Ο τοξότης και το βέλος

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας στρατηγός που πέρασε τα χρόνια του πολεμώντας στην υπηρεσία πολλών βασιλιάδων. Στο τέλος πια της καριέρας του είχε κουραστεί να πολεμάει άλλο. Όλη του τη ζωή την είχε περάσει αναπτύσσοντας την πολεμική τεχνική του και οι πολεμικές του ικανότητες ήταν πασίγνωστες. Όμως είχε βαρεθεί όλ’ αυτά τα πράγματα, κι μόνη του επιθυμία είναι να εξασκηθεί στην τοξοβολία, που δεν κατείχε όσο θα ήθελε.

  Όμως, την τέχνη αυτή δεν ήθελε να τη μάθει για να γίνει καλύτερος μαχητής, που εξ’ άλλου δεν το είχε και ανάγκη, αλλά μάλλον για εμβάθυνση και βελτίωση των αντανακλαστικών του. Είχε πληροφορηθεί για Αρχιτοξότες, για Μύστες της τοξοβολίας, που ζούσαν σε απόμακρα μοναστήρια και περνούσαν όλη τους τη ζωή χωρίς να ασχολούνται με τίποτα άλλο, εκτός από την τελειοποίηση της τεχνικής αυτής. Ο τρόπος ζωής τους τον εντυπωσίασε, κι έτσι παραιτήθηκε από τους πολέμους κι άρχισε να ψάχνει να βρει τους Αρχιτοξότες.

  Μετά από μακρύ ταξίδι, ο στρατηγός  βρήκε ένα μοναστήρι του οποίου οι μοναχοί είχαν αφιερωθεί στην τοξοβολία. Μπήκε λοιπόν μέσα και παρακάλεσε να μείνει μαζί τους και να περάσει την υπόλοιπη ζωή του πάνω στη γη μελετώντας αυτήν την τεχνική. Κι αυτό κράτησε για 10 ολόκληρα χρόνια.

  Και τότε, μόλις είχε τελειοποιήσει την τεχνική του σαν τοξότης, ο ηγούμενος του μοναστηριού τον κάλεσε και του είπε, <<΄Ηρθε η ώρα να φύγεις>>. Ο στρατηγός ξαφνιάστηκε τόσο πολύ και διαμαρτυρήθηκε, λέγοντας ότι για αυτόν η κοσμική ζωή είχε πια τελειώσει, κι ότι η μοναδική του επιθυμία ήταν να μείνει ανάμεσα στους τοίχους της μονής και να συνεχίσει να διαλογίζεται πάνω στο τόξο, στο βέλος και στον στόχο. Επέμενε και ικέτευε τον ηγούμενο, αλλά εκείνος ήταν ανένδοτος. Του εξήγησε, πως για να βελτιώσει τις ικανότητες του, έπρεπε να βγει έξω στον κόσμο και να διδάξει αυτά που έμαθε.

  Έτσι, ο στρατηγός εγκατέλειψε το μοναστήρι και, μην έχοντας που αλλού να πάει, πήρε την απόφαση να γυρίσει στο χωριό που γεννήθηκε.

  Το ταξίδι ήταν μακρύ, και πέρασε από πολλές χώρες, ώσπου τελικά πλησίασε στο χωριό. Την ώρα που περπατούσε γύρω απ΄ το κοντινό δάσος, παρατήρησε πάνω σε ένα δέντρο έναν στόχο μ’ ένα βέλος καρφωμένο ακριβώς στο κέντρο του. Ο στρατηγός παραξενεύτηκε με το γεγονός αυτό, κι ακόμα πιο πολύ όταν είδε και πολλά άλλα δέντρα με στόχους και με τα βέλη καρφωμένα στο κέντρο τους.

  Με γρήγορο βήμα έφτασε στα πρώτα αγροκτήματα, όπου και εκεί είδε σε πολλούς στάβλους και πολλά σπίτια στόχους με τα βέλη ακριβώς στο κέντρο τους. Εντυπωσιασμένος προχώρησε βιαστικά στην πλατεία του χωριού. Κι εκεί όμως, πάνω σε κάθε τοίχο του κάθε σπιτιού, υπήρχε ένας στόχος με ένα βέλος καρφωμένο ίσα στο κέντρο του.

  Τότε εξαφανίστηκε η γαλήνη του νου που είχε κερδίσει μένοντας όλα αυτά τα χρόνια στο μοναστήρι. Είχε αγανακτήσει βλέποντας ότι, μετά από 10 χρόνων μελέτες και διαλογισμούς, βρισκόταν απέναντι σ’ έναν τοξότη καλύτερο από αυτό. Πήγε γρήγορα κοντά στους γέροντες του χωριού και αξίωσε να ειδοποιηθεί ο τοξότης που ήταν υπεύθυνος για τις τόσο τέλειες βολές, να πάει και να τον συναντήσει σε μια ώρα στον νερόμυλο, στην άκρη του χωριού.

  Ο στρατηγός περίμενε κοντά στον μύλο, αλλά καθώς η ώρα πλησίαζε, κανείς δεν φαινόταν. Κοντά στο ποταμάκι όμως ήταν μια κοπέλα που έπαιζε με το νερό. Όταν εκείνη τον πρόσεξε, πήγε κοντά του.

<<Περιμένεις κάποιον;>>, ρώτησε κοιτάζοντάς τον.

<<Φεύγα από δω>>, της είπε εξοργισμένος.

<<Όχι, δεν θα φύγω>>, είπε το κορίτσι, <<μου φαίνεται ότι περιμένεις κάποιον, κι εμένα μου είπαν να έρθω εδώ να συναντήσω κάποιον που ζήτησε να με δει>>.

  Ο στρατηγός την κοίταξε γεμάτος δυσπιστία και της είπε, <<Περιμένω τον Αρχιτοξότη που έχει ρίξει όλες αυτές τις εκατοντάδες πετυχημένες βολές που είδα μέχρι τώρα>>.

  <<Τότε για μένα πρόκειται>>, είπε η κοπέλα.

Ο στρατηγός, φανερά πιο αγανακτισμένος, κοίταξε με απορία το κορίτσι και τελικά της είπε, <<Αν μου λες την αλήθεια, τότε για εξήγησε μου πως καταφέρνεις να πετυχαίνεις κέντρο κάθε φορά που ρίχνεις;>>.

  <<Αυτά δεν είναι τίποτα σπουδαίο>>, είπε η νέα μ’ ένα φωτεινό χαμόγελο. <<Παίρνω το βέλος μου και το τεντώνω πολύ μέσα στο τόξο. Μετά στοχεύω πολύ στα ίσια και το αφήνω να φύγει. Όπου καρφωθεί, εγώ ζωγραφίζω γύρω ενεν στόχο!>>

 Κι επειδή, φίλοι μου, εμείς εδώ στην Ελλάδα λέμε, <<Όταν δεν ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ>>, σας εύχομαι  μέσα από την καρδιά μου να μπορείτε να βάζετε τη φαντασία σας να δουλέψει και να μπορείτε να ζωγραφίζετε τους δικούς σας στόχους κάθε φορά που η λογική <<φυλακίζει>> τις ελπίδες, τα όνειρα και τις προσευχές σας.