Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Ο χρόνος




Ένας αστρονόμος είπε:  Δάσκαλε, τι έχεις να πεις για το Χρόνο;

Κι εκείνος αποκρίθηκε:
Θα θέλατε να μετρήσετε το χρόνο που είναι χωρίς μέτρα και άμετρος. Θα θέλατε να προσαρμόσετε τη διαγωγή σας, ακόμα και να κατευθύνετε την πορεία της ψυχής σας, σύμφωνα με τις ώρες και τις εποχές. Θα θέλατε να κάνετε το χρόνο ένα ποταμάκι για να καθίσετε στην όχθη του και να παρακολουθείτε το κύλισμά του. Και μήπως δεν είναι ό Χρόνος όπως είναι η αγάπη, αδιαίρετος και χωρίς ρυθμό;
Αλλά αν στη σκέψη σας έχετε ανάγκη να μετράτε το χρόνο σε εποχές, κάνετε κάθε εποχή να περιλαμβάνει όλες τις άλλες εποχές, Και κάνετε το σήμερα να αγκαλιάζει το παρελθόν με την ανάμνηση και το μέλλον με τη λαχτάρα. Ωστόσο, το άχρονο που είναι μέσα σας έχει επίγνωση του άχρονου της ζωής.  Και ξέρει ότι το χθες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα, και το αύριο, το όνειρο του σήμερα.

Κι ότι αυτό που τραγούδα και διαλογίζεται μέσα σας κατοικεί ακόμα μέσα στα όρια της πρώτης εκείνης στιγμής που διασκόρπισε τα αστέρια στο διάστημα. Ποιός ανάμεσά σας δε νιώθει ότι η δύναμή του ν’ αγαπά είναι απεριόριστη; Αλλά και ποιός,  ωστόσο, δεν αισθάνεται ότι αυτή η ίδια η αγάπη, αν και απεριόριστη, είναι αιχμαλωτισμένη μέσα στο κέντρο της ύπαρξης του, και δεν πετά από σκέψη αγάπης σε άλλη σκέψη αγάπης, ούτε από πράξεις αγάπης σε άλλες πράξεις αγάπης;

Και μήπως δεν είναι ο χρόνος όπως η αγάπη, αδιαίρετος και χωρίς ρυθμό; Αλλά, αν στη σκέψη σας έχετε ανάγκη να μετράτε το χρόνο σε εποχές, κάνετε κάθε εποχή να περιλαμβάνει όλες τις άλλες εποχές. Και κάνετε το σήμερα να αγκαλιάζει το παρελθόν με την ανάμνηση και το μέλλον με τη λαχτάρα.

Χαλίλ Γκιμπράν

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Το μυστικό της ευτυχίας



Κάποιος έμπορος έστειλε το γιο του να μάθει το μυστικό της ευτυχίας με το σοφότερο των ανθρώπων. Το αγόρι βάδιζε σαράντα μέρες στην έρημο, ώσπου τελικά έφτασε σ΄ένα ωραίο κάστρο, στην κορυφή ενός βουνού. Εκεί κατοικούσε ο σοφός που το αγόρι αναζητούσε.
Αντί όμως να συναντήσει έναν άγιο άνθρωπο, ο ήρωας μας μπήκε σε μια αίθουσα γεμάτη κίνηση. Έμποροι μπαινόβγαιναν, άνθρωποι συζητούσαν στις γωνίες, μια μικρή ορχήστρα έπαιζε απαλές μελωδίες και υπήρχε ένα πλούσιο τραπέζι στρωμένο με τα πιο νόστιμα φαγητά εκείνης της περιοχής του κόσμου. Ο σοφός συζητούσε με όλους και το αγόρι έπρεπε να περιμένει δύο ώρες ώσπου να φτάσει η σειρά του να τον δεχτεί.
Ο σοφός άκουσε προσεχτικά το λόγο της επίσκεψης του αγοριού, του απάντησε όμως ότι εκείνη τη στιγμή δεν είχε καιρό να του εξηγήσει το μυστικό της ευτυχίας. Πρότεινε στο αγόρι να κάνει μια βόλτα μέσα στο παλάτι και να ξαναγυρίσει σε δύο ώρες.
«Στο μεταξύ, θέλω να σου ζητήσω μια χάρη «, είπε ο σοφός τελειώνοντας κι έδωσε στο αγόρι ένα μικρό κουτάλι στο οποίο έριξε δυο σταγόνες λάδι. «Καθώς θα περπατάς, κράτα αυτό το κουτάλι, προσέχοντας να μη χυθεί το λάδι.
Το αγόρι άρχισε να ανεβαίνει και να κατεβαίνει τις σκάλες του παλατιού, μην αφήνοντας το κουτάλι απ΄τα μάτια του. Δύο ώρες αργότερα, παρουσιάστηκε στο σοφό.
«Λοιπόν, ρώτησε ο σοφός, «κοίταξες καθόλου τα περσικά χαλιά που έχω στην τραπεζαρία μου; Είδες τον κήπο που ο αρχικηπουρός έκανε δέκα ολόκληρα χρόνια να τον φτιάξει; Πρόσεξες τις θαυμάσιες περγαμηνές της βιβλιοθήκης μου;
Το αγόρι ντράπηκε και παραδέχτηκε ότι δεν είχε δει τίποτε απ΄όλα αυτά. Η μόνη του φροντίδα ήταν να μη χυθούν οι σταγόνες του λαδιού που ο σοφός του είχε εμπιστευτεί.
«Πήγαινε πίσω, λοιπόν, για να γνωρίσεις τα θαύματα του κόσμου μου» είπε ο σοφός. «Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι έναν άνθρωπο, αν δε γνωρίζεις το σπίτι του.»
Το αγόρι, πιο ήρεμο τώρα πια, έπιασε το κουτάλι και ξεκίνησε πάλι για το γύρο του παλατιού, προσέχοντας αυτή τη φορά όλα τα έργα τέχνης που κρέμονταν απ΄το ταβάνι και τους τοίχους. Θαύμασε τους κήπους, τα τριγύρω βουνά, τα ευαίσθητα λουλούδια, πρόσεξε με τι γούστο κάθε έργο τέχνης ήταν τοποθετημένο στη σωστή θέση. Γυρίζοντας στον σοφό του διηγήθηκε λεπτομερειακά όσα είχε δει.
«Πού είναι όμως οι σταγόνες λαδιού που σου είχα εμπιστευτεί;”
Κοιτάζοντας το κουτάλι, το αγόρι κατάλαβε ότι είχαν χυθεί.
«Να, λοιπόν, η συμβουλή που έχω να σου δώσω» είπε ο σοφότερος των σοφών. «Το μυστικό της ευτυχίας βρίσκεται στο να κοιτάζεις τα θαύματα του κόσμου, χωρίς να ξεχάσεις ποτέ τις δύο σταγόνες λαδιού στο κουτάλι.»

Paulo Coelho, Ο Αλχημιστής

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Πετρόσουπα



Πριν από πολλά χρόνια, υπήρχε ένας άνθρωπος, του οποίου του άρεσαν τα ταξίδια γιατί ήθελε να γνωρίζει συνεχώς νέο κόσμο να συνεργάζεται μαζί τους και να μαθαίνει ή να τους μαθαίνει νέα πράγματα και νέες συνήθειες…
Σε ένα από τα ταξίδια του έτυχε το εξής φοβερό. Περπατούσε για ώρες μέσα σε ένα σκοτεινό μονοπάτι, μέσα σε χιονοθύελλα, προσπαθώντας να φτάσει σε ένα χωριό όπου θα μπορούσε να περάσει αυτήν τη δύσκολη νύχτα. Με τα πολλά, φτάνει στο χωριό και άρχισε να ψάχνει την πλατεία του. Περνώντας μέσα από τα σοκάκια του χωριού, έβλεπε πίσω από τις κουρτίνες φιγούρες ανθρώπων να τον κοιτούν, αλλά κανείς δεν τραβούσε τις κουρτίνες για να εμφανιστεί και να χαιρετήσει τον ταξιδιώτη… απλά οι πιο τολμηροί άνοιγαν τα παράθυρα, μόνο και μόνο για να κλείσουν επιδεικτικά τα παντζούρια. Γεμάτος απορίες αλλά όχι απογοήτευση ο φίλος μας, τελικά φτάνει στην πλατεία του χωριού και εκεί του έρχεται μία τρομερή ιδέα… αφού πεινούσε και κρύωνε έπρεπε να πείσει τους δύσπιστους χωρικούς για τις καλές προθέσεις του.
Μαζεύει λοιπόν ξύλα και ανάβει πρόχειρα μία φωτιά. Πάνω στη φωτιά ακουμπάει του τσουκάλι του, έχοντας τοποθετήσει μέσα μία μεγάλη χιονόμπαλα, για να λιώσει και να γίνει νερό… και μία μεγάλη… Πέτρα! Μία γριούλα που τον κρυφοκοιτούσε πίσω από τις κουρτίνες του σπιτιού της, δεν αντέχει και βγαίνει έξω για να δει από κοντά τι «μαγείρευε» ο ταξιδιώτης…
-Καλησπέρα…
-Καλησπέρα καλή μου κυρία… τι μπορώ να κάνω για σένα;
-Να, ήθελα να δω τι μαγειρεύεις…
-Ααα… μαγειρεύω μία ωραία πετρόσουπα….
-Και τι έχει μέσα αυτή η πετρόσουπα;
-Να… έχει, νερό… και μία πέτρα….αλλά εάν είχα και λίγο σέλινο . θα γινόταν ακόμη πιο νόστιμη….
-Νομίζω έχω εγώ λίγο σέλινο στο σπίτι μου… θα πάω να φέρω…
Έτσι κι έγινε… η καλή γριούλα πήγε έφερε σέλινο το έκοψαν και το πετάξανε μέσα στη σούπα…
(το ίδιο έγινε και με τους άλλους χωρικούς του χωριού… ο ένας έφερε καρότα, ο άλλος κριθάρι, η άλλη κρέας, ο άλλος κρεμμύδια, πατάτες, λεμόνι, αλάτι, πιπέρι… κλπ)
Και έτσι έκατσαν όλοι μαζί στην πλατεία του χωριού και έφαγαν την πιο νόστιμη πετρόσουπα του κόσμου.

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Χίλιες αττικές δραχμές



Ένας φτωχός άνθρωπος, άρρωστος και ταλαιπωρημένος, έταξε στους θεούς πως θα τους προσφέρει θυσία εκατό βόδια, αν τον γιατρέψουν.
Οι θεοί, θέλοντας να τον δοκιμάσουν, τον έκαναν αμέσως καλά.
Εκείνος, όταν στάθηκε στα πόδια του, επειδή δεν είχε αληθινά βόδια, έπλασε εκατό από ζυμάρι και τα έκαψε πάνω σ” ένα βωμό λέγοντας: «Θεοί, δεχτείτε το τάμα μου».
Τότε οι θεοί αποφάσισαν να τον εξαπατήσουν και αυτοί με τη σειρά τους.
Του έστειλαν λοιπόν ένα όνειρο παρακινώντας τον να πάει στην παραλία, γιατί θα έβρισκε εκεί χίλιες αττικές δραχμές.
Αυτός πέταξε από τη χαρά του και κατέβηκε τρέχοντας στην ακρογιαλιά.
Εκεί έπεσε πάνω σε ληστές, που τον έπιασαν και τον πούλησαν σκλάβο, κι έτσι έπιασε χίλιες δραχμές.

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Επίγνωση



Το μόνο πρόβλημα με τον άνθρωπο είναι ότι κοιμάται βαθιά, με ανοιχτά τα μάτια. Γι’ αυτό ακριβώς δεν έχεις καν επίγνωση του ότι δεν έχεις καν επίγνωση. Τα μάτια σου είναι ανοιχτά κι εσύ ονειρεύεσαι χίλια δύο όνειρα, χίλιες δυο επιθυμίες, δεν είσαι στο εδώ και στο τώρα. Αυτό το νόημα έχει το να σου λείπει η επίγνωση. Βρίσκεσαι στο παρελθόν, στις αναμνήσεις, αυτό είναι όνειρο. Ή βρίσκεσαι στο μέλλον, στη φαντασία, αυτό είναι άλλο όνειρο! Να είσαι εδώ, τώρα!
Αν είναι το παρελθόν εδώ, δεν έχεις επίγνωση. Αν είναι το μέλλον εδώ, δεν έχεις επίγνωση. Επίγνωση σημαίνει να έχεις παρουσία στο παρόν. Να είσαι εδώ αυτή τη στιγμή. Ακόμη και αν περάσει από μέσα σου μία και μοναδική σκέψη, δεν έχεις επίγνωση. Αν είσαι σε νοητική διαδικασία, είσαι κοιμισμένος. Αν δεν είσαι σε νοητική διαδικασία, είσαι ξύπνιος.
Έλα στο παρόν… κι όταν είσαι στο παρόν, δεν αποτελείς μέρος του νου. Τότε, κάθε πράξη έχει εξαίρετη καθαρότητα, επειδή είσαι καθρέφτης. Και, δεν υπάρχει σκόνη πάνω στον καθρέφτη, γιατί δεν υπάρχει καμιά διαδικασία σκέψεων.
Ό,τι κι αν κάνεις, κάνε το με τέτοια φροντίδα, με τέτοια δημιουργικότητα, ώστε να είσαι απόλυτα εκεί, μέσα σε αυτό, συμμετέχοντας, ώστε να μην κάνεις απλώς μερικές άδειες χειρονομίες. Η παρουσία σου είναι εκεί, και η ίδια αυτή παρουσία φέρνει μια αλχημική αλλαγή. Δεν θα καταπιέζεις ποτέ, δεν θα κάθεσαι ποτέ πάνω σ’ ένα ηφαίστειο. Και, όσο πιο πολλή επίγνωση αποκτάς, τόσο πιο πολύ πετυχαίνει η ζωή σου τη σιωπή, την ειρήνη, την αγάπη. Αυτά είναι τα παράγωγα της επίγνωσης.

Osho Ο καινούργιος άνθρωπος, Ρέμπελ


Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

To πουλάκι... τσιου!




Ένα μικρό πουλί πετούσε νότια για να αποφύγει τον χειμώνα. Έκανε πολύ κρύο, το πουλάκι πάγωσε και έπεσε στο έδαφος σε ένα μεγάλο αγρό.
Ενώ έτρεμε εκεί, ήλθε μια αγελάδα και κόπρισε επάνω του.                                                            
Καθώς το παγωμένο πουλάκι ήταν μέσα στον σωρό της κοπριάς, διαπίστωσε ότι ζεστάθηκε.
Η κοπριά το ξεπάγωσε.                                                                                               
Καθώς λοιπόν ήταν ζεστό και χαρούμενο, άρχισε να κελαηδά.
Μια περαστική γάτα άκουσε το κελάηδημα και έτρεξε να δει από πού προέρχονταν.
Ακολουθώντας τον ήχο, η γάτα βρήκε το πουλάκι στην στοίβα της κοπριάς, και αμέσως το άρπαξε και το έφαγε.           

Ηθικά διδάγματα της ιστορίας:                                                                                       

(1) Όποιος σε χέζει δεν είναι απαραίτητα εχθρός σου.                                                                
(2) Όποιος σε βγάζει από τα σκατά δεν είναι απαραίτητα     
      φίλος σου.
(3) Και όταν είσαι μέσα στα σκατά, είναι καλύτερο να κρατάς 
      το στόμα σου κλειστό. 




Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Ο δρόμος του αναζητητή



"....Αν νοιάζεσαι για το τι λένε οι άλλοι για σένα, θα εξακολουθήσεις να ξεγελάς τον εαυτό σου και να ψεύδεσαι σε αυτούς. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι βασικά ένα ανέντιμο πλάσμα, που λέει ψέματα σαν να ήταν κάτι το φυσικό και που φτάνει ακόμη να πιστεύει τα ψέματά του.... Στο όνομα της ζωής γεμίζει τις μέρες του με ασήμαντα πράγματα, μέχρι του σημείου να μην υπάρχει πια ελεύθερος χρόνος να ζήσει...... αν λοιπόν δεν έχει κάποιος χρόνο να ζήσει, τότε είναι ήδη νεκρός.... 
Ο Θεός δεν είναι υπεύθυνος για την ανοησία του ανθρώπου. Ο σημερινός άνθρωπος έχει δημιουργήσει τη δική του φυλακή, ταυτίστηκε με τον πολιτισμό και αποδέχτηκε τα σκουπίδια του, σαν να ήταν δικά του. Η αυθεντική ύπαρξη που βρίσκεται μέσα του, έμεινε παγιδευμένη ανάμεσα σε πάρα πολύ φόβο και σκέψη. Υπάρχει εκεί, κρυμμένη σε μια γωνιά, περιμένοντας μια ευκαιρία που ο ίδιος αρνείται να της δώσει....
 Εκείνος που μαθαίνει από τα σφάλματά του, δεν κάνει λάθη".
ΛΟΥΙΣ ΕΣΠΙΝΟΖΑ


Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Η δύναμη της Αγάπης


Ένας νεαρός και μια νεαρή κοπέλα ερωτεύτηκαν.
Ο νεαρός προερχόταν από μια φτωχή οικογένεια. Οι γονείς του κοριτσιού δεν τον ήθελαν και δεν ήταν και πολύ χαρούμενοι για την κόρη τους.
Έτσι, ο νεαρός αποφάσισε όχι μόνο να βγαίνει με το κορίτσι, αλλά να τα έχει καλά και με τους γονείς της. Με τον καιρό, οι γονείς είδαν ότι ο νεαρός ήταν ένας καλός άνθρωπος και άξιος για την κόρης τους.
Αλλά υπήρχε ένα άλλο πρόβλημα: Ήταν στρατιώτης. Σύντομα, ξέσπασε ο πόλεμος και στάλθηκε στο εξωτερικό για ένα χρόνο. Την εβδομάδα πριν φύγει, ο νεαρός γονάτισε και είπε της κοπέλας : «Θα με παντρευτείς;" Εκείνη σκούπισε τα δάκρυα της και είπε... Ναι ! και έτσι αρραβωνιάστηκαν. Συμφώνησαν ότι όταν θα επέστρεφε πίσω, θα παντρευτούν.
Αλλά συνέβηκε μια τραγωδία. Λίγες ημέρες μετά που έφυγε ο νεαρός , το κορίτσι είχε ένα σοβαρό δυστύχημα . Ήταν μια μετωπική σύγκρουση.
Όταν ξύπνησε στο νοσοκομείο, είδε τον πατέρα και τη μητέρα της να κλαίνε. Αμέσως, κατάλαβε πως κάτι σοβαρό συνέβη.
Αργότερα διαπιστώθηκε ότι υπέστη εγκεφαλική βλάβη. Το τμήμα του εγκεφάλου της, που έλεγχε τους μύες του προσώπου της ήταν κατεστραμμένο. Το κάποτε υπέροχο πρόσωπό της ήταν τώρα παραμορφωμένο . Έκλαψε καθώς είδε τον εαυτό της στον καθρέφτη. "Χθες, ήμουν όμορφη. Σήμερα, είμαι ένα τέρας. Το σώμα της ήταν επίσης, καλυμμένο με πολλές άσχημες πληγές.
Έτσι αποφάσισε να απελευθερώσει τον αρραβωνιαστικό της από την υπόσχεση γάμου που του έδωσε . Ήξερε ότι δεν θα την θέλει πια. Ήθελε να τον ξεχάσει για πάντα και να μην τον ξαναδεί.
Για ένα χρόνο, ο στρατιώτης της έγραψε πολλά γράμματα, αλλά αυτή δεν απαντούσε. Της τηλεφώνησε πολλές φορές, αλλά αυτή δεν επέστρεφε της κλήσεις .
Μετά από ένα χρόνο, η μητέρα της μπήκε στο δωμάτιό της και της είπε: « ήρθε πίσω από τον πόλεμο."
Το κορίτσι φώναξε, "Όχι! Σε παρακαλώ, μην του πεις για μένα. Μην του πείτε ότι είμαι εδώ! "
Η μητέρα της είπε: «Παντρεύεται», και της παρέδωσε μια γαμήλια πρόσκληση.
Η καρδιά του κοριτσιού ράγισε. Ήξερε πως τον αγαπούσε ακόμη , αλλά έπρεπε να τον ξεχάσει τώρα.
Με μεγάλη θλίψη, άνοιξε την πρόσκληση του γάμου.
Και τότε είδε το όνομά της σε αυτό!
Συγχυσμένη , ρώτησε, "Τι είναι αυτό;"
Τότε ήταν που ο νεαρός άνδρας μπήκε στο δωμάτιο της με ένα μπουκέτο λουλούδια. Γονάτισε δίπλα της και την ρώτησε: «Θέλεις να με παντρευτείς;"
Το κορίτσι κάλυψε το πρόσωπό της με τα χέρια της και είπε, «είμαι άσχημη, είμαι τέρας!"
Ο νεαρός απάντησε, "χωρίς την άδειά σου, η μητέρα σου μου έστελνε τις φωτογραφίες σου. Όταν είδα τις φωτογραφίες σου , κατάλαβα ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Είσαι ακόμα το πρόσωπο που ερωτεύτηκα .. Είσαι ακόμα τόσο όμορφη όσο ποτέ.
Γιατί ………?
Σε Αγαπώ !

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Πόσο κοστίζει ένα θαύμα;


Ένα κοριτσάκι, πήρε τον κουμπαρά του κι άδειασε το περιεχόμενο. Μέτρησε τρεις φορές τα κέρματα, του για να μην κάνει κανένα λάθος. Ήταν ένα ευρώ και 11 λεπτά. Πήρε τα κέρματα και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς.
Ο φαρμακοποιός, εκείνη την στιγμή, μιλούσε με ένα καλοντυμένο κύριο και δεν πρόσεξε την μικρή. Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του, αλλά τίποτε. Τότε πήρε ένα από τα κέρματα της και το χτύπησε πάνω στο γραφείο του.
- “Τι θέλεις;” την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος.
“Δεν βλέπεις, ότι μιλώ με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω”.
Τότε η μικρή του είπε:
- “Θέλω να σου μιλήσω για τον αδελφό μου, που είναι πολύ άρρωστος, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα!“
- “Συγγνώμη”, της απάντησε αυτός,” αλλά δεν πουλάμε θαύματα”.
- “Ξέρετε, είπε το κοριτσάκι, ο αδελφός μου έχει κάτι στο κεφάλι του, που μεγαλώνει, κι ο μπαμπάς μου λέει, ότι μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει. Λοιπόν, ποσό κάνει ένα θαύμα για να το αγοράσω. Έχω χρήματα…” .
Ο αδελφός του φαρμακοποιού, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την συζήτηση, ρώτησε την μικρή τι είδους θαύμα χρειαζόταν ο αδελφός της.
- “Δεν ξέρω”, του απάντησε με μάτια βουρκωμένα.
“Εκείνο που ξέρω είναι, ότι χρειάζεται εγχείρηση και ο μπαμπάς δεν έχει τα χρήματα. Γι’ αυτό, θέλω να πληρώσω εγώ, με τα δικά μου χρήματα”.
Στην ερώτηση του καλοντυμένου κυρίου, πόσα λεπτά έχει.
Η μικρή του απάντησε: «Ένα ευρώ και 11 λεπτά, κι αν χρειασθούν και άλλα θα τα βρω».
-” Τι σύμπτωση”, χαμογέλασε ο καλοντυμένος κύριος.
“Είναι το ακριβές αντίτιμο για ένα θαύμα, για ένα μικρό αδελφό. Ένα ευρώ και 11 λεπτά!“
Πήρε τα λεπτά, έπιασε την μικρή απ’ το χεράκι, και της είπε: «Πάμε μαζί στο σπίτι σου για να δω τον αδελφό σου και τους γονείς σου και να κάνουμε το θαύμα».
Ο καλοντυμένος κύριος ήταν γνωστός νευροχειρουργός.
Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία και ο μικρός αδελφός επέστρεψε στο σπίτι του υγιής.
- “Η εγχείρηση ήταν ένα αληθινό θαύμα”, ψιθύρισε η μαμά.
“Απορώ πόσο θα κόστισε”.
Η μικρούλα χαμογέλασε. Ήξερε ακριβώς πόσο κοστίζει ένα θαύμα: «ένα ευρώ και 11 λεπτά, συν την πίστη ενός μικρού παιδιού…».

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Παράπονο





Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα. Να αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.  Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου ....
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος....


Απόσπασμα από το Παράπονο του Οδ. Ελύτη) 

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι



" Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιου, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.
"Αγαπιόμαστε" αρχίζει ο νέος.
"Και θα παντρευτούμε" λέει εκείνη.
"Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε..."
"Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό..."
"Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί."
"Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου, ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου".
"Σε παρακαλούμε" ικετεύουν, "πες μας τί μπορούμε να κάνουμε..."
Ο μάγος τους κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.
"Υπάρχει κάτι ..." λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. "Αλλά δεν ξέρω...είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες."
"Δεν μας πειράζει" λένε και οι δύο.
"Ό,τι και να' ναι" επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.
"Ωραία" λέει ο μάγος. "Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας ; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κηνυγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;"
Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.
"Κι εσύ Άγριε Ταύρε" συνεχίζει ο μάγος, "πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ' όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο....Πηγαίνετε τώρα."
Οι δυο νέοι κοίτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο...
Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα, που περιέχει το πουλί που του ζητήθηκε.
Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν Είναι πανέμορφα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.
"Πετούσαν ψηλά;" ρωτάει ο μάγος.
"Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε....Και τώρα;" ρωτάει ο νέος. "Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;"
"Όχι" λέει ο γέρος.
"Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;" προτείνει η νεαρή.
"Όχι" ξαναλέει ο γέρος. "Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ' αυτές τις δερμάτινες λωρίδες...Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα."
Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.
Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου, μέχρι που πληγώνονται.
"Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι."

Χόρχε Μπουκάι

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Αγάπη είναι





Τόνια, 6 ετών
"Όταν η γιαγιά είχε αρθρίτιδα, δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι, της τα έβαφε ο παππούς μου, παρότι κι αυτός είχε αρθρίτιδα στα χέρια του"

Βασίλης, 4 ετών
"Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι άφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλον"

Κάρολος, 5 ετών
"Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητάς να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του"

Χριστίνα, 6 ετών
"Αγάπη είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη"

Λευτέρης, 4 ετών
"Αγάπη είναι όταν η μαμά φτιάχνει καφέ για τον μπαμπά και πίνει πρώτα μια γουλιά εκείνη για να δει αν τον πέτυχε"

Δανιήλ, 7 ετών
"Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις να είσαι συνέχεια μαζί με τον άλλον και να μιλάτε. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία"


Αιμιλία, 8 ετών
"Αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα. Αν σταματήσεις το άνοιγμα... θʼ ακούσεις την αγάπη"


Πάνος, 7 ετών
"Αν θέλεις να μάθεις να αγαπάς καλύτερα, πρέπει να ξεκινήσεις από έναν... φίλ
ο που δεν χωνεύεις"


Τζένη, 8 ετών
"Αγάπη είναι όταν λες σʼ ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του, κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα"


Θωμάς, 7 ετών 
"Σε μία σχολική εκδήλωση και πριν παίξω πιάνο, μʼ έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ήταν ο μόνος που το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος"


Μαρία, 8 ετών
"Η μαμά μου με αγαπάει πιο πολύ απʼ όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω για ύπνο"


Κλαίρη, 6 ετών
"Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στον μπαμπά το καλύτερο κομμάτι από το φαγητό"

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Η ποντικοπαγίδα




Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.

Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!

Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:
Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
Κυρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!

Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:
Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ.

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:
Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!

Και το βόδι απάντησε:
Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! 

Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι ....
Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες..
Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!

Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.
Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι.

Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλίτωσε! Πέθανε! Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.

Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι
Ο κύριος ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαινε έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη...

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Η ζωή είναι ωραία όταν....


 ...απολαμβάνεις τη μουσική...



 ...απολαμβάνεις τη φύση...


    
... αγαπάς...



... εμπιστεύεσαι...



... ανακαλύπτεις τη δημιουργικότητά σου...




...δέχεσαι ένα δώρο......



  ...βοηθάς...




...γελάς με τη ψυχή σου...





 ...η αγκαλιά σου είναι το στήριγμα κάποιου...




 ...είσαι ταπεινός...




 ...μοιράζεσαι τα ίδια όνειρα ...




 ...έχεις γύρω σου όσους αγαπάς...




 ...έχεις ένα χάδι...




  ...έχεις μια τεράστια αγκαλιά...


Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Δεύτερη ευκαιρία




Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω
το παιδί μου από την αρχή:
  • θα φρόντιζα να χτίσω πρώτα την αυτοεκτίμησή του και μετά θα φρόντιζα για το σπίτι
  • θα χρησιμοποιούσα τα δάχτυλά μου για να ζωγραφίζω κι όχι για να μαλώνω
  • θα το διόρθωνα λιγότερο και θα συνδεόμουν μαζί του περισσότερο
  • θα έπαιρνα τα μάτια μου από το ρολόι και θα κοίταζα περισσότερο το ίδιο το παιδί μου
  • θα φρόντιζα να λέω «εγώ ξέρω» λιγότερο και να νοιάζομαι περισσότερο
  • θα έκανα μαζί του πιο πολλές βόλτες και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς.
  • θα σταματούσα να προσποιούμαι τη σοβαρή και θα έπαιρνα πιο σοβαρά το παιχνίδι
  • θα έτρεχα σε περισσότερους αγρούς και θα κοίταζα πιο πολύ τα αστέρια τη νύχτα
  • θ΄ αγκάλιαζα περισσότερο και θα αποτραβιόμουν λιγότερο
  • θα μπορούσα να δω την ομορφιά της βελανιδιάς με αφορμή ένα μικρό βελανίδι
  • θα ήμουν λιγότερο άκαμπτη και περισσότερο υποστηρικτική
  • θα του μάθαινα λιγότερα για την αγάπη της δύναμης και περισσότερα για τη δύναμη της αγάπης.



Diane Loomas


Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Κάνε το βήμα να πετάξεις





«Τη μέρα εκείνη ο Χόρχε με περίμενε με ένα παραμύθι:
Όταν μεγάλωσε ο πατέρας του του είπε:
« Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεώμενος να πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις τα φτερά που ο καλός Θεός σου έδωσε.»
«Μα δεν ξέρω να πετάω» απάντησε ο γιος.
«Σωστά…» είπε ο πατέρας. Και περπατώντας, τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού, στο βουνό.
«Βλέπεις γιε μου; Το κενό. Όταν θελήσεις να πετάξεις, θα έρθεις εδώ θα πάρεις βαθιά ανάσα, θα πηδήξεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξεις».
Ο γιος αμφέβαλλε.
«Κι αν πέσω;»
«Ακόμα κι αν πέσεις, δε θα σκοτωθείς. Οι λίγες γρατζουνιές θα σε κάνουν πιο δυνατό στην επόμενη προσπάθεια» αποκρίθηκε ο πατέρας.
Το παιδί γύρισε στο χωριό να δει τους φίλους του, τις παρέες του, όλους εκείνους που είχε συντρόφους στην πορεία της ζωής του. Οι πιο στενόμυαλοι του είπαν:
«Είσαι τρελός; Για ποιο λόγο; Ο πατέρας σου είναι μισότρελος…Για ποιο λόγο να πετάξεις; Τι σου χρειάζεται; Γιατί δεν αφήνεις τις ανοησίες; Τι νόημα έχει να πετάξεις;»
Οι καλύτεροι φίλοι του τον συμβούλεψαν:
«Κι αν είναι αλήθεια; Μα σίγουρα δεν είναι επικίνδυνο; Γιατί δεν αρχίζεις σιγά-σιγά; Δοκίμασε να πηδήξεις από μια σκάλα ή από την κορυφή ενός δέντρου. Αλλά από τον γκρεμό, βρε παιδί μου;…»
Ο νεαρός άκουσε τις συμβουλές όσων τον αγαπούσαν. Ανέβηκε στην κορυφή του δέντρου και, με όλο του το θάρρος, πήδηξε. Άνοιξε τα φτερά του, τα κούνησε στον αέρα με όλη του τη δύναμη αλλά, δυστυχώς, έπεσε στο έδαφος.
Μ’ένα καρούμπαλο στο κεφάλι συνάντησε τον πατέρα του.
«Μου είπες ψέμματα! Δεν μπορώ να πετάξω. Το δοκίμασα και κοίτα πως χτύπησα! Δεν είμαι σαν κι εσένα. Τα φτερά μου είναι μόνο για στολίδι.»
«Παιδί μου» είπε ο πατέρας, «για να πετάξεις, πρέπει να έχεις τον απαραίτητο ελεύθερο χώρο στον αέρα, ώστε τα φτερά σου να ξεδιπλωθούν. Είναι σαν να πέφτεις με αλεξίπτωτο: χρειάζεσαι κάποιο ελάχιστο ύψος για να πηδήξεις.
Για να πετάξεις πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις.
Αν δε θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να συμβιβαστείς και να αρκεστείς στο περπάτημα.»
ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ  

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Μάθημα ζωής




Ένας αγρότης πουλούσε κουταβάκια. Έφτιαξε λοιπόν μια πινακίδα κι όπως έβαζε το τελευταίο καρφί, αισθάνθηκε κάποιον να τον τραβά από το μανίκι.
Γύρισε κι είδε ένα μικρό αγόρι.....

''-Κύριε, θέλω να αγοράσω ένα κουταβάκι" είπε το αγόρι.
Ο αγρότης σκέφτηκε λίγο και απάντησε.
-"Ξέρεις, αυτά τα κουταβάκια είναι από πολύ σπουδαίους γονείς και στοιχίζουν πολλά χρήματα."

Το αγόρι χαμήλωσε το κεφάλι για ένα λεπτό. Μετά έβγαλε από τη τσέπη του μερικά κέρματα τα έδειξε στον αγρότη και ρώτησε:
- "έχω αυτά τα χρήματα. Φτάνουν για να αγοράσω ένα κουταβάκι;"

Ο αγρότης έβγαλε ένα σφύριγμα και στη στιγμή πετάχτηκε από το σκυλόσπιτο η μαμά σκύλα κι από πίσω της τρέχοντας πέντε γούνινες μπαλίτσες. Το αγόρι τα κοιτούσε με μάτια γεμάτα ευτυχία. Ξαφνικά, είδε μια ακόμα γούνινη μπαλίτσα να έρχεται προς το μέρος τους, ακολουθώντας όμως με μεγάλη δυσκολία τα άλλα κουτάβια. Σερνόταν και αγωνιζόταν να τα φτάσει.
-"Αυτό θέλω" είπε το αγόρι...
- "Μα δεν μπορείς να πάρεις αυτό" είπε ο αγρότης.
"Δεν θα μπορέσει ποτέ να τρέξει και να παίξει όπως τα άλλα κουτάβια"...

Το αγόρι έσκυψε και σήκωσε το μπατζάκι του παντελονιού του αποκαλύπτοντας δύο ατσάλινες λάμες να συγκρατούν το πόδι του και να καταλήγουν σε ένα ειδικό παπούτσι...
- "Βλέπετε κύριε" είπε το αγόρι, ούτε κι εγώ μπορώ να τρέξω πολύ καλά και θα χρειαστεί στη ζωή του κάποιον να τον καταλαβαίνει"...

Ο αγρότης με δάκρυα στα μάτια έσκυψε, πήρε το κουτάβι και το απόθεσε στην αγκαλιά του αγοριού.
-"Πόσο κάνει;" ρώτησε ο μικρός.
-"Τίποτα δεν κάνει" είπε ο αγρότης...

Το μικρό αγόρι του είχε δώσει το μεγαλύτερο μάθημα ζωής...