Κυριακή 31 Μαρτίου 2019

Ο εαυτός μας και ο άλλος





" Αν σκεφτόμασταν ότι ο άνθρωπος δίπλα στον οποίο βρισκόμαστε τώρα, που τον έχουμε μπροστά μας και του μιλάμε, μπορεί σε ένα λεπτό να έχει φύγει δια παντός, αν σκεφτόμασταν ότι τα λόγια που μόλις ειπώθηκαν ήσαν και τα τελευταία, ότι η κίνηση που έγινε δεν ήταν αληθινή, ότι το καλό που θα μπορούσα να του είχα κάνει δεν το έκανα και ότι αυτό που κατέστρεψα δεν έπρεπε να το είχα καταστρέψει, τότε τον κάθε άνθρωπο που συναντάμε θα τον αντιμετωπίζαμε με προσοχή, με προσήλωση και με βάθος. Με ένα βάθος που θα έδινε και στη δική μας ζωή βάθος. Δεν φερόμαστε όμως με αυτό τον τρόπο, γιατί πιστεύουμε ότι θα υπάρχει χρόνος. Αλλά χρόνος δεν υπάρχει, γιατί η παρούσα στιγμή καθίσταται ανεπίστρεπτο παρελθόν και η επόμενη στιγμή δεν θα έρθει ποτέ προς το μέρος μας. Δεν διαθέτουμε τίποτε άλλο από την παρούσα στιγμή. Τον χρόνο ενός πεταρίσματος του ματιού. Τη στιγμή. Τίποτα άλλο".


Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ "Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ"

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2019

Το «τώρα» είναι η πολυτιμότερη στιγμή που έχουμε




Μία από τις καλύτερες ενοράσεις που είχα ποτέ αφορά στον τρόπο με τον οποίο βλέπω το χρόνο: ως την υπέρτατη ψευδαίσθηση. Το σκέφτομαι κάπως έτσι: Όσα συνέβησαν στο παρελθόν – όσα χρόνια, αιώνες ή χιλιετίες κι αν πέρασαν – έλαβαν χώρα στο τώρα. Μόνο στο τώρα.

Δεν υπάρχει τρόπος να ζήσουμε κάτι διαφορετικό από το πολύτιμο παρόν. Συνεπώς, η ιδέα πως συνέβησαν στο παρελθόν πρέπει να είναι ψευδαίσθηση, μια και τα πάντα βιώνονται τώρα. Το θέμα «χρόνος» είναι μια μεγάλη ψευδαίσθηση.
Η ίδια λογική ισχύει εξάλλου για το μέλλον – όποια κι αν είναι η φαντασίωσή μας για το τι θα συμβεί τότε, πάλι θα λάβει χώρα στο τώρα. Το μόνο που διαθέτουμε είναι το τώρα – τώρα – τώρα. Ο χρόνος είναι μάλλον αυτό που μετράμε με ρολόγια χειρός, ρολόγια-κούκους, ξυπνητήρια και ημερολόγια· επί της ουσίας παρόλα αυτά, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μα ακολουθία στιγμών του παρόντος.
Το μήνυμα, λοιπόν, σε αυτό το υπόδειγμα για να έχουν οι Δικαιολογίες Τέλος! είναι πως το να βρίσκεστε στο παρόν θα σας βοηθήσει να ξεπεράσετε όλες τις εξηγήσεις που δίνετε σχετικά με το γιατί δεν ζείτε στο ανώτερο δυνατό επίπεδο.
Η σχέση σας με την ίδια τη ζωή απεικονίζει τη σχέση σας με την παρούσα στιγμή: αν το μυαλό σας είναι γεμάτο με σκέψεις αδημονίας ή θυμού για το τι δεν συμβαίνει ή για τον τρόπο που σας βλέπει ο κόσμος, τότε δεν πρόκειται να αποκτήσετε και πολύ καλή σχέση με τη ζωή.
Και από την άλλη, μια δυσλειτουργική σχέση με τη ζωή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια δυσλειτουργική σχέση με την παρούσα στιγμή. Και πάλι, τη ζωή τη ζούμε μόνο στο τώρα. Αντί να θεωρείτε την παρούσα στιγμή ως εμπόδιο, δείτε την ως το ύψιστο θαύμα.

«Γουέιν, αυτή είναι η μοναδική στιγμή που έχεις», είναι μια φράση που λέω συχνά στον εαυτό μου προκειμένου να διατηρήσω φιλικές σχέσεις με το τώρα.
Σκεφτείτε το: Η μοναδική στιγμή που έχετε. Όταν συνειδητοποιήσετε τη σημασία αυτής της πραγματικότητας, θα θελήσετε αμέσως να μεταφερθείτε σε μια κατάσταση δέους και ευγνωμοσύνης γι’ αυτό, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Wayne W. Dyer «Δικαιολογίες ΤΕΛΟΣ!» από τις εκδόσεις Ιβίσκος

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2019

Εκείνοι που δεν μπορείς να φυλακίσεις την ψυχή τους








«Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβεται μέσα στην ψυχή ενός καλλιτέχνη μέχρι να δεις κάποιο από τα έργα του».

Είναι εκείνοι που συναντάς κι έχουν το βλέμμα λίγο χαμένο σαν κάτι ανεξήγητο να τους στοιχειώνει.

Είναι εκείνοι που μπορούν να μιλάνε με τις ώρες γι’ αυτά που τους παθιάζουν.

Είναι εκείνοι που βλέπουν ομορφιά μέσα στα πιο μεγάλα ερείπια.

Είναι εκείνοι που ψάχνουνε το φώς της χαραμάδας.

Είναι εκείνοι που δεν φοβούνται να κάνουν λάθος.

Είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η τρέλα ξεπερνάει τη λογική και μόνο μέσα από την τρέλα βλέπεις τα πράγματα ξεκάθαρα.

Είναι εκείνοι που πιστεύουν στη μαγεία και δεν παύουν να την αναζητάνε σε κάθε τους βήμα.

Είναι εκείνοι που δεν μπορούν να κοιμηθούν τις νύχτες γιατί το μυαλό τους κατακλύζεται από ιδέες.

Είναι εκείνοι που γελάνε δυνατά και θυμώνουν σαν μικρά παιδιά μίας και ποτέ τους δεν έπαψαν να είναι.

Είναι εκείνοι που ξαφνικά μελαγχολούν και σκοτεινιάζουν χωρίς να καταλαβαίνει κανείς το γιατί.

Είναι εκείνοι που δεν αναπνέουν χωρίς την τέχνη τους.

Είναι εκείνοι που κρατάνε τις πληγές τους ανοιχτές για να μπορούν να εμπνέονται σε δύσκολες στιγμές.

Είναι εκείνοι που δεν μπορείς να φυλακίσεις την ψυχή τους.

Είναι εκείνοι που πιστεύουν πως μπορούν ν’ αλλάξουνε τον κόσμο.

Είναι εκείνοι που ουρλιάζουν μέσα από τα έργα τους.

Είναι εκείνοι που δεν μπορεί ο καθένας να τους καταλάβει.

Είναι εκείνοι που σε κοιτάζουν βαθιά στα μάτια και νιώθεις πως διαβάζουν την ψυχή σου.

Είναι εκείνοι που βλέπουν ανεμόμυλους εκεί που δεν υπάρχουν.

Είναι εκείνοι που δεν λένε ”θα προσπαθήσω” αλλά ”θα το κάνω”.

Eίναι εκείνοι που δουλεύουν ανεξάντλητα.

Είναι εκείνοι που μπορούν να γεμίσουν το είναι σου με λάμψη, μονάχα με μια κίνηση.

Είναι εκείνοι που μετράνε τον κόσμο σε στιγμές.

Είναι εκείνοι που βλέπουνε τον κόσμο με άλλα μάτια, τα δικά τους.

Είναι εκείνοι που χάνονται για μια ιδέα.

Είναι εκείνοι που αν τύχει και σ’ ερωτευτούν, μπορούν να σε κάνουν αθάνατο.

Είναι εκείνοι που δεν σταματούν ποτέ να διαβάζουν παραμύθια.

Είναι εκείνοι που πιστεύουνε στη Χώρα των Θαυμάτων…
…και είναι οι μόνοι που την βρίσκουν…


Σάββατο 23 Μαρτίου 2019

Να μάθεις να θρέφεις την ψυχή σου




Ένας Πέρσης μυστικιστής δήλωνε: «Αν είχα δυο καρβέλια ψωμί, θα πούλαγα το ένα και θα αγόραζα μερικούς υάκινθους για την ψυχή μου». Η φροντίδα και η τροφή του πνεύματός σου είναι πολύ πιο σημαντικές από όλες τις άλλες σου δραστηριότητες· ότι άλλο κάνεις εξαρτάται από αυτό.

Όταν η ψυχή σου είναι καλοταϊσμένη, αισθάνεσαι περίφημα. Η υγεία σου είναι λαμπρή· είσαι γεμάτος ενέργεια και ενθουσιασμό· οι σχέσεις σου σου δίνουν μεγάλη ικανοποίηση· ότι αγγίζεις μετατρέπεται σε επιτυχία.
Αν η ψυχή σου πάσχει από ασιτία, τίποτε άλλο δεν λειτουργεί. Αισθάνεσαι χάλια· ταράζεσαι για ένα σωρό ανόητα πράγματα· τσακώνεσαι με τους ανθρώπους σε καθημερινή βάση· το καρνέ των επιταγών σου γίνεται τόσο μαντάρα ώστε αναγκάζεσαι να κλείσεις το λογαριασμό, να ανοίξεις καινούργιο και να εύχεσαι ότι δεν θα αποδειχτεί ακάλυπτη καμιά από τις παλιές σου επιταγές· στη δουλειά, ξοδεύεις τον περισσότερο χρόνο σου «σβήνοντας φωτιές»· η ερωτική σου ζωή είναι ταινία φρίκης, επικό δράμα ή έργο χωρίς πράξεις.
Σίγουρα, μπορείς να προσποιείσαι και να ξεγελάς μερικούς ανθρώπους, αλλά αν μέσα σου είσαι άδειος και πονάς, τίποτα απ’ όσα ξεκινάς να κάνεις, δεν θα σου φέρει την ικανοποίηση που αναζητάς. Όταν αναγνωρίζεις ότι το πνεύμα σου μαραίνεται, στάσου και κάνε ό,τι χρειάζεται για να ανανεωθείς. Βγες έξω. Βγάλε τον καλύτερό σου φίλο για φαγητό στο αγαπημένο σου εστιατόριο.
Περπάτα στην παραλία και ρούφηξε τη μαγική στιγμή που ο ήλιος φιλάει τη θάλασσα. Βάλε να σου κάνουν ένα μασάζ με αισθησιακά αρωματικά έλαια. Νοίκιασε τις αγαπημένες σου ταινίες, φτιάξε ένα τεράστιο μπολ ποπ-κορν και κάνε το δικό σου φεστιβάλ κινηματογράφου για ένα Σαββατοκύριακο.
Προγραμμάτισε ή κάνε τις διακοπές που αναβάλλεις εδώ και τόσον καιρό. Θαύμασε τη σκιά σου κάτω από την πανσέληνο. Ότι κάνεις για να νιώσεις καλύτερα, θα αλλάξει όλα όσα κάνεις. Όπως είπε και η Άλι ΜακΜπιλ: «Όταν τρώω ζελέ νιώθω καλύτερα. Μη μου ζητάτε να το αναγάγω σε επιστήμη».
Συνήθως, σκεφτόμαστε τη λιμοκτονία σαν σωματικό πρόβλημα και αγνοούμε κάτι που πηγαίνει βαθύτερα: την πνευματική πείνα. Όλοι έχουμε δει τις σπαραχτικές εικόνες των πεινασμένων παιδιών της Αφρικής, με τις πρισμένες κοιλιές και τα τεράστια θλιμμένα τους μάτια. Ωστόσο, βλέπουμε κάθε μέρα στους δικούς μας δρόμους ανθρώπους που είναι σωματικά χορτάτοι, αλλά η ψυχή τους λιμοκτονεί.
Δεν το πολυσκεφτόμαστε επειδή έχουμε καταλήξει να δεχόμαστε την ψυχική λιμοκτονία σαν τρόπο ζωής. Μπορεί να έχεις τεράστιο υλικό πλούτο και να είσαι απίστευτα πεινασμένος πνευματικά. Το να μάθεις να θρέφεις την ψυχή σου είναι ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα μιας ολόκληρης ζωής.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Alan Cohen «Ρούφηξε τη ζωή αντί να σε ρουφάει» από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2019

Ο ερευνητής







Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα ερευνητή ...
Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει, όχι απαραιτήτως κάποιος που βρίσκει. Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι, απλώς, κάποιος για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση. Μια μέρα, ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.
Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο.
Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.
Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σ' εκείνο το μέρος.
Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα.
Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.
Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι' αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια απ' τις πέτρες: Αμπντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες.
Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα.
Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ' εκείνο το μέρος.
Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωπος ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε : Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.
Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση.
Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.
Μία μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες.
Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού.
Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια ...
Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει.
Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε.
Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός, και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή.
«Όχι, για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής.
«Τι συμβαίνει σ' αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σ' αυτό το μέρος; Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπους και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά;»
Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:
«Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω ...
«Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια, οι γονείς του του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:
Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε.
Στα αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.
«Εστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή:»
«Και μετά, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού ... Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα;
«Και η εγκυμοσύνη, και η γέννηση του πρώτου παιδιού;
«Και ο γάμος των φίλων;
«Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;
«Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα;
«Πόσο κράτησε στ' αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων;
«Ώρες; Μέρες;
Έτσι , συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε ... Κάθε λεπτό.
«Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιό του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος  ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ»

Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «ιστορίες να σκεφτείς»

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019

Μη στηρίζεσαι στο κλαδί, πίστεψε ότι έχεις τα φτερά για να πετάξεις






Ένα πουλάκι βρισκόταν μία φορά επάνω σε ένα ετοιμόρροπο κλαδί. Αέρας δυνατός φυσούσε και τα κλαδιά του δέντρου ταραζόντουσαν συθέμελα και πηγαινοέρχονταν μία από εδώ και μία από εκεί.
Το πουλάκι μπορεί να ταραζόταν, αλλά είχε αποφασίσει να μείνει επάνω στο κλαδί και να μη φύγει. Σε μία στιγμή, έρχεται η μητέρα του η οποία μόλις το βλέπει, αρχίζει να του φωνάζει να κατέβει κάτω. “Παιδί μου, θα χτυπήσεις!” έλεγε και ξαναέλεγε.
Μα το πουλάκι έμενε επάνω στο κλαδί, επιλέγοντας να αψηφήσει τους φόβους και τις προτροπές της μητέρας του. Ο αέρας δυνάμωνε, ο ουρανός άρχισε να στάζει μερικές ψιχάλες βροχής, κάτι που προϊδέαζε για μία δυνατή βροχή. Αλλά το πουλάκι δεν πτοήθηκε, παρά το γεγονός ότι το δέρμα του είχε αρχίσει να τρέμει. Ποιος ξέρει τι μπορεί να είχε στο μυαλό του;
Η αλήθεια είναι πως σκέφτηκε να φύγει, αλλά δεν ήθελε να επιτρέψει στους φόβους του να το κατευθύνουν. Αισθανόταν το κρύο, αλλά η ατσαλένια θέλησή του φώναζε εντός του να μην υποχωρήσει.
Η αλήθεια είναι πως ούτε το ίδιο γνωρίζει το λόγο που αποφάσισε να ανέβει επάνω σε ένα κλαδί που έτρεμε. Ήταν ένα στοίχημα με τον εαυτό του να αποδείξει πως μπορεί να αντέξει το τσουχτερό κρύο.
Ξαφνικά, οι ουρανοί άνοιξαν και ο αέρας δυνάμωσε και άρχισε να φυσάει μανιασμένα. Και εκείνο το κλαδί που στήριζε το μικρό πουλάκι, δεν άντεξε από την ορμητική δύναμη του βοριά και έσπασε.
Το μικρό πουλάκι όμως, δεν έπεσε στο κενό. Αντιθέτως, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε ψηλά. Αυτό ήθελε να αποδείξει στον εαυτό του, πως δεν εμπιστευόταν το κλαδί που έτρεμε και δε στήριζε την ελπίδα του στο να μη σπάσει, αλλά πίστευε σε αυτό και τα φτερά του.

Υ.Σ: Ας μην υποτιμάμε τον εαυτό μας (κι αν το πράττουμε, ας προσπαθήσουμε να το αποβάλλουμε από μέσα μας). Η εμπιστοσύνη δεν πρέπει να αφορά τις εξωτερικές συνθήκες, αλλά τις δικές μας δυνάμεις να ανταπεξέλθουμε σε αυτές.