλαίγοντας για χαμένες φιλίες και περιουσίες. Πόσες μέρες περάσαμε σαν πρόβατα χωρίς βοσκό, τσιμπολογώντας τις σκέψεις μας και μασώντας τα αισθήματά μας, μένοντας πεινασμένοι και διψασμένοι.
Πόσο συχνά σταθήκαμε ανάμεσα στη χάση της μέρας και την εισβολή της νύχτας, θρηνώντας τη μαραμένη μας νιότη, λαχταρώντας ένα άγνωστο πρόσωπο, μόνοι για κάποια ασαφή αιτία, με μάτια καρφωμένα σ' έναν σκοτεινό, άναστρο ουρανό, ακούγοντας το βαθύ στεναγμό της σιωπής και της ανυπαρξίας.
Εκείνοι οι αιώνες πέρασαν, σα σαρωτική αγέλη λύκων μέσα από ένα κοιμητήριο, μα σήμερα ο ουρανός αφυπνίστηκε κι αφυπνιστήκαμε κι εμείς μαζί του. Περνάμε λευκές νύχτες σ' ουράνια κρεβάτια, μένοντας ξάγρυπνοι ως αργά παρέα με τα πλάσματα της φαντασίας μας, κρατώντας συντροφιά στις σκέψεις μας κι αγκαλιάζοντας τα πάθη μας. Φλόγες αχνοτρέμουν ολόγυρά μας, και τις αδράχνουμε με σταθερά χέρια. Τα κακοποιά πνεύματα εμφανίζονται τριγύρω μας και τους απαντάμε με σαφήνεια. Στρατιές αγγέλων περνούν από μπροστά μας κι εμείς τους δελεάζουμε με τη λαχτάρα που κρύβουμε στην καρδιά μας, και τους μεθάμε με τις ραψωδίες των πνευμάτων μας.
Χτες ήμασταν και σήμερα έχουμε γίνει, και αυτή είναι η θέληση των θεών για τα παιδιά τους. Ποια λοιπόν είναι τότε η δική σας θέληση, απόγονοι των πιθήκων;
Κάνατε έστω κι ένα βήμα μπροστά από τότε που βγήκατε από τα έγκατα τούτης της γης; Ή έστω, σηκώσατε ποτέ το βλέμμα σας προς τα πάνω από τότε που οι δαίμονες σάς άνοιξαν τα μάτια;
Προφέρατε έστω και μια λέξη από τη Βίβλο της Αλήθειας από τότε που τα φίδια φίλησαν με τα χείλη τους τα χείλη σας;
Ή τουλάχιστον ακούσατε έστω και για μια στιγμή το τραγούδι της ζωής από τότε που ο θάνατος έφραξε τ' αυτιά σας;
Περνάω από δίπλα σας εδώ και εβδομήντα χιλιάδες χρόνια και σας έχω δει να μεταμορφώνεστε σαν τα έντομα στις γωνιές των σπηλαίων. Πριν από εφτά λεπτά σας κοίταξα πίσω από το τζάμι του παραθύρου μου και σας είδα να σεργιανάτε σε βρομερά σοκάκια, οδηγημένοι από τους δαίμονες της απάθειας, με τις αλυσίδες της δουλείας να δένουν τα πόδια σας και τα φτερά του θανάτου να φτερουγίζουν πάνω από τα κεφάλια σας. Είστε σήμερα όπως ήσασταν και χθες και θα παραμείνετε και αύριο και για πάντα όπως ακριβώς σας είδα στην αρχή.
Χτες ήμασταν και σήμερα έχουμε γίνει, γιατί έτσι αποφάσισαν οι θεοί για τα παιδιά των θεών. Τι λοιπόν αποφάσισαν οι πίθηκοι για σας, απόγονοι των πιθήκων;"

ΠΗΓΗ: Γκιμπράν (1883-1931)















Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

Ο στοχασμός και η τέχνη του Λησμονείν





"Ο στοχασμός είναι ουσία η οποία δεν πρέπει να σπαταλάτε, διότι η σπατάλη της επιφέρει μείωση όχι μόνο του διανοητικού σθένους αλλά και της σωματικής ρώμης.

Η μέριμνα για το αύριο είναι σπατάλη στοχασμού και ελαττώνει την ελκτική δύναμη της διανοίας.
Όπως το κρίνο του αγρού, αμέριμνο για το αύριο, έλκει προς τον εαυτό του όλα τα αναγκαία για ευδαίμονα και έκλαμπρο βίο, έτσι και ο ανθρώπινος νους αν συγκέντρωνε τους στοχασμούς του στα πράγματα της ημέρας, χωρίς να τυρβάζει, χωρίς να αδημονεί για το αύριο και χωρίς να φοβάται το μέλλον, θα προσέλκυε στον εαυτό του πάντα τα χρειώδη προς ευδαίμονα και έκλαμπρο βίο.

Οι ανάγκες του σήμερα είναι οι μόνες πραγματικές ανάγκες. 'Έχεις ανάγκη του σημερινού γεύματος.
Του αυριανού γεύματος δεν έχεις σήμερα ανάγκη. Τι σπαταλάς τις δυνάμεις σου μεριμνώντας για την αυριανή σου ανάγκη? Δες το κρίνο του αγρού. Δεν αδημονεί ούτε επιδίδεται σε έργα και σχέδια για να αποθηκεύσει περίσσευμα ύδατος ή αέρος ή ηλιόφωτος για το αύριο εκ φόβου μη του λείψουν αύριο αυτά τα χρειώδη.
Εάν έπραττε έτσι θα σπαταλούσε τις ελκτικές ικμάδες του στην προσπάθεια αποταμιεύσεως και δεν θα καθίστατο ποτέ τέλειο κρίνο που υπερτερεί σε πλούτο
και από αυτόν τον Σολομώντα όταν ευρίσκετο σε όλη του την δόξα.
Δεν είναι μεταφορική έκφραση αυτό, είναι νόμος του βίου.

Η ελκτική δύναμη της διάνοιας η οποία κατοικεί στον άνθρωπο, κατοικεί και στο
κρίνο και αν την σπαταλάς στην μέριμνα για να αναγκαία εκτός των αναγκών της ημέρας, αποκόπτεις από τον εαυτόν σου τις αρτηρίες μέσω των οποίων το Σύμπαν προθυμοποιείται να σου προμηθεύσει κάθε τι το χρειώδες προς εξασφάλιση της αυξήσεώς σου, της υγείας σου, της ισχύος σου και της ευπορίας σου κάθε μέρα".

Ο Στοχασμός και η Τέχνη του Λησμονείν

Η κόπωση είναι ειδοποίηση ότι έχεις ανέλθει σε νέο στάδιο και ότι μέχρι να έρθει η στιγμή της νέας δράσης σου πρέπει να αναπαυθείς σαν να μην είχες άλλο μέλημα στον κόσμο. Αν παραβλέψεις την ειδοποίηση αυτή, το σώμα σου θα φθαρεί και στο τέλος θα εγκαταλειφθεί ως άχρηστο από το πνεύμα.

Το σώμα σου δια του χρόνου γίνεται δυσκίνητο όχι τόσο εξαιτίας υλικών αλλοιώσεων όσο από τις ιδέες τις οποίες βαθμηδόν απορροφά το πνεύμα σου. Μετά την ηλικία των 18 ή 29, αρχίζουν οι μέριμνες του βίου, η συγχρώτιση με διάνοιες παλαιού ρυθμού που ενεργούν μηχανικά. Η παιδική φαιδρότητα βαθμηδόν εκλείπει, και μαζί με αυτή και η παιδική ελαστικότητα του σώματος. Και τα δύο όμως αυτά στοιχεία είναι δυνατόν να διατηρηθούν συμβιβαζόμενα με την ωριμότητα της ηλικίας, αν φροντίζεις το πνεύμα σου να αποκτά νωπές ιδέες και όχι έωλους.

Ότι απορροφά το πνεύμα σου κρυσταλλώνεται στο αίμα σου και διαπλάθει το σώμα σου. «Τον άνθρωπο τα βάσανα γηράσκουν  και όχι ο χρόνος». Για αυτό το λόγο είναι ανάγκη περιοδικά να θέτονται κατά μέρος τα βάσανα λησμονούμενα παντελώς επί μια μέρα έτσι ώστε να ανοίγει μια οπή δια της οποίας να εισέρχεται το πνεύμα της φαιδρότητας και του αειθαλούς.

Δύνασαι να τηρείς το πνεύμα σου αειθαλές και ακμαίο, αν ζητάς γαλήνια από την Υπέρτατη Σοφία να σε οδηγεί μακριά από τις νοσηρές ιδέες οι οποίες συνήθως εισορμούν στον νου σου χωρίς να το ξέρεις και να σε οδηγεί στις σφαίρες των υγιών ιδεών, των ιδεών της συμμετρικής ισχύος, της φαιδρότητας, της Ευδοκίας, της καλαισθησίας.

Η ύλη χωρίς το πνεύμα εξασθενεί και γηράσκει κατά φυσικό νόμο. Αλλά κατά φυσικό επίσης νόμο η ύλη οδηγούμενη από το πνεύμα της ζωής διηνεκώς αναβιώνει και ενισχύεται.

Οι άνθρωποι δεν ζητούν να άγονται από το πνεύμα και επομένως επικρατεί ο νόμος του γήρατος. Τα ζώα δεν έχουν την νόηση να ζητούν, οι άνθρωποι δεν έχουν το θάρρος.

Το Λησμονείν

Το σώμα χρησιμοποιείται από το πνεύμα όπως το πριόνι από τον ξυλουργό. Το πνεύμα εργάζεται διηνεκώς, και την εργασία του αποτελούν οι στοχασμοί του. Κάθε στοχασμός είναι ουσία που ακτινοβολεί από το πνεύμα. Είναι φανερό ότι μετά από χιλιάδες τέτοιες ακτινοβολήσεις το πνεύμα έχει ανάγκη από ανάπαυση. Εντεύθεν ο ύπνος. Διαρκούντος του ύπνου το πνεύμα περισυλλέγει τις ακτινοβοληθείσες ικμάδες του και αφού αναζωογονηθεί λαμβάνει πάλι κατοχή του σώματος και αρχίζει εκ νέου την εργασία του. Δια του ύπνου το πνεύμα συγκεντρώνει τις δυνάμεις του.

Το απαιτούμενο πράγματι για την συγκέντρωση των πνευματικών δυνάμεων είναι η άκρα αδράνεια του σώματος και όσο μεγαλύτερος είναι ο βαθμός της επιτυγχανόμενης σωματικής αδράνειας τόσο μικρότερος είναι ο απαιτούμενος χρόνος υπνώσεως.

Πολλές φορές το πνεύμα συναντά δυσκολία στην προσπάθειά του να περισυλλέξει τις δυνάμεις του, και αποτέλεσμα αυτής της δυσκολίας είναι η αϋπνία. Το πνεύμα προσπαθεί να αφήσει το σώμα σε αδράνεια και δεν δύναται. Εντεύθεν η αϋπνία. Όσο διαρκούσε η ημέρα σκόρπισε πολύ τους στοχασμούς του και δυσκολεύεται να τους περισυλλέξει.

Μόλις το σώμα περιέλθει σε αδράνεια απέρχεται σε άλλους ορίζοντες και συλλέγει εντυπώσεις Εντεύθεν τα όνειρα.

Το πνεύμα σου έχει τις αισθήσεις του όπως και το σώμα σου, αλλά ελλείψει χρήσεως τα πνευματικά αισθητήρια αμβλύνθηκαν. Εντεύθεν όταν κοιμάσαι και το πνεύμα σου εισάγεται σε άλλες σφαίρες δεν ωφελείται όσο έπρεπε, και μάλιστα αδημονεί. Είναι ανάγκη να προετοιμαστεί γι αυτό πριν αφήσει την διαμονή του στο σώμα ειδάλλως θα είναι ξένο στον πνευματικό κόσμο. Ο άριστος τρόπος της προπαρασκευής είναι να θυμάσαι ακράδαντα ότι είσαι πνεύμα, όχι σώμα. Ιδίως η ενθύμηση αυτή να είναι ζωηρή την στιγμή που πέφτεις για ύπνο. Αυτή η ενθύμηση είναι σαν τηλεγράφημα που στέλνεις προς αυτούς που κατοικούν στον πνευματικό κόσμο για να σε περιμένουν και να σε υποδεχτούν σαν ίσο τους. Αλλιώς θα πλανηθείς σε ειδεχθείς κόσμους κατωτέρων όντων. Αλλά η ενθύμηση ότι είσαι πνεύμα, απαύγασμα της θείας ουσίας, σε εισάγει σε κόσμους ζωής και κάλλους.

Κάθε στοχασμός είναι ουσία την οποία ο άνθρωπος απορροφά με εκών άκων. Σε συμφέρει άρα απείρως να είναι εκλεκτής φύσεως. Η ευδοκίμηση και ευδαιμονία του βίου εξαρτάται κυρίως από αυτή τη χημική σύμμειξη. Συνταυτίσου με τα βιονομικά κέντρα, όχι με τα οικονομικά αν θέλεις να έχεις κάθε αγαθό στην ζωή σου. Ή, κατά την φράση του Χριστού, «ζήτα πρώτον την βασιλείας του Θεού, και τα αγαθά του βίου θα σου επιδαψιλευθούν αυτομάτως».

Η επιστήμη του μέλλοντος θ
α αναγνωρίσει τον στοχασμό ως χημική ουσία, και το ποιόν αυτού εξαρτάται από τα στοιχεία που προσκολλώνται σε αυτόν. Τα στοιχεία της αδημονίας, του άλγους, του μίσους, του φθόνου εκφαυλίζουν την ποιότητα του στοχασμού και εντεύθεν εκφυλίζουν τον οργανισμό και φυσιολογικός και φυσιογνωμικώς. Υγεία και κάλλος ουδέποτε συμβιβάζονται με φαύλους ή απαίσιους στοχασμούς.

Ο έχων την τέχνη να λησμονεί, έχει την τέχνη να απομακρύνει από τους στοχασμούς του τα στοιχεία που τους εκφαυλίζουν, - απαισιοδοξία, σκαιότητα. Θυμό, μελαγχολία, φθόνο, ραδιουργία, μνησικακία, σκεπτικότητα, χαιρεκακία, δυσμένεια είτε στον λόγο είτε σε δράση, είτε σε διανόηση. Όταν κινδυνεύεις να περιπέσεις σε αυτά, ζήτα γαλήνια τα αντίθετα, και η ελκτική δύναμη της διάνοιάς σου θα τα φέρει. Ένας αποτελεσματικός τρόπος να ζητάς κάτι νοερά είναι να βλέπεις τον εαυτό σου με την φαντασία σου, να έχει ήδη το ζητούμενο. Η τέχνη του Λησμονείν είναι πολύτιμη για την επιδίωξη οιουδήποτε πράγματος. Πρέπει συχνά να λησμονείς το επιδιωκόμενο αν θέλεις αυτό να έρθει προθυμότερα. Η ποινή της παραβάσεως είναι στενότης ορίζοντος, μονομανία, ψύχωσης. Είναι έλλειψη κρίσης να προσκολλάται κάποιος σε μια ιδέα, παραφροσύνη δε να θέλει όλοι οι άλλοι ν
α ακολουθήσουν την ιδέα στην οποία έχει προσκολληθεί."

Λόγια σοφά και διαχρονικά, λέω εγώ.
Λόγια αγάπης, που περιέχουν το μυστικό της ευτυχίας.
Τελικά, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ' ότι νομίζουμε και έχουμε διδαχθεί.


Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

Αγχώδεις διαταραχές και Φοβίες στα παιδιά




Όλα, σχεδόν τα παιδιά εκδηλώνουν άγχος ή φόβους κατά την πορεία της ανάπτυξής τους, για διαφορετικούς λόγους.
Η σοβαρότητα και η διάρκεια αυτών των συναισθημάτων, όμως, ποικίλλει, καθώς διαφοροποιούνται ως προς τη μορφή και τη ποιότητα, ανάλογα με την ηλικία.
Θεωρούνται παθολογικά όταν δημιουργούν προβλήματα στην καθημερινή λειτουργικότητα και στη συναισθηματική ηρεμία του παιδιού.

Αγχώδεις διαταραχές
Το άγχος βιώνεται από το παιδί σαν ένα δυσάρεστο συναίσθημα αόριστου/ απροσδιόριστου κινδύνου που επίκειται και συνοδεύεται από σωματικά συμπτώματα, όπως:
  • Κεφαλαλγία, ναυτία, έμετοι,
  • Αναπνευστική δυσφορία, ταχυκαρδίες
  • Πόνος στο στομάχι,
  • Εφίδρωση,
  • Απώλεια αυτοελέγχου,
  • Αίσθημα αστάθειας,
  • Δυσκολίες, στη συγκέντρωση/ προσοχή του παιδιού και στον ύπνο (π.χ αϋπνίες, εφιάλτες).
Οι πιο συνήθεις αγχώδεις διαταραχές που διαγιγνώσκονται κατά την παιδική και εφηβική ηλικία είναι η διαταραχή άγχους αποχωρισμού, η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή, η διαταραχή πανικού (κυρίως κατά την εφηβεία) και σε περιπτώσεις στρεσογόνων γεγονότων η αγχώδης διαταραχή μετά από ψυχοτραυματικό στρες.
  • Τα παιδιά είναι ευαίσθητα και ευερέθιστα, κλαίνε εύκολα, παρουσιάζουν ξεσπάσματα νεύρων και δυσκολίες στη σχέση με τα άλλα παιδιά.
  • Επίσης, μπορεί να εκδηλώσουν υπερβολικό και αβάσιμο άγχος/ ανησυχία για διάφορες καταστάσεις (όπως, η απόδοση στο σχολείο ή για γεγονότα/ ατυχίες στο παρελθόν, το παρόν ή το μέλλον) και φοβικές αντιδράσεις σε διαφορετικά ερεθίσματα, όπως στους ξένους, στον αποχωρισμό από τους γονείς (κυρίως από την μητέρα), στους δυνατούς θορύβους, στο σκοτάδι ή/και σε φανταστικά όντα.
  • Επιπλέον, το βίωμα τραυματικών εμπειριών (όπως σεισμοί, θάνατος, κίνδυνος θανάτου ή τραυματισμού του ίδιου ή των άλλων) μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις υπερβολικού άγχους, φόβου και απελπισίας στα παιδιά μετά από κάποιο χρονικό διάστημα.
Η συχνότητα των αγχωδών διαταραχών κατά την παιδική ηλικία κυμαίνεται μεταξύ 5% και 10% του πληθυσμού.
Στην αιτιολογία, σύμφωνα με έρευνες, έχει φανεί ότι παίζουν σημαντικό ρόλο γενετικοί, ιδιοσυγκρασιακοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες. Συχνά, εκλυτικά αίτια μπορεί να συμβάλλουν στην εκδήλωση των συμπτωμάτων. Τα συνηθέστερα είναι κάποια απώλεια ή αποχωρισμός, διαζύγιο των γονιών, αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος ή σχολική αποτυχία, μια χειρουργική επέμβαση, η υπερπροστατευτική στάση των γονέων, η ένταση και οι οικονομικές/ κοινωνικές δυσκολίες στην οικογένεια.
Η θεραπεία περιλαμβάνει ατομικές ψυχοθεραπείες υποστηρικτικού ή γνωσιακού – συμπεριφοριστικού τύπου με κύριους στόχους:
  • τη μείωση της έντασης των συμπτωμάτων,
  • την ελαχιστοποίηση της δυσλειτουργίας σε όλα τα επίπεδα που είναι συνέπεια της διαταραχής και
  • την ενίσχυση των προσαρμοστικών μηχανισμών του παιδιού.
Παράλληλα παρέχεται συμβουλευτική εργασία με την οικογένεια ώστε να γίνει κατανοητή η φύση των δυσκολιών που δημιουργούν το άγχος στο παιδί. Σε σπάνιες περιπτώσεις συμπεριλαμβάνεται η φαρμακευτική αγωγή με τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά και βενζοδιαζεπίνες.

Φοβίες στα παιδιά
Η φοβία είναι ένας επίμονος, έντονος, διαρκής και παράλογος φόβος για ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, χώρο, κατάσταση ή δραστηριότητα που έχει ως αποτέλεσμα μια συμπεριφορά αποφυγής του παιδιού και έντονη υποκειμενική ενόχληση – το παιδί επιθυμεί έντονα την αποφυγή αυτού που φοβάται.
Οι πιο συνήθεις φοβίες που διαγιγνώσκονται κατά την παιδική και εφηβική ηλικία είναι οι ειδικές φοβίες και η κοινωνική φοβία.
  • Ειδική φοβία: η έκθεση στο φοβικό αντικείμενο προκαλεί άμεση αντίδραση έντονου άγχους ή/ και δυσφορίας που συνήθως εκφράζεται με κλάματα, εκρήξεις θυμού, γκρίνια και προσκόλληση του παιδιού σε σημαντικά πρόσωπα της ζωής του. Σε παιδιά μικρότερα των 18 χρονών η φοβική διαταραχή αναγνωρίζεται όταν τα συμπτώματα διαρκούν τουλάχιστον για 6 μήνες.
  • Κοινωνική φοβία: το παιδί μπορεί να εκδηλώσει υπερβολικό και παράλογο άγχος μπροστά σε κοινωνικές καταστάσεις (όπως, συνομιλία/ φαγητό σε δημόσιους χώρους), εξαιτίας του φόβου ότι μπορεί να κάνει κάτι ανάρμοστο στη συμπεριφορά του με συνέπεια την αποφυγή αυτών των καταστάσεων.

Η συχνότητα των φοβικών διαταραχών στο γενικό πληθυσμό των παιδιών και των εφήβων κυμαίνεται μεταξύ 2,6% και 9,1%.
Στην αιτιολογία συμβάλλουν γενετικοί, ιδιοσυγκρασιακοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες.
Η θεραπεία περιλαμβάνει κυρίως συμπεριφοριστικές τεχνικές με στόχο την χαλάρωση και την ενίσχυση των συμπεριφορών που διατηρούν το παιδί σε αυξανόμενη επαφή με το φοβικό αντικείμενο/ κατάσταση.



Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

Αναζητώντας νόημα στις δυσκολίες μας




Γίνεται οι δυσκολίες, που λίγο ως πολύ περνάμε όλοι μας αυτή την εποχή, να κρύβουν ένα βαθύτερο νόημα; Η ψυχολόγος Μαρία Μεραμβελιωτάκη - Simon επιστρατεύει μια ιστορία σαν….. παραμύθι ζωής και το αποδεικνύει.
Μια μέρα το μοναδικό άλογο ενός φτωχού αγρότη δραπέτευσε από το λιβάδι και έφυγε μακριά. Όταν το άκουσαν οι υπόλοιποι χωρικοί, συνειδητοποίησαν τη σοβαρότητα της κατάστασης και σκέφτηκαν πόσο δύσκολο θα ήταν τώρα για τον φτωχό χωρικό να καλλιεργήσει τη γη του. Φυσικά, αν δε μπορούσε να καλλιεργήσει τη γη του, δε θα μπορούσε να θρέψει την οικογένειά του. Τον βοήθησαν να ψάξει για το άλογο κι όταν τελικά δε μπόρεσαν να το βρουν πουθενά, απλώς εξέφρασαν τη λύπη τους γι΄ αυτό που είχε συμβεί. «Τι κακοτυχία!», είπαν στον αγρότη.
Ο αγρότης απάντησε: «Κακοτυχία, καλοτυχία, ποιος ξέρει;»
Μετά από μερικές μέρες το άλογο επέστρεψε. Οι χωρικοί με έκπληξη αλλά και με χαρά διαπίστωσαν πως το άλογο είχε φέρει μαζί του και άλλα άλογα, που ήταν νέα και δυνατά. «Τι καλή τύχη», είπαν οι χωρικοί. «Μπορείς να τα δαμάσεις κι έπειτα να τα πουλήσεις και να βγάλεις κάποια χρήματα». Ο αγρότης απλώς απάντησε: «Καλοτυχία, κακοτυχία, ποιος ξέρει;».
Παρ όλα αυτά ο αγρότης έκανε αυτό που του πρότειναν. Μαζί με τον γιο του άρχισε να δαμάζει και να εκπαιδεύει τα ζώα. Η διαδικασία ήταν δύσκολη. Κάποια μέρα ο γιος, καθώς εκπαίδευε ένα από τα άλογα, έπεσε και έσπασε το πόδι του. Η οικογένεια ήταν φτωχή και έπρεπε τώρα να διαθέσει πολλά χρήματα για ιατρική περίθαλψη. Τα νέα γρήγορα εξαπλώθηκαν στο χωριό. Η οικογένεια σίγουρα είχε τα πάνω της και τα κάτω της. Και πάλι οι χωρικοί μαζεύτηκαν για να εκφράσουν τη λύπη τους στον αγρότη. «Φοβερή κακοτυχία», του είπαν. Ο αγρότης για μια ακόμη φορά ανασήκωσε τους ώμους του και είπε: «Κακοτυχία, καλοτυχία, ποιος ξέρει;».
Ο καιρός πέρασε και έγινε πόλεμος. Στρατιωτικοί ήρθαν στο χωριό για να κατατάξουν όλα τα νέα αγόρια. Ο γιος του χωρικού, μη έχοντας αναρρώσει ακόμα και όντας ανίκανος να περπατήσει, απέφυγε τη στράτευση. Οι χωρικοί είπαν στον αγρότη: «Οι γιοί μας πήγαν να πολεμήσουν. Μπορεί να σκοτωθούν ή να τραυματιστούν βαριά. Ο δικός σου γιος το απέφυγε. Τι καλή τύχη!». Ο αγρότης τους εξήγησε ότι γι΄ αυτόν καλοτυχία και κακοτυχία είναι ερμηνείες που αποδίδουμε σε αυτά που μας συμβαίνουν στη ζωή. «Οι νόμοι της φύσης δεν έχουν την πρόθεση να δημιουργήσουν καλή ή κακή τύχη για μας. Δεν έχει σημασία τόσο το τι συμβαίνει, αλλά πώς το ερμηνεύουμε. Γι΄ αυτό, όταν μου εκδηλώνετε τη χαρά ή τη λύπη σας, σας απαντώ: «Καλοτυχία, κακοτυχία, ποιος ξέρει;»…

«Η ζωή είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα», λέει συμπερασματικά η Μαρία Μεραμβελιωτάκη - Simon. «Συχνά θεωρούμε τους εαυτούς μας καλότυχους ή κακότυχους ανάλογα με αυτά που μας συμβαίνουν. Όμως πολλές φορές τα γεγονότα κουβαλούν διαφορετικό νόημα από αυτό που τους αποδίδουμε. Αλλά εμείς βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα, βιαζόμαστε να ονομάσουμε κάτι καταστροφικό ή υπέροχο. Η αλήθεια πιθανόν να είναι κάπου στη μέση και τα αρνητικά και θετικά γεγονότα της ζωής μας να συνδέονται με άρρηκτο δεσμό.
Μερικές φορές στη ζωή μας χρειάζεται να υπάρξει αναστάτωση αρχικά, προκειμένου να αποκτήσουμε την τελική ισορροπία. Όπως όταν αποφασίζουμε να πετάξουμε όλα τα παλιά έπιπλα από το σπίτι μας. Πρώτα θα υπάρξει μια αταξία, καθώς θα μετακινούμε τα έπιπλα. Ίσως η μετακίνηση μας κουράσει. Ίσως δούμε επιπλέον σκόνη ή φθορά στο πάτωμα ή τους τοίχους που τα παλιά έπιπλα έκρυβαν. Όλη όμως αυτή η αναστάτωση είναι η προετοιμασία για τα καινούρια έπιπλα που θα μπουν στο σπίτι μας.
Έτσι και στη ζωή μας, μετά από δυσκολίες  ίσως νιώσουμε κουρασμένοι και άδειοι. Μπορεί η δύναμή μας να έχει φθαρεί όπως οι παλιοί τοίχοι του σπιτιού μας και να βιώνουμε διαρκή αναστάτωση και αταξία με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι αρνητικές μας σκέψεις. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν ξέρουμε πού τελικά θα μας οδηγήσουν οι δυσκολίες.
Έχουμε λοιπόν δύο επιλογές: Είτε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας κακότυχους, είτε να σκεφτούμε ότι υπάρχει και μια άλλη εναλλακτική, ότι δηλαδή οι δυσκολίες δεν είναι μόνιμες ούτε απαραίτητα «κακή τύχη». Μόνοι μας μπορούμε να τους αποδώσουμε ένα νόημα, που θα μας ενδυναμώσει να συνεχίσουμε».
ΠΗΓΗ: Μαρία Μεραμβελιωτάκη - Simon


Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

Τι είναι Συνεξάρτηση;




Συνεξάρτηση είναι όταν αναλαμβάνεις τα προβλήματα των άλλων, τις ανάγκες, τα συναισθήματά, τις προτιμήσεις, τους στόχους, τη ζωή τους, σα να είναι δικά σου, παραμελώντας ή ακόμη και χάνοντας επαφή με τα πραγματικά δικά σου.
Ο όρος αρχικά αναφερόταν στη νοσηρή «δυναμική» που παρατηρούνταν στους συντρόφους αλκοολικών, που χωρίς να το θέλουν, υπέθαλπαν τα προβλήματα του εθισμένου ατόμου, μέσα από υποθετικά βοηθητικές συμπεριφορές. Η συνεξάρτηση τώρα πλέον αναφέρεται σε οποιονδήποτε εμπλέκεται σε παρόμοια νοσηρή «δυναμική». Λέμε «νοσηρή» γιατί το να καλύπτει τις ανάγκες του άλλου, δεν είναι υγιές για τον συνεξαρτημένο αλλά ούτε και για τον παραλήπτη.
Πως αναπτύσσεται η συνεξάρτηση;
Η συνεξάρτηση αναπτύσσεται όταν ένα παιδί είναι σε ανισότιμη σχέση με τους γονείς του, όπου μαθαίνει να βάζει στην άκρη τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες, ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες και τα θέλω των γονιών του, προκειμένου να πάρει τη φροντίδα τους, την προσοχή ή την έγκρισή τους. Έτσι το παιδί μεγαλώνοντας, αποκτά την τάση να ξαναδημιουργεί κα να έλκεται απ’ αυτή τη «δυναμική» σε όλες του τις σχέσεις. Συνήθως χρειάζεται να αλλάξει αρκετές σχέσεις ή θέσεις εργασίας, πριν συνειδητοποιήσει ότι τα προβλήματά του δεν οφείλονται στον λάθος σύντροφο ή στη λάθος δουλειά, αλλά σε νοσηρές συνήθειες. Επειδή οι συνήθειες στις σχέσεις αποκτούνται κατά την πρώιμη ανάπτυξη, είναι βαθιά ριζωμένες και φαίνονται φυσιολογικές, κάνοντάς το πιο δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι υπάρχουν εναλλακτικές.
Παραδείγματα Συνεξάρτησης
Η Μαρία είχε συνεξάρτηση με τον σύντροφό της Παύλο. Ο Παύλος δεν ήταν ευχαριστημένος με τη δουλειά του και η Μαρία ανέλαβε να του βρει μια νέα δουλειά. Ξανάφτιαξε το βιογραφικό του, έψαξε στο διαδίκτυο για αγγελίες και του αγόρασε πουκάμισα και γραβάτες για τις συνεντεύξεις. Ο Παύλος ήταν πολύ ευχαριστημένος στη νέα δουλειά που βρήκε με τη σκληρή προσπάθεια της Μαρίας αλλά εκείνη έγινε καταθλιπτική και υποτονική. Καθώς ο Παύλος δεν χρειαζόταν τη βοήθειά της, εκείνη δεν ένιωθε πλέον σέξι και ελκυστική, πράγμα που έφερε προβλήματα και στην ερωτική τους ζωή. Η μελαγχολία της Μαρίας επιδεινώθηκε και παραιτήθηκε από τη δουλειά της. Ο οικογενειακός γιατρός την παρέπεμψε σ’ έναν ψυχολόγο και η Μαρία έμαθε πώς να σχετίζεται με πιο ισορροπημένο τρόπο και με τον σύντροφό της και με τον εαυτό της.
Ο Σταύρος είχε συνεξάρτηση με τη δουλειά του. Ήταν ένα ανερχόμενο αστέρι στη δουλειά, έπαιρνε προαγωγές και αυξήσεις που έσπαγαν τα ρεκόρ της εταιρείας. Αυτό απαιτούσε ηρωική προσπάθεια από τον Σταύρο, που δούλευε μέχρι αργά τη νύχτα και τα σαββατοκύριακα, παραμελώντας την προσωπική του ζωή. Έξι μήνες αφότου προάχθηκε σε μια θέση που ούτε την ήθελε ούτε του άρεσε αλλά ένιωθε υποχρεωμένος να δεχτεί, κατέρρευσε με κλινική κατάθλιψη.
Η Ειρήνη είχε συνεξάρτηση με το γιό της Φώτη. Ο Φώτης δεν είχε τελειώσει μια εργασία για το σχολείο, που έπρεπε να παραδώσει την επόμενη μέρα. Δεν είχε αρκετό χρόνο για να την ολοκληρώσει και να πάει για προπόνηση στο ποδόσφαιρο. Η Ειρήνη δεν άντεξε να τον αφήσει να χάσει το ποδόσφαιρο, οπότε τελείωσε εκείνη την εργασία του και την είχε έτοιμη όταν εκείνος γύρισε στο σπίτι.
Είμαι συνεξαρτημένος;
Αν απαντήσετε «Ναι» σε 4 ή περισσότερες από τις παρακάτω δηλώσεις, τότε έχετε κάποιο βαθμό συνεξάρτησης.
1. Δεν μπορείτε να πείτε «Όχι».
2. Πάντα συμμορφώνεστε με τις προτιμήσεις των άλλων.
3. Νιώθετε άβολα και ένοχα όταν κάνετε τα πράγματα που εσείς θέλετε.
4. Έχετε δυσκολία να αποδεχτείτε τις φιλοφρονήσεις που σας κάνουν.
5. Ντρέπεστε ή νιώθετε υπεύθυνος για την κακή συμπεριφορά των άλλων.
6. Νιώθετε θυμωμένος και δεν ξέρετε γιατί.
7. Πιστεύετε ότι η σύγκρουση δεν έχει κανένα καλό αποτέλεσμα και την αποφεύγετε πάση θυσία.
8. Συνεχώς προλαβαίνετε τις ανάγκες των άλλων και τις ικανοποιείτε πριν καν σας το ζητήσουν.
9. Έχετε την τάση να έλκετε ανθρώπους που χρειάζονται κάποιον να τους σώσει.
10. Νιώθετε μεγάλο άγχος όταν τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως τα σχεδιάσατε.
Πως θα αναγνωρίσετε τη Συνεξάρτηση
Κάποιες φορές χρειάζεται να κάνουμε θυσίες για τους άλλους αλλά όταν παραμελούμε συστηματικά τις δικές μας ανάγκες, τους στόχους και τις προσδοκίες μας, για μήνες ή χρόνια, αυτό δεν είναι υγιές.
Η συνεξάρτηση οδηγεί το άτομο σε εξάντληση. Με τον καιρό, μπορεί να πάθει κατάθλιψη, να είναι αγχώδης, ευρέθιστος και θυμωμένος. Κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολο για τα συνεξαρτημένα άτομα να επιτρέψουν στον εαυτό τους να νιώσουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, καθώς έχουν μάθει να μη δίνουν αξία στα συναισθήματά τους.
Μπορώ να το αλλάξω;
Τα συνεξαρτημένα άτομα λένε συχνά: «Έτσι είμαι. Δεν μπορώ να αλλάξω». Συνήθως χωρίς να το συνειδητοποιούν, το να υποφέρουν τους δίνει μια ικανοποίηση και μια αίσθηση περηφάνιας επειδή τα καταφέρνουν. Όμως αν δεν ζήσεις εσύ τη ζωή σου, δεν θα το κάνει κανείς άλλος για σένα. Μπορείς να αλλάξεις την τάση για συνεξάρτηση. Είναι δύσκολο και χρειάζεται χρόνο, αλλά δεν είναι τόσο κοπιαστικό όσο το να είσαι συνεξαρτημένος. Μικρές αλλαγές μπορεί να έχουν εντυπωσιακά μεγάλη επίδραση, γιατί η νοοτροπία, η συμπεριφορά και τα συναισθήματα της συνεξάρτησης αλληλεπιδρούν και έτσι, αλλάζοντας το ένα, αλλάζουν και τα άλλα.
Ένα πρώτο βήμα για να αλλάξεις τη συνεξάρτηση, είναι να αναπτύξεις μια νοητική εικόνα, ένα «μέτρο» για το τι είναι ρεαλιστικό για σένα να κάνεις. Μπορείς για παράδειγμα, να οραματιστείς τον εαυτό σου – το χρόνο και την ενέργειά σου – σαν ένα γυάλινο δοχείο με χρωματιστό νερό, στο αγαπημένο σου χρώμα. Αποφάσισε πόσο από το χρωματιστό νερό χρησιμοποιούν ήδη οι διάφορες ευθύνες και υποχρεώσεις σου και επέλεξε το χαμηλότερο επίπεδο στάθμης (όχι κάτω από 30%) που θα φροντίζεις να εξασφαλίζεις για το περιεχόμενό σου, έτσι ώστε να έχεις αρκετό απόθεμα για τον εαυτό σου και τις έκτακτες ανάγκες. Από κει και πέρα, κάθε φορά που κάποιος θα σου ζητάει να κάνεις κάτι, πριν αποφασίσεις αν θα το κάνεις, μπορείς να φέρνεις στο μυαλό σου την εικόνα του δοχείου σου και να εξετάζεις αν, ικανοποιώντας το αίτημα, θα εξαντλήσεις τα αποθέματά σου κάτω από το χαμηλότερο επιτρεπτό όριο (π.χ. το 30% του περιεχομένου). Επιπλέον, είναι σημαντικό να λάβεις υπόψη αν το αίτημα έρχεται από κάποιον με τον οποίο έχεις μια ισορροπημένη και υγιή σχέση.
Το επόμενο βήμα είναι να μάθεις να λες «Όχι», πράγμα πολύ δύσκολο για όσους έχουν θέματα συνεξάρτησης. Το να λες «Όχι» δεν σε κάνει κακό άνθρωπο ούτε σε εμποδίζει να παίρνεις αγάπη και τρυφερότητα. Το να νιώθεις ότι πρέπει να κερδίσεις την αγάπη και τη στοργή, είναι μια λανθασμένη πεποίθηση που οι συνεξαρτημένοι μαθαίνουν ακούσια, ως παιδιά. Χρειάζεται να μάθεις να επεξεργάζεσαι το αίτημα του άλλου αντί να συμφωνείς αυτόματα όπως συνηθίζει να κάνει ο συνεξαρτημένος. Εξασκήσου στο να λες δυνατά μια φράση στον εαυτό σου, που θα λέει ότι θα το σκεφτείς και θα τους απαντήσεις. Είναι καθοριστικό να εξασκηθείς λέγοντας δυνατά τη φράση, γιατί έτσι κάνεις πρόβα σε μια νέα αυτόματη απάντηση που θα έχεις έτοιμη, καθώς είναι δύσκολο να πεις «Όχι» όταν σε αιφνιδιάζουν. Μέχρι να τους απαντήσεις, μπορεί κιόλας να έχουν βρει άλλη λύση στα προβλήματά τους. Στη συνέχεια, εξασκήσου με τον ίδιο τρόπο στο να λες «Όχι».
Επιπλέον, χρειάζεται να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Οι συνεξαρτημένοι νιώθουν αυτοεκτίμηση μέσα από τον εθισμό τους στο να παρέχουν βοήθεια. Οπότε για να αλλάξεις τη συνεξάρτηση, χρειάζεται να συμβιβαστείς με το γεγονός ότι θα παίρνεις λιγότερη ευχαρίστηση μέσα απ’ αυτό, και παράλληλα να αναπτύξεις νέους τρόπους για να νιώθεις αυτοεκτίμηση. Για παράδειγμα, να ασχοληθείς με όλα εκείνα τα πράγματα που είχες βάλει στην άκρη, όπως το να αλλάξεις εργασία ή καριέρα, να ασχοληθείς με ένα αγαπημένο σου χόμπι ή να βρεις ένα καινούριο, να αθληθείς, να κοινωνικοποιηθείς κλπ.
Φαντάσου ότι αυτή η εξάσκηση στους νέους τρόπους συσχέτισης με τους άλλους, είναι ένα πείραμα. Μην περιμένεις να πετύχεις μόνιμες αλλαγές αμέσως. Δες τι αποδίδει και τι όχι, κάνε τις δικές σου διορθώσεις και πειραματίσου ξανά. Αρκετά σύντομα, αυτό που έμοιαζε πολύ δύσκολο στην αρχή, θα γίνει κάτι φυσιολογικό για σένα. Σκέψου πόσα πολλά μπορείς να πετύχεις αν βάλεις όλη την ενέργεια και το χρόνο που ξόδευες για τους άλλους, στη δική σου ζωή!