Τετάρτη 29 Μαΐου 2019

Ακουμπάτε αλλήλους






Μεγέθους 1,5 εκατοστού και ηλικίας οκτώ εβδομάδων, το έμβρυο αναπτύσσει την πρώτη του αίσθηση – είναι η αφή. Ίσως γι’ αυτό την έχουμε τόσο ανάγκη μεγαλώνοντας. Ακουμπώντας, επιστρέφουμε στις ρίζες μας, θυμόμαστε πώς μάθαμε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Και, ακουμπώντας ο ένας τον άλλο, συνειδητοποιούμε εν πολλοίς τον κοινωνικό προορισμό μας. Γι’ αυτό και είναι κρίμα που ο άνθρωπος του 21ου αιώνα έχει αρχίσει να χάνει την ευεργετική επίδραση της αγκαλιάς, του αγγίγματος, της επαφής.
Εδώ και κάποια χρόνια λειτουργεί στο Όρεγκον των Ηνωμένων Πολιτειών ένας εξαιρετικά δημοφιλής χώρος, που προσφέρει «ντυμένες και αποκλειστικά πλατωνικές αγκαλιές» διάρκειας 15 λεπτών έως πέντε ωρών (που χρεώνονται από 60 δολάρια την ώρα), γιατί, όπως διαβάζουμε στη σελίδα του Cuddle Up to Me, «κάποιες φορές αυτό που απλώς χρειαζόμαστε είναι να μας κρατήσει κάποιος το χέρι ή να βρούμε έναν ώμο να κλάψουμε». Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας, ο πελάτης έχει δικαίωμα να επιλέξει αν θέλει παράλληλα να μιλάει ή να μένει σιωπηλός, αν θέλει να ξαπλώσει ή να είναι όρθιος, να διαβάζει ή να τραγουδάει. Οτιδήποτε. Υπάρχουν αρκετές αντίστοιχες πρωτοβουλίες σε όλο τον κόσμο, και μάλιστα υπάρχει αρμόδιος φορέας που μπορεί να πιστοποιήσει κάποιον ως επαγγελματία «αγκαλιαστή» και να ξεκινήσει την επιχείρησή του. Το γεγονός ότι υπάρχει κόσμος που ανταποκρίνεται στα παραπάνω μας υποχρεώνει να ξεπεράσουμε την κωμική τους διάσταση και να σταθούμε στην τραγική.
Είναι αλήθεια ότι δεν αγκαλιαζόμαστε αρκετά; Η ψυχολόγος και συγγραφέας Τίφανι Φιλντ, από τις πρωτοπόρους της μελέτης του συγκεκριμένου πεδίου και επικεφαλής του Ερευνητικού Ινστιτούτου Επαφής στην ιατρική σχολή του Μαϊάμι, χρεώνει την αδυναμία μας να ακουμπήσουμε ο ένας τον άλλο στην εξάρτησή μας από τα κινητά μας τηλέφωνα και –τραγική ειρωνεία– τις οθόνες αφής. Η τηλεόραση, αρχικά, και το διαδίκτυο ακολούθως έχουν πολλαπλασιάσει το αίσθημα της μοναξιάς (αν όχι τη μοναξιά αυτή καθαυτή), που έχει αυξηθεί κατακόρυφα στις δυτικές κοινωνίες την τελευταία εικοσαετία – περνάμε πολύ περισσότερο χρόνο ψυχαγωγούμενοι ατομικά και, όταν ερχόμαστε σε επαφή με έναν άλλο άνθρωπο, τον αντιμετωπίζουμε συνήθως καχύποπτα.

Οικειότητα και ασφάλεια
Η επαφή μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα. Προσφέρει οικειότητα, ζεστασιά, ασφάλεια. Εξαρτάται, φυσικά, και από το ποιον ακουμπάμε, αλλά το άγγιγμα αυτό καθαυτό, η επαφή του δέρματος με άλλο δέρμα, έχει από μόνο του ευεργετικά αποτελέσματα στον οργανισμό – όπως συμβαίνει στο μασάζ, μια διαδικασία συναισθηματικά αποφορτισμένη. Οι υποδοχείς του δέρματος εντοπίζουν την πίεση, την κίνηση και την αλλαγή της θερμοκρασίας, και αυτή η πληροφορία μεταφέρεται στον εγκέφαλο, με αποτέλεσμα (μεταξύ άλλων) να μειώνεται η αρτηριακή πίεση και η έκκριση κορτιζόλης (ορμόνη του στρες), ενώ αυξάνεται η έκκριση ωκυτοκίνης (η περίφημη «ορμόνη της αγάπης»), σεροτονίνης και ντοπαμίνης (ορμόνες που βοηθούν μεταξύ άλλων στην κατάθλιψη), διεγείρεται ο ιππόκαμπος, επηρεάζονται οι νευροδιαβιβαστές που ρυθμίζουν τα επίπεδα του πόνου και ομαλοποιούνται οι παλμοί της καρδιάς (εν προκειμένω, ένα άγγιγμα ερωτικής φύσης μπορεί φυσικά να τους αναστατώσει). 
Πάντως, από όλους τους τρόπους (ψυχολογικούς, συναισθηματικούς, πνευματικούς) με τους οποίους επιδρά η επαφή στον οργανισμό μας, το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ισχυροποιείται το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Στο πλαίσιο μιας πολυσυζητημένης έρευνας του Πανεπιστημίου Carnegie Mellon, απομονώθηκαν σε ένα ξενοδοχείο 404 υγιείς ενήλικες και εκτέθηκαν σε έναν ιό κοινού κρυολογήματος – όσοι είχαν απαντήσει εκ των προτέρων ότι δέχονταν και προσέφεραν συχνά αγκαλιές εμφάνισαν πολύ πιο ήπια συμπτώματα. Το ένα μήλο την ημέρα, που λέμε, μπορεί να αντικατασταθεί ή να συνδυαστεί με μια αγκαλιά.   

Τα σημεία της επαφής
Πριν από λίγα χρόνια, μια έρευνα των πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Άαλτο (Φινλανδία) έθεσε μια σειρά ερωτήσεων σε ένα μεγάλο πλήθος συμμετεχόντων από πολλές, διαφορετικές χώρες και χαρτογράφησε τα σημεία του σώματός μας που θεωρούμε επιτρεπτό να ακουμπά ένας άλλος, σε συνάρτηση φυσικά με τη σχέση που έχουμε με αυτόν τον άλλο (ερωτική, φιλική, συγγενική, καμία). Τα αποτελέσματα ήταν έως έναν βαθμό αναμενόμενα. Όσο λιγότερο γνωρίζουμε τον άλλο, τόσο λιγότερα είναι τα σημεία που θέλουμε να μας ακουμπάει. Με έναν εντελώς ξένο δεν νιώθουμε ιδιαίτερα άνετα ούτε με μια απλή χειραψία. Το ενδιαφέρον στην έρευνα ήταν ότι, σε όλες τις περιπτώσεις, οι γυναίκες ήταν πολύ πιο δεκτικές στο άγγιγμα από ό,τι οι άντρες. Μια γυναίκα μοιάζει άνετη με ένα άγγιγμα στο πρόσωπο από τους γονείς της, ένα χάδι στην πλάτη από έναν κοντινό συγγενή, μια αγκαλιά με έναν φίλο ή φίλη. Για τους άντρες τα παραπάνω ήταν κόκκινες γραμμές. Θα προτιμούσαν όχι.
Μετά τον θόρυβο που προκάλεσε το κίνημα του #metoo, η επαφή σε πολλές κοινωνικές περιστάσεις δαιμονοποιήθηκε και περιορίστηκε για τον φόβο των Ιουδαίων. Είναι, φαντάζομαι, σαφές ότι, μιλώντας για τα θετικά της επαφής, εννοείται ότι η συζήτηση αφορά αποκλειστικά μια επιθυμητή επαφή. Ωστόσο, αυτό το κλίμα αμηχανίας και παρεξήγησης έχει προσθέσει ένα μικρό λιθαράκι στην απόσταση ανάμεσα στους ανθρώπους – δεν έχει μειωθεί η επιθυμία μας να ακουμπάμε ο ένας τον άλλο, αλλά έχει χαθεί ο τρόπος να το κάνουμε. Σκεφτείτε τα δάχτυλα που δεν αγγίζονται στην Καπέλα Σιξτίνα του Μιχαήλ Άγγελου στο Βατικανό. Θέλουν να ακουμπήσουν, αλλά δεν φτάνουν, δεν μπορούν. Τα δικά μας δάχτυλα μπορούν.
ΠΗΓΉ: http://www.kathimerini.gr/1022088/gallery/periodiko-k/reportaz/akoympate-allhloys

Δευτέρα 27 Μαΐου 2019

Η βούληση μας βοηθά να εναρμονιστούμε με τη φύση και την ελευθερία






Ο Επίκτητος χαρακτηρίζει με διάφορους τρόπους την τέλεια ζωή ενός ελεύθερου ανθρώπου. Μία από τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί είναι «διατηρώ τη βούλησή μου σε αρμονία με τη φύση» (Εγχειρίδιον 4). Η λέξη που μεταφράζω ως «βούληση» (προαίρεσης στο πρωτότυπο) μπορεί επίσης να αποδοθεί ως «απόφαση» ή «επιλογή».
Η αρχαιοελληνική λέξη καλύπτει τόσο τον γενικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου όσο και την ιδιαίτερη εφαρμογή μιας επιλογής και απόφασης. Οι πρώτοι στωικοί την αποκαλούσαν ψυχολογική ικανότητα της «συγκατάθεσης». Κατακτούμε την αρμονία με τη φύση και την ελευθερία εστιάζοντας τον νου μας ή τη βούληση ή τη συγκατάθεσή μας στα πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε (πόθους, κρίσεις, κίνητρα) και προσαρμοζόμενοι στα υπόλοιπα με τη βοήθεια της λογικής και της κατανόησης της εξωτερικής φύσης.
Άλλο ένα δημοφιλές μοτίβο αφορά στη στωική έννοια των εντυπώσεων ή εμφανίσεων (φαντασίαι στα αρχαία ελληνικά). Δεν πρόκειται απλώς για σκέψεις που απορρέουν από τη φαντασία, αλλά για όλα όσα μας έρχονται στο νου συνεχώς, είτε βιώνουμε πράγματα που μας επηρεάζουν μέσω των αισθήσεών μας, είτε σκέψεις που σκόπιμα φέρνουμε στον νου είτε ιδέες που απλώς προκύπτουν ακούσια (Εγχειρίδιον 1, Διατριβαί 7).
Οι εντυπώσεις μπορεί να είναι σαφείς ή θολές, αληθινές ή ψευδείς, απλές σαν την εικόνα ενός σκύλου, φανταστικές σαν τον Σούπερμαν και πολύπλοκες σαν τη σκέψη μιας μαύρης τρύπας στο διάστημα. Το εύρος των εντυπώσεων είναι απεριόριστο, αλλά εκείνο που ενδιαφέρει κυρίως τον Επίκτητο είναι τα είδη πνευματικών γεγονότων που προκαλούν την αυτονομία και τη γαλήνη μας, επειδή είναι χρωματισμένα με έντονα συναισθήματα που μπορούν να μας παρασύρουν.
Όλοι μας επηρεαζόμαστε κάθε τόσο από τέτοιου είδους εντυπώσεις και οι εμπειρίες αυτές, από μόνες τους, είναι συχνά αυθόρμητες και εκτός του άμεσου ελέγχου μας – μια ερωτική φαντασίωση, μια κρίση πανικού, μια ανησυχία για την υγεία μας ή για την οικογένειά μας, άγχος για την κατάσταση του κόσμου και πάει λέγοντας.
Εκείνο που ο Επίκτητος επιμένει ότι πρέπει να κάνουμε, ώστε να ζήσουμε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, είναι να αντιμετωπίσουμε τις εντυπώσεις μας, ιδιαίτερα εκείνες που μας ενοχλούν, και να προσαρμοστούμε ώστε να τις διαχειριστούμε, να τις ερμηνεύσουμε, να κατανοήσουμε γιατί εμφανίζονται και άρα να τις θέσουμε, ή τουλάχιστον να θέσουμε τον τρόπο που ανταποκρινόμαστε σε αυτές, υπό τον έλεγχο της βούλησής μας και υπό την ικανότητα της συγκατάθεσης (Διατριβαί, 7, 9).

Απόσπασμα από το βιβλίο «Επίκτητος – Ο δρόμος για την ελευθερία» με κείμενα του ίδιου του Επίκτητου με επιλογή, μετάφραση και επιμέλεια από τον A. A. Long. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.


ΠΗΓΉ: https://enallaktikidrasi.com/2019/05/voulisi-vasiko-ergaleio-kataktisoume-armonia-fisi-eleutheria/

Σάββατο 25 Μαΐου 2019

Πώς μπορούμε να βρούμε νόημα μέσα από την απώλεια και το τραύμα






Από τότε που ο Βίκτορ Φρανκλ έγραψε το «Αναζήτηση του Ανθρώπου για το Νόημα», έχει γίνει αποδεκτό ότι η εξεύρεση νοήματος στην απώλεια και στο τραύμα είναι απαραίτητη για την αποτελεσματική αντιμετώπιση τέτοιων εμπειριών και χιλιάδες μελέτες έχουν επιβεβαιώσει αυτές τις υποθέσεις.
Η εύρεση του νοήματος ήταν ένας σημαντικός παράγοντας για την ανάκαμψη από κάθε είδους απώλεια και τραύμα που μελετήθηκε – από τραυματισμούς του νωτιαίου μυελού μέχρι γονείς που έχουν χάσει παιδιά, από θύματα βίας και κακομεταχείρισης μέχρι πρώην βετεράνους πολέμων.
Για να ανακάμψουμε από την τραγική εμπειρία μας, πρέπει να επουλώσουμε σωστά τα οστά μας και να συναρμολογήσουμε τα κομμάτια της ζωής μας με τρόπους που προσδίδουν νόημα και σημασία στα γεγονότα, ενσωματώνοντας τις εμπειρίες μας στην ιστορία της ζωής μας.
Όμως το ερώτημα που τίθεται για πολλούς είναι πώς να το κάνουμε αυτό. Μπορεί να γνωρίζουμε ότι άνθρωποι με παρόμοιες εμπειρίες κατέληξαν σε συμπεράσματα όπως «Κατέληξα να πιστεύω ότι ήταν θέλημα Θεού», «Κατάλαβα ότι μπορούσα να βοηθήσω άλλους που πέρασαν το ίδιο μ’ αυτό που πέρασα κι εγώ» ή «Κατάλαβα τι είχε σημασία για μένα και έκανα μεγάλες αλλαγές», όμως αυτό δεν μας λέει πώς αυτοί οι άνθρωποι έφτασαν στη σκέψη αυτή ή τι μπορούμε να κάνουμε για να πετύχουμε το ίδιο.
Οι επιστήμονες που εξέτασαν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν νόημα στην απώλεια και στο τραύμα συνειδητοποίησαν ότι η διαδικασία περιλαμβάνει δύο ξεχωριστές φάσεις, την ευαισθητοποίηση και την εύρεση οφέλους. Η ευαισθητοποίηση αναφέρεται στην ικανότητά μας να προσαρμόζουμε τα γεγονότα στο υφιστάμενο πλαίσιο υποθέσεων και πεποιθήσεων για τον κόσμο, ώστε να γίνουν πιο κατανοητά σ’ εμάς.
Συνήθως αρχίζουμε να βγάζουμε νόημα για τα τραγικά γεγονότα μέσα σε έξι μήνες από τη στιγμή που τα βιώνουμε (αν και η ολοκλήρωση της διαδικασίας αυτής μπορεί να πάρει μερικές φορές μήνες ή και χρόνια). Μόλις το κάνουμε, είναι πιθανόν να έχουμε πολύ καλύτερη συναισθηματική και ψυχολογική ανάκαμψη.
Η εύρεση οφέλους αναφέρεται στην ικανότητά μας να εντοπίζουμε τη θετική πλευρά των εμπειριών μας. Μπορεί να εκτιμήσουμε τη ζωή, τη δύναμη και την αντοχή μας, να επαναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητές μας και να βρούμε ένα νέο σκοπό και να δούμε τους νέους δρόμους που ανοίγονται μπροστά μας ως αποτέλεσμα της νέας πραγματικότητας.
Η εύρεση οφέλους εμφανίζεται μόνο σε μεταγενέστερα στάδια της ανάρρωσής μας, καθώς δεν είναι κάτι που οι περισσότεροι μπορούν ή πρέπει να κάνουν όταν εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν σοβαρό συναισθηματικό πόνο. Επομένως, αφού περάσει αρκετός χρόνος, οι άνθρωποι που είναι σε θέση να προσδιορίσουν τα οφέλη στην απώλεια ή στον τραυματισμό τους τείνουν να εμφανίζουν μεγαλύτερη συναισθηματική και ψυχολογική ευεξία από εκείνους που δεν είναι σε θέση να το κάνουν.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Guy Winch «Γίνε γιατρός της ψυχής σου» από τις εκδόσεις Διόπτρα
ΠΗΓΉ: https://enallaktikidrasi.com/2019/02/pws-mporoume-vroume-noima-mesa-apwleia-trauma/

Πέμπτη 23 Μαΐου 2019

Όταν νιώθεις ότι έχεις χαθεί, ακολούθησε το δρόμο της καρδιάς






Η μεγάλη σου, ονειροπόλα καρδιά δεν μπορεί να συμβιβαστεί. Πάλλεται πεισματικά και χωρίς καμία διακοπή. Εσύ προς τα πού στρέφεσαι όταν φαίνεται ότι όλοι οι δρόμοι είναι λάθος; Πού στρέφεσαι όταν κάθε μονοπάτι είναι θολό και εσύ βιάζεσαι να κατανοήσεις το τώρα;
Όμως, βαθιά μέσα σου ξέρεις πως τα πράγματα δεν λειτουργούν με αυτό τον τρόπο. Ποτέ δεν λύνουμε τη σύγχυση, το μπέρδεμα, το δίλημμα έτσι απλά και γρήγορα. Απλά δεν συμβαίνει με αυτό τον τρόπο.
Ο ένας δρόμος σε «άρπαξε» χωρίς να το πολυσκεφτείς. Αλλά ύστερα σου είπαν όχι, έτσι εσύ πήρες έναν άλλο δρόμο, αλλά κι εκεί έλαβες απόρριψη, αφήνοντάς σε με δάκρυα στα μάτια, δάκρυα που ξύπνησαν τους φόβους σου.
Και ο χρόνος φεύγει τόσο γρήγορα. Είχες ξανακούσει την έκφραση παλαιότερα, αλλά τώρα καταλαβαίνεις τη σημασία της. Νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο ίδιο μέρος – ότι δεν έχει γίνει καμία μεγάλη αλλαγή. Αλλά έχει τυφλωθεί από τον πόνο• αυτός έχει χτίσει ουρανοξύστες γύρω σου. Κι όμως εσύ αγγίζεις σημεία του ουρανού που κανένα αεροπλάνο δεν έχει φτάσει ποτέ.
Έχεις καταφέρει να γίνεις ένας άνθρωπος που δεν θα φανταζόσουν ότι θα γινόσουν στο παρελθόν. Και αυτό τον άνθρωπο τον συνάντησες στα μέρη που παλαιότερα δεν σήμαιναν τίποτα για εσένα. Και το κατάφερες επειδή σου πήραν όλα όσα θεωρούσες πολύτιμα, που σε απέρριψαν και σε απογοήτευσαν.
Και μέσα σε όλα αυτά, ένα έχω να σου πω: δεν έχεις χάσει τον εαυτό σου. Να είσαι περήφανος και περήφανη για όσα έχεις να δώσεις. Και τώρα μπορείς με βεβαιότητα να πεις ότι πάλεψες για τον εαυτό σου με έναν τρόπο που κανένας άλλος δεν θα μπορούσε.
Κατάφερες να σώσεις την καρδιά σου από το να διαλυθεί τελείως. Η φωτιά έκαψε πολλά από τα όνειρά σου, αλλά κατάφερες να τη σταματήσεις πριν κάψει εσένα τον ίδιο. Και σώθηκες από τα ίδια σου τα νερά που απελευθέρωσες. Έχεις σωθεί. Μην κοιτάς λοιπόν τους άλλους δρόμους. Τώρα η καρδιά σου σου δείχνει τον δικό της δρόμο. Άκουσέ τη.
Jacqueline Whitney

Τρίτη 21 Μαΐου 2019

Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία






Αν εξοργίζομαι επειδή αργείς, μπορεί, το να έρχεσαι στην ώρα σου να μην αρκεί για την επίλυση του προβλήματός μου. Θα έπρεπε να δω τι είναι αυτό που με πειράζει τόσο, ποια ερμηνεία δίνω στην αργοπορία σου, τι είναι αυτό που χρειάζομαι από σένα, τι σου ζητάω απαιτώντας ακρίβεια…
Να μου αποδείξεις ότι νοιάζεσαι για μένα; Να με εκτιμάς; Να με λάβεις υπόψη σου; Τι θέλω να πω όταν αντιδρώ έτσι;
Όταν επικεντρωνόμαστε υπερβολικά στον εαυτό μας, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στον άλλον και γινόμαστε εγωκεντρικοί.
Γι’ αυτόν που βλέπει απ΄έξω, η συμπεριφορά μας μοιάζει τουλάχιστον υπερβολική – αν όχι εντελώς παράλογη. Και πιθανότατα είναι, γιατί αυτές οι τόσο πρωτόγονες αντιδράσεις προέρχονται στην πραγματικότητα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, από τους τρόπους συμπεριφοράς που μάθαμε για να προστατευόμαστε από τα τραύματα της παιδικής ηλικίας…
Αυτή η ανάμνηση του πρωτογενούς τραύματος μπορεί να ονομαστεί «το πληγωμένο παιδί». Αυτό το πληγωμένο παιδί που φέρουμε μέσα μας είναι που μας κάνει να αντιδρούμε έτσι.
Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία και τους εξωτερικεύουμε μέσω των αντιδράσεών μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε.
Αυτό σημαίνει πως τοποθετούμαστε πριν καλά καλά μπορέσουμε να σκεφτούμε. Αυτού του είδους οι αντιδράσεις είναι που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Δυστυχώς, όταν βιώνουμε μία σχέση, τους πόνους και τους θυμούς που δεν βρήκαν διέξοδο στο παρελθόν, τους αναπλάθουμε στο παρόν μας, εμπλέκοντας και τον άλλον στις αντιδράσεις μας.
Γενικά, αυτοί οι παλιοί πόνοι δεν εμφανίζονται μέχρι να βρεθούμε σε μία ερωτική σχέση. Η σχέση και ο γάμος ξύνουν αυτές τις παλιές πληγές και υποθέτουμε πως είναι ο σύντροφός μας που τις προκαλεί.
Συνήθως αυτό δε συμβαίνει από την αρχή, αλλά σιγά σιγά, όσο αισθανόμαστε πραγματικά δεμένοι με τον άλλον. Αυτό το πληγωμένο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας είναι σαν μία μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα, σαν ένας πονόδοντος.

Όταν παρουσιάζεται στη ζωή μας δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτε άλλο, ο πόνος κυριαρχεί στη ζωή μας. Σε πολλές περιπτώσεις χωρισμού, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη σχέση μεταξύ των δύο, αλλά σε άλυτα θέματα του παρελθόντος ενός από τους δύο (ή και των δύο).
Η αντίδρασή μου προκαλεί τη δική σου, κι έτσι ο ένας επηρεάζει αρνητικά τον άλλον. Όταν κουβαλάμε μέσα μας το πληγωμένο παιδί, έχουμε την αίσθηση πως ποτέ δεν βρισκόμαστε στο παρόν.
Πάντα αντιδρούμε για πράγματα που μας συνέβησαν πριν πολλά χρόνια. Αυτό καθιστά τη σχέση με τον άλλον αδύνατη. Όσο δεν ασχολούμαι με το πληγωμένο παιδί, αυτό θα συνεχίσει να αντιδρά και να επιδεινώνει τις προσωπικές μου σχέσεις, καθώς ο μόνος που μπορεί να το ακούσει είμαι εγώ ο ίδιος όταν σκύβω πάνω στη θλίψη και την οργή του. Τότε μόνο το παιδί παύει να αντιδρά, γιατί τότε μόνο το στηρίζω.
Το πληγωμένο παιδί ζητάει την επικύρωση του πόνου του. Μόνο όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται επιβεβαίωση μέσα στον πόνο του, μπορεί να τον εκφράσει και να τον ξεπεράσει.
Για να αγγίξω το σημείο που με πονάει είναι απολύτως απαραίτητο να σταματήσω να κατηγορώ τον άλλον και να παρατηρήσω μέσα από τις αντιδράσεις μου τι είναι αυτό που μου συμβαίνει.
Στις χειρότερες περιπτώσεις, όταν ένα ζευγάρι νιώθει αυτό το κενό που δεν μπορεί να γεμίσει με τους δυο, αποφασίζει να κάνει ένα παιδί… καθώς κι αυτοί που δείχνουν ενήλικοι, δεν είναι παρά δύο απελπισμένα παιδιά που ψάχνουν σωτηρία στο κοινό παιδί τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να είναι λαμπροί ως ενήλικες, αλλά όταν αποτραβιούνται στην οικειότητα των πιο στενών τους σχέσεων δεν είναι παρά παιδιά, που χρειάζονται διαρκώς βοήθεια και αντιδρούν στην έλλειψη στοργής, προσοχής ή αναγνώρισης.
Να μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε κάθε δυσκολία που συναντάμε στο δρόμο μας, για να εμβαθύνουμε περισσότερο και να έρθουμε σε ουσιαστικότερη επαφή, όχι μόνο με τον σύντροφό μας, αλλά και με την δική μας προσωπική κατάσταση, ως ζωντανά πλάσματα.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι “Να βλέπεις στον έρωτα”- Εκδ. opera

Κυριακή 19 Μαΐου 2019

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα εμπόδια διαμορφώνει τη ζωή μας






Τώρα ήρθε η ώρα να πάρετε μια απόφαση. Τώρα πρέπει να υποσχεθείτε στον εαυτό σας ότι ποτέ δεν θα ενδώσετε ξανά στην ηττοπάθεια ή την απελπισία. Δεν εννοώ να μη βλέπετε ρεαλιστικά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζετε. Εννοώ απλώς ότι τώρα καταλαβαίνετε πως τα συναισθήματα της ηττοπάθειας και της απελπισίας σας εμποδίζουν να κάνετε τα βήματα που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή σας.
Πρέπει να πιστέψετε ότι παρόλο που τα πράγματα φαίνονται αδύνατα τώρα, μπορείτε να τα αντιστρέψετε. Βλέπετε, όλοι έχουμε προβλήματα, απογοητεύσεις και άγχος, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα εμπόδια είναι αυτός που διαμορφώνει τη ζωή μας.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα υπέροχο παράδειγμα αυτής της αρχής στην πράξη. Πριν από πολλά χρόνια, ένας νεαρός ήθελε να γίνει διάσημος μουσικός. Έτσι παράτησε το σχολείο και βγήκε στο δρόμο. Η εύρεση δουλειάς ήταν κάτι αρκετά δύσκολο για κάποιον χωρίς εμπειρία, που είχε παρατήσει μάλιστα και το σχολείο.
Κατέληξε να παίζει πιάνο και να τραγουδά σε ένα από τα πιο κακόφημα μπαρ της πόλης, δίνοντας την ψυχή του σε ανθρώπους τόσο μεθυσμένους, που δεν αντιλαμβάνονταν καν την παρουσία του. Μπορείτε να φανταστείτε την απογοήτευση και την ταπείνωση που ένιωθε;
Είχε πάθει κατάθλιψη και ήταν συναισθηματικά συντετριμμένος. Ήταν απένταρος και κοιμόταν σε καταστήματα με πλυντήρια. Το μόνο που τον έκανε να επιμένει ήταν η αγάπη του για τη φιλενάδα του, μια γυναίκα που θεωρούσε την πιο όμορφη όλου του κόσμου.
Όμως μια μέρα αυτή τον εγκατέλειψε – και τότε ένιωσε ότι η ζωή του τελείωσε. Αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Πριν όμως το κάνει, προσπάθησε να βρει βοήθεια πηγαίνοντας σε ένα ψυχιατρείο.
Εκεί, η ζωή του άλλαξε – όχι επειδή «θεραπεύτηκε», αλλά επειδή τρόμαξε όταν είδε πόσο άσχημα μπορούν να είναι τα πράγματα για κάποιους! Συνειδητοποίησε ότι δεν είχε πραγματικά προβλήματα κι εκείνη τη μέρα υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι δεν θα απελπιζόταν ποτέ ξανά. Θα δούλευε όσο περισσότερο μπορούσε, για όσο καιρό έπρεπε, ώστε να γίνει ο επιτυχημένος μουσικός που ήξερε πως μπορούσε να γίνει.
Δεν άξιζε να αυτοκτονήσει για χάρη κανενός ανθρώπου και καμιάς απογοήτευσης. Η ζωή πάντα αξίζει. Πάντα υπάρχει κάτι για να είμαστε ευγνώμονες.
Έτσι επέμεινε. Δεν είδε αποτελέσματα από την αρχή, αλλά κάποια στιγμή τα κατάφερε. Στην πραγματικότητα, η μουσική του είναι σήμερα γνωστή παγκοσμίως. Το όνομά του είναι Μπίλι Τζόελ.
Όλοι μας πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι κάθε εμπόδιο του Θεού είναι νουθεσία, ότι δεν υπάρχουν αποτυχίες, ότι αν δοκιμάσετε κάτι και δεν φέρει αποτέλεσμα, αλλά από αυτό μάθετε κάτι που θα σας βοηθήσει εποικοδομητικά στο μέλλον, τότε έχετε πραγματικά πετύχει. Στην πραγματικότητα, υπάρχει ένα ρητό που με έχει βοηθήσει πολύ όλα αυτά τα χρόνια:
Η επιτυχία είναι το αποτέλεσμα καλής κρίσης.
Η καλή κρίση είναι το αποτέλεσμα της εμπειρίας.
Η εμπειρία είναι συνήθως το αποτέλεσμα κακής κρίσης
Μην το βάζετε κάτω! Αν προσπαθείτε να βελτιώσετε τα πράγματα και μαθαίνετε από τα «λάθη» σας, τότε θα πετύχετε.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Anthony Robbins «Όλα όσα θέλω να πω στους φίλους μου» από τις εκδόσεις Διόπτρα. 
ΠΗΓΉ: https://enallaktikidrasi.com/2019/05/tropos-antimetwpizoume-empodia-diamorfwnei-zwi/

Παρασκευή 17 Μαΐου 2019

Οι άνθρωποι εύκολα συνδέονται, αλλά δύσκολα έρχονται σε επαφή





Οι άνθρωποι είτε ζουν μέσα σε μια οθόνη (κινητό, λάπτοπ, τηλεόραση), είτε ζουν μόνο μέσα στο κεφάλι τους με τις χιλιάδες, συνήθως αρνητικές και αυτοκαταστροφικές σκέψεις που κάνουν, μα ελάχιστα ζουν μέσα στον εαυτό τους και με τον εαυτό τους.
Γι’ αυτό και εύκολα μπορούν να συνδέονται με τους ανθρώπους, όσο εύκολα συνδέονται στο wi-fi, δύσκολα όμως έρχονται σε επαφή. Η επαφή με τον άλλο προϋποθέτει την ουσιαστική επαφή με τον εαυτό μας. Προϋποθέτει το άνοιγμα στη δική μας ψυχή, στην αλήθειά μας, στη συνειδητότητα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι κινούνται μηχανικά, δεν παρατηρούν, δεν αφουγκράζονται, δεν νιώθουν ουσιαστικά με την καρδιά τους. Μπορεί να είναι ευγενικοί, αλλά όχι καλόκαρδοι. Μπορεί να είναι εξυπηρετικοί, μα όχι φροντιστικοί. Μπορεί να νομίζουν ότι συγχωρούν, δεν το κάνουν όμως με ευσπλαχνία. Μπορεί να βοηθούν αλλά όχι από αγάπη.
Συνδέονται αλλά δεν ενώνονται. Ασχολούνται με τα επουσιώδη και όχι με τα ουσιώδη. Ζουν μια ζωή που τους έχει επιβληθεί γι’ αυτό και εύκολα χαρακτηρίζουν ως “περίεργο” όποιον ζει διεκδικώντας να αλλάξει αυτή τη φορεμένη άγνοια.
Οι άνθρωποι σήμερα είναι αποπροσανατολισμένοι, δεν έχουν στόχο, έχουν ξεχάσει από πού ήρθαν και πού πηγαίνουν. Φορούν τα θέλω και τις επιθυμίες τους, έχοντας ξεχάσει τη θεία βούληση και πορεύονται μόνο για να ικανοποιήσουν τα όποια ένστικτά τους. Ζουν στη λήθη και δε γυρεύουν την αλήθεια.
Αναπαράγουν συμπεριφορές, πρότυπα, παιδιά, ζωές ολόκληρες, διαιωνίζοντας προβλήματα αδυνατώντας να βρουν λύσεις, να λύσουν ή να κόψουν γόρδιους δεσμούς. Είναι ανάγκη τώρα, άνθρωπε, να αποφασίσεις να ζήσεις αληθινά για τον εαυτό σου και να επιλέξεις να είσαι ευτυχισμένος χωρίς εξάρτηση, προσκόλληση, ταύτιση.
Όσο θα συνεχίζεις να ζεις μέσα από μια οθόνη, μέσα από ένα πρόσωπο ή μια εργασία, τόσο πιο μακριά θα συνεχίζεις να ζεις από τον ίδιο σου τον εαυτό κ το Όλον. Είσαι συνδεδεμένος και όχι ενωμένος. Άλλο σύνδεση, άλλο ένωση.
Μόλις σου τραβήξουν το καλώδιο ή πέσει το ρεύμα, θα μείνεις από οξυγόνο. Αφού σου αρέσει τόσο πολύ να συνδέεσαι και όχι να ενώνεσαι, φρόντισε τουλάχιστον να φορτίζεις τις δικές σου μπαταρίες και να συνδέεσαι με τη δική σου ανεμογεννήτρια, φρόντισε να βρεις το δικό σου δρόμο, το δικό σου φως.

Τον τρόπο θα τον βρεις όταν τραβήξεις τα μάτια σου από την οποιαδήποτε οθόνη και αρχίσεις να παρατηρείς γύρω σου και κυρίως μέσα σου. Καλή σύνδεση λοιπόν.



Τετάρτη 15 Μαΐου 2019

Η αδικία πληγώνει, αλλά μας βοηθά να χτίσουμε ψυχική ανθεκτικότητα






Η αδικία μας συνθλίβει. Πάντοτε είναι επώδυνο συναίσθημα, καταρρακώνει το μέσα μας και είναι τόσο δυνατή ώστε να κλονίσει την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους καθ’ ολοκληρίαν.
Τι είναι η αδικία και πότε μπορούμε να πούμε πως συμβαίνει; Αδικία έχουμε στην περίπτωση που ενώ έχουμε κοπιάσει πολύ τελικά κάποιος επειδή είχε γνωριμίες κερδίζει την προαγωγή, όταν ένας γονιός δίνει σε ένα παιδί μικρότερο μερίδιο κληρονομιάς από τα υπόλοιπα, όταν κάποιος μας φέρεται άσχημα δίχως να μας δίνει κάποια ξεκάθαρη εξήγηση.
Η αδικία σε όλες της τις μορφές είναι οδυνηρή, πληγώνει τον εσωτερικό μας κόσμο και καταρρακώνει τη θετική μας ψυχολογία. Μπορούμε να την ξεπεράσουμε ανώδυνα;
Στη ζωή αυτή τα πράγματα δεν λειτουργούν πάντοτε δίκαια, πολλές φορές λαμβάνουμε αντιμετώπιση ανάξια της προσφοράς μας και αυτό πάντοτε θα υπάρχει. Το θέμα δεν είναι να αδικηθούμε, αλλά η δική μας στάση απέναντι σε αυτό το γεγονός η οποία θα βοηθήσει τον πόνο μας να μη μεγαλώνει.
Όταν μας αδικήσουν, ας αφήσουμε τα αισθήματά μας να φύγουν όλα από μέσα μας. Κλάψε όσο δυνατά αισθάνεσαι, πήγαινε σε μία ερημική παραλία και φώναξε δυνατά, γράψε όλα σου τα συναισθήματα σε χαρτιά που δε θα δείξεις σε κανέναν και μέσα σκίσε τα, αν θέλεις. Άφησε το θυμό σου να εκφραστεί, άφησε τα δάκρυά σου να κυλήσουν ασχέτως του τι λένε οι άλλοι, μη διστάσεις να απευθυνθείς ακόμα και σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας για να ξεπεράσεις τον πόνο σου ευκολότερα.
Αν ο άνθρωπος που μας αδίκησε μας δώσει την ευκαιρία, του μιλάμε για το παράπονό μας. Αν διαπιστώσουμε πως ο άνθρωπος όχι μόνο δεν εκφράζει τη λύπη του για το συμβάν αλλά συνεχίζει την ίδια συμπεριφορά, απομακρυνόμαστε και προσπαθούμε – όσο αυτό είναι εφικτό – να τον βγάλουμε από τη ζωή μας.
Η αδικία είναι ένα επώδυνο βίωμα, όμως ας μην αφήνουμε τη θλίψη να μας καταβάλλει. Βάζοντας στη ζωή μας καινούργιες δραστηριότητες, καινούργιους ανθρώπους, αναθεωρώντας πολλές αντιλήψεις για τη ζωή, μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτό το βίωμα ακόμα και για την πνευματική μας ωρίμανση.

Δευτέρα 13 Μαΐου 2019

Τα άτομα που μας προξενούν θυμό είναι μια ισχυρή πηγή σοφίας






Τα άτομα που μας προξενούν θυμό είναι μια ισχυρή πηγή σοφίας, καθώς φέρνουν στο φως τα αδύνατα σημεία μας και γίνονται καθρέπτης στον οποίον κοιταζόμαστε.
Ο Αριστοφάνης έλεγε ότι «οι σοφοί άνθρωποι μαθαίνουν πολλά από τους εχθρούς τους».
Ένας δάσκαλος μπορεί να μας διδάξει τη σπουδαιότητα της υπομονής, του ελέγχου και της ανεκτικότητας. Όλες όμως αυτές τις ικανότητες δεν έχουμε την δυνατότητα να τις εξασκήσουμε, παρά μόνο στην αληθινή ζωή, όταν θα συναντήσουμε τον “εχθρό”.
Στις πολεμικές τέχνες μαθαίνουμε ότι η επίθεση του αντιπάλου μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελός μας όταν γνωρίζουμε πώς να διοχετεύσουμε την ορμή της, την κατάλληλη στιγμή, προς τη σωστή κατεύθυνση.
Ο εχθρός μας αναγκάζει να δράσουμε εδώ και τώρα και να βγούμε από την άνεση μας που τελικά θα μας κάνει μαλθακούς. Μας αναγκάζει να φέρουμε στην επιφάνεια τον καλύτερο καθώς και τον χειρότερο εαυτό μας και να μεταλλάξουμε τη γνώση σε σοφία μέσω της εμπειρίας.
Όταν καταφέρουμε να δούμε τις αντιδράσεις μας αποστασιοποιημένοι και με λίγο χιούμορ, τότε θα ανακαλύψουμε πως σε κάθε σύγκρουση κρύβεται ένα μεγάλο μάθημα σχετικά με τις ποιότητές μας αλλά και τις αδυναμίες μας.
Οι αποκλειστικά αρμονικές σχέσεις γεννάνε μια απάθεια που μπορεί να μας παραλύσει καθώς δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να αναζητήσουμε καινούργια πράγματα, ούτε αναγκαζόμαστε να αναθεωρήσουμε τις πεποιθήσεις μας.
Αρκούμαστε στο να ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο πάντα. Για την διανοητική και συναισθηματική εξέλιξή μας έχουμε ανάγκη να συγκρουόμαστε, να αντιδρούμε, να δοκιμάζουμε τον εαυτό μας, να αλλάζουμε οπτική γωνία, να νιώθουμε πόνο. Με άλλα λόγια, να μαθαίνουμε.
Όπως στις πολεμικές τέχνες, έτσι και στη ζωή, για να τα καταφέρουμε είναι ανάγκη κάποιος να μας παρακινεί.
Είναι η θέση κι η αντίθεση που δημιουργούν συγκρουόμενες την αυριανή σύνθεση.
«Πόλεμος πάντων πατήρ εστί» έγραψε ο Εφέσιος σκοτεινός φιλόσοφος Ηράκλειτος.
Ας πάρουμε μέρος με όλες μας τις δυνάμεις, χωρίς προσκόλληση όμως στο μικρό μας «εγώ», σ’ αυτό που θα μας βγάλει «εκτός Εαυτού», θα μας κάνει να θυμώσουμε, να χάσουμε τη συγκέντρωσή μας και να κινδυνέψουμε να χάσουμε τη μάχη. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι αυτό που μας δίδαξε ο “δάσκαλος”.
Όταν τα πράγματα γύρω μας δεν είναι ιδανικά, όταν δεχόμαστε επιθέσεις, όταν δε νιώθουμε ικανοποιημένοι από τη ζωή μας, αυτή η αντιξοότητα, αυτή η αρνητική δύναμη που πλήττει τη σταθερότητά μας και δρα ως εχθρός, πρέπει να χρησιμοποιείται ως κινητήρια δύναμη και ώθηση για αλλαγή.
Κάθε σύγκρουση τελικά, μας αποκαλύπτει τι δεν πάει καλά μέσα μας και μας επιτρέπει να διατηρούμε τη σπίθα της δημιουργικότητας μας αναμμένη. Χωρίς κάποιον ή κάτι απέναντί μας να μας προκαλεί, η σπίθα αυτή θα έμενε σβηστή.
Γι’ αυτό, βλέποντας από ένα μεγαλύτερο βάθος την κατάσταση, θα έπρεπε ίσως να μακαρίζουμε τους εχθρούς μας, γιατί χάρη σ’ αυτούς μπορούμε να αλλάξουμε και να ανεβούμε άλλο ένα σκαλοπάτι στο δρόμο της προσωπικής μας ολοκλήρωσης.


ΠΗΓΉ: https://www.awakengr.com/aristofanista-atoma-pou-mas-proxenoun-thymo-ine-mia-ischyri-pigi-sofias/

Σάββατο 11 Μαΐου 2019

Το τυφλό κορίτσι





Υπήρχε ένα τυφλό κορίτσι που μισούσε τον εαυτό του
ακριβώς επειδή ήταν τυφλή. Μισούσε τους πάντες, εκτός απ' τον αγαπημένο της φίλο. Αυτός ήταν πάντα εκεί για εκείνη.
Είχε πει οτι αν ποτέ μπορούσε να δει τον κόσμο, θα
παντρευόταν το φίλο της.

Μια μέρα, κάποιος της χάρισε ένα ζευγάρι μάτια και τότε εκείνη μπορούσε να δει τα πάντα, μαζί και το αγόρι της. Ο φίλος της τότε τη ρώτησε: «Τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο, θα με παντρευτείς?»
Το κορίτσι σοκαρίστηκε όταν είδε οτι και ο φίλος της ήταν
τυφλός και αρνήθηκε να τον παντρευτεί.

Ο φίλος της έφυγε μακρυά δακρυσμένος και
αργότερα της έγραψε ένα γράμμα λέγοντάς της:
«ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ..»

Μόνο λίγοι θυμούνται πως ήταν η ζωή τους πριν και ποιος ήταν πάντα εκεί

για αυτούς στις πιο δύσκολες καταστάσεις..

Πέμπτη 9 Μαΐου 2019

Ο κύκλος της χαράς





Κάποια μέρα ένας χωρικός χτύπησε δυνατά την πόρτα ενός μοναστηριού. Όταν ο αδελφός θυρωρός άνοιξε, εκείνος του έδωσε ένα θαυμάσιο τσαμπί σταφύλια.
- Αγαπητέ αδελφέ, αυτά είναι τα πιο ωραία σταφύλια του αμπελιού μου. Ήρθα εδώ να σου τα χαρίσω.
- Ευχαριστώ! θα τα πάω αυτά στον αβά, θα χαρεί πολύ με τέτοιο δώρο.
- Όχι! Για σένα τα έφερα.
- Για μένα; Ο αδελφός κοκκίνισε, επειδή αισθάνθηκε ότι δεν άξιζε ένα τέτοιο δώρο της φύσης.
- Ναί! επέμενε ο χωρικός. Γιατί πάντα μου άνοιγες την πόρτα, όταν εγώ χτυπούσα. Όταν χρειαζόμουν βοήθεια, επειδή η σοδειά μου είχε καταστραφεί από την ξηρασία, εσύ μου έδινες κάθε μέρα ένα κομμάτι ψωμί κι ένα ποτήρι κρασί, θέλω αυτό το τσαμπί σταφύλια να σου φέρει λίγο από την αγάπη του ήλιου,την ομορφιά της βροχής και το θεϊκό θαύμα που το γέννησε τόσο όμορφο.
Ο αδελφός θυρωρός τοποθέτησε το τσαμπί μπροστά του κι όλο το πρωί το θαύμαζε: Ήταν πραγματικά όμορφο. Γι' αυτό αποφάσισε να παραδώσει το δώρο στον αβά, που πάντα τον ενθάρρυνε με σοφά λόγια.
Ο αβάς χάρηκε πολύ με τα σταφύλια, θυμήθηκε όμως ότι κάποιος αδελφός στο μοναστήρι είχε αρρωστήσει και σκέφτηκε: "θα του δώσω το τσαμπί. Ποιος ξέρει, μπορεί να φέρει κάποια χαρά στη ζωή του".
Έτσι κι έγινε. Τα σταφύλια δεν έμειναν, όμως, πολλή ώρα στο δωμάτιο του άρρωστου αδελφού, γιατί κι εκείνος συλλογίστηκε: "Ο αδελφός μάγειρας μ' έχει φροντίσει τόσο καιρό, ταΐζοντας με με ό,τι καλύτερο. Σίγουρα θα χαρεί".
Όταν το μεσημέρι εμφανίστηκε ο αδελφός μάγειρας με το γεύμα, αυτός του έδωσε τα σταφύλια.
"Είναι για σένα", είπε ο άρρωστος αδελφός. "Επειδή πάντα βρίσκεσαι σ' επαφή με τα προϊόντα που μας προσφέρει η φύση, θα ξέρεις τι να κάνεις μ' αυτό το δημιούργημα του θεού".
Ο αδελφός μάγειρας έμεινε κατάπληκτος από την ομορφιά του τσαμπιού και σχολίασε με τον βοηθό του πόσο τέλεια ήταν τα σταφύλια. Τόσο τέλεια, που κανείς άλλος δεν θα εκτιμούσε τέτοιο θαύμα της φύσης όσο ο αδελφός σκευοφύλακας, καθώς εκείνος ήταν ο υπεύθυνος για τη φύλαξη της Αγίας Μετάληψης και πολλοί στο μοναστήρι τον θεωρούσαν σαν άγιο άνθρωπο.
Ο σκευοφύλακας με τη σειρά του χάρισε τα σταφύλια στον πιο νεαρό δόκιμο, ώστε να καταλάβει εκείνος, ότι το έργο του θεού φανερώνεται στις πιο μικρές λεπτομέρειες της δημιουργίας. Όταν ο δόκιμος τα πήρε, η καρδιά του δόξαζε τον Κύριο, επειδή δεν είχε ξαναδεί τόσο όμορφο τσαμπί. Την ίδια στιγμή θυμήθηκε την πρώτη φορά που είχε φτάσει στο μοναστήρι και τον άνθρωπο που του είχε ανοίξει την πόρτα - αυτή η χειρονομία του είχε επιτρέψει να βρεθεί σήμερα σ' εκείνη την κοινότητα ανθρώπων που ήξεραν να εκτιμούν τα θαύματα.
Κι έτσι, λίγο πρίν νυχτώσει, έφερε το τσαμπί στον αδελφό θυρωρό.
"Να το απολαύσεις", είπε. "Γιατί εσύ περνάς τον περισσότερο χρόνο εδώ ολομόναχος. Αυτά τα σταφύλια θα σε κάνουν να χαρείς".

Ο αδελφός θυρωρός θεώρησε ότι εκείνο το δώρο προοριζόταν πραγματικά για τον ίδιο, απόλαυσε την κάθε ρόγα του τσαμπιού και κοιμήθηκε ευτυχισμένος.

Τρίτη 7 Μαΐου 2019

Τα φτερά είναι για να πετάς





Σε ένα μέρος του κόσμου σε κάποια στιγμή της ιστορίας, ζούσαν άνθρωποι που έφεραν φτερά στους ώμους, μικρά ή μεγάλα, όμορφα ή άσχημα, όμως σίγουρα είχαν φτερά.
Ένα αγόρι αναρωτιόταν για τα φτερά του και όταν ήρθε η ώρα και μεγάλωσε του είπε ο πατέρα του:
«Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεωμένος να πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις τα φτερά που ο καλός Θεός σου έδωσε.»
«Μα δεν ξέρω να πετάω» απάντησε ο γιος.
«Σωστά…» είπε ο πατέρας. Και περπατώντας, τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού, στο βουνό.
«Βλέπεις γιε μου; Το κενό. Όταν θελήσεις να πετάξεις, θα έρθεις εδώ θα πάρεις βαθιά ανάσα, θα πηδήσεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξεις».
Ο γιος αμφέβαλλε.«Κι αν πέσω;»
«Ακόμα κι αν πέσεις, δε θα σκοτωθείς. Οι λίγες γρατσουνιές θα σε κάνουν πιο δυνατό στην επόμενη προσπάθεια»αποκρίθηκε ο πατέρας.
Το παιδί γύρισε στο χωριό να δει τους φίλους του, τις παρέες του, όλους εκείνους που είχε συντρόφους στην πορεία της ζωής του. Οι πιο στενόμυαλοι του είπαν:
«Είσαι τρελός; Για ποιο λόγο; Ο πατέρας σου είναι μισότρελος… Για ποιο λόγο να πετάξεις; Τι σου χρειάζεται; Γιατί δεν αφήνεις τις ανοησίες; Τι νόημα έχεις να πετάξεις;»
Οι καλύτεροι φίλοι του τον συμβούλεψαν:«Κι αν είναι αλήθεια; Μα σίγουρα δεν είναι επικίνδυνο; Γιατί δεν αρχίζεις σιγά-σιγά; Δοκίμασε να πηδήσεις από μια σκάλα ή από την κορυφή ενός δέντρου. Αλλά από τον γκρεμό, βρε παιδί μου;…»
Ο νεαρός άκουσε τις συμβουλές όσων τον αγαπούσαν. Ανέβηκε στην κορυφή του δέντρου και, με όλο του το θάρρος, πήδηξε. Άνοιξε τα φτερά του, τα κούνησε στον αέρα με όλη του τη δύναμη αλλά, δυστυχώς, έπεσε στο έδαφος. Μʼένα καρούμπαλο στο κεφάλι συνάντησε τον πατέρα του.
«Μου είπες ψέμματα! Δεν μπορώ να πετάξω. Το δοκίμασα και κοίτα πως χτύπησα! Δεν είμαι σαν κι εσένα. Τα φτερά μου είναι μόνο για στολίδι.»

«Παιδί μου» είπε ο πατέρας, «για να πετάξεις, πρέπει να έχεις τον απαραίτητο ελεύθερο χώρο στον αέρα, ώστε τα φτερά σου να ξεδιπλωθούν. Είναι σαν να πέφτεις με αλεξίπτωτο: χρειάζεσαι κάποιο ελάχιστο ύψος για να πηδήσεις Για να πετάξεις πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις. Αν δε θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να συμβιβαστείς και να μείνεις για πάντα στο περπάτημα.»

Κυριακή 5 Μαΐου 2019

Το προξενιό του σπουργίτη





Συνηθισμένος από πάντα να ζει σε μιαν αυτάρεσκη μοναξιά , άρχισε τώρα να ονειρεύεται τη μαγεία της ομορφιάς του να δοθεί κι αυτός στους άλλους. Άρχισε επίσης να καταλαβαίνει πράγματα, όπως την ανωτερότητα αυτού που λέμε θυσία. Η αίσθηση της ίδιας του της μικρότητας του έδωσε ικανοποίηση. Ένας σπόρος που προορισμός του ήταν να μεταφέρει από το παρελθόν στο μέλλον την οικογένεια του ανθρώπινου είδους. Του άρεσε ακόμα και η ιδέα πως αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινο είδος, μαζί με τα διάφορα ορυκτά και φυτά , δεν ήταν τίποτε παραπάνω από μια μικρή κολόνα που υποστήριζε έναν μεγαλύτερο κόσμο που αιωρείται στο σύμπαν, η σκέψη πως η ύπαρξη του δεν ήταν πολυτιμότερη απ αυτή των άλλων ζώων ή φυτών.

«Εντάξει».

Η μεγάλη του εξαδέλφη έστριψε με γρηγοράδα ένα ασημένιο νόμισμα πάνω στη βάση του καθρέφτη. Ύστερα , ακινητοποιώντας το σταθερά κάτω απ΄την παλάμη της, τον κοίταξε μει μια έκφραση σοβαρότητας. Εκείνος βρήκε ένα μέρος στη νωχελική του καρδιά γι αυτό το άσπρο χέρι. Ύστερα το πρόσωπο του φωτίστηκε και είπε:

«Γράμματα»

«Γράμματα ε? Πρέπει όμως να αποφασίσεις από πριν. Αν είναι γράμματα θα την παντρευτείς ? Ή όχι?»

«Ας πούμε πως θα το κάνω»

«Α! Κορόνα είναι»

«A! ναι;»

«Τι ανούσια απάντηση είναι αυτή?»

Η εξαδέλφη του ξέσπασε σ ένα ηχηρό γέλιο. Πετώντας κάτω τη φωτογραφία της κοπέλας, σηκώθηκε και βγήκε απ΄το δωμάτιο. Ήταν μια γυναίκα που γελούσε πολύ. Το αργυρόηχο γέλιο της αντηχούσε για πολλή ώρα. Έκανε όλους τους άντρες που βρίσκονταν στο σπίτι να νιώθουν στ αυτιά τους μια παράξενη ζήλια.

Μαζεύοντας τη φωτογραφία από κάτω κοίταξε το κορίτσι. Σκέφτηκε πως αν μπορούσε κανείς να έχει έναν επαρκή βαθμό καλής θέλησης για κάποιον σύντροφο , στην Ιαπωνία θα πρέπει να υπήρχαν ακόμη πολλές κοπέλες που θα τον παντρευόντουσαν, εμπιστευόμενες τη μοίρα τους στον πατέρα ή τον μεγαλύτερό τους αδερφό.

«Αυτό είναι τελικά πιο όμορφο» σκέφτηκε. Αφυπνισμένος μπροστά σ έναν ευτελή εγωισμό , αυτό που του φαινόταν τώρα άσχημο ήταν ο σκεπτικιστής εαυτός του.

«Τελικά , αν καθίσεις να το καλοσκεφτείς, η επιλογή ενός συντρόφου για γάμο είναι σαν να τραβάς κλήρο, σαν να πρέπει να αποφασίσεις αν ένα νόμισμα θα ρθει κορόνα ή γράμματα» . Όταν η μεγάλη του εξαδέλφη του το χε πει αυτό, είχε κι ο ίδιος αισθανθεί μεγάλη ευχαρίστηση στην ιδέα να εμπιστευτεί τη μοίρα του στο νόμισμα κάτω από τη λευκή της παλάμη. Όταν όμως κατάλαβε ότι όλο αυτό δεν ξεπερνούσε από πλευράς της τα όρια ενός πειράγματος για τον ίδιο, γύρισε το βλέμμα του μελαγχολικά και το άφησε να πέσει στην μικρή λιμνούλα στην άκρη της βεράντας.

«Αν υπάρχει κάποια άλλη γυναίκα έξω απ αυτήν την κοπέλα που θα έπρεπε να γίνει σύζυγος μου , δείξε μου την αντανάκλαση του προσώπου της μες το νερό» παρακάλεσε τη λίμνη. Πίστευε πως οι άνθρωποι είχαν την ικανότητα να βλέπουν μέσα απ τον χρόνο και τον χώρο. Τόσο μοναχικός ήταν. Καθώς λοιπόν κοιτούσε απορροφημένος την επιφάνεια του νερού, μια μαύρη αιχμηρή πέτρα, σταλμένη απ΄ τον Θεό , μπήκε μπροστά στα μάτια του. Ήταν ένα ζευγάρι σπουργίτια που είχαν πέσει απ τη στέγη την ώρα που ζευγάρωναν. Φτερουγίζοντας στην επιφάνεια του νερού τα σπουργίτια χωρίστηκαν και πέταξαν το καθένα σε διαφορετική κατεύθυνση. Εκείνος κατανόησε αυτή τη θεϊκή αναλαμπή.

«Ώστε έτσι, λοιπόν» μουρμούρισε

Το κυματάκι στην επιφάνεια του νερού γαλήνεψε πάλι. Εκείνος συνέχισε να κοιτάζει με προσοχή τη μικρή τεχνητή λίμνη. Η καρδιά του έγινε ένας καθρέφτης ίδιος με την ήρεμη επιφάνεια του νερού. Τότε είδε εκεί μέσα καθαρό την αντανάκλαση της μορφής ενός σπουργίτη. Ο σπουργίτης τραγούδησε. Και έλεγε το τραγούδι αυτό:

«Εσύ βρίσκεσαι σε τέτοια σύγχυση που δεν θα μπορούσες να πιστέψεις, ακόμη κι αν σου δειχνα τη μορφή της γυναίκας που είναι να γίνει γυναίκα σου σ αυτό τον κόσμο. Γι αυτό θα σου δείξω τη μορφή της γυναίκας σου στον επόμενο κόσμο»

Εκείνος είπε στον σπουργίτη:

«Σπουργίτη, σ ευχαριστώ. Αν στην άλλη ζωή είναι να γεννηθώ σπουργίτης και να πάρω εσένα για γυναίκα μου , τότε θα παντρευτώ αυτή την κοπέλα. Ο άνθρωπος που έχει δει τη μοίρα του στην άλλη ζωή δεν θα χαθεί σ αυτήν εδώ. Η όμορφη και ανεκτίμητη γυναίκα που θα πάρω στον επόμενο κόσμο κανόνισε το γάμο μου σ αυτήν εδώ τη ζωή»


1926 - Γιασουνάρι Καουμπάτα «Ιστορίες της Παλάμης»

Παρασκευή 3 Μαΐου 2019

Ένα πολύ μικρό καράβι





Ένα κομμάτι φλούδας πεύκου. Ένας σουγιάς. Μια οδοντογλυφίδα. Ένα κομμάτι χαρτί, τριγωνικά κομμένο, σαν "λατίνι".

Όλα αυτά μας κάνουν ένα πολύ μικρό καράβι.

Αυτό το καράβι όμως μπορεί να με πάει πολύ μακριά. Κι όχι μόνο μου. Βλέπω τα μακρινά ταξίδια που κάνουν δυο ζευγάρια παιδικά μάτια όταν το βάζω σε

μια λεκάνη με νερό.

Τα μικρά καράβια έχουν αυτό το καλό. Χωράνε σε μια λεκάνη με νερό και χωράνε και όλα τα ταξίδια που θέλουμε να κάνουμε.

Ιδίως όταν είμαστε παιδιά.

Και τα ταξίδια αυτά, παρά την απειλή του αποχωρισμού ―που είναι πάντα "λίγο θάνατος"― έχουν και τη δύναμη ενός απογαλακτισμού που φέρνει την

υπόσχεση της ενηλικίωσης, την ελπίδα του "μπορώ να τα καταφέρω".

Έχω μνήμη μεγαλύτερη από τη δύναμή μου. Κι αυτό μου δίνει δύναμη.

Έχω τη μνήμη του φόβου του αποχωρισμού και του θανάτου των γονιών μου.

Είχα όμως και παραμύθια να μου παραστέκουν. Και ο φόβος του θανάτου εκείνων που με τάιζαν, με έντυναν, με ζέσταιναν, με χουχούλιαζαν σ' ένα ζεστό

κρεβάτι, μίκραινε μέσα από μια πολύχρωμη κουρελού αναγνωσμάτων κι αφηγήσεων.

Και ωθώντας μαζοχιστικά, σαν παιδί, την ιδέα τής απώλειας των στηριγμάτων μου, έφτιαχνα ζεστά σιρόπια ανακουφιστικά αποστάζοντας κουρέλια

παραμυθιών.

«Αν πεθάνουν οι γονείς μου, θα πάω να γίνω ξυλοκόπος και θα βγάζω το ψωμί μου και θα ζω σε μια καλύβα, και θα κυνηγάω για να τρώω».

Η αφέλεια των παιδιών έχει μέσα της όλη τη δύναμη του νέου που θέλει να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, όπου βρέθηκε χωρίς να το ζητήσει.

Δεν ξέρω πώς δουλεύει το μυαλό του ανθρώπου αλλά ξέρω ότι κάθε άνθρωπος γεννιέται μ' ένα μυαλό που δουλεύει. Καλά, καλύτερα... Εξαρτάται από τα

εφόδια.

Βλέποντας το πολύ μικρό καραβάκι, με την οδοντογλυφίδα-κατάρτι και το χαρτάκι-πανί, διαβάζω στην επίπεδη καρίνα του χιλιάδες κείμενα νίκης πάνω στον

φόβο του απογαλακτισμού, νίκης πάνω στον φόβο του θανάτου, νίκης της ελπίδας πάνω στον ζόφο

Μπορώ ακόμα να διαβάζω και υποσχέσεις όμορφων ταξιδιών.


Κωστής Α. Μακρής