Μάθημα από έναν γιο

Η αδυναμία του Ντάνιελ, του γιου μου, για το σέρφινγκ άρχισε στην ηλικία των δεκατριών. Κάθε μέρα, πριν και μετά το σχολείο, φορούσε το μαγιό του, τραβούσε πέρα από τη γραμμή του σέρφινγκ και περίμενε την πρόκληση από τους συντρόφους του, το ύψος των οποίων κυμαινόταν από ενάμισι μέτρο μέχρι ένα ογδόντα. Η αγάπη του Ντάνιελ γι’ αυτό το σπορ φάνηκε ένα μοιραίο απόγευμα. «Ο γιος σας είχε ένα ατύχημα», είπε στον Μάικ, τον άντρα μου, τηλεφωνικά ο άνθρωπος του συνεργείου διάσωσης.

«Σοβαρό;»

«Σοβαρό. Όταν ανέβηκε στην κορυφή του κύματος, η μύτη του πέδιλου γύρισε προς το μάτι του».

Ο Μάικ έτρεξε και τον πήγε στις πρώτες βοήθειες κι από κει τους έστειλαν στο ιατρείο ενός πλαστικού χειρούργου. Του έκανε 26 ράμματα από τη γωνία του ματιού μέχρι τη ράχη της μύτης.

Εγώ βρισκόμουν στο αεροπλάνο, επιστρέφοντας από κάποιο μέρος όπου είχα πάει να κάνω μια ομιλία, τη στιγμή που έραβαν το μάτι του Ντάνιελ. Έτσι ο Μάικ, φεύγοντας από το ιατρείο, ήρθε κατευθείαν στο αεροδρόμιο. Με υποδέχθηκε στην έξοδο και μου είπε ότι ο Ντάνιελ περίμενε στο αυτοκίνητο.

«Ο Ντάνιελ;» ρώτησα. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα πως τα κύματα θα ήταν φοβερά εκείνη τη μέρα.

«Είχε κάποιο ατύχημα αλλά θα του περάσει».

Ο χειρότερος εφιάλτης μιας μητέρας που η δουλειά της την ανάγκαζε να ταξιδεύει, έγινε πραγματικότητα. Έτρεξα στο αυτοκίνητο με τόση ταχύτητα, που έσπασα το τακούνι του παπουτσιού μου. Άνοιξα βιαστικά την πόρτα κι ο μικρός μου γιος, με επιδέσμους στο μάτι, άπλωσε τα χέρια του προς το μέρος μου φωνάζοντας: «Ω, μαμά, χαίρομαι τόσο πολύ που ήρθες». Έκλαψα στην αγκαλιά του λέγοντάς του πόσο άσχημα ένιωθα που δε βρισκόμουν εκεί, όταν τηλεφώνησε ο άνθρωπος του σωστικού συνεργείου.

«Δεν είναι τίποτα, μαμά», με παρηγόρησε. «Δεν ξέρεις να κάνεις σέρφινγκ έτσι κι αλλιώς».

«Τι;» ρώτησα έκπληκτη με τη λογική του.

«Θα μου περάσει. Ο γιατρός λέει ότι μπορώ να ξαναμπώ στη θάλασσα σε οκτώ μέρες».

Ήταν στα καλά του; Ήθελα να του πω ότι απαγορευόταν να πλησιάσει το νερό μέχρι τα τριάντα πέντε το, δάγκωσα όμως τη γλώσσα μου και προσευχήθηκα να ξεχάσει το σέρφινγκ.

Στη διάρκεια των επόμενων εφτά ημερών με πίεζε να τον αφήσω να ξαναπάει στη θάλασσα. Μια μέρα, όταν του είπα με αποφασιστικότητα ‘όχι’ για εκατοστή φορά, έστρεψε εναντίον μου τα δικά του όπλα.

«Μαμά, μας έχεις μάθει να μην παραιτούμαστε ποτέ προκειμένου για κάτι που αγαπάμε».

Μετά μου έδωσε ένα κορνιζαρισμένο ποίημα του Λάνγκστον Χιούζ που αγόρασε «επειδή μου θυμίζει εσένα».

Μητέρα προς γιο

Λοιπόν, γιε μου, θα σου πω:

Η ζωή για μένα δεν υπήρξε κρυστάλλινο σκαλοπάτι.

Είχε μέσα καρφιά

Και σκλήθρες

Και σκισμένες σανίδες

Και σημεία χωρίς χαλιά στο πάτωμα – Γυμνά.

Ήταν όμως ένα συνεχές σκαρφάλωμα

Κι ανέβασμα σε πλατύσκαλα,

Και στρίψιμο σε γωνίες,

Και καμιά φορά βάδισμα μέσα στο σκοτάδι

Χωρίς καθόλου φως.

Γι’  αυτό, αγόρι μου, μη γυρίσεις πίσω,

Μην καθίσεις κάτω, πάνω στα σκαλιά

Γιατί θ’ ανακαλύψεις πως είναι κάπως σκληρά.

Μην πέσεις τώρα,

Γιατί εγώ προχωρώ ακόμα, αγόρι μου,

Ακόμα σκαρφαλώνω

Κι η ζωή για μένα δεν υπήρξε κρυστάλλινο σκαλοπάτι.

Υποχώρησα.

Ο Ντάνιελ ήταν τότε απλώς ένα παιδί με πάθος για το σέρφινγκ. Τώρα είναι άντρας με υποχρεώσεις. Είναι ένας από τους 25 καλύτερους επαγγελματίες του σέρφινγκ στον κόσμο.

Δοκιμάστηκα στον ίδιο το χώρο μου, πάνω σε μια αρχή που δίδασκα μπροστά σε ακροατήριο και σε μακρινές πόλεις: «Οι φλογεροί άνθρωποι αγκαλιάζουν αυτό που αγαπούν και ποτέ δεν παραιτούνται απ’ αυτό».