Που να σε κρύψω αγάπη μου να
μην σε βρουν... Να μην σε βρουν τα θεριά. Αυτός ο κόσμος είναι μικρός για να σε
κρύψει. Μικρός πολύ ο κόσμος μας... κι εσύ είσαι τόσο ευάλωτος.
Αγάπη μου στη μια γωνιά έχει πόλεμο και σφάζουν τα παιδιά στο δρόμο.
Στην άλλη γωνιά τα παιδιά ζουν σε γκέτο και δεν έχουν νερό και φαγητό. Στην
άλλη άκρη τα παιδιά γίνονται πολεμιστές και ανθρώπινες ασπίδες και σε κάποια
άλλη γωνιά τα παιδιά πουλιούνται για σκλάβοι και γίνονται βορά στα χέρια άγριων
ανθρώπων. Αγάπη μου, θα σου πω και κάτι ακόμη αδιανόητο. Εδώ δίπλα μας κι όχι
πολύ μακριά, μόλις δίπλα μας, παιδιά βασανίζονται με κάθε τρόπο... κάθε μέρα.
Βασανίζονται και πεινούν και παραμελούνται και δεν έχουν πρόσβαση στη μόρφωση
και κάποια μεγαλώνουν με λάθος αξίες... κι αυτό είναι το ίδιο σοβαρό. Το ίδιο
σκληρό. Το ίδιο επικίνδυνο και τρομακτικό. Γιατί το να μεγαλώσει ένα παιδί με
λάθος αξίες, δεν είναι μόνο κακοποίηση, είναι παιδί μου πανωλεθρία.
Είναι σαν τις ταινίες υπέρτατης
καταστροφής που αγαπάς να βλέπεις και στο τέλος νικάει πάντα ο καλός... Εδώ η
υπέρτατη καταστροφή καλέ μου δεν έρχεται
με τα όπλα, μα χρησιμοποιώντας ευάλωτα ανθρώπινα μυαλά...
Που να σε κρύψω αστέρι μου να
μην σε βρουν. Σε ποια γωνιά του κόσμου αυτού θα μεγαλώσεις όπως σου αξίζει; Σε
ποια γωνιά δεν θα φοβάσαι να γελάς και να είσαι παιδί και εγώ σε ποια γωνιά του
κόσμου δεν θα φοβάμαι πως θα σε βρουν... Θα σε βρουν και θα σου κάνουν κακό...
Παιδί μου...
Ποια γωνιά αυτού του κόσμου
είναι ασφαλής για τους μικρούς αθώους ανθρώπους σαν κι εσένα; Ποια χώρα μυθική,
μαγική.... Ποια χαρούμενη χρωματιστή χώρα; Ποια χώρα ξεχασμένη... να μπορούν
όλα τα μικρά ανθρωπάκια να ζουν ευτυχισμένα, γελώντας στον πρωινό ήλιο,
χορεύοντας στη βροχή, με ένα κομμάτι ψωμί στο χέρι και φτερά στα πόδια, για να
τρέχουν και να πετούν και να ονειρεύονται...
Έχεις τόσα σχέδια για τη ζωή
καλέ μου... Τόσα σχέδια και για σκέψου αγάπη μου, για σκέψου να μεγαλώσεις να
γίνεις υπέροχος, γενναίος όπως ονειρεύεσαι, ψηλός και τολμηρός. Με αξίες κι
ιδανικά και πίστη στη ζωή και στους ανθρώπους.
Να αγαπάς και να δίνεις, να
παλεύεις για το δίκιο, να προστατεύεις τους αδύναμους και να εμπιστεύεσαι έτσι
όπως εσύ μόνο ξέρεις κι ύστερα κάποιος
να σου κάνει κακό... κάποιος να σε πονέσει ανεπανόρθωτα... και να διαγράψει όλη
αυτή την πίστη. Αυτή την εμπιστοσύνη.
Τι θα έχει απομείνει στον κόσμο
αυτό αγάπη μου, αν όλα όσα πιστεύουμε είναι αδύναμα; Αν δεν μπορούν να νικήσουν
το κακό; Τι νόημα έχει αν δεν μπορεί το καλό να θριαμβεύσει;
Τι νόημα έχει παιδί μου αν δεν
μπορώ να σε φροντίσω σωστά! Αν δεν μπορώ να σε προστατεύσω, αν δεν μπορώ να σε
κρατήσω ασφαλή;
Αν δεν σου μάθω να προστατεύεις
τον εαυτό σου από τα αρπακτικά... αν δεν σου μάθω να μην γίνεις εσύ
αρπακτικό... Τι νόημα θα έχει αυτός ο κόσμος ψυχή μου αν κάνουμε όλοι λάθος κι
εσύ γίνεις αρπακτικό; Αν γίνεις εσύ θηρίο;
Κανένα... Κανένα νόημα αγόρι
μου. Παιδί μου λαμπερό... κανένα νόημα δεν θα έχει ο κόσμος μου... γιατί θα σε
έχω προδώσει. Γιατί θα έχω προδώσει εμένα. Γιατί θα έχω αποτύχει.
Τρέμω για εσένα. Φοβάμαι τα θεριά και τον άγριο κόσμο μα δεν θα σε
κρύψω από αυτόν, καλέ μου. Ούτε θα κρυφτώ...
Είσαι τυχερός όπως λίγα μικρά
παιδιά γιατί υπάρχει μια γωνιά στον πλανήτη αυτό που είναι ασφαλής για εσένα.
Είναι η αγκαλιά μου κι αυτή είναι η κληρονομιά σου.
Με αυτήν θα κάνεις τον κόσμο να
γυρίζει... Με αυτήν αγάπη μου, θα κάνεις τον κόσμο να ημερέψει...
Συνέχισε να ονειρεύεσαι και να
γελάς μικρό μου πλάσμα... κι εγώ θα είμαι η ασπίδα σου, ο κυματοθραύστης σου...
όσο μπορώ, όσο αντέχω.
Κι ελπίζω όταν θα είσαι έτοιμος
να βγεις εκεί έξω μόνος... ο κόσμος αυτός να έχει αλλάξει. Να έχει αλλάξει καλέ
μου και να μην είναι πιο δυνατά τα θηρία, ούτε εσύ να χρειαστεί ποτέ να γίνεις
θηρίο για να επιβιώσεις στη ζωή...
Να επιλέξεις σωστά και να γίνεις άνθρωπος καλέ μου κι αυτό απλά να
αρκεί για να σε προστατεύσει, από τα θηρία και τα αρπακτικά.
Μ' ακούς; Να γίνεις άνθρωπος...
αγόρι μου. Να γίνεις Άνθρωπος... για να μην έχω αποτύχει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου