Ο άνθρωπος απέναντι στο μοιραίο

Τα ζώδια, οι πλανήτες, οι οίκοι, οι όψεις, δεν είναι παρά «ταμπέλες» ανάλογες με αυτές που πληροφορούν έναν ταξιδιώτη για το που βρίσκεται και το τι πρόκειται να συναντήσει

Οι πραγματιστές υποστηρίζουν πως «τίποτε δεν είναι μοιραίο» και όλα είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας ή απλές συμπτώσεις.

Στο άλλο άκρο, πολλοί πιστεύουν πως «ό, τι γράφει, δεν ξεγράφει».

Και ως είθισται η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση αλλά με έναν... αστερίσκο. Και οι δύο παραπάνω καταστάσεις είναι υπαρκτές για την ανθρώπινη ύπαρξη και ορίζουν ένα ευρύ φάσμα μέσα στο οποίο το «μοιραίο» και το «όχι μοιραίο» παίρνουν ποικίλες διαβαθμίσεις.

Το βέβαιο είναι πως μια ευρεία πλειοψηφία αποδέχεται το μοιραίο, αφού αποκομίζει συχνά την αίσθηση του μέσω των εμπειριών του. Προς επίρρωση μάλιστα αυτής της πεποίθησης έρχονται και οι ποικίλες προβλέψεις (από κάθε είδος μαντικής τέχνης), οι οποίες «βγαίνουν», αποδεικνύοντας έτσι πανηγυρικά στον κοινό νου πως πράγματι ήταν ...μοιραίο!

Ωστόσο, υπάρχουν και πάρα πολλές άστοχες προβλέψεις και η αστοχία τους δεν οφείλεται μόνον σε λάθη ή αβλεψίες του ερμηνευτή-διαμέσου. Με βάση τα πορίσματα της σύγχρονης Φυσικής ξέρουμε πια ότι ποτέ δεν υπάρχει ένα και μόνον ένα μέλλον αλλά είναι πιο σωστό να μιλάμε για δέσμες πιθανοτήτων που κατευθύνουν σε διαφορετικά μέλλοντα.

Έτσι ο ερμηνευτής μπορεί να βλέπει σωστά ένα από αυτά αλλά ο ίδιος ο συμβουλευόμενος να ...επιθυμεί κάποιο άλλο!

Ο αγώνας με το πεπρωμένο

Η ζωή μας δεν είναι παρά μια πάλη ενάντια στην Μοίρα. Ένας παράξενος αγώνας χειραφέτησης από την μάνα-γενέτειρα μας, που κρατάει αιώνες τώρα και η αρχική της πράξη έχει αποτυπωθεί στους μύθους είτε ως «πτώση», είτε ως ηρωικό κατόρθωμα απέναντι σε θεριά και τέρατα.

Ο άνθρωπος τέθηκε μοιραία απέναντι της, από τότε που ξεκίνησε το ταξίδι της συνειδητότητας του. Με όπλο το αδηφάγο εγώ και οδηγημένος από την μυστική εντολή της εξέλιξης κατατρώει σιγά-σιγά τις σάρκες της, τα μυστήρια και τις άγνωστες γωνιές της, μεταλαβαίνει την ουσία της, αφομοιώνοντας και κάνοντας κτήμα του ότι κάποτε της ανήκε. Ο άνθρωπος έμαθε να χρησιμοποιεί τις φυσικές δυνάμεις, παίρνοντας μαθήματα από την ίδια τη Φύση και παράλληλα, προσπαθώντας να διερευνήσει το πεπρωμένο αποκρυπτογράφησε μέρος των κοσμικών ρυθμών της.

Ο ζωδιακός κύκλος δεν είναι παρά μια ακόμη κατάκτηση του, αφού σε αυτόν χαρτογράφησε τις μοιραίες επιρροές, βάζοντας σταδιακά τις απαραίτητες προειδοποιητικές σημάνσεις.

Τα ζώδια, οι πλανήτες, οι οίκοι, οι όψεις, δεν είναι παρά «ταμπέλες» ανάλογες με αυτές που πληροφορούν έναν ταξιδιώτη για το που βρίσκεται και το τι πρόκειται να συναντήσει: Επικίνδυνες κατολισθήσεις. Τούνελ μήκους 5 χιλιομέτρων. Ολισθηρό οδόστρωμα. Διόδια.

Ή αλλιώς, Ουρανός σε τετράγωνο με τον Άρη. Πλούτωνας στις 60 μοίρες. Ποσειδώνας στον 3ο οίκο. Κρόνος σε σύνοδο με Ερμή.

Όπως ο κατασκευαστής του δρόμου έχει εφαρμόσει και υλοποιήσει όλη την συλλογική αλλά και την ατομική του εμπειρία, έτσι και ο ερμηνευτής του ωροσκοπίου εφαρμόζει τις καταξιωμένες και αποδεκτές παραδοχές της Αστρολογίας, βάζοντας συνάμα και την προσωπική του δεξιοτεχνία-ιδιαιτερότητα, ώστε να επισημανθούν τα πιο σημαντικά στοιχεία του κάθε ατομικού μονοπατιού.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η διπλή φύση του ωροσκοπίου. Είναι ταυτόχρονα χάρτης του προδιαγεγραμμένου αλλά και βοήθημα που επιτρέπει την διάβαση του χωρίς ζημιές και απώλειες ή ακόμη και την υπερκέραση του.

Είναι μια ζωντανή πληροφορία με διαδραστικές ιδιότητες.

Και εμείς καλούμαστε να ταξιδέψουμε έχοντας στις αποσκευές μας τρία προαπαιτούμενα:

1) Μια όσο γίνεται καλύτερη γνώση των επισημασμένων σημείων.

2) Την εν δυνάμει ικανότητα να συμπληρώνουμε το βιβλίο των οδηγιών με επιπρόσθετες λεπτομέρειες και πληροφορίες, που είτε δεν καταχωρήθηκαν από τον κατασκευαστή, είτε προέκυψαν μεταγενέστερα. Όπως για παράδειγμα μια λακκούβα στο οδόστρωμα...

3) Την διάθεση μας να επικοινωνήσουμε με τους «αγγελιοφόρους», να γνωριστούμε καλύτερα μαζί τους και να επαναδιαμορφώσουμε την μεταξύ μας σχέση με όρους που συμφέρουν και τους δύο. Να ξαναγράψουμε τις ταμπέλες αν χρειαστεί.

Το τρίτο βέβαια είναι και το πιο ...ζουμερό, αφού βάζει στο τραπέζι και την αλλαγή των όποιων επιρροών, που σε πρώτη φάση μπορεί να δείχνουν περιορισμένες ή ασφυκτικές.

Ουσιαστικά, συνδιαλεγόμενοι με τους δείκτες του ωροσκοπίου μας, απευθυνόμαστε στον ίδιο μας τον εαυτό ή για να το γράψω πιο σωστά, στον εν δυνάμει εαυτό μας.

Και ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να παρέμβουμε, έχει σαν κύριο συστατικό του την Αγάπη.

Δεν καταριόμαστε δηλαδή, ούτε τη μοίρα μας, ούτε το ζώδιο μας, ούτε τους πλανήτες που «κακόπεσαν». Το πρώτο που καλούμαστε να αναλογιστούμε είναι το αν δεν χρησιμοποιούνται σωστά, αφού πάντα υπάρχει μια κατάλληλη θέση για τον οποιονδήποτε.

Πάρτε για παράδειγμα έναν ...αγριεμένο Άρη στον 6ο οίκο. Τι ακριβώς ζητάει από τη ζωή και τις εργασιακές μας σχέσεις; Βία, πόλεμο, τραυματισμούς και ό, τι άλλο συμπεριλαμβάνεται στον «νόμο της ζούγκλας»;

Πολύ πιθανόν, αφού αυτές είναι οι αρχέγονες καταβολές του. Τον πιάνουμε λοιπόν με το ...καλό για να διαπιστώσουμε ποιά είδους φόρμουλα μπορεί να βρεθεί, ώστε να μείνουν άπαντες ευχαριστημένοι.

Στην αρχή δείχνει ανένδοτος: «Θα τους πιω το αίμα», διατυμπανίζει αναφερόμενος στα εργασιακά. «Θα τους χορέψω στο ταψί για να μάθουν τι εστί Άρης! Κι εσύ πτωχέ θνητέ, σήμερα θα είσαι εδώ κι αύριο εκεί. Μόνιμη δουλειά δεν θα σταυρώσεις! Άσε που 6-7 εγχειρήσεις θα τις έχεις βρέξει χιονίσει...»

Κι έτσι μπορεί να γίνει, ιδιαίτερα όταν δεν του δώσουμε εναλλακτικές λύσεις.

Όμως μια σωστή απάντηση μπορεί να αλλάξει άρδην τα δεδομένα

-Δεν πας να γυμναστείς λίγο καλέ μου να καλμάρεις; Χτίσε μου κι εκείνο το τοιχαλάκι που άφησε μισοτελειωμένο η τεμπέλα η Αφροδίτη κι έλα να τα ξαναπούμε...

Έτσι βολεύονται όλοι, αφού ο Άρης απορροφημένος κι ευχαριστημένος με τις νέες του δραστηριότητες, αφήνει κατά μέρος τις απειλές. Κι επειδή είναι άμεσος και γρήγορος επανέρχεται δριμύτερος: Τι θες να κάνω τώρα φιλαράκι;

Μένοντας στο αρχικό παράδειγμα του δρόμου, έχει βέβαια μεγάλη σημασία με τι πορευόμαστε. Με Ι.Χ, με λεωφορείο της γραμμής, με μηχανή ή με τα πόδια; Κάθε όχημα έχει τις δικές του προδιαγραφές, τις οποίες επίσης πρέπει να γνωρίζουμε. Έχουμε φώτα για να μπούμε σε τούνελ; Τα λάστιχα μας αντέχουν;

Ή αλλιώς, τι ποιότητα και τι δυνατότητες έχουν οι πλανήτες μας έτσι όπως είναι τοποθετημένοι στο ωροσκόπιο μας;

Το πρόβλημα είναι πως όσον αφορά τα ταξίδια, ύστερα από χιλιάδες προβλήματα και δυστυχήματα η σήμανση στους δρόμους είναι συνήθως κωδικοποιημένη και επαρκής. Κι όταν δεν είναι, η εμπειρία μας είναι ικανή να μπαλώσει τα κενά.

Όταν όμως πρόκειται για ένα ωροσκόπιο που αποτυπώνει ψυχικές δυνάμεις και ενέργειες, η εκπαίδευση μας απέχει πολύ από το να είναι ...στοιχειώδης!

Τι μπορεί να κάνει κάποιος με τον Πλούτωνα, τον Ουρανό, τον Άρη και τον Δία του; Πως είναι προσφορότερο να διαχειριστεί μια έντονη όψη;

Το κενό στην αστρολογική εκπαίδευση είναι τεράστιο, εξ αιτίας μιας μοιρολατρικής αντίληψης που διέπει τόσο την πλειοψηφία των αστρολόγων, όσο και το κοινό που απευθύνεται σε αυτούς. Το ίδιο το «σύστημα» πάσχει συνολικά και οι απανταχού λειτουργοί του επιμένουν στο «θα συμβεί το άλφα ή το βήτα», αφού έτσι είναι γραμμένο...

Διατείνονται δηλαδή πως πιθανότατα το όχημα μας θα πέσει στον γκρεμό, επειδή «βλέπουν» την επικίνδυνη στροφή στα 2 χιλιόμετρα. Αυτή όμως η οπτική δεν υπολογίζει τον ξενοδόχο, δηλαδή εμάς τους ίδιους και την βούληση μας, η οποία μπορεί πολύ απλά να ...κόψει ταχύτητα, αλλάζοντας το «προδιαγεγραμμένο μέλλον».

Όσο μειώνεται η άγνοια μας, τόσο ασφαλέστερα βαδίζουμε. Και ένα εν δυνάμει «μοιραίο» γεγονός, γίνεται υπόθεση ρουτίνας.

Κι αφού λοιπόν, τα περισσότερα από τα «μοιραία» γεγονότα δεν είναι παρά αποτέλεσμα των επιλογών μας -άρα ανατρέψιμα- σε τι έγκειται τελικά το «μοιραίο»;

Μια πρώτη απάντηση ορίζει ως μοιραία κυρίως όσα συμβαίνουν στην παιδική-εφηβική μας ηλικία, όταν το αναπτυσσόμενο εγώ μας είναι ακόμη αδύναμο να αντιδράσει. Αυτά τα γεγονότα, αφήνουν μέσα μας μια σφραγίδα, τόσο βαθιά χαραγμένη, που μπορούμε να πούμε πως μέχρι τουλάχιστον να λυθούν οι ενεργειακοί κόμποι που έχουν σχηματιστεί, είμαστε καταδικασμένοι να ακολουθούμε τις προσταγές αυτής της μοιραίας αφετηρίας.

Μοιραία μπορεί να θεωρηθούν και κάποια σοβαρά θέματα υγείας, τα οποία εμφανίζονται από νωρίς και αναστέλλουν βασικές λειτουργίες του ατόμου. Και επιμένω στο «από νωρίς» γιατί τα μετέπειτα είναι συνήθως αποτέλεσμα μιας λανθασμένης χρήσης του ενεργειακού δυναμικού μας.

Κι όλα αυτά που περιορίζουν τους ορίζοντες μας, είναι όντως θέματα πολύ δύσκολα στην διαπραγμάτευση τους, όχι όμως άλυτα κι αυτό προκύπτει από την ίδια τη ζωή.

Βλέπουμε δηλαδή ορφανά παιδιά που παρότι έχουν μια κοινά δυσάρεστη αφετηρία, τελικά το καθένα μπορεί να έχει μια εντελώς διαφορετική «μοίρα». Βλέπουμε ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας να μην λυγίζουν και τελικά να μετατρέπουν το όποιο μειονέκτημα τους σε πλεονέκτημα.

Στην ρίζα αυτών των θετικών μεταμορφώσεων βρίσκονται οι δυνάμεις που εκπροσωπούνται- εμφορούνται στον πλανήτη Ποσειδώνα.

Το μοιραίο και το λιγότερο μοιραίο

Οι «μοιραίοι» έρωτες, με την έννοια μιας σχέσης που άφησε πίσω βαθιά χαραγμένα τα σημάδια της, με εξαίρεση ίσως την απώλεια του συντρόφου μας, θεωρώ πως κακώς συγκαταλέγονται στα μοιραία γεγονότα, αφού γενικά το ποσοστό της συμμετοχής μας σε μια σχέση είναι πάντα αρκετά υψηλό, τόσο που όσο κι αν θέλουμε να την εντάξουμε στο φάσμα του μοιραίου, τελικά μάλλον πρόκειται για βιώματα κατόπιν επιλογής, με την καλή ή όχι σχέση με τον εαυτό μας να είναι το κλειδί των εξελίξεων.

Οι θεωρούμενες «μοιραίες σχέσεις» ...κυκλοφορούν πολύ στο αστρολογικό γίγνεσθαι, επειδή μας αρέσει να δραματοποιούμε καταστάσεις και επιπλέον να αναζητούμε εσπευσμένα άλλοθι στους άλλους για όσα δεν «είδαμε» μέσα μας.

Στην πραγματικότητα, οι σχέσεις γίνονται μοιραίες όταν τις αντιμετωπίζουμε ως τέτοιες.

Στην πορεία βέβαια της ενασχόλησης μου με την Αστρολογία, ήρθα πολλές φορές σε επαφή με πρόσωπα θύματα του μοιραίου. Μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις διαπίστωσα πως η κατανομή του μοιραίου δεν είναι τυχαία. Υπάρχουν για παράδειγμα ολόκληρες οικογένειες που τα μέλη τους λες και σέρνουν μια κατάρα και παρότι μπορεί να διακρίνονται κοινωνικά, τελικά δοκιμάζονται από ποικίλες συμφορές, συχνά μάλιστα απανωτές. Και το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι συνήθως εισπράττουν κάποιο είδος γενναίου αντιτίμου για όσα τους συνέβησαν και αναφέρομαι κυρίως στα οικονομικά τους.

Αντίθετα κάποιες άλλες οικογένειες, παρά τα όποια προβλήματα τους, δεν δοκιμάζονται ούτε από ανίατες ασθένειες, ούτε από τραγωδίες.

Αναζητώντας, τα αστρολογικά σημάδια του μοιραίου, ξεκινάμε από την βασική παραδοχή πως λιγότερο ή περισσότερο όλοι οι πλανήτες έχουν την διττή ιδιότητα που χαρακτηρίζει κι ένα ωροσκόπιο. Είναι μεν δείκτες μιας «οικογένειας» πιθανοτήτων αλλά παράλληλα κι ένα «λυσάρι» για την πορεία της ζωής μας.

Εκείνος όμως που συνδέεται περισσότερο με την έννοια του μοιραίου (όχι όμως μόνον στην καταστροφική του εκδοχή) είναι ο Πλούτωνας.

.

Ως ένθερμος θιασώτης του «πέθανε για να ζήσεις», είναι εκείνος που μας φέρνει αντιμέτωπους με ότι φοβόμαστε περισσότερο αλλά και τις δυνάμεις της Μοίρας (του Ασυνείδητου, με ψυχολογικούς όρους), που απέναντι τους είμαστε τόσο δα μικροί.

Η ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι ότι οι πραγματικά «Πλουτώνιοι» τύποι, όσες ή όσοι δηλαδή έχουν τον πλανήτη σε δεσπόζουσα θέση στο ωροσκόπιο τους και τους λειτουργεί στο έπακρο, βιώνουν τις απώλειες, παραμένοντας οι ίδιοι ολοζώντανοι μέσα από διαδοχικές μεταμορφώσεις.

Πρακτικά δηλαδή είναι εκείνοι που παρότι η παρουσία τους σε αυτή τη ζωή συνδέεται με δυσάρεστα περιστατικά, αποχωρούν τελικά τελευταίοι, όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο για να χάσουν.

Υπάρχει όμως τρόπος για να σπάσει κανείς μια αλυσίδα μοιραίων γεγονότων ή καταστάσεων; Και βέβαια υπάρχει, αρκεί να θέλουμε.

Συνήθως, η στάση μας απέναντι στο μοιραίο, ορίζει και το τι θα ακολουθήσει.

Η επιθυμία της Μοίρας είναι πολύ συγκεκριμένη. Ποντάροντας στις μνήμες της παλιάς μας σχέσης, μιας απόλυτης ευτυχίας μέσα στην ανυπαρξία μας αλλά και της απόλυτης εξουσίας στην οντότητα μας -αυτό που ψυχολογικά περιγράφεται ως ουροβορική φάση- πασχίζει να μας κρατήσει για πάντα στην αγκαλιά της. «Ξεκουράσου» μας λέει, «πάψε να μάχεσαι και βούτα πάλι στον Παράδεισο σου».

Μας ζητά δηλαδή να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια, να ξεπεζέψουμε από το άρμα της Συνείδησης και να αφεθούμε σε ένα λυτρωτικό τέλος.

Αν ενδώσουμε, τότε το «μοιραίο» περιστατικό που έγινε αφορμή για όλα αυτά, θα είναι και το τελευταίο μας, είτε ζήσουμε, είτε πεθάνουμε. Γιατί η Μοίρα δεν ενδιαφέρεται τόσο για το φυσικό μας σώμα αλλά για την συνειδητότητα μας που συγκροτήθηκε γύρω από ένα «αυθάδες» εγώ. Θα γίνουμε λοιπόν άβουλα όντα, έρμαια στην μοίρα μας, κυριολεκτικά.

Αυτή μπορεί να είναι για παράδειγμα το σκηνικό ύστερα από μια αποτυχημένη ή «μοιραία» σχέση, στην οποία «κολλήσαμε», αρνούμενοι να συνεχίσουμε παραπέρα.

Το ίδιο μπορεί να πάθουμε, πετρώνοντας μπροστά σε μια ανείπωτη -έτσι την βιώνουμε- συμφορά.

Αντίθετα, αν πράξουμε αυτό που υποστηρίζει η συνείδηση μας, θα επιβεβαιώσουμε στην πράξη την αθανασία της. Η μεταμόρφωση μας ύστερα από την απόρριψη ενός μοντέλου που εμείς οι ίδιοι συνυπογράψαμε, οδηγεί στο άνοιγμα ενός νέου κύκλου με πολύ διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Το ωροσκόπιο μας δεν λειτουργεί πλέον με τον παλιό τρόπο, άρα και οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν αλλάξει.

Για να συμβεί όμως αυτό δεν αρκεί μια θαρραλέα-ηρωική στάση. Χρειαζόμαστε απαραιτήτως την θεραπευτική-υπερβατική δράση του Ποσειδώνα.

Το «μοιραίο» στηρίζει συνήθως την δυναμική του σε μια άτεγκτη πραγματικότητα, όπου το ίδιο το εγώ μας πέφτει θύμα της κεντροστρέφειας και του ναρκισσισμού του. «Γιατί να συμβεί σε μένα αυτό;» λέει και καταρρέει...

Ο Ποσειδώνας είναι ο μόνος που μπορεί να αφοπλίσει το μοιραίο, έτσι ...με μια σκέψη! Ή μάλλον καλύτερα με μια νοητή πτήση μέσα στην συμπαντική ενότητα.

Το εγώ μας είναι βέβαια σημαντικό, αφού σε αυτό στηρίζεται η ψυχολογική ζωή μας, δεν παύει όμως να είναι ατελές, ειδικά όταν νοιώθει μόνο του και αυτάρκες.

Οράματα, ιδανικά και κυρίως η πίστη μας στο εσωτερικό θαύμα, έτσι όπως δόθηκε στον Χριστιανισμό, είναι τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένη η ασπίδα της προστασίας μας.

Και δεν αναφέρομαι στην «μετά θάνατον ζωή» έτσι όπως προσδιορίζεται από μια μάλλον στενή αντίληψη φυσικών ορίων αλλά αυτήν που ακολουθεί τον ψυχολογικό θάνατο του παλιού εαυτού μας.

Αυτήν που για να την αγγίξουμε θα πρέπει να εγκαταλείψουμε κάθε εξάρτηση από όσα αποδείχθηκαν στην πράξη μάταια.

Και για τους θιασώτες μιας πιο μεταφυσικής αντίληψης, να θυμίσω ότι ο Ποσειδώνας είναι ο μόνος ικανός να καταργήσει το λεγόμενο «κάρμα». Στον κόσμο του δεν υπάρχουν χρέη, παρά μόνον υλοποιημένες ευχές.

Ας τον γνωρίσουμε λοιπόν καλύτερα, μέσα από τα σημάδια που ο ίδιος μας στέλνει, εκείνα τα σημάδια που συνήθως αποστρέφεται η λογική μας.

Άνθρωπε ακούς;

                                                                               Γιάννης Ριζόπουλος