Σάββατο 29 Ιουνίου 2019

Ένα αρνητικό μυαλό δεν θα προσφέρει ποτέ μια θετική ζωή







Ένας αρνητικά σκεπτόμενος σύντροφος, μια χειριστική φίλη, ένας συνάδελφος θρασύς και τοξικός που κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να σε μειώσει με κάθε ευκαιρία. Εσύ. Εσύ που προσπερνάς όλα τα παραπάνω, τα δέχεσαι παθητικά και ελπίζεις σε μια μέρα θετική. Δεν θα σου την προσφέρεις ποτέ.
Το ότι αρνείσαι να δεχτείς κάποια «στραβά» της ζωής σου είτε από φόβο, είτε από συνήθεια, δεν βοηθά. Και κυρίως δεν βοηθά εσένα. Ελπίζοντας σε μια ευτυχία, δώρο εξ’ ουρανού με μεταμεσονύχτιες προσευχές να τη συνοδεύουν… Άστο. Αυτά τα πράγματα πηγαίνουν αλλιώς. Και για να μιλάμε σωστά, χτίζονται. Βήμα βήμα, σκαλί το σκαλί, ανάσα την ανάσα. Με θέληση.
Όταν βασική σου προτεραιότητα είναι οι άλλοι, ο σύντροφος, η φίλη, η μάνα, ο συνάδελφος, τότε μην περιμένεις μια ζωή γεμάτη ευτυχία να σου σερβιριστεί για πρωινό. Δεν τη θες. Δεν το δείχνεις. Δεν το νιώθεις. Δε σε αφορά ειλικρινά.
Σε ενδιαφέρει να συντηρήσεις μια αδιάφορη σχέση που σε ρίχνει και εν καιρώ φθίνει, αλλά τη θες, σε ενδιαφέρει να κρατήσεις τη φίλη, γιατί… είναι φίλη, σε ενδιαφέρει η μάνα γιατί είναι μάνα και δε θες να τη στεναχωρήσεις, σε ενδιαφέρει ο συνάδελφος γιατί θες η επαγγελματική σου εικόνα να είναι «ακέραια» και «συνεπής» και δέχεσαι ό,τι δέχεσαι.
Θα σου πω το εξής. Άλλο ακέραιος και συνεπής και άλλο θύμα. Άλλο «θέλω να βλέπω τη μητέρα μου ευτυχισμένη» και άλλο «θα κάνω ό,τι χρειαστεί για να μην απογοητευτεί από εμένα». Άλλο «θέλω να είμαι καλά με το σύντροφό μου» και άλλο «δέχομαι τα πάντα προκειμένου να είναι αυτός καλά, άρα… και εγώ» και άλλο «Έτσι είναι η Γιώτα μωρέ, την ξέρω, μην της χαλάσω το χατίρι» και άλλο «γίνομαι χίλια κομμάτια για να περάσει το δικό της».
Όταν προτεραιότητά σου είναι οι άλλοι, οι όποιοι άλλοι και η σχέση σου μαζί τους, τότε μάντεψε: χάνεις εσένα. Πηγαίνεις με τα νερά τους, διαβάζεις τους κώδικες επικοινωνίας τους και «για το καλό της σχέσης σας» τους υιοθετείς, χάνεις την ταυτότητά σου, χάνεις το είναι σου το αληθινό, τις δικές σου ανάγκες, τα δικά σου θέλω και έπειτα χάνεσαι.
Ποιο το νόημα όλων αυτών; Ποιος εν τέλει είναι καλά; Ποιος άραγε έχει διατηρήσει την πιο αρνητική στάση στην ιστορία; Προσοχή! Αρνητικός δεν είναι μόνο εκείνος που υιοθετεί μια στάση «μίζερη» απέναντι στη ζωή, ή κάνει μαύρες σκέψεις και το εκφράζει. Αρνητική είναι η τοξικότητα, η εξάρτηση, η παθητικότητα στο χειρισμό. Ξέρεις την απάντηση.
Όταν κάνω λόγο για θετικότητα και «θετική ζωή», μιλάω για την ευτυχία. Για μια ευτυχία ολόψυχη και ολοκληρωμένη. Απόλυτη, χαμογελαστή, βαθιά. Προσωπικά, ξέρω ότι την αξίζεις. Κι εγώ την αξίζω και όλοι μας. Κατά πόσο όμως έχουμε τα μάτια μας πραγματικά στραμμένα σε εκείνη την πολυπόθητη κυρία Ευτυχία, όταν διαρκώς μπουκώνουμε με αρνητισμό οικειοθελώς, μαζεύουμε χαστούκια τα οποία εξίσου οικειοθελώς δεχόμαστε, καταπίνουμε συναισθήματα;
Η απάντηση είναι μέσα μας και την ξέρουμε όλοι. Όταν ξεκινήσουμε σοβαρά να ακούμε τη φωνή μας, το παιδί μέσα μας, τις ανάγκες, τα θέλω, το σώμα, τη διαίσθησή μας, όταν ξεκινήσουμε να νιώσουμε τα όνειρά μας, όταν αποδεχτούμε τα δεδομένα της πραγματικότητάς μας ως έχει, τα αγκαλιάσουμε και περάσουμε σε «ξεσκαρτάρισμα» ανθρώπων, καταστάσεων και μη υγιών για εμάς συνθηκών, τότε η κυρία Ευτυχία θα μας κλείσει το μάτι.
Τότε, θα αισθανθούμε μέσα μας ένα Φως. Τότε, αυτό το Φως θα περιλούσει την καρδιά μας και θα αστράψει το μυαλό μας. Τότε θα ευτυχήσουμε. Κόντρα σε προβλέψεις δυσοίωνες για την έως τώρα πορεία μας, κόντρα σε φόβους και εγκλωβισμούς. Η κυρία Ευτυχία τότε θα μας χαμογελάσει και όσο τη στηρίζουμε θα μας στηρίζει. Φυσικά, όμορφα και αβίαστα. Όπως οφείλει να είναι η Ευτυχία για τον κάθε ένα από εμάς. Όπως την αξίζουμε.


ΠΗΓΉ: https://enallaktikidrasi.com/2019/06/ena-arnitiko-mualo-den-prosferei-pote-thetiki-zwi/

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2019

Τι συμβαίνει όταν λέμε την αλήθεια







Οι περισσότεροι από εμάς αποφεύγουμε να λέμε την αλήθεια για να μην έρθουμε σε δύσκολη θέση. Φοβόμαστε τις συνέπειες – κυρίως μήπως ενοχλήσουμε, πληγώσουμε ή θυμώσουμε τους άλλους. Όμως, όταν δεν λέμε την αλήθεια στους άλλους και ούτε εκείνοι σε εμάς, δεν έχουμε μια βάση πραγματικότητας από την οποία μπορούμε να προσεγγίσουμε τα πράγματα.

Όλοι έχουμε ακούσει τη φράση «η αλήθεια θα σε απελευθερώσει». Και όντως, θα το κάνει. Η αλήθειας μας δίνει την ελευθερία να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα όπως έχουν και όχι όπως τα φανταζόμασταν, όπως ελπίζαμε να είναι ή όπως τα διαστρεβλώναμε με τα ψέματά μας. Επίσης, όταν λέμε την αλήθεια, εξοικονομούμε ενέργεια. Απαιτείται ενέργεια για να αποκρύπτουμε την αλήθεια, να κρατάμε μυστικά ή να συνεχίσουμε να προσποιούμαστε.

Τι συμβαίνει όταν λέτε την αλήθεια
Στο τετραήμερο σεμινάριό μου για προχωρημένους, συχνά κάνουμε μια πολύ απλή άσκηση: για μία-δύο ώρες μοιραζόμαστε με την υπόλοιπη ομάδα τα μυστικά μας – τα πράγματα εκείνα που πιστεύουμε ότι αν γνώριζαν οι άλλοι, τότε σίγουρα δεν θα μας συμπαθούσαν, ούτε θα μας αποδέχονταν. Απλώς λέω στους συμμετέχοντες να σηκωθούν, να πουν στους υπόλοιπους όσα κρύβουν και έπειτα να ξανακαθίσουν στη θέση τους.

Δεν υπάρχουν συζητήσεις και κριτικές, παρά μόνο άνθρωποι που μοιράζονται τα μυστικά τους και ακούν. Ξεκινούν επιφυλακτικά και προσπαθούν να βολιδοσκοπήσουν την κατάσταση λέγοντας πράγματα όπως «Όταν ήμουν στη Δευτέρα γυμνασίου, αντέγραψα στο τεστ των μαθηματικών» ή «Όταν ήμουν δεκατεσσάρων έκλεψα έναν σουγιά από ένα μαγαζί που πουλούσε εργαλεία».

Και καθώς οι συμμετέχοντες αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι δεν θα τους συμβεί τίποτα κακό, τελικά ανοίγονται και μιλούν για βαθύτερα και πιο επίπονα ζητήματα. Αφού αποκαλυφθούν όλα τα μυστικά, τους ρωτάω αν νιώθουν λιγότερη αγάπη ή αποδοχή για κάποιον από την ομάδα. Ποτέ, κανένας δεν έχει απαντήσει ναι, όλα αυτά τα χρόνια.
Έπειτα τους ρωτάω: «Ποιοι νιώθουν ανακουφισμένοι που τα έβγαλαν όλα αυτά από μέσα τους;» Όλοι σηκώνουν το χέρι τους. Και στην ερώτησή μου «Ποιοι νιώθουν ότι δέθηκαν περισσότερο με την υπόλοιπη ομάδα;» και πάλι όλοι σηκώνουν το χέρι τους. Συνειδητοποιούν ότι τα πράγματα που έκρυβαν δεν είναι τόσο τρομερά και ότι υπάρχουν τουλάχιστον μερικοί από την ομάδα τους που έχουν κάνει τα ίδια. Δεν είναι μόνοι τους, αλλά, απεναντίας, είναι μέρος μιας ανθρώπινης κοινότητας.

Όμως, το πιο καταπληκτικό είναι τα όσα βιώνουν τις επόμενες ημέρες. Χρόνιες ημικρανίες εξαφανίζονται. Σπαστικές κολίτιδες θεραπεύονται και δεν χρειάζονται πλέον φάρμακα. Η κατάθλιψη εξαφανίζεται και η ζωντάνια επιστρέφει.

Φαίνονται όλοι χρόνια νεότεροι και πιο δραστήριοι. Είναι εκπληκτικό. Κάποιος από τους συμμετέχοντες μάλιστα ανέφερε ότι έχασε δύο κιλά μέσα σε δύο μέρες. Ξαλάφρωσε κυριολεκτικά, και όχι μόνο από το βάρος των όσων έκρυβε. Το παράδειγμα αυτό μας δείχνει ότι απαιτείται πολλή ενέργεια για να αποκρύψει την αλήθεια, ενέργεια που αν απελευθερώσουμε, μπορούμε να εστιάσουμε στη δημιουργία μεγαλύτερης επιτυχίας σε όλους τους τομείς της ζωής μας.

Μπορούμε να γίνουμε λιγότερο επιφυλακτικοί και περισσότερο αυθόρμητοι, καθώς και πιο πρόθυμοι να είμαστε ο πραγματικός μας εαυτός. Και όταν συμβεί αυτό, μπορούμε να μοιραστούμε και αν ενεργήσουμε σύμφωνα με τις πληροφορίες εκείνες που είναι απαραίτητες για να χειριστούμε σωστά τα πράγματα και τα φέρουμε εις πέρας.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Jack Canfield με τίτλο «Η επιτυχία Βήμα Βήμα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
ΠΗΓΉ: https://enallaktikidrasi.com/2019/06/ti-simvainei-otan-leme-tin-alitheia/

Τρίτη 25 Ιουνίου 2019

Μη γίνεις τέλειος για να τους αρέσεις, μείνε αυθεντικός για να σου αρέσεις







Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξε ένας κύκνος αληθινά αξιοθαύμαστος. Δεν αναφέρομαι, φυσικά, μονάχα στη θρυλική ομορφιά και στην πολυτραγουδισμένη του κορμοστασιά. Ο κύκνος της ιστορίας μας – ας τον ονομάσουμε Απόλλωνα για λόγους αυστηρής εχεμύθειας – υπήρξε ο πλέον ταλαντούχος του γνωστού μας σύμπαντος.
Από πολύ τρυφερή ηλικία, οι γονείς του τον ενθάρρυναν – για την ακρίβεια τον πίεσαν αφόρητα – ν’ αναπτύξει τις ποικίλες δεξιότητές του. Τον έγραψαν σε πλήθος εξωσχολικών δραστηριοτήτων και φρόντισαν να του υπενθυμίζουν διαρκώς πως άλλος δρόμος δεν του άρμοζε πέρα από την τελειότητα.

«Σήκωσε πιο ψηλά το πόδι όταν χορεύεις στο νερό»
«Μελέτησε σκληρά τις στιγμές που οι συμμαθητές σου χαζομερούν παίζοντας»
«Χαμογέλα ακόμη κι όταν μέσα σου κλαις»
«Μην υψώνεις τη φωνή και – προς Θεού – μη χάνεις την ψυχραιμία σου», υπήρξαν κάποιες από τις φράσεις που άκουγε το ιδανικό τέκνο από τους φιλόδοξους προγόνους του.

Και μεγάλωνε. Μάθαινε πράγματι να σηκώνει το πόδι του στον ουρανό και τις απαιτήσεις από τον εαυτό του στο άπειρο. Διάβαζε μερόνυχτα ολόκληρα κι ύστερα καρφίτσωνε στον πάτο της λίμνης τα χιλιάδες πτυχία του. Δεν θύμωνε και δεν λυπόταν. Δεν έπαιζε και δεν χαιρόταν.
Σε μια κοινωνία σκληρή – σχεδόν αμείλικτη – όπως αυτή των κύκνων, ο Απόλλωνας είχε γεννηθεί για να ξεχωρίσει. Πειθαρχημένος, ακούραστος και λαμπερός, κέρδιζε συνεχώς την επιδοκιμασία του κύκλου του, τον απερίγραπτο θαυμασμό και την κρυφή ζήλια τους. Οι γονείς του φούσκωναν διαρκώς από υπερηφάνεια για το άψογο βλαστάρι τους, το επιτυχημένο και σεβαστικό.
Ο ήρωας της ιστορίας μας εξελίχτηκε, γρήγορα, στον πιο διάσημο χορευτή του πλανήτη. Πλήθος κόσμου συνέρρεε από κάθε γωνιά της γης προκειμένου να τον χειροκροτήσει. Φήμες λένε ότι συχνά πυκνά, ανάμεσα στα χειροκροτήματα, ακουγόταν μια φωνούλα να υπαγορεύει: «Πιο ψηλά καμάρι μου, πιο ψηλά». Κι οι ίδιες φήμες επιμένουν πως η φωνούλα προερχόταν από τη μητέρα του καλλιτέχνη. Τι να σας πω κι εγώ. Μπροστά δεν ήμουν, συνεπώς όρκο δεν παίρνω.
Μια νύχτα, όταν όλοι κοιμούνταν πολύ βαθιά, ο κύκνος αποφάσισε να βγει στη στεριά. Αδυνατούσε ν’ ανασάνει κι η καρδιά του χτυπούσε τόσο δυνατά που λίγο ακόμη και θα έσπαγε σε χίλια κομμάτια. Καθώς ο Απόλλωνας είχε διαβάσει πολύ στη ζωή του, ήξερε πως τους τελευταίους μήνες υπέφερε από κρίσεις πανικού. Η καθημερινότητά του φάνταζε πλέον δυσβάσταχτη όμως άλλη επιλογή δεν έβρισκε από το να την υπομένει και να χαμογελά με αξιοπρέπεια.
Εκείνο το βράδυ, ωστόσο, το ολόγιομο φεγγάρι κοιτούσε με συμπόνια τον ήρωα μας, δίνοντάς του προσωρινό συγχωροχάρτι για τον πόνο και την αδυναμία του. Γρήγορα τη μοναξιά του κύκνου διατάραξε ένας ανέμελος μπούφος. Φορούσε το πλέον παρδαλό μαγιό κι ετοιμαζόταν να στρώσει τη χρωματιστή του πετσέτα στο γρασίδι. Ο μπούφος παρατήρησε αμέσως τη θλίψη και την οδύνη πίσω από το εκτυφλωτικό άσπρο χρώμα του καλλιτέχνη.
«Βέβαια! Τη γνωρίζω τη διάσημη αφεντιά σου. Έχω παρακολουθήσει παραστάσεις σου κι, αδερφάκι μου, μπορώ να σου εξομολογηθώ πως η χάρη σου δεν παίζεται», ξεστόμισε κεφάτα το παρδαλό ζώο.
Ο κύκνος έσκυψε το κεφάλι με συστολή, μουρμουρίζοντας ένα δειλό «ευχαριστώ». «Κάτι σε βασανίζει όμως», πήρε το θάρρος ο μπούφος. «Ναι, τελευταία κάτι με βασανίζει«, παραδέχτηκε απρόσμενα ο Απόλλωνας που για έναν ανεξήγητο λόγο ένιωθε εξαιρετικά άνετα δίπλα στον ατσούμπαλο εισβολέα.
«Θα μου επιτρέψεις να μοιραστώ μαζί σου μια διαπίστωσή μου. Νομίζω πως ανέκαθεν υπέφερες σιωπηλά. Σε παρατηρώ από μακριά για κάμποσο καιρό τώρα. Θαρρώ πως φορτώθηκες από νωρίς στην κομψή σου ράχη ένα σωρό υπερβολικές απαιτήσεις κι εξουθενωτικές προσδοκίες.
Μα θέλω να ξέρεις κάτι φιλαράκο μου, που έτυχε να το καταλάβω από πρώτο χέρι. Το ταξίδι γίνεται πιο όμορφο όταν δεν κυνηγάμε την τελειότητα. Τότε, βλέπεις, ξεφορτωνόμαστε την ανόητη ψευδαίσθηση πως ελέγχουμε την πλάση. Κυλιόμαστε δίχως έγνοιες στο χορτάρι και λεκιάζουμε χωρίς ενοχές το δέρμα μας. Αγγίζουμε το νερό της βροχής μα δεν το φυλακίζουμε εμμονικά στη χούφτα μας. Ζωγραφίζουμε ένα ουράνιο τόξο στο κέντρο ακριβώς της καρδιάς, κλείνοντας μέσα του αναμνήσεις κι ελπίδες.
Γι’ αυτό χαλάρωσε. Πιες ένα ποτήρι κρασί, ατενίζοντας το γαλάζιο. Χτίσε παλάτια στην ολόχρυση άμμο. Μη φοβάσαι πως θα γκρεμιστούν. Να σου αρκεί που κάποτε θαρρετά υψώθηκαν μπροστά στα μάτια σου. Γέλα δυνατά, περιφρονώντας όσους σε φωνάζουν τρελό. Οι τρελοί στήνουν τσουλήθρα από αστέρια στον ουρανό και γεμίζουν με λουλούδια τα σύννεφα. Αυτό θα τους απαντάς εσύ.
Και, αδερφάκι μου αν λαχταράς να θυμώσεις -σε παρακαλώ- θύμωσε! Μην κρατάς τα πικραμένα λόγια στην ψυχή σου. Πιάσε τους αγαπημένους σου από τον γιακά και μίλησε τους για την αλήθεια σου. Έπειτα αγκάλιασέ τους. Σφιχτά. Η επαφή ξεγελά τον θάνατο κι η αγάπη ξελογιάζει την αιωνιότητα, να το θυμάσαι.
Μην τρέμεις τις πτώσεις. Για τους ζωντανούς λογαριάζονται. Φοράμε λοιπόν τα λάθη μας για παράσημο και προχωράμε ακάθεκτοι. Υποκύπτουμε κάθε στιγμή σε νέα ατοπήματα, εξερευνούμε τις άπειρες δυνατότητές μας, συγχωρούμε τα σκοτάδια μας. Κι όσο η καρδιά μας χτυπάει, εμείς εξελισσόμαστε», είπε ο μπούφος.
Ο κύκνος τον κοίταξε βουρκωμένος. Κυλούσαν αργά τα δάκρυα στα μάτια του κι ελευθερωνόταν σταδιακά η αναπνοή του.
Έκτοτε ο ήρωας μας υψώνει το πόδι ψηλά μονάχα όταν το ορίζουν τα κέφια του. Κάπου κάπου κυλιέται στο γρασίδι, λερώνοντας το άσπρο του χρώμα. Κι όταν η μαμά τον μαλώνει για τα χάλια του εκείνος της σφυρίζει απλώς αδιάφορα. Έπειτα σιγοτραγουδά έναν σκοπό: «Το τέλειο άχαρο μοιάζει γιατί στο αυθεντικό η ευτυχία φωλιάζει»

ΠΗΓΉ: https://enallaktikidrasi.com/2019/06/mi-gineis-teleios-areseis-gine-authentikos-sou-areseis/

Κυριακή 23 Ιουνίου 2019

Πως να μην παγιδευόμαστε στην θλίψη







Είναι πολύ κατανοητό που νιώθεις πεσμένη και θλιμμένη όταν δεν γίνεται αυτό που θέλεις. Είναι πολύ δύσκολο για όλους μας να προσπαθούμε και να θέλουμε κάτι και αυτό να μη γίνεται.
Αλλά όταν αυτό σε θλίβει για πολύ καιρό, μένει μαζί σου και σε σταματάει από το να προχωράς και να κάνεις άλλες πράξεις και να νιώθεις άλλα συναισθήματα, τότε χρειάζεται να κοιτάξουμε βαθύτερα.
Τι πιστεύω μπορεί να κρύβονται εκεί και να σε παγιδεύουν μέσα στη θλίψη; Μπορεί να έχεις μάθει μεγαλώνοντας και μέσα από τα χρόνια ότι πρέπει να τα έχεις όλα υπό έλεγχο ή μπορεί να έχεις μάθει ότι πρέπει να είσαι πετυχημένη σε όλους τους τομείς της ζωής σου ή μπορεί να έχεις μάθει ότι πρέπει να είσαι πάντα χαρούμενη.
Πιστεύω σαν τα παραπάνω μπορούν να σε μπλοκάρουν κάνοντάς σε να νιώθεις ότι παλεύεις συνεχώς για κάτι αδύνατο και έτσι να φέρουν πολύ μεγάλη εξάντληση, θλίψη και απογοήτευση. Αν τα κοιτάξουμε με προσοχή, θα δούμε ότι και τα τρία αυτά πιστεύω είναι αδύνατα.
Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να τα έχει πάντα όλα υπό έλεγχο, ούτε μπορεί να έχει συνέχεια μόνο επιτυχίες σε όλους τους τομείς της ζωής του και φυσικά δεν μπορεί κανείς να είναι πάντα μόνο χαρούμενος. Έπειτα έρχεται η ερώτηση, αφού είναι παράλογα αυτά τα πιστεύω γιατί τα διατηρούμε και γιατί δημιουργούνται;
Μπορούν να δημιουργηθούν μέσα από πόνο και φόβο και τραύμα ψυχικό είτε δικό μας, είτε των γονιών μας, είτε ακόμα και των προγόνων μας που μεταφέρεται από αυτούς σε εμάς. Κάποιοι από εμάς που έχουν τα παραπάνω πιστεύω μπορεί να έχουμε φοβηθεί πολύ και να θέλουμε να ελέγξουμε τα πράγματα γύρω μας.
Μπορεί να έχουμε νιώσει πόνο και θλίψη και να θέλουμε να ζήσουμε μόνο χαρά. Μπορεί να νιώθουμε τα συναισθήματα να μας κατακλύζουν, να μη μπορούμε να τα αντέξουμε και να θέλουμε μόνο χαρά και ηρεμία. Τα συναισθήματά μας είναι παράλογα και για να τα καταλάβουμε, χρειάζεται να τα εκφράσουμε και να τα παρατηρήσουμε χωρίς να τα επικρίνουμε και να τα καταπιέζουμε.
Όταν μπορούμε να εκφράσουμε και να επιτρέψουμε στα συναισθήματα μας να είναι αυτά που είναι, τότε μπορούν να κινηθούν ελεύθερα και να μετατραπούν σε άλλα συναισθήματα. Και επίσης, αν επιτρέψουμε στα πράγματα στη ζωή μας να πάρουν τη μορφή που μπορούν να πάρουν, τότε απελευθερωνόμαστε από το μεγάλο βάρος των προσδοκιών.
Χωρίς το βάρος της προσδοκίας και των “πρέπει”, η ζωή γίνεται πιο ανάλαφρη, εύπλαστη και δημιουργική με αποτέλεσμα να φέρνει και πολύ μεγαλύτερη ευχαρίστηση και ισορροπία. Ακόμα είναι πιο εύκολο να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας όταν ερχόμαστε από αυτό το πιο ανοιχτό και ανάλαφρο σημείο.
Υπάρχουν λύσεις, μπορούμε να απελευθερωθούμε από το να παγιδευόμαστε σε μεγάλες περιόδους θλίψης, φτάνει να δούμε σε βάθος τα πιστεύω, τα μπλοκαρισμένα συναισθήματα και τις προσδοκίες που μας κρατούν εκεί.

Κωνσταντίνα Πολυχρονοπούλου


Παρασκευή 21 Ιουνίου 2019

Που βρίσκεται η ευτυχία;







Η κλινική ψυχολογία υπήρξε παραδοσιακά η επιστήμη που ασχολήθηκε με τη διάγνωση, τη θεραπεία ή τουλάχιστον τη μείωση του ψυχικού πόνου και των ψυχικών διαταραχών. Όπως ήταν φυσικό, ερεύνησε ελάχιστα εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσα να συμβάλουν σε μια πιο πλούσια και ευτυχισμένη ζωή.
Η θετική ψυχολογία είναι ένα ρεύμα που γεννήθηκε γύρω στα 1990, με πρωτεργάτη τον Αμερικανό ψυχίατρο Martin Seligman. Χωρίς να αγνοεί τις έμφυτες δυσκολίες και τις δυσλειτουργίες της ανθρώπινης φύσης, η θετική ψυχολογία ασχολείται και ενισχύει τις δυνάμεις και τις δυνατότητες που υπάρχουν μέσα σε κάθε άνθρωπο.
Ειδικότερα μελετά και επεξεργάζεται τις συνθήκες και τις διεργασίες της καλής λειτουργίας και της ανάπτυξης της προσωπικότητας. Αντί να βλέπει αυτό που δεν πάει καλά ή πάει άσχημα, η θετική ψυχολογία δίνει προτεραιότητα στα χαρίσματα και στις δυνατότητες του ανθρώπου, με στόχο να εμπλουτίσει αυτό που πάει καλά και μπορεί να βελτιωθεί ακόμη περισσότερο.
Ας πούμε ότι αποφασίζετε να μάθετε να παίζετε τένις. Μπορείτε είτε να παρατηρείτε τον διπλανό σας, που δεν προοδεύει όσο εσείς, και να διασκεδάζετε με τα πολλά λάθη που κάνει (τα οποία καταγράφετε και προσπαθείτε να μην τα κάνετε κι εσείς), είτε παρακολουθείτε ένα μεγάλο τουρνουά, όπως το Γουίμπλεντον ή το Ρολάν Γκαρός, όπου μαθαίνετε βλέποντας τις καλύτερες πρακτικές από τους καλύτερους παίκτες. Ποιο από τα δύο διαλέγετε;
Η θετική ψυχολογία ενδιαφέρεται για τις ιδιότητες ή αρετές που υπάρχουν μέσα μας και οι οποίες λειτουργούν ως ασπίδα προστασίας από τις αρρώστιες.
Σε αυτές τις δυνάμεις, οι οποίες μπορούν να αναπτυχθούν και να μας βοηθήσουν να ζήσουμε μια πιο όμορφη ζωή, περιλαμβάνονται η αισιοδοξία, το κουράγιο, ο αλτρουισμός, η ηθική του τρόπου ζωής, η πνευματικότητα ή/και η πίστη, το χιούμορ, το άνοιγμα στον κόσμο και στους άλλους, η δημιουργικότητα, η ικανότητα συγχώρεσης, η επιμονή κ.λπ.
Μία από τις αφετηρίες της θετικής ψυχολογίας είναι η προσπάθεια να κατανοήσει τι είναι αυτά που νιώθουμε ως ευεξία και ευτυχία μέσα από την παρατήρηση των ατόμων που έχουν μια ικανοποιητική, γεμάτη, ακόμη και ευτυχισμένη ζωή, καθώς και μέσα από τον εντοπισμό των κινητήριων δυνάμεων που υπάρχουν πίσω από μια τέτοια ζωή.
Αυτές οι δυνάμεις μπορούν πράγματι να βελτιωθούν και να ενισχυθούν. Ο Martin Seligman υποστηρίζει ότι υπάρχουν τρεις βασικές «στρατηγικές» για να είναι κανείς περισσότερο ευτυχισμένος. Τα τρία κύρια συστατικά που συνδέονται με αυτές τις στρατηγικές είναι η ευχαρίστηση, η εμπλοκή και το νόημα.

Η ευχαρίστηση (η ευχάριστη ζωή)
Η ευχαρίστηση συνδέεται άμεσα με την ευεξία. Ευχάριστη ζωή σημαίνει να βιώνει κανείς θετικά συναισθήματα όσο γίνεται πιο συχνά. Είναι η αναζήτηση της απόλαυσης που συνδέεται με την επιδίωξη, τη μεγιστοποίηση και την αύξηση των θετικών συναισθημάτων, παράλληλα με την ελαχιστοποίηση του πόνου και των αρνητικών συναισθημάτων.

Η εμπλοκή (η ικανοποιητική ζωή)
Η εμπλοκή συνδέεται με την αναγνώριση των δυνάμεων και των χαρισμάτων μας προκειμένου να τα θέσουμε στην υπηρεσία μιας δραστηριότητας που έχει αξία, μας απορροφά, μας γεμίζει και μα τρέφει εσωτερικά.
Όταν εμπλεκόμαστε σε μια απαιτητική και συναρπαστική δραστηριότητα (στην εργασία, στην οικογενειακή ζωή, στον δημόσιο βίο κ.λπ.) όπου αξιοποιούνται οι ικανότητές μας, δοκιμάζουμε ένα ισχυρό αίσθημα ικανοποίησης και αυτοπραγμάτωσης. Η ευεξία εδώ έχει να κάνει με την ολοκληρωτική εμπλοκή μας σε μια δραστηριότητα που φέρνει ικανοποίηση.

Το νόημα (η ζωή με νόημα)
Σε αντίθεση με τις δύο παραπάνω προσεγγίσεις που μπορεί να είναι μοναχικές και, από υπαρξιακή σκοπιά, όχι και τόσο ουσιαστικές, η ζωή με νόημα συνδέεται με την αναζήτηση δραστηριοτήτων που έχουν σημασία και μας ξεπερνούν.
Πρόκειται για δραστηριότητες με τις οποίες καταπιανόμαστε για να βρούμε ένα νόημα στη ζωή και στη δράση μας. Αυτές μπορεί να αφορούν την οικογενειακή ζωή, την πνευματική αναζήτηση, την πολιτική στράτευση ή μια συλλογική ενέργεια, στην οποία εκφράζονται πανανθρώπινες ή υπέρτατες αξίες.

Απόσπασμα από το βιβλίο των Patrick Amar και Silvia Andre με τίτλο «Νίκησε το στρες» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πεδίο.