Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018

Το μονοπάτι





Μες της ζωής το μονοπάτι, άλλοτε μοναχικό κι άλλοτε πολύβουο, συναντάμε Ανθρώπους κι ανθρωπάκια. Κάθε φορά, σε κάθε συνάντηση, κάτι θα δώσουμε, κάτι θα πάρουμε. Αυτή η διαρκής ανταλλαγή δημιουργεί τις αναμνήσεις μας. Άλλοτε θλιβερές, μοναχικές, άλλοτε ευχάριστες. Αναπολήσεις που προκαλούν πόνο, ή νοσταλγία. Μα όσο πόνο κι αν έχουν, όσ...η αβάσταχτη νοσταλγία του παρελθόντος, πάντα υπάρχει ένα αύριο που μας προκαλεί περιμένοντας να μας δώσει κι αυτό κάτι. Μια ανάμνηση, μια νοσταλγία, έναν άλλο πόνο. Οι αναμνήσεις είναι το μόνο που μας απομένει όταν έχουμε χωριστεί από αυτούς που αγαπάμε. Η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στις αναμνήσεις, ακόμα κι αν μας πονάνε και στις ελπίδες. Κάποτε ο κύκλος στον οποίο βαδίζουμε, κλείνει κι αφήνει πίσω του ένα κενό. Ένα, για κάθε κύκλο. Κι ένας άλλος κύκλος παίρνει τη θέση του... Άλλος μικρότερος, άλλος μεγαλύτερος...Κι εκεί, στο τέλος της κυκλικής μας πορείας, ένας νέος δρόμος ανοίγεται. Τι αφήνουμε πίσω; Τι παίρνουμε μαζί μας; Ποιος οδηγεί τα βήματά μας στο ατέλειωτο αυτό ταξίδι; Έτσι είναι η ζωή και δεν αλλάζει. Γιατί αν δεν υπήρχε θάνατος, δε θα γνωρίζαμε πως ζούμε. Αν δεν υπήρχε ο πόνος, δε θα ξέραμε την ευτυχία........

Πολλοί άνθρωποι θα περάσουν και θα φύγουν από τη ζωή σου , μα μόνο οι αληθινοί φίλοι θα αφήσουν τα ίχνη τους στην καρδιά σου . Αληθινός φίλος , είναι αυτός που ξέρει , ότι κάτι σου συμβαίνει , ακόμη κι αν έχεις φορέσει το μεγαλύτερο χαμόγελο στο πρόσωπό σου . Εάν κάποια μέρα θέλεις να κλάψεις φώναξέ με . Δεν σου υπόσχομαι ότι θα σε κάνω να γελάσεις , αλλά μπορώ να κλάψω μαζί σου !

Την εικονα της φιλιας, μην την αποτυπωσεις πανω στα νερα της
κρυσταλλινης λιμνης , γιατι μολις περασει το διαβα σου απο κει, η λιμνη θα ξεχασει τουτη την μαγευτικη εικονα. Αποτυπωσε την καλυτερα στα νερατου πονου καποιας καρδιας, που παλευει για να βρει την αληθεια, γιατι αυτη η καρδια ποτε δεν θα λησμονισει την εικονα του φιλου ...σου και την δική σου, την ώρα που της χαριζατε μια φωτεινή ακτίνα από το φως σας.

Αποτυπωσε την σε ενα μεγαλο ιδανικο, που για παντα θα αντανακλα για παντα δυο ενωμενενες μορφες, που το κυνηγησαν τιμια για να το πιασουν. 

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2018

Η ζωή μας περιμένει





Πως δημιουργούμε το συμπαντικό θέλημα, αυτό το... κάτι που λέγεται «Καλή Ζωή»;

 Αγαπημένο μου παιδί Γιάννη μετά από το ξαφνικό φευγιό σου, θέλω να σου εκμυστηρευτώ ότι ο πόνος είναι μεγάλος και πολλές φορές μου τρυπάει την καρδιά και δεν τον αντέχω και τότε προσεύχομαι στον Θεό να με ανακουφίσει, γιατί μόνη μου δεν μπορώ να τον σηκώσω τον Σταυρό. Αλλά θέλω να σου εκφράσω αιώνια ευγνωμοσύνη για τα δώρα που μου άφησες, τα οποία είναι πολύ μεγάλα. Γιατί με τον τρόπο ζωής σου με δίδαξες πως πρέπει να ζω εδώ πάνω στην γη σύμφωνα με το συμπαντικό θέλημα, που δεν θέλει τους ανθρώπους δυστυχείς, μόνους και κατατρεγμένους αλλά υγιείς, λαμπερούς, ευτυχισμένους και ευγνώμονες, ακόμα και στα πιο δύσκολά τους και εγώ αυτό προσπαθώ να το ακολουθώ για να σου μοιάζω.
«Η Ζωή είναι ωραία, έλα να με κερδίσεις» συνέχεια αυτό το μήνυμα μας δίνει και μας ξαναδίνει. Έχει μεν δυσκολίες, ανατροπές και πολλές φορές έχει και δυστυχία, αλλά μέσα από όλα αυτά μας δείχνει το πόσο μεγάλη δύναμη έχει ο άνθρωπος που μπορεί να δαμάσει τα πάντα με την θέληση του. Να σταματήσουμε να είμαστε μοιραίοι και «ανθρωπάκια» γιατί δεν μας ταιριάζει.
Άρα ξεκίνα, η ζωή σε περιμένει!
Υπάρχει τρόπος να έχουμε τον τραπεζικό μας λογαριασμό πάντα γεμάτο, να βρίσκουμε μια καλή δουλειά, όποτε το θέλουμε; Μια υπέροχη σχέση χωρίς προβλήματα; Ή να είμαστε χρήσιμα άτομα στον εαυτόν μας και στους άλλους, χωρίς να ξοδεύουμε την μισή ζωή μας μέσα στην αρνητική ενέργεια, την απαισιοδοξία και τις μαύρες σκέψεις ότι αύριο θα έρθει η καταστροφή του κόσμου και εγώ τι θα κάνω;
Σίγουρα υπάρχει τρόπος και χρειάζεται να τον βρούμε για να τον εφαρμόσουμε στην ζωή μας.
Όλο το παιχνίδι παίζεται με τα συναισθήματά μας. Τα συναισθήματά μας είναι το καύσιμο του οχήματός μας. Έχουμε καλά συναισθήματα, τότε προχωράμε και πάμε παρακάτω με άνεση - έχουμε δύσκολα συναισθήματα, το όχημα σταματάει ή ανεβαίνει την ανηφόρα αγκομαχώντας.
Όλα ξεκίνησαν προ αμνημονεύτων χρόνων με τις πρώτες αναληθείς δηλώσεις όλων εκείνων που επιθυμούσαν διακαώς να έχουν δύναμη και εξουσία. Διακήρυξαν πως οι ζωές μας έκαναν κύκλους, και αποτελούσαν προϊόντα συνθηκών και περιστάσεων τις οποίες δεν μπορούσαμε να ελέγξουμε, συμπεριλαμβανομένου και του να εξουσιάζουμε τους άλλους. Αυτή ήταν από τις πρώτες κοινές πεποιθήσεις σχεδόν από καταβολής κόσμου, και λογικό είναι να πιστεύουμε ακόμα και στις ημέρες μας ότι οι αντικειμενικές συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι ο θλιβερός, κακός μπελάς που όλοι μάθαμε να αποκαλούμε πραγματικότητα.
Η αλήθεια είναι ότι στην καθημερινή μας φυσική κατάσταση, διαθέτουμε την ιερή ικανότητα να κατευθύνουμε προς τα εκεί που θέλουμε το όχημά μας και αυτό που αποκαλούμε η «ζωή μας» και να την φτιάχνουμε με τον τρόπο που επιθυμούμε. Γιατί μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Γιατί μπορούμε να δημιουργήσουμε με το συναίσθημα.
Γιατί ο νόμος στη φυσική που ισχύει και για εμάς -αφού είμαστε έμψυχα όντα με ηλεκτρομαγνητική ενέργεια- είναι ότι το όμοιο έλκει το όμοιο.
Είναι ο νόμος που δεν έχει να κάνει με προσωπικότητες και χαρακτήρες. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει έξω από αυτόν τον νόμο διότι είναι ο Νόμος του Σύμπαντος.
Άρα έλκουμε τα πάντα στην ζωή μας μέσω του τρόπου που αισθανόμαστε.
Μπορεί να σας φαίνεται τρελό όλο αυτό, αλλά τελικά η αλήθεια είναι ότι είμαστε προικισμένοι με ασύλληπτη ικανότητα να μαγνητίζουμε και να βάζουμε στην ζωή μας οτιδήποτε μπορεί να επιθυμήσουμε σε αυτόν τον κόσμο, ελέγχοντας απλώς και μόνο τα συναισθήματά μας που παράγουν οι σκέψεις μας.

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018

Το παιδί του πλούτου και της φτώχειας





Μια φορά κι έναν καιρό,
κι ένα πρωινό λαμπρό,.
τότε που οι άνθρωποι πίστευαν,
πως πάνω στο Μύτικα,
στου Όλυμπου την ψηλότερη κορφή,
είχε ο Δίας το θεϊκό του ανάκτορο,
πανηγύρι λαμπρό στήθηκε
και τραπέζι πανώριο στρώθηκε
με όλα του κόσμου τα καλά,
επειδή η Αφροδίτη γεννήθηκε,
επειδή η ίδια η Ομορφιά
στη γη των ανθρώπων κατέβηκε.

Μια βδομάδα πριν
ο πατέρας των θεών
και όλων των θνητών ανθρώπων
έστελνε με τον Ερμή, τον ταχυδρόμο του, προσκλήσεις σε όλους τους θεούς
και στα παιδιά τους,
τους ημίθεους,
και στο γλέντι τους καλούσε,
εκεί επάνω στο Μύτικα,
στο θεϊκό του ανάκτορο.

Όλοι, μα όλοι, με χαρά μεγάλη άρχισαν απ’ το πρωί στο κατάφωτο ανάκτορο να μπαίνουν
και να τρώνε και να πίνουν
και ευχές να δίνουν
για πάντα η Αφροδίτη,
η Ομορφιά η ίδια, να μείνει μαζί τους και στη ζωή όλων άλλο νόημα να δώσει.
Γέλια, τραγούδια και χαρές στο παλάτι μέσα.

Έξω όμως απ’ αυτό, στους μεγάλους κήπους
μια σκιά περιδιαβαίνει.
Άσχημη, βρώμικη
και θλιβερή και θυμωμένη,
που μόνο αυτή δεν κάλεσε
ο Δίας στη γιορτή.
Κατά το συνήθειο της όλο και ψαχουλεύει
κάτι να βρει
πείνα και δίψα να χορτάσει,
κάποιο ρούχο να αρπάξει
τα κουρέλια να σκεπάσει,
κάπως να καταφέρει μέσα να μπει να βολευτεί και να ξαποστάσει. Στάθηκε αδύνατο όμως, αφού το Κράτος και η Βία, οι φρουροί του παλατιού, είχαν πάρει εντολή να μην αφήσουν την Πενία, τη Φτώχεια δηλαδή, να μπει στη γιορτή και με την κακομοιριά της το κέφι, την όρεξη και τη χαρά να διώξει.

Η Πενία, το λοιπόν, έξω τριγυρίζοντας  σ΄ έναν θάμνο μεγάλο και ανθισμένο από κάτω βρίσκει τον Πόρο,
τον Πλούτο,
της Μήτιδας το γιο,
όμορφο παλικάρι που κατά πως φαίνεται παράπιε από το Νέκταρ –το κρασί δεν το΄ξεραν ακόμη– και γλυκοκοιμόταν. Μαζί του θα πλαγιάσω, σκέφτηκε, που θα ξαναβρώ τέτοια τύχη, εγώ η ίδια η Φτώχεια με τον Πλούτο να βρεθώ.
Και πλάγιασε, και την ίδια τη μέρα που η Ομορφιά γεννήθηκε, η περιφρονεμένη Πενία έπιασε στην κοιλιά της γιο, που πατέρα του τον Πόρο είχε.

Και ο γιος αυτός
ο Έρωτας είναι, που `χει μάνα του τη Φτώχεια και πατέρα του τον Πλούτο. Και επειδή τη μέρα που ο Αφροδίτη γεννήθηκε, στην κοιλιά της Φτώχειας πιάστηκε, πιστός ακόλουθος και υπηρέτης της Ομορφιάς έγινε και αυτή παντοτινά τον γοητεύει και σα μαγνήτης τον τραβά.
Ο γιος της Φτώχειας, που λέτε, πάντα φτωχός είναι σε όλη τη ζωή του, και ούτε τρυφερός, όπως λένε οι περισσότεροι,
ούτ’ όμορφος ο ίδιος είναι
(ποιος έχασε τρυφεράδα και ομορφιά για να τη βρει αυτός;), αλλά σαν τη μάνα του είναι σκληρός και ξυπόλυτος και ξερακιανός και άστεγος,
χάμω κοιμάται χωρίς στρωσίδια
και με τη μιζέρια σύντροφος.
Στα κατώφλια των σπιτιών
στα σοκάκια που γυρίζει τον ουρανό έχει για στέγη.

Πήρε κι απ’ τον πατέρα του όμως, τον Πόρο, χαρίσματα και είναι παράτολμος αντρειωμένος και φοβερός κυνηγός που το ταίρι του ψάχνει και στήνει μηχανές και παγίδες με τρόπους σοφούς ή πονηρούς.
Και ούτε θνητός ούτε αθάνατος είναι αλλά την ίδια στιγμή που γεννιέται, πεθαίνει.
Στην ίδια μέρα μέσα τη μια στιγμή ανθίζει και είναι όλο ζωή, όταν αυτό που κυνηγάει το αποχτήσει, και την άλλη πεθαίνει αφού ό,τι αποχτά μέσα από τα δάχτυλα του γλιστράει και το χάνει.
Έχει και δεν έχει, ούτε φτωχός μα ούτε και πλούσιος είναι. Κυνηγός είναι της Ομορφιάς, και του Καλού. Και σαν το αποχτήσει έλλειμμα πάντα έχει και δεν του φτάνει.
Ακόρεστος είναι και ανήσυχος πάντα.
Κυνηγός, παγιδευτής του Καλού και του Ωραίου και θέλει παντοτινά να το κατέχει
Και είναι ο Έρωτας γέννα του Καλού μέσα στην Ομορφιά.
Μια γέννα που ποτέ δεν τελειώνει.
—Θηρευτής του Καλού
—Γιατί;
—Για να το κάνει δικό του
—Για πόσο;
—Για πάντα
—Και να το γεννάει μέσα στην Ομορφιά;
—Για πάντα
---Και μέσα από τις γέννες αυτές τι ζητάει;
---Την Αθανασία να κερδίσει, ο Έρωτας ούτε θνητός ούτε αθάνατος μιας και παιδί της ....Φτώχειας είναι με πατέρα τον Πλούτο

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018

Ο αιώνιος διάλογος





Κι ο άντρας είπε: πεινώ.
Κι η γυναίκα του έβαλε ψωμί στο τραπέζι.
Κι ο άντρας απόφαγε.
Κι η γυναίκα τον κοίταζε πάντα.
Κι η γυναίκα είπε: είσαι δυνατός, μα δεν σε τρομάζω.
Κι ο άντρας είπε: είσαι όμορφη και όμως φοβάμαι.
Κι ο άντρας έδειξε το κρεβάτι τους.
Κι η γυναίκα ανέβηκε, σαν έτοιμη για θυσία.
Κι ο άντρας είπε: διψώ. Κι εκείνη σήκωσε σαν πηγή τον μαστό της.
Κι ο άντρας την άγγιξε. Κι η γυναίκα επληρώθη.
Κι η γυναίκα ακούμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρά του.
Και κείνος κοίταζε πέρα, πολύ μακριά.
Κι ο άντρας είπε: θα ΄θελα να ΄μαι θεός.
Κι η γυναίκα είπε: θα γεννήσω σε λίγο.
Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε.
Κι ο άντρας αποκοιμήθηκε.
Και μια μέρα καινούργια ξημέρωσε.
»’Τάσος Λειβαδίτης»”

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΟΣ
Η πόρτα έτριξε, κι ο άντρας μπήκε στο σπίτι.
Η γυναίκα ακούμπησε στο τραπέζι ένα πιάτο φακή.
Χιόνιζε.
Ο άντρας σηκώθηκε κι αγνάντεψε απ” το παράθυρο.
Η γυναίκα πήρε το πιάτο του άντρα, κι αργά, άρχισε να τρώει το λίγο φαΐ που” χε απομείνει.
Όταν πλάγιασαν ο άντρας της χούφτωσε τα στήθεια.
Ήθελε να ξεχάσει.
Η γυναίκα έκανε να τον αποφύγει.
Μα ήταν νέα ακόμα.
Τελείωσαν
Χωρίς κάν να φιληθούν.
Ο άντρας έμεινε λίγο με τα μάτια ανοιχτά μές στο σκοτάδι
κι αποκοιμήθηκε .

Η γυναίκα σηκώθηκε αθόρυβα, και πηγαίνοντας στην άκρη της κάμαρας, απόμερα έκλαψε.
Έξω, όλο χιόνιζε.

»’Τάσος Λειβαδίτης»”

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018

Όλα εξαρτώνται από το φως





Όλα εξαρτώνται από το φως,
από τον τρόπο που φωτίζονται τα πράγματα…
Όλα εξαρτώνται από το σχήμα,
τα περιγράμματα,
τις παρεμβολές και
τις αμφιβολίες.
Όλα εξαρτώνται ακόμη
από τον χρόνο που μας σημαδεύει
κι απ΄ τα κενά που αφήνουν οι ειδήσεις.
Το αληθινό πρόβλημα είναι να διαλέξεις
αν θα κυνηγάς τις σκιές
ή θα δεχτείς να είσαι ο κυνηγημένος.
Ένα περίεργο «
to be οr not to be»
σ΄αυτό το μάλλον ναι
σ΄αυτό το μάλλον όχι.
Να βγεις από τις σκιές
ή να κάνεις τις σκιές καθεστώς.
Και στην τελευταία φάση της αβύσσου,
αφού ελευθερώσεις τους άλλους,
όλους εκείνους που είναι οι άλλοι,
να θυμάσαι,
χωρίς πίεση,
πως ένας είναι ο φυλακισμένος.
Κι από κει και πέρα…
να απελευθερωθείς.

Hamlet Lima Quintana  (1923-2002) Αργεντινός ποιητής, μουσικός, τραγουδιστής

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018

Απλά αποφάσισα την ευτυχία






Τέρμα οι αναβολές φίλε μου, ακούς; Απλά αποφάσισα την ευτυχία.
Έμαθα πως το να είσαι ψυχικά «ανθεκτικός» βοηθά και ξεκίνησα να ζητάω βοήθεια όποτε το χρειαζόμουν.
Σταμάτησα να κρύβομαι, να υποκρίνομαι, να σηκώνω μαστίγιο στο ίδιο μου το σώμα και κατάλαβα πως το να μιλάς ανοιχτά, να εκφράζεσαι αληθινά, είναι δώρο και όχι λάθος, όπως πολλοί χρόνια ολόκληρα με έκαναν να πιστεύω.
Έμαθα πως το να φοβάμαι να είμαι εγώ, μόνο πόνο, θλίψη και ερωτηματικά μου προκαλούσε και τότε κατάλαβα πως η μοναδικότητά μου, όπως και η δική σου, είναι θεία.
Σταμάτησα να «καλύπτω» τις πληγές και να κουκουλώνω τα όποια πάθη μου, τρέμοντας μόνο στη ιδέα της «ανηθικότητας», τρέμοντας μόνο στην ιδέα του «Τι θα πει ο κόσμος». Αδιαφορώ.
Έμαθα πως το να μοιράζεσαι έχει μια μεγαλειότητα, που ισοδύναμή της δεν υπάρχει καμιά και πως χρειάζεται ειλικρίνεια, μαγκιά και ταπεινότητα μαζί να είσαι εσύ, αληθινός ως προς το όλο. Το μοίρασμα, την ιστορία, την αλήθεια σου.
Σταμάτησα να πιστεύω σχεδόν εμμονικά πως το άδικο κυβερνά αυτόν τον κόσμο και να σκοτεινιάζω και αυτό ξέρεις γιατί; Γιατί ίσως αυτός ο κόσμος δε γίνει καλύτερος ποτέ, εσύ όμως;
Έμαθα πως οτιδήποτε, μα οτιδήποτε μπορεί να θελήσω, είναι δυνατό να συμβεί, αρκεί να το πιστέψω βαθιά μέσα μου και να λειτουργώ σα να το έχω ήδη κατακτήσει. Σύμφωνα με το νόμο της έλξης άλλωστε, τίποτα δεν είναι αδύνατο και όλα είναι δυνατά…
Σταμάτησα να με δείχνω με το δάχτυλο όταν φαντάσματα του παρελθόντος, σκέψεις, απωθημένα ξυπνούσαν μέσα μου και με έκαναν στην καλύτερη να ουρλιάζω, ή να τα χάνω και να «βουλιάζω» ξανά εντός τους. Ξέρεις κάτι; Είμαι άνθρωπος!
Έμαθα πως δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο απο το να είμαι καλά εγώ με μένα. Δεν είναι εγωιστικό αυτό. Πράξη αγάπης είναι. Μόνο έτσι μπορείς να είσαι καλά και με τους άλλους…
Σταμάτησα να κουνώ συγκαταβατικά το κεφάλι, ακόμα κι όταν είχα μιαν άλλη άποψη αντίθετη, γιατί απλά φοβόμουν να «πάω κόντρα». Όχι, αν πας κόντρα κάπου σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι μόνο στον εαυτόν σου. Καταπιέζεσαι φίλε μου.
Έμαθα πως σαν το χαμόγελο, τις σχέσεις, μια βόλτα στη θάλασσα, τη συντροφιά ενός καλού βιβλίου, δεν έχει. Αυτά δημιουργούν στις ζωές μας ποιότητα. Είναι σημαντικό να επενδύεις.
Και τέλος έμαθα πως «Είμαστε όλοι απόλυτα ελεύθεροι να επιλέξουμε ό,τι θέλουμε. Η δύναμη βρίσκεται τώρα στα χέρια μας και εμείς είμαστε αυτοί που επιλέγουμε πώς θα τη χρησιμοποιήσουμε στη δική μας ζωή. Εμείς διαλέγουμε αν θα έχουμε μια πιο ευτυχισμένη ζωή σήμερα, ή αν θα την αναβάλουμε για αύριο», όπως πολύ σωστά η Rhonda Byrne γράφει στο «Πως το μυστικό άλλαξε τη ζωή μου», Εκδόσεις Πεδίο. Ένα βιβλίο το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα παρεμπιπτόντως, μιας και παραπάνω αναφέρθηκα σε ποιότητες…
Απλά αποφάσισα την ευτυχία. Και κάθε μέρα την προσπαθώ. Όχι απο λίγο, απο πολύ. Είναι μικρή αυτή η ζωή για μαζεμένες μέρες δυστυχίας.
ΠΗΓΉ: https://enallaktikidrasi.com/2017/07/apla-apofasisa-eytyxia/?fbclid=IwAR3S0b_rfrHt2F68Zr9Dc5R4liN_GMDCtP11iWkK4CP4SKx4cEEqMgrlU88

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2018

Με αγαπάω σημαίνει βάζω τα όριά μου






Πάτα με, μυήθηκα στο πρότυπο του καλού παιδιού χρόνια τώρα. Πούλα με, θα είμαι πάντα εδώ για σένα όσες φορές κι αν επιστρέψεις. Πέτα με και ύστερα γύρνα ξανά. Μια ζωή θα σου δίνω άλλοθι. Θα σε δικαιολογώ. Θα σε καταλαβαίνω. Θα σκύβω το κεφάλι. Θα σου έχω έτοιμο χαμόγελο σερβιρισμένο στο πιάτο και μιαν αγκαλιά ζεστή να σε κλείσω μέσα. Έχεις δίκιο, το ξέρω. Και ξέρω πως απλά συμπεριφέρεσαι ίσως λίγο αυταρχικά. Καμιά φορά φωνάζεις και χτυπάς το χέρι στο τραπέζι και με κοιτάς αγριεμένα και ύστερα μετανιώνεις φυσικά. Το ξέρω πως δεν είσαι αυτό.
Αν είσαι σύντροφος, κατά βάθος με αγαπάς και όταν «δεν παίρνω από λόγια» μου γυρνάς την πλάτη, για να με διδάξεις κάτι. Ξέρω. Αν είσαι προϊστάμενος, με εκτιμάς. Απλά να, έχεις τόσα στο κεφάλι και ξεσπάς που και που. Άνθρωπος είσαι. Αν είσαι μάνα, «για το καλό μου» θα πεις και μια κουβέντα παραπάνω, ξέρω. Δε θα επιχειρούσες ποτέ τίποτα άλλωστε για να μου επιβάλλεις. Ποιος ο λόγος… Αν είσαι φίλος, αδερφός, με πονάς. Θες πάντοτε να παίρνω τις πιο σωστές αποφάσεις για μένα. Με κατσαδιάζεις που και που. Ξέρεις εσύ. Και γνωρίζω κι εγώ. Τα δίκια όλου του κόσμου, δικά σας. Και σας τα χαρίζω οικιοθελώς και ξαφνικά συνειδητοποιώ πως ζω ΓΙΑ εσάς. Στις υπηρεσίες σας λοιπόν!
Θέλετε στήριξη, κάποια βράδια δακρύβρεχτα, ζόρικα πολύ; Εγώ! Θέλετε μια συμβουλή σοφή, με μεγατόνους εμπειρίας ζωής μέσα; Εγώ! Αν μπορώ φυσικά. Δεν είμαι και τίποτα σπουδαίο άλλωστε… Θέλετε να ξεσπάσετε νεύρα, θυμό, αγανάκτηση γιατί δεν είστε ρομπότ, αλλά άνθρωποι απλοί, ειδάλλως θα σκάσετε; Εγώ, εγώ! Οικιοθελώς πλέον ρομπότ. Οικιοθελώς πλέον θεός. Οικιοθελώς πλέον θύμα με περικεφαλαία. Γυρνάει μέρες στο κεφάλι μου αυτός ο τίτλος. «Θύμα!». Θύμα από επιλογή. Χωρίς καμιά δικαιολογία, χωρίς την κλασική κασέτα περί ανατροφής παιδικών χρόνων και  ψυχικών τραυμάτων, καταλοίπων παραμάσχαλα. Τα χρόνια πέρασαν. Δε μας παίρνει πια. Δεν είμαστε σε θέση να ρίξουμε πουθενά το φταίξιμο.
Επιλέξαμε τα εύκολα. Το «Ναι σε όλα» και όπου μας βγάλει. Το «Ότι χρειαστείς είμαι εδώ» για να δημιουργήσουμε καλές εντυπώσεις ακόμα και σε έναν άσχετο περαστικό, πουλώντας μούρη με τους καλούς και ηθικούς μας τρόπους. Και άλλα… Και η πλάκα είναι πως όταν τα πρωτοκάναμε όλα αυτά, τα κάναμε με αυθορμητισμό μπόλικο από καρδιάς, καλή διάθεση, φως. Και εκτιμήθηκαν. Βεβαίως! Μην είμαστε άδικοι. Εκτιμήθηκαν από… Έναν; Δύο; Εν πάση περιπτώσει, εκτιμήθηκαν από κάποιους μετρημένους στα δάχτυλα. Του ενός χεριού! Δεν είναι αυτό νίκη; Μα σας παρακαλώ… Και ύστερα όλο αυτό το παραμύθι, μας έγινε συνήθεια.
Συνήθεια να ‘μαστε καλοί, συνήθεια να μας πατάνε, συνήθεια να μας θεωρούν δεδομένους και να λέμε και ευχαριστώ. Όχι, σας προλαβαίνω, δε λέω ξαφνικά ν’ αρπάξουμε μαστίγια και να κάνουμε τους άλλους να πονέσουν. Δεν είναι εκεί το μυστικό. Με μας δουλεύουμε πάντα. Ούτε να πάψουμε να ‘μαστε αυθεντικοί λέω. Το ακριβώς αντίθετο. Σε μια ζωή που δε μάθαμε ποτέ να μας υποστηρίζουμε, να μας θαυμάζουμε, να μας αποδεχόμαστε ουσιαστικά, να μας αγαπάμε ούτε στο ελάχιστο, λέω απλά πως είναι καλό ν’ αρχίσουμε να ξεφλουδίζουμε τη βρώμα όλων αυτών των επίκτητων, άθλιων σκουπιδιών και ταμπελών που μας κόλλησαν και έπειτα πιστέψαμε κι εμείς. Να μείνουμε γυμνοί λέω. Παρθένοι και αγνοί. Και ύστερα να κάνουμε μια νέα αρχή ξανά, με μια λέξη μαγική σε χείλη και μυαλό, με τέσσερα μόνο γράμματα, μα τόσο δυνατή. Όρια. Καλή μας αρχή.


ΠΗΓΉ: https://enallaktikidrasi.com/2017/04/agapaw-simainei-vazo-oria/?fbclid=IwAR1J3RQ4rQtLAdqw7sm8mAkWVj5VmcpaG47RZw28ZSJVCVz5dBuV1uk3PdE

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2018

Η φιλία δεν είναι δημόσιες σχέσεις






«Υποθέτω ότι δεν έχεις πολλούς φίλους. Ούτε κι εγώ. Δεν εμπιστεύομαι αυτούς που λένε ότι έχουν πολλούς φίλους. Είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι δεν ξέρουν πραγματικά κανέναν» και το πόσο συμφωνώ με τη ρήση του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν – Ισπανός συγγραφέας – δεν περιγράφεται.
Μπουχτίσαμε από λυκοφιλίες, ψεύτικα χαμόγελα σε επιτυχίες και σκηνοθετημένα δάκρυα σε πτώσεις. Ματάκια όλο νάζι σε αποκαλούν «φίλο» και «φίλη», ματάκια που ούτε καν περιεργάζονται την έκφρασή σου. Αν είσαι καλά, ή όχι. Κατά τα άλλα ενδιαφέρονται.
Είναι αστείο ξέρεις. Πολλές φορές οι ίδιοι «φίλοι» δεν ρωτάνε καν «πως είσαι», σαν να μην νοιάζονται, γιατί μάντεψε: Δεν νοιάζονται. Επιθυμούν μόνο να «στα πουν», να «βγάλεις διάγνωση» και να μονοπωλήσουν. Όμως σε περίπτωση που δεν το γνωρίζουν, εκεί έξω υπάρχουν ένα κάρο ψυχολόγοι. Και το επάγγελμά τους περνά κρίση. Βοηθήστε τους.
Συνήθως, η συγκεκριμένη γκάμα ανθρώπων, θάβει τους άλλους για να «ψηλώσει», προσπαθεί διακαώς να επιβληθεί με σκοπό να καλύψει τη λάμψη των υπολοίπων, τρελαίνεται με την ιδέα ότι δεν είναι στο επίκεντρο. Γνωρίζετε καλά σε ποιους αναφέρομαι: Τους κλασικούς «φίλους-μαρκετίστες».
Τη στιγμή που δηλώνουν πως «είναι πάντα εκεί», πάντα κάτι πιο σημαντικό σκάει μύτη και περνάς σε δεύτερη μοίρα. Αρκούνται σε μηνύματα αγάπης και διψούν για επιβεβαίωση. Πάντα είναι τυπικοί και ποτέ σχεδόν ουσιαστικοί. Και αλήθεια, προσωπικά όλα αυτά τα βρίσκω το λιγότερο βαρετά, μιας και τα «περί φιλίας» εγώ τα ξέρω αλλιώς.
Ο φίλος λατρεύει την ευάλωτη πλευρά σου, την κατανοεί, δεν την επεξεργάζεται σαν αμάσητη τροφή για να σε κρίνει. Σε στηρίζει, είστε «γροθιά» και σε νοιάζεται ειλικρινά. Δεν «τρέχει» για τους «τύπους» κάτι δακρύβρεχτα βράδια σου για να πει αύριο, μεθαύριο ότι ήταν εκεί άρα πρέπει κάποτε να το ανταποδώσεις κι εσύ. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτά τα βράδια σε ωθεί, χωρίς καν να μιλήσει, να κλάψεις. Να ξεσπάσεις. Να βγάλεις την αλήθεια σου. Το «είναι» σου.
Ο αληθινός φίλος δεν σε στήνει στον τοίχο για τα όποια δικά του «κολλήματα», ή κόμπλεξ. Ξέρει να ακούει. Έχει ενσυναίσθηση και σαφώς, απολαμβάνει τη χαρά σου και παραμένει ψύχραιμος στη λύπη σου για να σου δίνει δύναμη. Τα «δάκρυα» τα κρατάει για τον εαυτό του. Πολλές φορές δεν ωφελούν άλλωστε. Πολλές φορές, οι αληθινοί φίλοι κάνουν μέρες, μήνες να βρεθούν από κοντά, ίσως και χρόνια. Οι φιλίες δε μετριούνται σε μαρκετίστικες εξόδους, ποτά και brunch.
Οι φιλίες δεν είναι δημόσιες σχέσεις αγαπημένοι μου και όσο πιο νωρίς το αντιλαμβάνεται κανείς αυτό, τόσο το καλύτερο για εκείνον. Για να μη χάνει ενέργεια, ούτε να ξοδεύει τσάμπα σάλιο σε ανουσιότητες. Γνωρίζετε το «λίγοι και καλοί;». Αυτό προτείνω ανεπιφύλακτα και αισθάνομαι πανευτυχής για τους ελάχιστους που αποκαλώ «φίλους». Δύο, τρεις είναι. Και είναι υπεραρκετοί.
Κλείνοντας, παραθέτω ένα γνωμικό του Αισχύλου: «Λίγοι άνθρωποι το έχουν στη φύση τους αυτό: να τιμούν χωρίς φθόνο τον ευτυχισμένο φίλο τους». Νομίζω τα λέει όλα.


ΠΗΓΉ: https://enallaktikidrasi.com/2018/10/filia-einai-dimosies-sxeseis/?fbclid=IwAR1I0D5L6LxuP4FdeqcMVsFPW0YvTtv8jPr_IvGk9ePqhI8ZDSIAR-fZ0h0

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2018

Η ποντικοπαγίδα (Ένα διδακτικό παραμύθι)





Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.

Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!

Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:
-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
"Κυρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:
"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Και το βόδι απάντησε:
"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! "

Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι ....
Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες..
Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!

Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.
Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι.

Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλίτωσε! Πέθανε! Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.

Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι
Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν' έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΆΣΜΑΤΆ ΕΊΝΑΙ ΠΩΣ:
Χάσαμε την ανθρωπιά μας. και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας..!
όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!
είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ' αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!
ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας!
είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.
Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....

ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΆΛΑΒΑΝ.
Εμείς είμαστε τα ποντικάκια..
Εμείς όμως είμαστε και οι κότες..
Εμείς και τα γουρούνια.
Εμείς και τα βόδια.

ΓΙ ΑΥΤΌ ΚΑΛΆ ΝΑ ΠΆΘΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΆΘΟΥΜΕ ΠΩΣ.
Είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2018

Μοίρα μου





Μοίρα μου, μάτια ματωμένα κοιτούν τρομαγμένα πίσω από δυο σπασμένα δάχτυλα
και κρατούν τη ζωή σφιχτά, και ας πονούν....
Χείλια στεγνά, βρώμικα, που τα ξεπλένουν λίγα δάκρυα
χείλια που μόνο αναφιλητά ξεβράζουν
αναφιλητά που φέρνουν τον ήχο της τελευταίας ελπίδας.
Σιχαμενε ήχε, στο σκοινί με τη ζωή μου αγκαλιά να ακροβατώ και συ να σιγοπαίζεις και να μη σταματάς...
Γεμάτη ζωή , τι ειρωνεία!
Κορμί που τρεμοσβήνει από την πλάνη σου... την πλάνη εκείνων....
Δίπλα σε ένα ερείπιο, ακουμπισμένος σε μια ξεφλουδισμένη γωνία κοιτάς γύρω σου
Ένα κόκκινο δάκρυ κυλά στο λαιμό σου και εγώ νιώθω τόσο ανάξια τόσο τιποτένια γιατί άφησα τα τέρατα να σε πειράξουν....
Στα όνειρα σου όλα χτες ήταν γεμάτα λουλούδια και τώρα...
σε κοιτώ να ανασαίνεις βαθιά
σαν να 'θελες να ρουφήξεις τη ζωή που σου πήραν....
Ήσουν εσύ, εσύ που με τις λιγοστές σου δυνάμεις
ζωγράφισες έναν ήλιο....
Έναν ήλιο που δε θα ξαναδείς ποτέ ή που, συμφορά μου δεν είδες ποτέ.... ΕΛΕΥΘΕΡΟ
"Κρατήσου ζωή μου, σφίξε τα λερωμένα χέρια σου από το ξένο αίμα
και πλησίασε εκεί..."
Όχι ! Μη σηκώνεις τα χέρια... πονάς... το νιώθω
θες να αγγίξεις εκείνο τ' αστέρι... το ίδιο που κοίταξες χτες....
Πόσο γρήγορα αλλάζει το όνειρο....
πόσο γρήγορα γίνεσαι ίσκιος στη δική σου ζωή.... 
Είσαι εκεί λουλούδι μου στο χωμάτινο μαύρο στρώμα σου...
πνέοντας την αηδιαστική μυρωδιά του θανάτου....
Υπόσχομαι καημέ μου να μη σ' αφήσω ποτέ μ' αδειανά χέρια
θα γίνω μάνα για σένα, όνειρο και ελπίδα
φως στο σκοτάδι του κάθε αναστεναγμού σου
πνοή στη πνοή σου
βλέμμα στην πικρή σου ματιά....
Κρυμμένε μου πόθε, μικρή μου αυγή
σε κρατώ στην αγκαλιά μου το νιώθεις;
Γλυκέ μου άγγελε, κρύα μου χέρια... ζεστή μου καρδιά....
Μη σταματάς να κοιτάς εκείνο τ' αστέρι... το δικό μας αστέρι
Όχι πνοή μου μη κλαις, είμαι εγώ τώρα εδώ. 
Ο πόνος φριχτός μα σε παρακαλώ... ζήσε
Κοιτάς πλάι ζωή μου και ένα άσπρο δάκρυσαν τη ψυχή σου
πέφτει στο σκαμμένο χώμα από τις σφαίρες....
Μικρό μου όνειρο χαμογελάς...
πόσο ζωή μου δίνεις... τι ειρωνεία...
Και έτσι καθώς ζεις την αυγή μιας ελπίδας
το φως της καθάριας σου ψυχής
σβήνει για πάντα από τα μεγάλα, τρομαγμένα
βελούδινα μάτια σου....

Μη κλαις λαχτάρα μου... ψυχή είσαι πια
σε κείνο τ' αστέρι ... δίχως όνειρα αχνά
Ουράνιο τόξο είσαι πληγή μου... λουλούδι σε κάτασπρο χώμα
ντυμένος μ' αγάπη και της αιώνιας νιότης το χρώμα....