Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2019

Οι άγγελοι και τα λουλούδια






Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας αξιοσέβαστος ερημίτης που ζούσε στην σπηλιά ενός βουνού. Όλη μέρα δεν έπινε ούτε σταγόνα νερό. Μόνο το βραδάκι ικανοποιούσε τη δίψα του. Όταν νύχτωνε, έβλεπε ένα αστέρι να αστράφτει στο στερέωμα με εκθαμβωτική λάμψη: ήταν οι θεοί που επιδοκίμαζαν την ταπεινότητά του.
Κάποια μέρα, ένας νεαρός του ζήτησε να ζήσει κοντά του και να ακολουθήσει τον δικό του τρόπο ζωής. Ο γέροντας δέχτηκε. Την επόμενη μέρα κατέβηκαν μαζί να βρουν νερό στο ρυάκι που κυλούσε στη μέση της κοιλάδας. Ούτε ο γέρος ερημίτης ήπιε από το κρυστάλλινο νερό, ούτε ο νεαρός, που ήθελε να τον μιμείται σε όλα.
Ένα συννεφάκι στον ουρανό, χοροπηδούσε σαν τρελό γιατί πάνω του ήταν ένα αγγελάκι που με τα παιχνιδάκια του και με τα καμώματά του απολάμβανε την βόλτα του πάνω στο σύννεφο.
– Μη χοροπηδάς τόσο πολύ!… του έλεγε ένα άλλο αγγελάκι από το διπλανό σύννεφο. Θα γλιστρήσεις και θα πέσεις!
– Μα έχω φτερά!… έλεγε αυτό και χοροπηδούσε ευτυχισμένο.
Δεν άργησε όμως να βγει αληθινό αυτό που του έλεγε το άλλο αγγελάκι και γλίστρησε από το σύννεφο. Από το φόβο του δεν πρόλαβε να ανοίξει τα φτερά του και προσγειώθηκε απρόσμενα πάνω στα πέταλα ενός λουλουδιού.
– Γειά σου! του λέει το λουλουδάκι. Πώς βρέθηκες εδώ;
– Όπως χοροπηδούσα στα σύννεφα γλίστρησα και έπεσα, του απαντάει.
– Εμένα με λένε λουλουδάκι. Εσένα;
– Αγγελάκι, του απαντάει παραπονεμένα. Τι θα κάνω τώρα; Δεν μπορώ να πετάξω, τραυματίστηκαν τα φτερά μου.
– Θα μείνεις εδώ μέχρι να γίνεις καλά. Έχω πολλές ιστορίες να σου διηγηθώ αγγελάκι μου, του λέει το λουλουδάκι και το σφίγγει στην αγκαλίτσα του. Μόνο σε παρακαλώ, όταν θα ξαναπάς πάνω στον ουρανό, να ζητήσεις από τα σύννεφα να ρίχνουν πιο συχνά βροχούλα για να ξεδιψάμε κι εμείς.
Οι μέρες περνούσαν και το αγγελάκι έγινε φίλος με το λουλούδι. Κάθε βράδυ έλεγαν διάφορες ιστορίες. Το αγγελάκι του μιλούσε για τον ουρανό και τα ταξίδια που έκανε σ’ αυτόν και το λουλουδάκι του έλεγε ιστορίες από τη γη. Του μιλούσε για τους ανθρώπους, για τις συζητήσεις που έκαναν μεταξύ τους, όταν περπατούσαν στην εξοχή και αυτό τις άκουγε.
Τις νύχτες κοιτούσαν τα άστρα μαζί. Το λουλούδι ήθελε να βρεθεί μια φορά στον ουρανό για να δει πως φαίνεται η γη από ψηλά. Το αγγελάκι κάθε βράδυ έκλαιγε και μούσκευε το λουλουδάκι.
– Μου λείπουν τα άλλα αγγελάκια! έλεγε κάθε τόσο με παράπονο. Απόψε θα πω σ’ εκείνο το αστεράκι ψηλά, άμα τα δει να τους μιλήσει, να τους πει ότι είμαι εδώ και θέλω να τα συναντήσω.
– Θα με πάρεις κι εμένα μαζί σου άμα φύγεις; του έλεγε το λoυλoυδάκι. Μη με αφήσεις, σ’ αγαπώ! Και το αγκάλιαζε με τα πέταλά του.
– Κι εγώ σ’ αγαπώ λουλουδάκι μου, αλλά το φυσικό σου περιβάλλον είναι εδώ. Αν σε κόψω, θα μαραθείς και δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Θα έρχομαι όμως συχνά να σε βλέπω.
– Πόσο θα ζήσω ακόμα; Του χρόνου θα έχει φυτρώσει άλλο λουλουδάκι στη θέση μου. Άσε που μπορεί να με κόψει κάποιο αγόρι για να με προσφέρει στην κοπέλα του. Πάρε με μαζί σου και φύτεψέ με σ’ ένα γλαστράκι. Έτσι θα είμαστε πάντα μαζί και θα δω κι από ψηλά πως είναι η γη.
Ξαφνικά, άρχισε μια βροχή πολύ δυνατή και το λουλουδάκι σκέπασε με τα φύλλα του το αγγελάκι, για να μη βραχεί, και αυτό ένιωσε την αγάπη του λουλουδιού, που έβγαινε μέσα απ’ την καρδιά του. Μετά τα σύννεφα πέρασαν και ο ήλιος βγήκε. Το αγγελάκι τίναξε τα φτερά του και τότε ένιωσε δυνατό για να πετάξει.
– Σ’ ευχαριστώ για την όμορφη παρέα σου όλες αυτές τις ημέρες. Όμως πρέπει να φύγω, του είπε και του έδωσε μια υπόσχεση.
– Θα βρω ένα γλαστράκι και θα έρθω να σε πάρω. Θα δεις κι εσύ από ψηλά πώς είναι η γη. Πάω να βρω τώρα τα άλλα αγγελάκια και μη φοβάσαι θα σε προσέχω από κει ψηλά, γιατί εμείς οι άγγελοι όλα τα βλέπουμε, αλλά δεν μπορούμε πάντα να επεμβαίνουμε. Εσένα όμως θα σε προστατεύω πάντα, γιατί κι εσύ με φύλαξες στα πέταλά σου και με την αγάπη σου έγινα καλά. Γιατί μικρό μου λουλουδάκι και τα φτερά των αγγέλων τραυματίζονται, γιατί μικρό μου λουλουδάκι πάντα προσέχουμε αυτούς που μας αγαπούν και μας πιστεύουν.
Εκείνη τη στιγμή μια νεράιδα πού περνούσε απ’ εκεί, είδε τον άγγελο να την χαιρετά και καθώς έσκυψε να χαϊδέψει το λουλουδάκι, του είπε σιγά:

– Οι άγγελοι και τα λουλούδια πάντα κάπου θα συναντιούνται.

Μαρία Παλιούρα.
Από τη συλλογή παραμυθιών «Η Αστερένια και άλλα παραμύθια» Εκδόσεις Σμυρνιωτάκης 2012

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019

Συμπονώ σημαίνει κατανοώ...






Ανέβηκαν την απότομη πλαγιά. Η ζέστη ήταν αφόρητη και είχαν εξαντληθεί από την κούραση. Ο νεαρός τον κοιτούσε με τα χείλη του ξεραμένα και τον παρακολουθούσε με τα μάτια να τον αφήσει να πιει έστω μία σταγόνα από το κανάτι που κουβαλούσε στον ώμο του. Κάθισαν στην άκρη του δρόμου για να ξεκουραστούν.
Ο γέρος σκεφτόταν: «Αν δεν πιω εγώ, ούτε ο νεαρός θα πιει. Αλλά αν πιω, απόψε το βράδυ δεν θα δω το αστέρι». Πόσες αμφιβολίες έτρωγαν την ψυχή του ερημίτη! Τελικά, την επόμενη φορά που σταμάτησαν, ο γέρος, από συμπόνια για το παιδί που διψούσε, πήρε το κανάτι, το έφερε στο χείλος του και ήπιε. Πώς άστραψαν τότε τα μάτια του νεαρού!
– Μπορώ κι εγώ να πιω;
– Ναι, παιδί μου. Αφού ήπια εγώ, πιες κι εσύ.
Το βραδάκι, ο γέροντας δεν τολμούσε να σηκώσει τα μάτια του στον ουρανό γιατί πίστευε πως οι θεοί δεν θα τον άφηναν να δει το αστέρι. Ωστόσο, όταν τελικά έριξε μια ματιά, είδε πως εκείνη τη νύχτα, στον θολό του ουρανό, έλαμπαν δύο αστέρια.

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019

Η αγάπη σε δυο μπαστούνια






Η κουρτίνα από το απέναντι μπαλκόνι ανέμιζε και η ζέστη του Αυγούστου δεν άφηνε ασυγκίνητο κανέναν. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων καυγάδιζε σαν εφηβικό νάζι.

Ο άγνωστος γείτονας των αμέτρητων καλοκαιριών με ένα βοηθητικό πι και με τρεμάμενη φωνή, κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από τη ζωή, με άσπρα μαλλιά και μουστάκι σαν βαμβάκι ακατέργαστο, ήθελε να αισθανθεί ζωντανός και ικανός. Η σύζυγος, ακούραστη με βαμμένα κάστανα μαλλιά που αρμόζουν σε κυρία της εποχής της, μπαινοβγαίνει από δωμάτιο σε δωμάτιο με ένα τρίποδο μπαστουνάκι προσπαθώντας να ξεσπάσει και αυτή.

– Σταμάτα θα σου πετάξω την καρέκλα στο κεφάλι! – Έτσι όπως τα έκανες, να τα φας! Η φωνή της όμως έβγαζε κάτι γνώριμο και οικείο. Μια νιότη καταπιεσμένη και ανεκμετάλλευτη. Αυτός, από τον καναπέ του, βασταζόμενος στο ξύλινο τετράποδο αναστήθηκε και αποκρίθηκε στο κάλεσμα του αντιπάλου. – Τι λες μωρέ. Τι λες μωρέ! – Άντε παράτα μας!

Δεν καταλάβαινα την αιτία της διαφωνίας. Το φεγγάρι είχε ξεπροβάλλει και γεννούσε σκιές του δρόμου χωρίς να φανερώνει τη δικιά του ηλικία. Θαρρείς πως δεν είχε παλιώσει ακόμα.

Ένα αεροπλάνο διέσχιζε τον ορίζοντα και αναβόσβηνε το φως του, υπενθυμίζοντας την παρουσία του στον κατά τα άλλα πρωτοπόρο ουρανό. Η μυρωδιά του βασιλικού που γαργαλούσε τη μύτη μου με προσγείωσε στη γη. Οι φωνές σταμάτησαν. Η μπόρα πέρασε.

Είχε φροντίσει ο άντρας της να ξαπλώσει και να ξεκουραστεί. Τον σκέπασε με ένα ελαφρύ σεντόνι και τον καληνύχτισε με ένα άγγιγμα στα μαλλιά. Έκανε τον σταυρό της στην εικόνα της Παναγιάς, άναψε το καντήλι και προσευχήθηκε. Τα παντζούρια είχαν κλείσει. Οι ψυχές τους ήρεμες καρτερούσαν το πρωινό ξημέρωμα.

Τότε κατάλαβα πως η ζωή είναι σαν δύο παραθυρόφυλλα. Πότε είναι κλειστά, πότε ανοιχτά.

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2019

Ο Θεραπευτής σου







Εσύ και μόνο εσύ θα θεραπεύσεις τον εαυτό σου
Εσύ και μόνο εσύ θα θεραπεύσεις τον εαυτό σου και είσαι απόλυτα σε θέση να το κάνεις. Η πορεία της θεραπείας ενός προσωπικού τραύματος είναι στην πραγματικότητα μια πράξη ατομικής ενδυνάμωσης, ένα προσωπικό ταξίδι, μια ιεροτελεστία διάβασης, σχεδιασμένη από εσένα ως ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία μάθησης που συνάντησες ποτέ. Το θεραπευτικό σου ταξίδι εμπεριέχει φυσικά και μια θεώρηση και χρήση των καλύτερων εργαλείων που μπορεί να σου προσφέρει τόσο η σύγχρονη ψυχοθεραπεία, όσο και η ολιστική θεραπευτική.
Ο δάσκαλος της ζωής μας είναι η αγάπη
Ετοιμάσου να πάψεις να τρέχεις και στρέψου και αντιμετώπισε τον τίγρη μέσα σου, οτιδήποτε και αν αυτό σημαίνει για σένα προσωπικά. Επειδή τη ζωή μας στο φυσικό επίπεδο πρέπει να τη ζήσουμε με αγάπη, να αναπτύξουμε τις ανώτερες μας ιδιότητες και να ενωθούμε με το θείον. Άσχετα με το ποιες είναι οι σημερινές συνθήκες της ζωής σου, αυτό είναι το νόημα της ζωής. Όποιος και αν είναι ο πόνος, το πρόβλημα ή η ασθένεια, να θυμάσαι ότι πρόκειται για δάσκαλο. Είναι δάσκαλος αγάπης και δάσκαλος που σου θυμίζει ότι είσαι θεϊκός. Είναι η πορεία του δικού σου Φωτός που Αναδύεται, του Φωτός της ζωής.

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2019

Οι προσωπικοί μας εφιάλτες







Το φωτεινό ενεργειακό πεδίο μας  δομεί το σώμα
Κάθε άνθρωπος με τη γέννηση του λαμβάνει δύο αποσκευές που κουβαλά πλέον μαζί του: το ψυχολογικό και το γενετικό βάρος. Το φωτεινό ενεργειακό πεδίο μας  δομεί το σώμα κατά τον ίδιο τρόπο που ένας μαγνήτης. Δίνει σχήμα στα ρινίσματα σιδήρου πάνω σε ένα τζάμι. Δίνει σχήμα στις σκέψεις, στα συναισθήματα και στη συμπεριφορά . Πράγμα που με τη σειρά του αποφασίζει ποιοι άνθρωποι μας έλκουν, με ποιόν βγαίνουμε και ποιόν παντρευόμαστε.
Σε τελική ανάλυση, οι κωδικοποιημένες πληροφορίες εντός του φωτεινού ενεργειακού πεδίου μας χαρίζουν κάποιες κλίσεις, που μας οδηγούν προς συγκεκριμένο επάγγελμα και συγκεκριμένο τύπο εργοδότη . Επιπλέον, αποφασίζουν για τα θέματα που θα εμφανιστούν στη σχέση μας με το σύντροφο μας. Ένα τραύμα του ενεργειακού μας σώματος μπορεί να γίνει αισθητό σε όλα τα επίπεδα. Και στο φυσικό μας σώμα, στο επίπεδο των οργάνων και των συστημάτων του. Μπορεί μάλιστα να επηρεάσει το DΝΑ και, μέσω της γενετικής κληρονομιάς, να επηρεάσει και τα παιδιά μας. Έχουμε την επιλογή να χρησιμοποιήσουμε την ευκαιρία για τη θεραπεία ή να μείνουμε αιχμάλωτοι του εφιάλτη μας.
Στο Θεραπευτικό τροχό θεραπεύουμε το φωτεινό ενεργειακό πεδίο με ειδικές τεχνικές . Καθαρίζουμε το ποτάμι μας και έτσι ζούμε μια αληθινή ζωή και δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για ένα νέο και καλύτερο όνειρο.
ΠΗΓΉ: https://art-therapy.center/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CF%86%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B5%CF%82/

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019

Η αγάπη του εαυτού μας αποτελεί παράγοντα ψυχικής ισορροπίας







Μια βασική διάσταση της ταυτότητάς μας και ένα κλειδί για την ανάπτυξή της είναι η αγάπη που προσφέρουμε στον εαυτό μας. Η αυτοεκτίμηση αποτελεί, εξάλλου, καθοριστικό παράγοντα των συναισθηματικών μας σχέσεων. Δίνοντας στον εαυτό μας περισσότερη αξία, αποφεύγουμε να πέφτουμε σε σχέσεις εξάρτησης, στις οποίες αποζητάμε το βλέμμα του άλλου μόνο και μόνο για να έχουμε το δικαίωμα να υπάρχουμε. Μέσα στο γενικό πλαίσιο της αναζήτησής μας είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η αγάπη του εαυτού μας και η αγάπη προς τον άλλον είναι στενά συνδεδεμένες. Οι άνθρωποι που αγαπούν σε σημείο ώστε να χάνουν τον εαυτό τους δεν αγαπούν αρκετά τον εαυτό τους. Ξέχασαν το δεύτερο μέρος της χριστιανικής εντολής που λέει: αγάπη



«Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν!»
Μια υγιής ταυτότητα βασίζεται σε μια υγιή αυτοεκτίμηση. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, η αξία που του δίνουμε, αυτό είναι το θέμα. Αν αγαπάμε τον εαυτό μας, έχουμε το θάρρος να είμαστε ο εαυτός μας χωρίς να περιμένουμε την επιδοκιμασία των άλλων, να αναζητάμε και να δοκιμάζουμε αυτό που μας ελκύει και μας ευχαριστεί χωρίς να το κρίνουμε. έντεχνη δράση

Με λίγα λόγια, να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να υπάρχει, να αναπνέει ελεύθερα και να παίρνει τη θέση που χρειάζεται για να εξελιχθεί, σεβόμενος ταυτόχρονα εκείνη των άλλων. Όσο δεν εκτιμούμε αρκετά τον εαυτό μας, δε θα ψάξουμε αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε για να εξελιχτούμε θετικά και ν’ αναπτύξουμε όλο μας το δυναμικό. Σε μια τέτοια περίπτωση πιστεύουμε απλούστατα ότι δεν αξίζουμε το καλύτερο απ’ όσα έχει να μας προσφέρει η ζωή. Μερικά άτομα μάλιστα πιστεύουν ότι δεν αξίζουν να υπάρχουν ή ότι η ζωή τους δεν αξίζει τον κόπο.

Το να απαλλαγούμε από την αναμονή της επιδοκιμασίας του άλλου, για να εκτιμήσουμε τον εαυτό μας και τη ζωή, είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, η πιο βασική επανάσταση που μπορεί να συγκλονίσει τη ζωή μας. Το να επιλέξει να ζήσει, να αγαπήσει, να υμνήσει τη χαρά της ύπαρξης, να γίνει απόλυτα υπεύθυνος της δυναμικότητάς του και της δικής του ευτυχίας αποτελεί αναντίρρητα μία από τις πιο δημιουργικές πράξεις του ατόμου.


Όμως αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Οι περισσότεροι από μας είμαστε ακόμη δέσμιοι ενός παρελθόντος όπου δεν έχουμε επεξεργαστεί τη σχέση με τον πατέρα και τη μητέρα, δέσμιοι των αναπόφευκτων συγκρούσεων της ερωτικής ζωής και των αρνητικών φωνών που μας διακατέχουν. Στην πραγματικότητα, για να αποκτήσουμε την ικανότητα να αγαπήσουμε τους άλλους και τον εαυτό μας, πρέπει να έχουμε νιώσει ότι μας αγαπούσαν. Ο καθρέφτης που οι γονείς μας και οι άλλες γονεϊκές φιγούρες μας έτειναν μέσα από τις πράξεις και το βλέμμα τους είναι απαραίτητο στοιχείο για τη θεμελίωση μιας υγιούς αυτοεκτίμησης.


Αντικρίζοντας, ως παιδιά, τη λάμψη του θαυμασμού, του ενθουσιασμού και της αγάπης στο βλέμμα των δικών μας ανθρώπων, ενσωματώνουμε προοδευτικά το θετικό αντικατοπτρισμό και μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Αυτή η ενσωμάτωση συμβάλλει στη δημιουργία θετικών γονεϊκών συμπλεγμάτων, που μας στηρίζουν, αντί να λειτουργούν αρνητικά. Η αγάπη του εαυτού μας επιτρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, να πιστεύουμε στα στοιχεία του εαυτού μας που οι άλλοι δεν εκτιμούν, να μένουμε όρθιοι μπροστά στις αντιξοότητες και να ζούμε τη ζωή σαν μια μεγάλη περιπέτεια. Αυτός ο θετικός εσωτερικός καθρέφτης αποτελεί τη βάση ενός υγιούς ναρκισσισμού.


Όταν νιώθουμε ντροπή γι’ αυτό που είμαστε και να μισούμε όλους τους ανθρώπους που. τα καταφέρνουν πιο εύκολα από μας. Τους ανταγωνιζόμαστε, τους ζηλεύουμε, προσπαθούμε να τους καταστρέφουμε, ή, ακόμη, γαντζωνόμαστε απ’ αυτούς και τους μιμούμαστε, με σκοπό να αποσπάσουμε την προσοχή των άλλων όπως αυτοί. Δημιουργούμε έτσι ένα είδος σχέσης όπου η αγάπη μπορεί να μεταμορφωθεί γρήγορα σε μίσος, αν δεν έχουμε την επιδοκιμασία του ατόμου που επιλέξαμε ως πρότυπο ή αν αυτό μας απογοητεύσει σοβαρά, σε περίπτωση που δεν αναγνωρίζει τα χαρίσματά μας.
ΠΗΓΉ: https://art-therapy.center/%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BF/

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2019

Ο μύθος του ρομαντικού έρωτα







Η Αυταπάτη του ερωτικού αισθήματος
Η εμπειρία του ερωτικού αισθήματος,  χρησιμεύει τόσο αποτελεσματικά, ώστε πετυχαίνει να μας ρίχνει στην παγίδα του γάμου. Πρέπει  ένα από τα χαρακτηριστικά της να έχει, την αυταπάτη ότι η εμπειρία θα διαρκέσει παντοτινά. Αυτή η αυταπάτη υποθάλπεται στον πολιτισμό μας. Ο γνωστό μύθο του ρομαντικού έρωτα που έχει την προέλευσή του στα προσφιλή παραμύθια των παιδικών μας χρόνων. Όπου ο πρίγκιπας και η πριγκίπισσα όταν τελικά ενωθούν, ζουν πια ευτυχισμένα για πάντα.

Ο μύθος του ρομαντικού έρωτα μας λέει ουσιαστικά
Ο μύθος του ρομαντικού έρωτα μας λέει ουσιαστικά ότι για κάθε νέο άντρα στον κόσμο υπάρχει μια νέα γυναίκα που «ταιριάζει γι’ αυτόν» και το αντίστροφο. Επιπλέον, ο μύθος υποδηλώνει ότι υπάρχει μόνο ένας άντρας που ταιριάζει σε μια γυναίκα και μόνο μια γυναίκα για έναν άντρα και αυτό έχει προκαθοριστεί «από τα άστρα». Όταν συναντήσουμε το πρόσωπο που προορίζεται για μας, η αναγνώριση γίνεται μέσω του γεγονότος ότι ερωτευόμαστε.

Όταν όμως συμβεί κάποτε να μην ικανοποιούμε ή να μην συμβιβάζουμε αμοιβαία όλες τις ανάγκες μας. Τότε αρχίζουν οι προστριβές και παύουμε πια να είμαστε ερωτευμένοι. Είναι σαφές ότι έγινε ένα τρομερό λάθος. Δε διαβάσαμε σωστά τα άστρα, δε συνδεθήκαμε με το ένα και μοναδικό τέλειο ταίρι. Ότι αυτό που νομίσαμε ότι ήταν έρωτας δεν ήταν πραγματικός ή «αληθινός» έρωτας. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει γι’ αυτή την κατάσταση παρά μόνο να ζήσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας δυστυχισμένοι ή να πάρουμε διαζύγιο.

Όταν το ζευγάρι δίνει αξία στη συμβίωση.
 Ακόμα και όταν ορισμένα ζευγάρια έχουν αναγνωρίσει ότι ο μήνας του μέλιτος τέλειωσε. Ότι δεν είναι πια ερωτευμένοι ρομαντικά ο ένας με τον άλλον. Αλλά είναι ακόμα ικανοί να αισθάνονται δεσμευμένοι στη σχέση τους. Ακόμα και τότε μένουν προσκολλημένοι στο μύθο και προσπαθούν να συμμορφώσουν τις ζωές τους μ’ αυτόν. Η σκέψη τους είναι. «Ακόμα κι αν έχουμε πάψει να είμαστε ερωτευμένοι, αν ενεργήσουμε με μόνη τη δύναμη της θέλησης, σαν να ήμασταν ακόμα ερωτευμένοι. Τότε ίσως ξανάρθει σε μας ο ρομαντικός έρωτας». Αυτά τα ζευγάρια δίνουν μεγάλη αξία στη συμβίωση.

Η αποδοχή της ατομικότητας μας καθώς και του άλλου
Όταν αρχίζουν ομαδική θεραπεία με άλλα ζευγάρια (που είναι το περιβάλλον όπου η σύζυγός μου και εγώ καθώς και οι στενοί συνεργάτες διεξάγουμε σοβαρότατες συζητήσεις περί γάμου). Κάθονται μαζί, μιλάει ο ένας για τον άλλο. Καλύπτει ο ένας τα λάθη του άλλου και προσπαθούν να παρουσιάσουν στην υπόλοιπη ομάδα ενιαίο μέτωπο. Πιστεύοντας ότι αυτή η ενότητα είναι μια ένδειξη της σχετικής υγείας του γάμου τους. Είναι μια προϋπόθεση για τη βελτίωσή του. Αργά ή γρήγορα, και συνήθως γρήγορα, πρέπει να πούμε σε πολλά ζευγάρια ότι είναι πάρα πολύ παντρεμένοι. Πάρα πολύ στενά ζευγαρωμένοι, και ότι τους χρειάζεται να πάρουν κάποια ψυχολογική απόσταση ο ένας από τον άλλο. Για να μπορέσουν απλώς να αρχίσουν να δουλεύουν εποικοδομητικά πάνω στα προβλήματά τους. Τελικά, αν παραμείνουν στη θεραπεία, όλα τα ζευγάρια μαθαίνουν ότι μια αληθινή αποδοχή της δικής τους ατομικότητας και ιδιαιτερότητας καθώς και του άλλου. Είναι το μόνο θεμέλιο που πάνω του μπορεί να βασιστεί ένας ώριμος γάμος και μπορεί να αναπτυχθεί μια αληθινή αγάπη.
ΠΗΓΉ: https://art-therapy.center/%CE%BF-%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1/

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2019

Το θάρρος της ψυχής







Το θάρρος μας βοηθά να μην πρέπει να είμαστε πάντα ο καλύτερος όλων.
 Εστιαζόμαστε πλέον στο να είμαστε ανά πάσα στιγμή τόσο καλοί, όσο μας είναι δυνατόν. Αν είμαστε γενναίοι, μας είναι αδιάφορο αν οι γείτονες μας επαινέσουν για το πόσο θαυμάσιοι είμαστε. Ο ζήλος μας να είμαστε σταυροφόροι ιππότες ή μεσσίες εξαφανίζεται. Βρίσκουμε το ηθικό θάρρος να ζούμε σύμφωνα με τις αρχές μας. Βρίσκουμε την νοητική τόλμη να ακολουθούμε νέες ιδέες. Και βρίσκουμε το συναισθηματικό κουράγιο να είμαστε ειλικρινείς προς τον εαυτό μας και τους άλλους. Δεν ποθούμε πια να μας περιβάλουν με το θαυμασμό τους οι οπαδοί. Με το θάρρος του αετού μένουμε πιστοί στον εαυτό μας και ζούμε το πεπρωμένο μας με όλη μας την καρδιά. Σταδιακά εξαφανίζεται και η ανάγκη και το αίσθημα έλλειψης που θρέφει την επιθυμία για μεγαλείο.

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2019

Ο κέδρος και ο γλάρος μια Ιστορία αγάπης







Αχ... αυτή η ιστορία αγάπης
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γλάρος που ταξίδευε μαζί με τον ήλιο και τα καράβια. Ήταν χαρούμενος, ανάλαφρος, και τολμηρός. Εξερευνούσε τα όμορφα τοπία της διαδρομής του τις ακρογιαλιές και τα σύννεφα. Κάποτε γνώρισε ένα δέντρο ήταν ένας κέδρος. Γνωρίστηκαν και είδαν ότι είχαν πολλές διαφορές, αλλά και πολλά κοινά και ότι είχαν να μάθουν πολλά ο ένας από τον άλλο.
Ο κέδρος έδειξε στο γλάρο πως οι ρίζες του τρέφονταν απευθείας από τη γη, από τη βροχή και ο αέρας έριχνε τα ξερά του φύλλα. Ο γλάρος έδειξε στον κέδρο πώς εκμεταλλεύονταν τον αέρα για να πετάει ώστε να βρει τροφή. Του έδειξε την εξερεύνηση που το δέντρο δεν μπορούσε να κάνει, γιατί έβλεπε μόνο αυτά που ήταν μπροστά του.
Έμαθε ο ένας από τον άλλο.
 Ο κέδρος είχε αυτή τη σταθερότητα ενώ ο γλάρος τα έβλεπε όλα από ψηλά. Το κοινό που είχαν ήταν ο ήλιος, ο αέρας, η βροχή. Του γλάρου του έλειπε η γη, έτσι καθόταν στα κλαδιά του κέδρου όποτε τη χρειάζονταν. Στον κέδρο έλειπε η εξερεύνηση και ταξίδευε με τις ιστορίες του γλάρου για τόπους μακρινούς και ονειρεμένους. Έτσι συμφώνησαν ότι θα συναντιόντουσαν για να μοιράζονται τις ιδιαιτερότητες τους αλλά και τον ήλιο τον αέρα τη βροχή.

Τζέσικα Μαργαρίτη (ψυχοθεραπεύτρια)

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2019

Ο Ενήλικος εκφράζει πάντα κάποιες παιδικές πλευρές






Ο ενήλικος εκφράζει πάντα κάποιες Παιδικές πλευρές

Η ταυτότητά μας μέσα από το παιχνίδι

Πολύ συχνά η ικανότητα του παιδιού για παιχνίδι και για γέλιο πηγαίνουν μαζί. Μια προσωπική αίσθηση ταυτότητας μπορεί να περικλείνει συναισθήματα, όπως η επιφύλαξη, η νηφαλιότητα, το κέφι ή το πνεύμα. Όπως και να έχουν τα πράγματα ο Ενήλικος εκφράζει πάντα κάποιες Παιδικές πλευρές. Ένα παιδί μπορεί να παίξει ενεργά, δοκιμάζοντας τη δύναμη και τις ικανότητες, παίζοντας τις συγκινήσεις, τις φαντασιώσεις και τις μελλοντικές ελπίδες του.

Απομυθοποιώντας το παιχνίδι

Το παιχνίδι είναι μια σωματική και πνευματική δραστηριότητα, που γίνεται με σκοπό την διασκέδαση και την ανάπτυξη. Είναι ο τρόπος που έχει το παιδί να «δοκιμάζει» τη ζωή και να ανακαλύπτει τον κόσμο του. Μια προσωπική αίσθηση ταυτότητας μπορεί να περικλείει συναισθήματα, όπως η επιφύλαξη, η νηφαλιότητα, το κέφι ή το πνεύμα. Όπως και να έχουν τα πράγματα ο ενήλικος εκφράζει πάντα κάποιες παιδικές πλευρές. Όταν μεγαλώσει ο άνθρωπος αυτός θα στέκεται στο περιθώριο των κοινωνικών συναθροίσεων, θα κοιτάζει τους άλλους να κολυμπούν, να χορεύουν, να γελάνε και να διασκεδάζουν, ζηλεύοντας ίσως αυτούς που συγκεντρώνουν την προσοχή των άλλων ή απλώς νιώθοντας ανίσχυρος και ανεπαρκής.
Ενοχοποιώντας το παιχνίδι
Το πού έπαιζε κανείς σαν παιδί έχει συχνά τόση σημασία για την ενήλικη ζωή, όσο και το πώς έπαιζε. Μερικοί μεγάλοι έχουν χάσει την ικανότητα του παιχνιδιού. Το εσωτερικό παιδί ενός ατόμου που δεν μπορεί να παίξει μπορεί να νιώθει ένοχο κάτω από την επίδραση ενός εσωτερικού Γονεϊκού διαλόγου που λέει: «Το παιχνίδι είναι χαμένος χρόνος» ή «Σου απαγορεύω να παίξεις πριν τελειώσεις όλη τη δουλειά σου» ή «Δε σου αξίζει να σ’ αφήσω να διασκεδάσεις» ή «Ο τεμπέλης πολλά κακά σοφίζεται». Ένα τέτοιο άτομο θα διαλέξει ένα επάγγελμα που έχει όλο δουλειά και καθόλου παιχνίδι. Όταν οι άλλοι συνάδελφοί του χαλαρώνουν απ’ τη δουλειά τους το εσωτερικό παιδί του ατόμου αυτού νιώθει άσχημα, ενώ ο γονέας του τον επιδοκιμάζει.

Απολαμβάνοντας το παιχνίδι

Άλλοι ενήλικοι αντίθετα έχουν το γέλιο και τη διασκέδαση εύκολα. Το φυσικό παιδί τους γελάει από μια αίσθηση ηδονής, συχνά μ’ ένα «ξεκαρδιστικό» γέλιο ή με χαρούμενα ξεφωνητά. Τα άτομα αυτά μπορεί να έχουν μάθει να παίζουν τον κλόουν για να τραβήξουν την προσοχή ή για να κάνουν τους άλλους να γελάσουν. Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να γελάσει ή να κάνει τους άλλους να γελάνε, είτε είναι εφτά είτε εβδομήντα εφτά χρόνων, έχει πιθανότατα προσαρμοστεί να φοβάται την οικειότητα που μπορεί να δημιουργήσει το κοινό γέλιο. Το κοινό γέλιο είναι ένας τρόπος να γίνεσαι διαφανής για τους άλλους και μερικοί άνθρωποι δεν βγάζουν με τίποτε την πανοπλία τους.

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2019

Ο χρόνος που πετάει σαν ένα τόξο





Ο χρόνος είναι σαν ένα ποτάμι που ρέει. Πώς θα τον κατακτήσουμε;

Στην κατεύθυνση του Βορρά του θεραπευτικού τροχού, που συσχετίζεται με την ανάκτηση ψυχής, είναι το μέρος των μυστήριων διδασκαλιών . Υπάρχουν τρεις βασικές διδασκαλίες σε αυτήν την κατεύθυνση και μία από αυτές είναι η κυριαρχία στο χρόνου. Αναγνωρίζουμε ότι ο χρόνος είναι σαν ένα ποτάμι που ρέει πολύ νωχελικά προς την θάλασσα, πολύ πολύ νωχελικά, όπως ο Αμαζόνιος .

Το παράδειγμα του Αμαζονίου

Ο Αμαζόνιος είναι ο μακρύτερος ποταμός στον πλανήτη και ταξιδεύει 6.000 μίλια με αλλαγή του υψόμετρου κατά 800 μέτρα. Έτσι, είναι πολύ αργός, κινείται πολύ νωχελικά. Αναγνωρίζουμε ότι ο χρόνος είναι σαν τον Αμαζόνιο, που ελίσσεται πολύ νωχελικά προς την θάλασσα, αλλά στο μέσον αυτού του ποταμού υπάρχει ένα ρεύμα που ρέει πίσω προς την πηγή του.

Ποσά είδη χρόνου γνωρίζουμε;

Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν δύο είδη χρόνου: το πρώτο είδος χρόνου, που είναι ο χρόνος που γνωρίζουμε εμείς, που είναι ο χρόνος που “πετάει σαν ένα τόξο”, οπού το μέλλον βρίσκεται μπροστά μας και το παρελθόν πίσω. Τώρα, το πρόβλημα με αυτό το είδος χρόνου, που “πετάει σαν τόξο”είναι ότι μας δείχνει το αποτέλεσμα όσων συνέβησαν χθες, ή προχθές, ή όταν ήμασταν 12, ή 8 ή 6 χρονών ή δυο ζωές πριν. Αλλά, οι σαμάνοι αναγνωρίζουν ότι υπάρχει και ένα άλλο είδος χρόνου που γυρίζει σαν τροχός. Αυτός είναι ο κυκλικός-πολυχρονικός και όχι ο μονοχρονικός. Η βασική αρχή λειτουργίας του είναι η συγχρονικότητα.

Η αιτιότητα εξακολουθούσε να λειτουργεί μέσα σε αυτό το είδος χρόνου, αλλά ελάχιστα. Μπορούμε να ξεφύγουμε από την λαβή του γραμμικού χρόνου, για να μπούμε στον χρόνο που “γυρίζει σαν τροχός” και να έχουμε την δυνατότητα μέσα από συγκεκριμένες τεχνικές να ταξιδέψουμε πίσω στη ροή αυτού του χρόνου, πίσω στην πηγή για να προσδιορίσουμε ένα γεγονός που είχε προκληθεί πιθανώς πολύ νωρίς στην ζωή μας. Μπορούμε να πάμε πίσω στο παρελθόν σε κάποια δύσκολη στιγμή που βιώσαμε κάτι επώδυνο. Τότε που χάσαμε ένα κομμάτι της ψυχής μας και να ξανά συνδεθούμε μαζί του . Όταν αυτό το κομμάτι της ψυχής γυρίσει πίσω σε εμάς , αισθανόμαστε ολοκληρωμένοι, γεμάτη όρεξη και πάθος για τη ζωή.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2019

Ο μύθος της μικρής ρακουνίτσας






Ο μύθος της μικρής ρακουνίτσας που είχε πάρα πολλές επιθυμίες
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή ρακουνίτσα, γεμάτη επιθυμίες. Και αυτό από πάρα πολύ καιρό, από πολύ μικρή. Επιθυμίες κάθε χρώματος, θέλω να πω προς κάθε κατεύθυνση, και σε όλα τα θέματα. Και κυρίως επιθυμίες που δεν αντιστοιχούσαν καθόλου στις επιθυμίες των γονιών της. Το τρομακτικό στην όλη κατάσταση, είναι πως και οι γονείς της ήταν γεμάτοι επιθυμίες, αλλά διαφορετικές από εκείνες της μικρής ρακουνίτσας.
Εντελώς διαφορετικές, στους αντίποδες από τα θέλω της κόρης τους. Έτσι λοιπόν, εκείνη, κάθε φορά που επιθυμούσε κάτι, είχε την αίσθηση ότι ήταν μια επίθεση προς τους γονείς της! Σαν να τους έκανε κάτι βίαιο. Εξ’ ου και ντρεπόταν, για πάρα πολύ καιρό, για τις επιθυμίες της. Ντροπή βαθιά, κατακόκκινη, παντού μέσα της, στην κοιλιά, στα οπίσθια, ακόμα και στα γόνατα. Και πονάει, μια ντροπή στα γόνατα ενός ρακούν που συνέχεια κινείται!…
Ο μύθος της μικρής ρακουνίτσας που είχε πάρα πολλές επιθυμίες
Και ξέρετε πως φαινόταν ότι ντρεπόταν....
… όταν είχε διαφορετικές επιθυμίες από τα αγαπημένα της πρόσωπα; Ε λοιπόν, έβγαζε  θηλώματα. Μάλιστα, θηλώματα! Ω! Όχι πολύ μεγάλα, ούτε μαύρα, όπως ορισμένα θηλώματα, αλλά κάτι μικρά, ροζ, λευκά ή λίγο καφετιά. Γεμάτο μικρά θηλωματάκια, στα μπροστινά της πόδια. Στην αρχή δεν είχε δώσει σημασία στα θηλώματα. Όπως εμφανίζονταν, εξαφανίζονταν, μετά ξανάρχονταν… έτσι. Κι αργότερα, πολύ αργότερα, ενήλικη πια, όταν παντρεύτηκε, στην αρχή και πάλι δεν είχε αντιληφθεί ότι δεν τολμούσε να έχει διαφορετικές επιθυμίες από τον άνδρα της. Προσαρμοζόταν στα θέλω του συντρόφου της, και δεν άφηνε χώρο ύπαρξης στα δικά της. Δεν ένιωθε όμως και τόσο ευτυχισμένη. Μετά από πολλές παρεξηγήσεις, αποφάσισε να τον εγκαταλείψει, να ζήσει μόνη της.
Αποφάσισε έτσι να σέβεται τις επιθυμίες της, τις ορέξεις της, τους ενθουσιασμούς της, τα σχέδιά της, τα δικά της. Και τα θηλώματα δεν ξαναβγήκαν.
Κάποια μέρα συνάντησε ένα άλλο ρακούν, από άλλη χώρα.
Δεν είχαν τις ίδιες συνήθειες. Εκείνη, για παράδειγμα, ήθελε στοργή, με όλο της το είναι, τα πόδια και το μουσούδι, την κοιλιά και την πλάτη, κι εκείνος, λες και τον τρόμαζε λίγο η στοργή. Εκείνος ήταν πολύ επιδέξιος με την ουρά του. Της μάθαινε ένα σωρό νέα πράγματα, που η ρακουνίτσα δεν είχε κάνει ποτέ. Και λίγους μήνες μετά τη συνάντησή τους… τα θηλώματα επέστρεψαν. Προβληματίστηκε.
– Είμαι ευτυχισμένη, ερωτευμένη με τούτο το ρακούν, μαζί του νιώθω μεγάλη ηδονή. Τι δεν πάει καλά;
Αυτό που δεν είχε ακόμα προσέξει, είναι ότι σ’ αυτή την καινούργια σχέση, δεν είχε σεβαστεί μερικές από τις σημαντικότερες επιθυμίες της. Ορισμένες τις είχε απωθήσει, αρνηθεί, απορρίψει. Οπότε ξέσπασαν τα θηλώματα… όπως σπάνε τα δεσμά ή ανοίγουν οι θηλιές. Τα πόδια της γεμάτα, τουλάχιστον δεκαοχτώ. Μπορούσε να τα μετράει και να τα ξαναμετράει. Δεκαοχτώ, όσα και τα χρόνια που είχε πέρασε με τον πρώτο της άνδρα. Αυτό τη συγκλόνισε τόσο πολύ, που αποφάσισε να σέβεται καλύτερα τις επιθυμίες της, κυρίως με το νέο της φίλο. Μαθαίνουμε ότι τα θηλώματα εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Είχε μείνει ένα τελευταίο, το οποίο και ευχαρίστησε: «Σ’ ευχαριστώ θηλωματάκι, μ’ έκανες να συνειδητοποιήσω ότι έβαζα Θηλιές στη ζωή μου. Αν τυχόν αφεθώ και ξανακυλήσω, μη διαστάσεις να ξαναέρθεις… για να με προειδοποιήσεις».
Έτσι τελειώνει ο μύθος της μικρής ρακουνίτσας, που, όταν μεγάλωσε, έμαθε να σέβεται τις επιθυμίες της, και να μην τους βάζει θηλιά… με θηλώματα.

Από το βιβλίο
Μύθοι που θεραπεύουν, μύθοι που εκπαιδεύουν

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019

Η τέχνη της συμβίωσης






Η τέχνη της συμβίωσης. Ένας Ινδιάνικος μύθος
Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιου, λέει…
Πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.

«Αγαπιόμαστε» αρχίζει ο νέος.
«Και θα παντρευτούμε» λέει εκείνη.
«Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε…»
«Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό…»»Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.» «Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ενας στο πλευρό του άλλου, ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου».
«Σε παρακαλούμε» ικετεύουν, «πες μας τί μπορούμε να κάνουμε…»

Ο μάγος τους κοιτάζει
και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.
«Υπάρχει κάτι …» λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. «Αλλά δεν ξέρω…είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες.»
«Δεν μας πειράζει» λένε και οι δύο.
‘Ό,τι και να’ ναι» επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.
«Ωραία» λέει ο μάγος.

«Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κυνηγήσεις το τηο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;»
Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.
«Κι εσύ Άγριε Ταύρε» συνεχίζει ο μάγος, «πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ’ όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο….Πηγαίνετε τώρα.»
Οι δυο νέοι κοιτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε.

Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο…
Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα, που περιέχει το πουλί που του ζητήθηκε.
Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν. Είναι πανέμορφα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.
«Πετούσαν ψηλά;» ρωτάει ο μάγος.
«Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε….Και τώρα;» ρωτάει ο νέος. «Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;»
«Όχι» λέει ο γέρος.
«Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;» προτείνει η νεαρή.
«Όχι» ξαναλέει ο γέρος. «Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ’ αυτές τις δερμάτινες λωρίδες…Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα.»
Ό πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.
Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του
άλλου, μέχρι που πληγώνονται.

«Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα.
Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι.»

Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο δρόμος της συνάντησης».μ

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2019

Κάποιες φορές το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι θάνατος...







Ήταν μια φορά ένας ορειβάτης και επιχειρούσε μια πολύ δύσκολη αναρρίχηση σε ένα βουνό με έντονη χιονόπτωση. Πέρασε τη νύχτα μαζί με άλλους στο καταφύγιο. Το πρωί το χιόνι έχει σκεπάσει για τα καλά το βουνό, πράγμα που κάνει την αναρρίχηση ακόμη πιο δύσκολη. Δεν θέλει, όμως, να γυρίσει πίσω, κι έτσι, όπως μπορεί, με μεγάλη προσπάθεια και θάρρος, συνεχίζει την αναρρίχηση, συνεχίζει να σκαρφαλώνει στο απόκρημνο βουνό. Μέχρι που κάποια στιγμή, ίσως από κακό υπολογισμό, ίσως γιατί η κατάσταση ήταν πραγματικά δύσκολη, πάει να στερεώσει στον πάσσαλο το σχοινί ασφαλείας και του γλιστράει ο γάντζος. Ο ορειβάτης γκρεμίζεται… αρχίζει να κατρακυλάει στο βουνό χτυπώντας άγρια στα βράχια ενώ το χιόνι πέφτει πυκνό… Από μπροστά του βλέπει να περνάει όλη του η ζωή. Κλείνει τα μάτια περιμένοντας το χειρότερο, και ξαφνικά, νιώθει στο πρόσωπο του ένα χτύπημα από σχοινί. Χωρίς καθόλου να σκεφτεί, πιάνεται από το σχοινί με μια ενστικτώδη κίνηση. Ποιος ξέρει… Το σχοινί αυτό μπορεί να έμεινε εκεί κρεμασμένο από κάποιον πάσσαλο… κι αν είναι έτσι, θα μπορέσει να τον κρατήσει και να σταματήσει την πτώση του. Κοιτάζει προς τα πάνω, αλλά το μόνο που βλέπει είναι η χιονοθύελλα και το πυκνό χιόνι που πέφτει πάνω τον. Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες σ’ αυτό το κατρακύλισμα που γίνεται όλο και πιο γρήγορο και μοιάζει να μην τελειώνει… Ξαφνικά, το σχοινί τινάζεται και νιώθει αντίσταση. Ο ορειβάτης δεν βλέπει τίποτε, ξέρει όμως ότι προς το παρόν έχει σωθεί. Το χιόνι πέφτει ασταμάτητα, κι αυτός εκεί, δεμένος με το σχοινί, μέσα στο φοβερό κρύο, κρεμασμένος από ένα κομμάτι λινάρι, που τον κρατάει για να μην τσακιστεί πέφτοντας στη χαράδρα ανάμεσα στα βουνά. Προσπαθεί να δει τι υπάρχει γύρω του, αλλά μάταια’ δεν ξεχωρίζει τίποτε. Φωνάζει δυο-τρεις φορές, αλλά καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τον ακούσει κανείς. Η πιθανότητα να σωθεί είναι απειροελάχιστη. Και να δουν ότι λείπει, δεν θα μπορέσει κανείς ν’ ανέβει να ψάξει γι’ αυτόν πριν σταματήσει η χιονοθύελλα, αλλά και τότε ακόμη, πώς να ξέρουν ότι βρίσκεται κρεμασμένος στο γκρεμό; Αντιλαμβάνεται πως αν δεν κάνει κάτι γρήγορα, αυτό θα είναι το τέλος του. Όμως, τι να κάνει; Θα μπορούσε ίσως να σκαρφαλώσει προς τα πάνω και να προσπαθήσει να φτάσει στο καταφύγιο, αμέσως όμως καταλαβαίνει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Ξαφνικά… ακούει μια φωνή από μέσα τον που τον λέει «λύσου!» Μπορεί να είναι η φωνή του Θεού, ή η φωνή της εσωτερικής τον σοφίας, μπορεί όμως να είναι κάποιο κακό πνεύμα, ή παραίσθηση… ακούει πάντως τη φωνή να επιμένει «λύσου, λύσου!» Σκέφτεται πως αν λυθεί αυτή τη στιγμή σίγουρα θα σκοτωθεί. Θα είναι ένας τρόπος για να τελειώσει το μαρτύριο του. Μπαίνει στον πειρασμό να επιλέξει το θάνατο για να σταματήσει να υποφέρει. Σαν απάντηση όμως στη φωνή δένεται ακόμη πιο σφιχτά. Και η φωνή επιμένει «λύσου!… Μη βασανίζεσαι άλλο, δεν έχει νόημα τόσος πόνος… λύσου!» Εκείνος, όμως, δένεται ακόμη πιο σφιχτά, ενώ πολύ αποφασιστικά λέει μέσα τον πως καμία φωνή δεν πρόκειται να τον πείσει να αφήσει αυτό που χωρίς αμφιβολία του έχει σώσει τη ζωή. Η σύγκρουση αυτή συνεχίζεται για ώρες, ο ορειβάτης όμως εξακολουθεί να είναι δεμένος μ αυτό που νομίζει πως είναι η μοναδική του δυνατότητα για να σωθεί. Ο μύθος λέει ότι την άλλη μέρα η ομάδα διάσωσης βρήκε τον ορειβάτη μισοπεθαμένο. Η ζωή τον κρεμόταν από μια κλωστή. Ακόμα λίγα λεπτά, και ο ορειβάτης θα είχε πεθάνει από το κρύο, παγωμένος, και, παραδόξως, δεμένος με το σχοινί του… σε απόσταση λιγότερο από ένα μέτρο από το έδαφος. Λέω, λοιπόν, ότι, καμιά φορά, το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι θάνατος. Κάποιες φορές, ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σ’ έσωσε. Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά, επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρρευση. Όλοι έχουμε αυτήν την τάση να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες, πρόσωπα και καταστάσεις. Δενόμαστε με ανθρώπους, με χώρους, με τόπους γνωστούς, γιατί είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει. Πιστεύουμε στο «γνώριμο κακό», όπως λέει ένα γνωστό γνωμικό. Και παρόλο που από διαίσθηση καταλαβαίνουμε ότι το δέσιμο σημαίνει θάνατο, συνεχίζουμε να μένουμε αγκιστρωμένοι σ’ αυτό που πια δεν μας χρειάζεται, σ’ αυτό που δεν υπάρχει πια, τρέμοντας τις φανταστικές συνέπειες αν αποδεσμευτούμε. 

Χόρχε Μπουκάι – Ο Δρόμος των Δακρύων – Εκδόσεις Opera