Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Το εργατικό μυρμήγκι







Κάθε μέρα, ένα μικρό μυρμήγκι πήγαινε στη δουλειά του πολύ νωρίς και ξεκίναγε αμέσως να δουλεύει.
Ήταν πολύ παραγωγικό και χαρούμενο.
Το αφεντικό, το λιοντάρι, παραξενεύτηκε που το μυρμήγκι δούλευε χωρίς εποπτεία, και σκέφτηκε…
Αν το μυρμήγκι είναι τόσο παραγωγικό χωρίς εποπτεία, δεν θα ήταν ακόμη πιο παραγωγικό αν είχε κάποιον να τον επιβλέπει;
Έτσι προσέλαβε μια κατσαρίδα, η οποία είχε μεγάλη πείρα σε αυτή τη θέση και μάλιστα έγραφε καταπληκτικές αναφορές.
Η πρώτη απόφαση που πήρε η κατσαρίδα ήταν η δημιουργία ενός συστήματος ελέγχου της προσέλευσης των εργαζομένων.
Επίσης χρειαζόταν έναν υπάλληλο για να τη βοηθάει στη συγγραφή και δακτυλογράφηση των αναφορών της.
Γι’ αυτό προσέλαβε μια αράχνη για να τη βοηθάει με τις αναφορές και για να απαντάει στα τηλεφωνήματα.
Το λιοντάρι ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένο από τις αναφορές της κατσαρίδας, και τις ζήτησε να δημιουργήσει γραφήματα που να δείχνουν το ρυθμό και τις τάσεις παραγωγής, ώστε να τα τις χρησιμοποιήσει στις συναντήσεις του Διοικητικού Συμβουλίου.
Έτσι η κατσαρίδα έπρεπε να αγοράσει έναν νέο ηλεκτρονικό υπολογιστή και εκτυπωτή laser.
…και γι’ αυτό προσέλαβε μια μύγα για να διευθύνει το τμήμα της τεχνολογίας (ΙΤ).
Το μυρμήγκι που ήταν τόσο παραγωγικό και ήρεμο, μισούσε την πληθώρα της γραφειοκρατίας και των συναντήσεων που έτρωγαν τον περισσότερο από το χρόνο του.
Το λιοντάρι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να ορίσει κάποιον υπεύθυνο στο τμήμα που εργαζόταν το μυρμήγκι.
Η θέση δόθηκε στον τζίτζικα, η πρώτη απόφαση του οποίου ήταν να αγοράσει καινούργια μοκέτα και καινούργια εργονομική πολυθρόνα για το γραφείο του.
Ο νέος υπεύθυνος του τμήματος, χρειάζονταν επίσης έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και έναν βοηθό, τον οποίο έφερε από την προηγούμενη θέση του, για να τον βοηθήσει να δημιουργήσει ένα πλάνο εργασίας, στρατηγικού ελέγχου του προϋπολογισμού και βελτιστοποίησης του τμήματος.
Το τμήμα στο οποίο δούλευε το μυρμήγκι ήταν τώρα ένα θλιμμένο μέρος, όπου κανένας δεν γελούσε πια και όλοι ήταν αναστατωμένοι.
Τότε ο τζίτζικας έπεισε το αφεντικό, το λιοντάρι, ότι ήταν απολύτως απαραίτητο να γίνει μια έρευνα για το εργασιακό περιβάλλον του τμήματος.
Κάνοντας μια επισκόπηση των αναφορών σχετικά με το τμήμα στο οποίο δούλευε το μυρμήγκι, το λιοντάρι παρατήρησε ότι η παραγωγικότητα είχε πέσει σε σχέση με παλιότερα.
Έτσι προσέλαβε την κουκουβάγια, μια επιφανής και πεφωτισμένη σύμβουλος, για να κάνει λογιστικό έλεγχο και να προτείνει λύσεις.
Η κουκουβάγια πέρασε τρεις μήνες στο τμήμα και κατέληξε με μια αναφορά πολλών τόμων που κατέληγε στο εξής: το τμήμα έχει υπερβολικό αριθμό προσωπικού.
Μαντέψτε ποιον απέλυσε πρώτο το λιοντάρι…

Το μυρμήγκι φυσικά, γιατί «παρουσίαζε έλλειψη κινήτρων και είχε αρνητική συμπεριφορά»

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Η πιο μικρή ευχή!





Ψυχή δεν έχει και ψυχή φτιάχνει!

Είναι μια λέξη που μπορείς να την πεις εύκολα, ακόμα και με το στόμα γεμάτο, ακόμα κι όταν γελάς, κι όταν κλαις, κι όταν την έχεις ξαναπεί...
Ευχαριστώ!
Μια λέξη, με δύναμη, με νόημα, με ιδιότητες πέρα από αυτές που έχεις φανταστεί. Το ευχαριστώ, είναι φάρμακο για την ψυχή, σα το γέλιο ένα πράγμα. Έχει μαλακτικές ιδιότητες, σαν την καραμέλα που πιπιλάς όταν πονάει ο λαιμός σου, μάλαξη για την ψυχή, βάλσαμο για το στόμα που το λέει.

Το χαμόγελο ανοίγει πόρτες, το ''ευχαριστώ'', βάζει τον ήλιο μέσα και ζεσταίνει τις καρδιές.
Πες ''ευχαριστώ'' στους ανθρώπους που αγαπάς, στους ανθρώπους που συναναστρέφεσαι, στους ανθρώπους που δεν ξέρεις, στο Θεό, στη μοίρα, στον Ουρανό και τη μητέρα Φύση.
Το ''ευχαριστώ'', είναι μια μικρή προσευχή, μια ευχή, που απευθύνεται σε κάθε πλάσμα, σε κάθε δύναμη που σε ευλόγησε με μια πράξη, ένα λόγο, μια σκέψη. Είναι η λέξη, που αναγνωρίζει την ευεγερσία, την αποδέχεται, την εκτιμά κι αντεύχεται σιωπηλά τα ίδια καλά!
Μην είσαι αχάριστος λοιπόν, μην ασχημαίνεις.
Πες το, κι ας είναι περήφανα τ' αυτιά που θα τ΄ακούσουν. Εσύ μια φορά, το είπες!

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Δεκατρείς λόγοι για να ζείς





1. «Σε αγαπώ, όχι για αυτό που είσαι… αλλά για αυτό που είμαι εγώ, όταν είμαι κοντά σου».
2. Δεν αξίζει να κλαις για κανέναν. Όσοι αξίζουν τα δάκρυα σου, δεν θα σε κάνουν ποτέ να κλάψεις.
3. Επειδή πιστεύεις ότι κάποιος δεν σε αγαπάει όσο εσύ θα ήθελες, δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπά με όλη την καρδιά του.
4. Αληθινός φίλος είναι αυτός που σου κρατάει το χέρι… και ταυτόχρονα αγγίζει την καρδιά σου.
5. Ο χειρότερος τρόπος ν΄αγαπάς κάποιον, είναι να κάθεσαι δίπλα του, αλλά αυτός να μην είναι πραγματικά εκεί.
6. Μην σταματάς ποτέ να χαμογελάς, ακόμη και αν είσαι δυστυχισμένος… κάποιος ίσως ερωτευθεί το χαμόγελο σου.
7. Μπορεί απλά να είσαι ένα άτομο σε όλο τον κόσμο… αλλά για κάποιο άτομο μπορεί να είσαι ο κόσμος όλος.
8. Μην ξοδεύεις τον χρόνο σου για κάποιον, που δεν νοιάζεται να τον ξοδέψει μαζί σου.
9. Ίσως ο θεός, θέλει να γνωρίσεις πολλούς λάθος ανθρώπους, μέχρι να γνωρίσεις τον σωστό, έτσι όταν συμβεί αυτό θα είσαι πραγματικά ευγνώμων.
10. Μην κλάψεις γιατί ήρθε το τέλος σε μία σχέση… χαμογέλα για όλα αυτά που περάσατε μαζί.
11. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε πληγώνουν, πρέπει να συνεχίζεις να έχεις εμπιστοσύνη… απλά να είσαι πιο προσεκτικός.
12. Γίνε καλύτερος άνθρωπος μέρα με την μέρα… όταν γνωρίσεις αυτόν που ψάχνεις, θα είσαι σίγουρος ότι θα σε αγαπήσει για αυτό που είσαι.
13. Μην ανυπομονείς, τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις…

Gabriel Garcia Marquez

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Αδυναμία ή δύναμη



Ένα δεκάχρονο αγόρι αποφάσισε να μάθει τζούντο, παρόλο που είχε χάσει το αριστερό του χέρι σε ένα μεγάλο αυτοκινητιστικό ατύχημα.
Έτσι, ξεκίνησε μαθήματα με έναν έμπειρο Ιάπωνα δάσκαλο του τζούντο. Το αγόρι τα πήγαινε καλά, όμως δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί μετά από τρεις μήνες εκπαίδευσης, ο δάσκαλος του είχε διδάξει μόνο μια κίνηση.
"Δάσκαλε", είπε το αγόρι κάποια στιγμή, «πότε θα μου μάθεις περισσότερες κινήσεις;"
"Πράγματι αυτή είναι η μόνη κίνηση που έχεις μάθει μέχρι τώρα, αλλά είναι και η μόνη κίνηση που θα σου χρειαστεί να ξέρεις." - απάντησε ο δάσκαλος.
Το αγόρι είχε εμπιστοσύνη στο δάσκαλο του, και παρόλο που δεν κατάλαβε τι εννοούσε, συνέχισε να προπονείται εντατικά.
Αρκετούς μήνες αργότερα, ο δάσκαλος πήγε το αγόρι στο πρώτο του τουρνουά.
Ξεκίνησε εντυπωσιακά καλά στους δύο πρώτους αγώνες, νικώντας εύκολα τους αντιπάλους του. Ο τρίτος αγώνας αποδείχθηκε πιο δύσκολος, αλλά μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ο αντίπαλός του έχασε την υπομονή του και έκανε το μοιραίο λάθος. Το αγόρι με μία επιδέξια κίνηση κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα. Έτσι, έφτασε στον τελικό. Ακόμα και ο ίδιος είχε μείνει έκπληκτος από την επιτυχία του.
Ο αντίπαλός που αντιμετώπιζε στον τελικό ήταν μεγαλύτερος, δυνατότερος και πιο έμπειρος. Το αγόρι φαινόταν να μην μπορεί να τον αντιμετωπίσει. Δεν πέρασε πολύ ώρα και ο διαιτητής ζήτησε τάιμ-άουτ εκφράζοντας την ανησυχία του ότι το αγόρι θα μπορούσε να τραυματιστεί άσχημα από τα χτυπήματα. Είχε αποφασίσει να σταματήσει τον αγώνα, όταν παρενέβη ο δάσκαλος .
«Όχι», φώναξε ο δάσκαλος, «Αφήστε τον να συνεχίσει."
Λίγο αργότερα, ο αγώνας συνεχίστηκε. Κάποια στιγμή, ο αντίπαλός του έκανε ένα κρίσιμο λάθος: χαλάρωσε την άμυνα του. Αμέσως το αγόρι εκμεταλλεύτηκε την αδράνεια του αντιπάλου του, και κάνοντας την κίνησή που είχε μάθει καλά, κατάφερε να τον νικήσει και να κερδίσει το τουρνουά. Ήταν ο πρωταθλητής.
Στο δρόμο για το σπίτι, το αγόρι και ο δάσκαλος συζητούσαν και σχολίαζαν τον αγώνα. Το αγόρι βρήκε το θάρρος να ρωτήσει αυτό που στριφογύριζε στο μυαλό του.
"Δάσκαλε, πώς μπόρεσα να κερδίσω το τουρνουά, γνωρίζοντας μία μόνο κίνηση;"
"Κέρδισες για δύο λόγους», απάντησε ο δάσκαλος.
"Κατ 'αρχάς, έχεις μάθει άριστα μία από τις πιο δύσκολες κινήσεις του τζούντο.
Και δεύτερον, η μόνη γνωστή άμυνα για την εν λόγω κίνηση είναι να πιάσει ο αντίπαλος το αριστερό σου χέρι. "
- - - - -
Η μεγαλύτερη αδυναμία του αγοριού είχε γίνει η μεγαλύτερη δύναμή του.






Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Ο Βασιλιάς και το γεράκι



Ένας βασιλιάς πήγε για κυνήγι. Τον πρώτο λαγό που έβγαλε , άφησε να τον πιάσει το αγαπημένο του γεράκι. Ο ίδιος έτρεξε πίσω του με το άλογο.Το γεράκι έπιασε το λαγό, τον έφερε στο βασιλιά και μαζί τράβηξαν να βρουν νερό. Κοντά στο λοφάκι βρήκαν νερό. Μόνο που ήταν πολύ λίγο. Έσταζε σταλιά σταλιά και ο βασιλιάς χρειάστηκε να περιμένει πολλή ώρα ώσπου να γεμίσει ένα κυπελλάκι. Το κυπελλάκι γέμισε κάποτε και ο βασιλιάς το έφερε στο στόμα του και θέλησε να πιει το νερό. Ξαφνικά όμως το γεράκι ταράχτηκε στο χέρι του βασιλιά, χτύπησε τα φτερά του και το νερό χύθηκε από το κύπελλο. Ο βασιλιάς ξαναέβαλε το κυπελλάκι να γεμίσει, και περίμενε και πάλι πολύ. Όμως και τούτη τη φορά, όταν θέλησε ένα το φέρει στα χείλη του, το γεράκι τινάχτηκε δυνατά, χτύπησε πάλι τις φτερούγες του και το νερό χύθηκε από το κυπελλάκι. Αυτό έγινε και την τρίτη φορά. Δεν πρόλαβε ο βασιλιάς να βάλει το κύπελλο στα χείλη του και το γεράκι του το ΄χυσε. Θύμωσε ο βασιλιάς και μ΄ όλη του τη δύναμη χτύπησε το γεράκι πάνω σε μια πέτρα και το σκότωσε. Ήρθαν ύστερα από λίγο και οι υπηρέτες του βασιλιά κι ένας από αυτούς πήγε πιο ψηλά να φέρει νερό από την πηγή. Έφυγε ο υπηρέτης, αλλά γύρισε αμέσως μ΄ αδειανά χέρια και είπε «Το νερό αυτό είναι επικίνδυνο. Δεν κάνει να το πιεις. Στην πηγή είναι ένα φίδι που άφησε το δηλητήριο του στο νερό. Καλά που έχυσε το νερό το γεράκι, γιατί, αν έπινες θα πέθαινες». 


Ο βασιλιάς είπε "Άσχημα αντάμειψα το γεράκι μου. Εκείνο μου έσωσε τη ζωή, κι εγώ του έδωσα το θάνατο".

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Ο ταξιδιάρης γλάρος





Κάποτε, λένε, όταν το Μεγάλο Πνεύμα έφτιαξε όλα τα πράγματα, χάρισε στους «πρώτους ανθρώπους» δώρα κλεισμένα σε κέδρινα σκαλισμένα κουτιά. Οι «πρώτοι άνθρωποι» ήταν τα ζώα, που υπήρχαν εδώ πριν από εμάς. Σε ένα κουτί υπήρχε το νερό και, όταν αυτό ανοίχτηκε, όλο το νερό κύλησε έξω και ανέβηκε στον ουρανό φτιάχνοντας τα σύννεφα. Μετά έπεσε από τον ουρανό σαν βροχή και σχημάτισε τα ποτάμια που γέμισαν τα κοιλώματα και έφτιαξαν τη θάλασσα.
Ένα άλλο κουτί περιείχε όλα τα βουνά, τα οποία βγήκαν έξω και τοποθετήθηκαν εκεί όπου βρίσκονται ακόμα και σήμερα.
Σε άλλο κουτί υπήρχαν όλοι οι σπόροι των φυτών, ενώ σε άλλο βρισκόταν ο άνεμος, που φύσηξε και σκόρπισε τους σπόρους στις τέσσερις γωνιές του κόσμου.
Καθένας από τους «πρώτους ανθρώπους» άνοιξε το κουτί του, εκτός από τον γλάρο που είχε στο κουτί του το φως του κόσμου. Ο γλάρος το κρατούσε καλά κλεισμένο και έτσι στην αρχή υπήρχε μόνο σκοτάδι. Τα άλλα ζώα ζήτησαν από τον γλάρο να το ανοίξει, όμως αυτός αρνήθηκε κρατώντας το σφιχτά κάτω από τη φτερούγα του. Αφού είδαν κι απόειδαν ζήτησαν τη βοήθεια του κόρακα, που ήταν εξάδελφος του γλάρου.
Ο κόρακας έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να τον πείσει να ανοίξει το κουτί. Τον ικέτευσε, τον κολάκεψε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο κόρακας θύμωσε πολύ με την άρνηση του γλάρου και σκέφτηκε: «Ο γλάρος κάνει κακό σε όλους τους ανθρώπους. Μας δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα. Ίσως θα βοηθούσε αν έμπαινε ένα αγκάθι στο πόδι του»…
Και επειδή ό,τι σκεφτόταν ο κόρακας γινόταν πραγματικότητα, ο γλάρος άρχισε να σκούζει από πόνο: «Το πόδι μου, το πόδι μου, κάτι μπήκε στο πόδι μου!..» Ο κόρακας προσφέρθηκε να βοηθήσει παριστάνοντας τον ανήξερο. Αλλά όταν έσκυψε και είδε το αγκάθι, αντί να το τραβήξει έξω, το έσπρωξε πιο μέσα! Ο γλάρος τσίριξε από τον πόνο. «Ωχ, συγνώμη γλάρε μου, δεν μπορώ να δω τι κάνω. Αν είχε λίγο φως»… Τότε ο γλάρος άνοιξε λίγο το καπάκι του κουτιού του και βγήκε έξω ελάχιστο φως, που όρμησε και ανέβηκε στον ουρανό. Έτσι ο κόρακας ήταν ο πρώτος που είδε τα αστέρια. Και ήταν πολύ όμορφα… Έσκυψε ξανά ο κόρακας στο πόδι του γλάρου και έσπρωξε ακόμα πιο μέσα το αγκάθι. Ο γλάρος ούρλιαξε, σήκωσε το ένα φτερό, αλλά συνέχιζε να κρατά σφιχτά το κουτί με το άλλο… «Με συγχωρείς», είπε ο κόρακας «δεν υπάρχει αρκετό φως, άνοιξε ακόμα λίγο το κουτί!». Ο γλάρος το άνοιξε λίγο ακόμα και βγήκε έξω ένα κυκλικό χλωμό φως που ανέβηκε στον ουρανό. Και ο κόρακας ήταν ο πρώτος που είδε το φεγγάρι. Και ήταν πολύ όμορφο…
Ο κόρακας έσκυψε ξανά και έσπρωξε πιο βαθιά το αγκάθι μέσα στο πόδι του γλάρου. Εκείνος έβγαλε μια δυνατή κραυγή, άνοιξε και τα δύο φτερά του και το κουτί έπεσε κάτω. Το καπάκι άνοιξε και βγήκε από μέσα μια γιγάντια μπάλα από φωτιά, η οποία εκτινάχτηκε ψηλά στον ουρανό. Ακόμα και ο κόρακας δεν μπορούσε να κοιτάξει αυτό το λαμπρό φως. Δεν μπορούσε να κοιτάξει τον ήλιο! Έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη πραγματική μέρα! Εκείνη τη στιγμή ο γλάρος κατάλαβε ότι η απροθυμία του να δώσει αυτό που κατείχε του έφερνε πόνο. Κατάλαβε ότι μόνο όταν δίνεις χωρίς ενδοιασμούς, φεύγει ο πόνος και ανοίγει ο δρόμος για την ελευθερία.
- Ο μύθος λέει πως, αν κάποιος βρεθεί στα μέρη όπου ζει ο γλάρος, θα τον δει μερικές φορές να σηκώνει το ένα του πόδι και να στέκεται στο άλλο. Υπάρχουν δύο εκδοχές για  αυτό: Η μία λέει ότι το αγκάθι εξακολουθεί να βρίσκεται στο πόδι του και η άλλη ότι ο κόρακας το έβγαλε, αλλά ο πόνος από το αγκάθι δεν έχει ξεχαστεί…

Πάντως από τότε ο γλάρος και ο κόρακας δεν ξαναμίλησαν!

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Ο ψαράς και η χαμένη ευκαιρία






Ένας ψαράς κατεβαίνει κάθε νύχτα στην παραλία  για να ρίξει τα δίχτυα του. Ξέρει πως όταν βγαίνει ο ήλιος έρχονται τα ψάρια στην παραλία για να φάνε αχιβάδες, γι΄αυτό πάντα ρίχνει τα δίχτυα του πριν ξημερώσει. Έχει ένα καλυβάκι στην παραλία και κατεβαίνει μες τη νύχτα με τα δίχτυα στον ώμο. Με τα πόδια γυμνά και τα δίχτυα μισό απλωμένα, μπαίνει στη θάλασσα.
Αυτή τη νύχτα, για την οποία μας μιλάει η ιστορία, όπως πάει να μπει στο νερό, αισθάνεται το πόδι του να χτυπάει πάνω σε κάτι πολύ σκληρό στον πάτο της θάλασσας. Το πασπατεύει και βλέπει πως είναι  πράγματι κάτι σκληρό, σαν πέτρες, τυλιγμένες σε μια σακούλα.
Εκνευρίζεται και μουρμουρίζει : ¨Ποιος
ηλίθιος πετάει τέτοια πράγματα στην παραλία…” Και αμέσως διορθώνει :
“Στη δική μου παραλία.
“Κι εγώ, έτσι απρόσεκτος που είμαι, κάθε φορά που θα μπαίνω στο νερό, θα σκοντάφτω πάνω στις πέτρες….” Αφήνει λοιπόν κάτω τα δίχτυα, σκύβει, πιάνει τη σακούλα και τη βγάζει από το νερό. Την αφήνει στην ακροθαλασσιά, και ξαναμπαίνει με τα δίχτυα στο νερό. Είναι θεοσκότεινα… ίσως γι ΄ αυτό, όπως βγαίνει πάλι από τη θάλασσα, πάλι σκοντάφτει πάνω στη σακούλα που είναι τώρα έξω, στην παραλία.
Ο ψαράς σκέφτεται: ”Δεν είμαι στα καλά
μου”. Βγάζει λοιπόν το σουγιά του, ανοίγει τη σακούλα και ψαχουλεύει.
Έχει κάμποσες πέτρες, μεγάλες σαν πορτοκάλια, βαριές και στρογγυλεμένες. Ο ψαράς ξανασκέφτεται “μα ποιός είναι αυτός ο ηλίθιος που τυλίγει πέτρες και τις πετάει στο νερό…” Ενστικτωδώς, παίρνει μία, τη ζυγίζει στο χέρι του και την πετάει στη θάλασσα.
Μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά ακούει τον θόρυβο της πέτρας που βουλιάζει στα βαθιά. Πλουπ!
Βάζει το χέρι του στη σακούλα, παίρνει άλλη μια πέτρα και την πετάει στο νερό. Ακούει ξανά το πλουπ!
Αυτή την πετάει από την άλλη μεριά, πλαφ! Μετά, αρχίζει να τις εκσφενδονίζει δύο δύο και ακούει πλουπ -πλουπ!
Ύστερα προσπαθεί να τις ρίξει πιο μακριά, και με γυρισμένη την πλάτη, και με όλη του τη δύναμη, πλουπ – πλαφ!….
Διασκεδάζει… ακούει τους διαφορετικούς
ήχους, πετάει πέτρες, υπολογίζει το χρόνο που κάνουν να πέσουν στο νερό, και δοκιμάζει… πότε με δύο, πότε με μία, και με κλειστά μάτια τώρα, και με τρεις μαζί… και συνεχίζει να πετάει τις πέτρες στη θάλασσα.
Μέχρι που αρχίζει να βγαίνει ο ήλιος.
Ο ψαράς ψαχουλεύει και βρίσκει μονάχα μία πέτρα μέσα στη σακούλα.
Ετοιμάζεται λοιπόν να την πετάξει πιο μακριά από τις άλλες, γιατί είναι η τελευταία κι έχει ήδη βγει ο ήλιος.
Και όπως τεντώνει το χέρι του προς τα
πίσω για να την πετάξει με όλη του τη δύναμη, αρχίζει να φωτίζει ο ήλιος και βλέπει στην πέτρα μια χρυσαφένια μεταλλική λάμψη που του τραβάει την προσοχή.
Ο ψαράς συγκρατεί την παρόρμηση να
πετάξει την πέτρα και την κοιτάζει προσεκτικά. Η πέτρα αντανακλά τον ήλιο μέσα από τη βρομιά που την καλύπτει. Την τρίβει ο ψαράς λες κι είναι μήλο πάνω στα ρούχα του, και η πέτρα αρχίζει να λάμπει ακόμη πιο πολύ. Έκπληκτος, τη χτυπάει ελαφρά και αντιλαμβάνεται ότι είναι από μέταλλο. Αρχίζει τότε να την τρίβει και να την καθαρίζει με άμμο και με το πουκάμισό του, και συνειδητοποιεί πως η πέτρα είναι από καθαρό χρυσάφι. Μια πέτρα από ατόφιο χρυσάφι σε μέγεθος πορτοκαλιού! Η χαρά του σβήνει, όμως, μόλις σκέφτεται ότι η πέτρα αυτή είναι σίγουρα ίδια με όλες τις άλλες που πέταξε στη θάλασσα.
Και σκέφτεται: “Τι χαζός που ήμουνα!
Είχε στα χέρια του μια σακούλα γεμάτη
πέτρες από χρυσό και τις πετούσε στη θάλασσα γιατί του άρεσε να ακούει τον ηλίθιο θόρυβο που έκαναν όταν έπεφταν στο νερό… Αρχίζει τότε να οδύρεται, να κλαίει και να θρηνεί… να λυπάται για τις χαμένες πέτρες… Και να σκέφτεται πως είναι άτυχος, ένας δυστυχισμένος άνθρωπος …είναι τρελός, είναι ηλίθιος… Μετά σκέφτεται… Αν έμπαινε στη θάλασσα, αν κατάφερνε να βρει μια στολή δύτη και βούταγε στα βαθιά, αν ήταν μέρα, αν είχε τον εξοπλισμό που έχουν οι δύτες για να ψάξει… Κι όλο κλαίει γοερά και οδύρεται….
Ο ήλιος έχει πια ανατείλει.
Και ξαφνικά συνειδητοποιεί πως έχει ακόμη την πέτρα… συνειδητοποιεί πως ο ήλιος θα μπορούσε να είχε αργήσει ένα δευτερόλεπτο ακόμη, ή εκείνος θα μπορούσε να είχε ρίξει την πέτρα πιο γρήγορα, και τότε δεν θα είχε μάθει ποτέ για τον θησαυρό που έχει τώρα στα χέρια του.
Αντιλαμβάνεται τελικά ότι κατέχει έναν
θησαυρό, κι ότι ο θησαυρός αυτός είναι από μόνος του μια τεράστια περιουσία για έναν φτωχό ψαρά όπως εκείνος.
Αντιλαμβάνεται πόσο τυχερός είναι που μπορεί να κρατήσει τον θησαυρό που έχει ακόμα στα χέρια του.
Μακάρι να μπορούσαμε να
είμαστε πάντοτε τόσο σοφοί ώστε να μην κλαίμε για τις πέτρες, τις ευκαιρίες, που απροετοίμαστοι ίσως τις πετάξαμε, τις χαραμίσαμε, τα πράγματα εκείνα που έφερε η θάλασσα και τα πήρε μετά… Μακάρι να είμαστε έτοιμοι να δούμε τη λάμψη στις πέτρες που έχουμε στα χέρια μας, και να μπορούμε να τις χαιρόμαστε για την υπόλοιπη ζωή μας.


Χόρχε Μπουκάι

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Ένας εχθρός με το όνομα "μετριότητα"



Ένας άντρας πήγε να επισκεφτεί έναν ηλικιωμένο αγρότη , ο οποίος ήταν διάσημος κυνηγός. Όταν έφτασε στη φάρμα, παρατήρησε ότι ένα από τα κυνηγετικά του σκυλιά ήταν ξαπλωμένο στην αυλή. Ήταν φανερό ότι το σκυλί ένιωθε δυσάρεστα. Κάτι το ενοχλούσε και το έκανε να γαβγίζει και να κλαψουρίζει συνέχεια. Λίγα λεπτά αργότερα ο άντρας ρώτησε τον αγρότη τι θα μπορούσε να προκαλεί τόση δυσφορία στο κακόμοιρο ζώο. 
- «Μη νοιάζεσαι γι αυτό το γέρικο σκυλί». Απαντησε ο αγρότης. «Είναι έτσι εδώ και πολλά χρόνια». 
- «Το έχεις πάει ποτέ σε κτηνίατρο για να βρεις ποιο μπορεί να είναι το πρόβλημα?» ρώτησε ο άντρας.
 - «Γιατί ν' ασχοληθώ. Ξέρω ακριβώς τι φταίει με αυτό το σκυλί. Είναι απλώς πολύ τεμπέλικο».
 - «Μα τι σχέση έχει αυτό με το κλαψουρισμά του?».
 - «Κοίτα» απάντησε ο αγρότης, «τυχαίνει εκεί που κάθεται να προεξέχει ένα καρφί από το ξύλο. Του τρυπάει το πόδι και αυτό το ενοχλεί, έτσι κάθε φορά που κάθεται εκεί, γαβγίζει και κλαψουρίζει».
 - «Τότε γιατί δεν μετακινείται κάπου αλλού?» αναφώνησε ο επισκέπτης γουρλώνοντας τα μάτια του.
 - «Τι να σου πω» είπε ο αγρότες, «μάλλον δεν τον ενοχλεί τόσο πολύ».
Αυτή η ιστορία μας βάζει στην καρδιά του προβλήματος της μετριότητας, μπορεί να είναι ενοχλητική ή ακόμα και οδυνηρή κάποιες φορές, αλλά ποτέ δεν είναι τόσο ενοχλητική, που να μας κάνει να αποφασίσουμε να αλλάξουμε τα πράγματα.
Γνωρίζεται κάποιον που να βρίσκεται στην ίδια κατάσταση? Μήπως είστε εσείς? Μήπως έχετε κάποιο αγκάθι στο δικό σας πλευρό που σας εμποδίζει να ζήσετε τη ζωή που αξίζετε? Αν κάτι τέτοιο ισχύει, αναλάβετε δράση τώρα και εξαλείψτε όλες τις αγελάδες που μπορεί να σας στερούν την πιθανότητα να ζήσετε μια πραγματικά ικανοποιητική ζωή.

Δρ. Καμίλο Κρούζ

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Το πείραμα με τα μπαλόνια



Μία ομάδα 50 ανθρώπων συμμετείχε σ’ ένα συνέδριο. Ξαφνικά, ένας ομιλητής αποφάσισε να κάνει ένα ομαδικό πείραμα.
Έδωσε σε κάθε σύνεδρο από ένα μπαλόνι, και ζήτησε από τον κάθε ένα να γράψει επάνω, με μαρκαδόρο, το όνομά του/της. Έπειτα, μεταφέρθηκαν όλα τα μπαλόνια σε άλλο δωμάτιο. Ακολούθως, οι σύνεδροι κλήθηκαν να πάνε στο δωμάτιο εκείνο και να βρουν, μέσα σε πέντε λεπτά, το μπαλόνι με το όνομά τους.
Έγινε πανζουρλισμός. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον, συγκρούονταν μεταξύ τους, αλληλοδιαμαρτύρονταν, σκέτος χαμός. Όταν πέρασαν τα 5 λεπτά, κανένας δεν είχε βρει το μπαλόνι του.
Έτσι, ο ομιλητής ζήτησε από τον καθένα να πάρει στα χέρια του ένα μπαλόνι στην τύχη, και να το δώσει σε όποιον είχε το όνομα που ήταν γραμμένο πάνω του. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, όλοι κρατούσαν το δικό τους μπαλόνι. Και στο σημείο αυτό, ο ομιλητής άρχισε επιτέλους να εκφωνεί τον λόγο του:

«Αυτό που έγινε τώρα, είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην ζωή μας. Όλοι γυρεύουν και κυνηγούν παντού μετά μανίας την ευτυχία, χωρίς να ξέρουν που βρίσκεται. Εγώ λέω, λοιπόν, ότι η δική μας ευτυχία, αυτή που αφηνιάζουμε να την ανακαλύψουμε, βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Δώστε τους χαρά, και θα την βρείτε και εσείς. Αυτός για μένα, τόσο απλά, είναι ο σκοπός της ζωής».

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Τι μας διδάσκουν τα δέντρα για τη ζωή





«Για μένα τα δέντρα υπήρξαν πάντα οι πιο διεισδυτικοί ιεροκήρυκες. Τα σέβομαι όταν ζουν σε οικογένειες και φυλές, σε δάση και άλση. Και ακόμη περισσότερο τα σέβομαι  όταν στέκονται μόνα τους. Είναι σαν τα μοναχικά άτομα. Όχι σαν τους ερημίτες που έχουν αποσυρθεί  μακριά για να κρύψουν κάποια αδυναμία τους , αλλά σαν τα υπέροχα μοναχικά άτομα, όπως ήταν ο Μπετόβεν και ο Νίτσε.
Στα ψηλά κλαδιά τους θροΐζει ο κόσμος, ενώ οι ρίζες τους αναπαύονται  στο άπειρο. Όμως δεν χάνουν τον εαυτό τους, παλεύουν με όλη τους τη δύναμη για  ένα και μόνο πράγμα: να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους, να δημιουργήσουν το  δικό τους σχηματισμό, να εκπροσωπήσουν τους εαυτούς τους. Τίποτα δεν είναι πιο ιερό, τίποτα δεν είναι πιο υποδειγματικό από ένα όμορφο και δυνατό δέντρο.  
Όταν ένα δέντρο κόβεται και αποκαλύπτεται η θανατηφόρος πληγή του, μπορεί κανείς να διαβάσει όλη την ιστορία του στο φωτεινό δίσκο του κορμού του: στα δαχτυλίδια του φαίνονται τα χρόνια του, ενώ στα σημάδια του φαίνονται ο αγώνας, τα δεινά , όλες οι  ασθένειες, η ευτυχία και η ευημερία, τα δύσκολα χρόνια αλλά και τα ωραία, οι επιθέσεις που άντεξε, οι καταιγίδες  που έχει υπομείνει. Και κάθε νέο παιδί του χωριού σίγουρα γνωρίζει ότι το σκληρότερο και το πιο ευγενές ξύλο είναι αυτό που έχει στενότερα δαχτυλίδια, κι ότι εκεί ψηλά στα βουνά και μέσα στο συνεχή κίνδυνο αναπτύσσεται το πιο άφθαρτο, το ισχυρότερο, το ιδανικό δέντρο.
Τα δέντρα είναι ιερά. Όποιος ξέρει πώς να μιλήσει μαζί τους, όποιος ξέρει πώς να τα ακούσει, μαθαίνει την αλήθεια. Δεν κηρύττουν μάθηση και παραινέσεις, κηρύττουν τον αρχαίο νόμο της ζωής.
To δέντρο λέει: Ένας πυρήνας είναι κρυμμένος μέσα μου, μια σπίθα, μια σκέψη, είμαι  ζωή από την αιώνια ζωή. Μοναδικά είναι η μορφή και οι φλέβες του δέρματος μου, το μικρότερο φύλλο στα κλαδιά μου, αλλά και η μικρότερη ουλή στο φλοιό μου. Έγινα για να σχηματοποιήσω  και να αποκαλύψω την αιωνιότητα στη μικρότερη μου λεπτομέρεια.”
To δέντρο λέει:  Η δύναμή μου είναι η εμπιστοσύνη. Δεν ξέρω τίποτα για τον πατέρα μου, δεν ξέρω τίποτα για τα χιλιάδες παιδιά που κάθε άνοιξη σπέρνονται  από μένα. Ζω μέχρι τέλος για το μυστικό του σπόρου μου, και  δεν με νοιάζει για τίποτα άλλο. Πιστεύω ότι ο Θεός είναι μέσα μου. Πιστεύω ότι η εργασία μου είναι ιερή. Μ αυτή την αλήθεια ζω.”
Όταν απογοητευόμαστε και δεν μπορούμε να αντέξουμε τη ζωή μας, τότε το δέντρο έχει κάτι να μας πει: Σταθείτε! Σταθείτε! Κοιτάξτε εμένα! Η ζωή δεν είναι εύκολη, η ζωή δεν είναι δύσκολη. Αυτές είναι παιδαριώδεις σκέψεις. . . . Το σπίτι δεν είναι ούτε εδώ ούτε εκεί. Το σπίτι είναι μέσα σας, αλλιώς δεν είναι πουθενά .
Ενώ τα δέντρα θροΐζουν το βράδυ, ενώ είμαστε  ανήσυχοι μέσα στις δικές μας παιδαριώδεις σκέψεις: Τα δέντρα έχουν μακρές σκέψεις, μεγάλες και ξεκούραστες αναπνοές,  όπως έχουν και μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τις δικές μας. Όσο εμείς δεν τ ακούμε, παραμένουν σοφότερα από εμάς. Αλλά όταν μάθουμε πώς να ακούμε τα δέντρα,  η στενότητα η ταχύτητα και η παιδική βιασύνη των σκέψεών μας,  θα αντικατασταθούν από ανείπωτη χαρά. Όποιος έχει μάθει πώς να ακούει τα δέντρα δεν θέλει πλέον να είναι ένα δέντρο. Δεν θέλει να είναι τίποτα εκτός από αυτό που είναι.»


Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Σαράντα ερωτήματα ζωής




Όταν έχετε λίγο ελεύθερο χρόνο να σκεφτείτε, θα ήταν χρήσιμο να εξετάσετε τις παρακάτω ενδιαφέρουσες και προκλητικές ερωτήσεις!

1. Αν πράγματι μαθαίνουμε από τα λάθη μας, γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ να κάνουμε λάθος;

2. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του να είσαι ζωντανός και να ζεις πραγματικά;

3. Γιατί οι θρησκείες παρόλο που κηρύσσουν την αγάπη, προκαλούν τόσους πολέμους;

4.Είστε ο τύπος του φίλου που θα θέλατε να είχατε φίλο;

5. Ο έρωτας ισούται με το σεξ;

6. Αν η ευτυχία ήταν το νόμισμα μας, ποια δουλειά θα σας έκανε πλούσιους;

7. Κάνετε αυτό που πιστεύετε, ή συμβιβάζεστε;

8. Αν η μέση διάρκεια ζωής του ανθρώπου ήταν τα 40 έτη, πόσο διαφορετικά  θα ζούσατε τη ζωή σας;

9. Ανησυχείτε περισσότερο για το να κάνετε σωστά τα πράγματα, ή αν κάνετε τα σωστά πράγματα;

10. Αν γνωρίζατε ότι όλοι επρόκειτο να πεθάνουν αύριο, ποιον θα επισκεπτόσασταν σήμερα;

11. Αν μπορούσατε να δώσετε μόνο μία συμβουλή σε ένα νεογέννητο, ποια θα ήταν αυτή;

12. Ποιο  είναι αυτό που δεν έχετε κάνει και πραγματικά θα θέλατε να κάνετε; Τι σας κρατά πίσω;

13. Έχει γίνει ποτέ πραγματικότητα ο μεγαλύτερος φόβος σας;

14. Θα θέλατε να έχετε  λιγότερη δουλειά να κάνετε, ή περισσότερη δουλειά που πραγματικά σας αρέσει να κάνετε;

15.Πότε ήταν η τελευταία φορά που αφουγκραστήκατε τον ήχο της αναπνοής σας;

16. Τις  αποφάσεις τις παίρνετε για τον εαυτό σας, ή αφήνετε τους άλλους να τις πάρουν για σας;

17. Αν είχατε αμύθητη περιουσία  αλλά έπρεπε απαραίτητα να εργάζεστε, τι δουλειά θα επιλέγατε να κάνετε;

18. Όταν φτάσετε  90 ετών, τι θα έχει μεγαλύτερη σημασία για εσάς;

19. Τι έχετε μετανιώσει περισσότερο μέχρι τώρα στη ζωή;

20. Αν ήσασταν στις πύλες του παραδείσου και ο Θεός σας ρωτούσε: «Γιατί πρέπει να επιτρέψω να περάσετε;», τι θα απαντούσατε;

21. Ποιο μικρό πράγμα θα μπορούσατε να κάνετε για να κάνετε καλύτερη την ημέρα κάποιου άλλου;

22. Τι θα θέλατε να αφήσετε πίσω σας;

23. Πότε ήταν η τελευταία φορά που δοκιμάσετε κάτι καινούργιο;

24. Ποιο μάθημα ζωής πήρατε με τον δύσκολο τρόπο;

25. Σε τι θα προτιμούσατε να είχατε  δώσει περισσότερο χρόνο τα προηγούμενα πέντε χρόνια;

26. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του ζω και υπάρχω;

27. Αν όχι τώρα, τότε πότε;

28. Κάνατε κάτι τελευταία που αξίζει να θυμόσαστε μετά από καιρό;

29. Αν έπρεπε να διδάξετε κάτι, τι θα ήταν αυτό;

30. Είναι λάθος να κλέψει ένα  πεινασμένο παιδί;

31. Τι σας ανεβάζει όταν η ζωή σας πάει στραβά;

32. Μετανιώσατε για  κάτι που δεν είπατε ή δεν κάνατε;

33. Γιατί σκεφτόμαστε περισσότερο τους άλλους όταν φεύγουν;

34. Είναι πιο σημαντικό να αγαπήσετε ή να αγαπηθείτε;

35. Αν ο γιατρός σας έδινε πέντε χρόνια ζωής, τι θα προσπαθούσατε  να κάνετε;

36. Μπορεί να υπάρξει ευτυχία χωρίς  θλίψη;

37. Για ποιο πράγμα θα θέλετε να σας θυμούνται μετά το τέλος της ζωής σας;

38. Υπάρχει το τέλειο;

39. Είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου;

40. Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε κάτι όμορφο σε κάποιον και δεν περιμένατε τίποτα για αντάλλαγμα;




Τρίτη 8 Απριλίου 2014

Μια ιστορία με αφορμή την ... αποξένωση







Με λένε Μαγδαληνή. Σε λίγες μέρες έχω τα γενέθλιά μου θα γίνω δύο χρονών…
δε χαίρομαι και πολύ γιατί πέφτουν Παρασκευή.
Ο μπαμπάς έρχεται Σάββατο και με βλέπει,
δεν μπορεί να έρθει την Παρασκευή, δεν τον αφήνει ο κύριος δικαστής.

Υπάρχει μία απόφαση που λέει ότι ο μπαμπάς μπορεί να έρθει μόνο
στα τρίτα και τα τέταρτα γενέθλιά μου που πέφτουν Σαββατοκύριακο.
Του χρόνου μπορεί να τον κοροϊδέψω για να μη στεναχωρηθεί.
Θα του πω ότι τότε γίνομαι δύο ετών…

Όταν μεγαλώσω δε θα έχω ούτε ημερολόγιο ούτε ρολόι.
Αν με αγκαλιάσει ο μπαμπάς μου την Παρασκευή είναι κακός
αν με αγκαλιάσει το Σάββατο είναι καλός.
Κουράστηκα πια…
Θα πω στη μαμά να φυλάξει ένα κομμάτι τούρτα και στον μπαμπά.
Θα βάλω ένα κεράκι σε αυτό το κομμάτι και ένα στην υπόλοιπη τουρτίτσα.
Όταν μεγαλώσω πρέπει να μάθω τις μέρες…
και από τώρα τις ξέρω λιγάκι…

Δευτέρα, Τρίτη, Σάββατο, Τετάρτη, Κυριακή, Πέμπτη, Σάββατο, 

Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή.
Σας κοροϊδεύω το ξέρω…
Δεν φταίει ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά ούτε ο κύριος δικαστής.
Οι μέρες φταίνε, έχουνε λίγα Σάββατα.




Σάββατο 5 Απριλίου 2014

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή






1. Θα φρόντιζα να χτίσω πρώτα την αυτοεκτίμησή του και μετά θα φρόντιζα για το σπίτι.
2. Θα χρησιμοποιούσα τα δάχτυλά μου για να ζωγραφίζω κι όχι για να μαλώνω.
3. Θα το διόρθωνα λιγότερο
και θα συνδεόμουν μαζί του περισσότερο.
4. Θα έπαιρνα τα μάτια μου από το ρολόι
και θα κοίταζα περισσότερο το ίδιο το παιδί μου.
5. Θα φρόντιζα να λέω «εγώ ξέρω» λιγότερο
και να νοιάζομαι περισσότερο.
6. Θα έκανα μαζί του πιο πολλές βόλτες
και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς.
7. Θα σταματούσα να προσποιούμαι τη σοβαρή
και θα έπαιρνα πιο σοβαρά το παιχνίδι.
8. Θα έτρεχα σε περισσότερους αγρούς
και θα κοίταζα πιο πολύ τα αστέρια τη νύχτα.
9. Θ΄ αγκάλιαζα περισσότερο
και θα αποτραβιόμουν λιγότερο.
10. Θα μπορούσα να δω την ομορφιά της βελανιδιάς
με αφορμή ένα μικρό βελανίδι.
11. Θα ήμουν λιγότερο άκαμπτη
και περισσότερο υποστηρικτική.

12. Θα του μάθαινα λιγότερα για την αγάπη της δύναμης και περισσότερα για τη δύναμη της αγάπης.