Δυο ημέρες για τις οποίες δεν θα πρέπει να νοιαζόμαστε καθόλου

Σε κάθε εβδομάδα υπάρχουν δυο ημέρες για τις οποίες δε θα πρέπει να νοιαζόμαστε καθόλου, δυο μέρες που πρέπει να μένουν έξω από φόβους και αγωνίες.

Η μια τους είναι το Χτες, μ’ όλα του τα λάθη και τις έγνοιες, τις ατέλειες και τις στραβωμάρες, τους πόνους και τις οδύνες του.

Το Χτες ξέφυγε για πάντα απ’ τον έλεγχό μας. Όλα τα λεφτά του κόσμου δεν μπορούν να ξαναφέρουν πίσω το Χτες.

Δε μπορούμε να ξεκάνουμε την παραμικρή πράξη που κάναμε, δε μπορούμε να σβήσουμε ούτε μια λέξη απ’ όσες είπαμε. Το Χτες έφυγε για πάντα.

Η άλλη μέρα για την οποία δε θα πρέπει να σκάμε είναι το Αύριο μ’ όλες του τις πιθανές αναποδιές και τα εμπόδια, τις μεγάλες του υποσχέσεις και την φτωχική του απόδοση. Και το Αύριο είναι πέρα από τον άμεσο έλεγχό μας.

Κι Αύριο ο ήλιος θ’ ανατείλει, είτε σ’ όλο του το μεγαλείο ή πίσω από μια μάσκα από σύννεφα, αλλά πάντως θ’ ανατείλει. Όμως, μέχρι να το κάνει, εμείς δεν έχουμε καμιά παρακαταθήκη σ’ αυτό το Αύριο, επειδή πρόκειται να γεννηθεί.

Όλ’ αυτά μας αφήνουν μόνο μια μέρα, το Σήμερα. Καθένας μας μπορεί να δώσει τη μάχη μίας μόνο μέρας. Όμως, όταν εσείς κι εγώ αθροίζουμε τα φορτία των δυο αυτών τρομερών αιωνιοτήτων, του Χτες και του Αύριο, τότε σπάμε και καταρρέουμε.

Αυτό που μας τρελαίνει δεν είναι το βίωμα του Σήμερα, είναι η ενοχή, ή η πίκρα, για κάτι που έγινε χθες, και ο φόβος για το τι θα μας φέρει το Αύριο.