Η παραβολή της τριανταφυλλιάς

Η παραβολή της τριανταφυλλιάς

Εκείνοι που φοβούνται μήπως αποτύχουν, ποτέ τους δεν θα γευτούν τις χαρές της επιτυχίας.-Ανώνυμος

Γεννιόμαστε αγνοί, καθαροί, γεμάτοι ευλογίες και αυτοπεποίθηση. Κάπου στη διαδρομή όλα αυτά τα ξεχνάμε…

Ο άνθρωπος γεννιέται μόνο με τρεις έμφυτους φόβους. Τον φόβο της πτώσης, τον φόβο του κρότου και τον φόβο της εγκατάλειψης. Ο μέσος ενήλικας έχει περίπου 6.000 διαφορετικούς φόβους!

Αυτό σημαίνει ότι εμείς είμαστε οι μοναδικοί, οι αποκλειστικοί, οι μεγαλύτεροι <<τρομοκράτες>> στην ίδια μας τη ζωή. Σταδιακά <<μεταλλασσόμαστε>> σε δημιουργούς φόβου.

Τα δύο πρώτα χρόνια του παιδιού ονομάζονται χρόνια της <<καθαρής γνώσης>>. Είναι τότε που το παιδάκι εκλαμβάνει σαν αλήθεια οτιδήποτε μπορεί να αντιληφθεί. Από την ηλικία των δύο έως και τα έξι του, το παιδί ζει τα χρόνια της <<δυνατής γνώσης>>. Τότε που αρχίζει να ξεχωρίζει και να επιλέγει πως θα <<μεταφράσει>> μέσα του αυτό που του συμβαίνει.

Με άλλα λόγια , μέχρι τα 6 μας χρόνια περίπου, έχουμε κατασκευάσει το 80% του ψυχολογικού μας προφίλ, που θα μας συνοδεύει στη διάρκεια του υπολοίπου της ζωής μας!

Αν το παιδί δεν έχει αναγνώριση και αποδοχή από τους γονείς του (ειδικά από τον πατέρα του), στην ενηλικίωση του δημιουργεί τη λεγόμενη συμπεριφορά Β. Αυτή η συμπεριφορά το εξαναγκάζει να αναζητά την αποδοχή και την αναγνώριση που στερήθηκε από τον πατέρα του, σε άλλα πρόσωπα, όπως του προισταμένου, του εργοδότη ή κάποιου άλλου.

Βλέπετε λοιπόν, πόση μεγάλη σημασία έχουν για την υπόλοιπη ζωή μας τα ερεθίσματα και οι εμπειρίες που έχουμε τα πρώτα χρόνια της ζωής μας;

Κάποτε κάποιος είχε φυτέψει μια τριανταφυλλιά και την πότιζε κανονικά. Πριν ανθοφορήσει, την εξέτασε προσεκτικά, και είδε ένα μπουμπούκι που κόντευε ν’ ανοίξει. Όμως είδε και τα’ αγκάθια! Σκέφτηκε τότε <<Πως γίνεται ένα τόσο όμορφο άνθος να βγει από ένα φυτό που είναι φορτωμένο με τόσα πολλά μυτερά αγκάθια;>>. Στενοχωρημένος με τη σκέψη αυτή, δεν θέλησε να ξαναποτίσει το φυτό, κι αυτό ξεράθηκε πριν μπορέσει να ανθίσει.

Το ίδιο κάνουν πολλοί από εμάς. Στον καθένα από εμάς υπάρχει ένα πανέμορφο τριαντάφυλλο. Το αποτελούν οι εκπληκτικές ιδιότητες που είναι φυτεμένες μέσα μας την ώρα της γέννησής μας, και που αναπτύσσονται ανάμεσα στα αγκάθια των εμπειριών, των επιρροών και των σφαλμάτων μας.

Η έλλειψη της αγάπης χωρίς όρους, της αποδοχής και της αναγνώρισης στην παιδική ηλικία μας οδηγούν να ψάχνουμε μέσα μας μόνο για ελαττώματα. Μόνο για αγκάθια. Και τότε είναι που απελπιζόμαστε και νομίζουμε πως δεν μας αξίζει το καλύτερο. Νομίζουμε πως είμαστε κατώτεροι, λιγότεροι, ανεπαρκείς.

Έτσι, λοιπόν, συστηματικά απαξιώνουμε τις καλές μας ποιότητες και τις αφήνουμε να <<ατροφήσουν>> και να αποδυναμωθούν. Καταλήγουμε να μην μπορούμε να εκφράσουμε ή να εκπληρώσουμε το πραγματικό μας δυναμικό. Αφήνουμε τις έμφυτες ευλογίες μας και ικανότητες μας να μαραθούν, να πεθάνουν.

Κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν τον θησαυρό και τις ικανότητες που κρύβονται μέσα τους! Γι’ αυτό ίσως τις ψάχνουν έξω από αυτούς, σε άλλους ανθρώπους, ή σε άλλα μέρη. Ίσως οι άνθρωποι αυτοί να χρειάζονται κάποιον να τους αφυπνίσει. Να τους θυμίσει και να τους αποδείξει, ότι δεν χρειάζεται να πασχίζουν να βρουν το καλύτερο έξω τους, γιατί το καλύτερο βρίσκεται μέσα τους! Τα τριαντάφυλλα είναι εκεί. Ο κήπος είναι μέσα τους.

Άλλωστε, μια τέτοια πράξη είναι και η κορύφωση της αγάπης. Να μπορούμε να αποδεχόμαστε τους άλλους με τα ελαττώματά τους και να αναγνωρίζουμε την ευγένεια και την ομορφιά της ψυχής τους.. Γιατί μόνο τότε μπορούμε να τους βοηθήσουμε να βρουν τη δύναμη να γίνουν καλύτεροι, δυνατότεροι και να ξεπεράσουν τα λάθη τους.

Αν μπορέσουμε να τους δείξουμε την ομορφιά του τριαντάφυλλου και να τους κάνουμε να αγνοήσουν τα αγκάθια, τότε θα ανθίσουν οι ίδιοι, μαζί τους και εμείς.

ü  Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τους αγαπημένους μας. Σήμερα. Τους το χρωστάμε, αλλά το χρωστάμε επίσης και στον ίδιο μας τον εαυτό.

Γιατί μόνο έτσι, στο πέρασμα του χρόνου, θα μπορέσουμε να χαμογελάμε και να ειρηνεύουμε την ψυχή μας.

Κάθε φορά που σκεφτόμαστε πως εμείς οι άνθρωποι, σαν <<κηπουροί>> ψυχών, κάναμε στη ζωή μας μερικές ανθίσουν και να μοσχοβολήσουν!