Zωή είναι οι εμπειρίες που αποκτάς εκτός οθόνης…

Πέρασαν τα χρόνια. Θυμάμαι, τότε, κάθε φορά που έμπαινα σπίτι με τις λάσπες στα παπούτσια, με χτυπημένα τα γόνατα και τα λαχανιάσματα, εγώ και ο αδελφός και η αδελφή μου. Σκανδαλιάρικα παιδιά τότε, κυρίως εγώ. Παιδιά είμασταν, όπως και όλα τα υπόλοιπα, που γέμιζαν όλη την μέρα με δραστηριότητες, έξω από το σπίτι, έξω από το καθιστικό και την τηλεόραση. Έμπαιναν σπίτι μόνο για να τρώνε και να κοιμούνται.

Οι μέρες πέρασαν. Άλλοι καιροί τότε, άλλοι καιροί σήμερα. Η διαφορά τους μεγάλη, λες και ζούμε σε μια νέα γη, σε μια παντελώς νέα εποχή. Τα νέα παιδιά δεν λασπώνονται ούτε κτυπάνε τα γόνατα, ούτε καν λαχανιάζουν. Κτυπάνε τα τάμπλετ και τα κινητά τους στα τραπέζια κάθε φορά που χάνουν από τα ηλεκτρικά τους παιχνίδια. Με τα ωραία τους παπούτσια και τα καινούρια τους ρούχα!  Λαχανιάζουν όχι γιατί έχουν κουραστεί από το πολύ τρέξιμο αλλά γιατί είναι παντελώς αγύμναστα.

Τα μάτια δεν κοιτάνε τα άλλα, ούτε κουβεντιάζουνε μεταξύ τους πια τα μέλη της οικογένειας. Ξέχασαν το χρώμα των ματιών του άλλου. Ξέχασαν ότι συνυπάρχουν όλοι μέσα σε ένα σπίτι, πως όλοι μαζί αποτελούν μια οικογένεια. Ένα κομμάτι στο κοινωνικό σύνολο. Το κοινό τους αίμα τους ενώνει. Οι μικροί με τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Μα τώρα, όλοι είναι τόσο απασχολημένοι με τα ηλεκτρικά τους μηχανήματα. Όλοι είναι τόσο απορροφημένοι. Δεν φτάνουν όλα αυτά, τους αιχμαλώτισε μια μαύρη οθόνη που ήταν ικανότατη να χειραγωγεί μάζες και να εισχωρεί στο μυαλό των παιδιών σήμερα.

Η επικοινωνία έχει χαθεί. Μάταια η γιαγιά και ο παππούς προσπαθούνε να τραβήξουν την προσοχή των παιδιών. Μάταια αγοράζουν όλα τα νέα παιχνίδια που κυκλοφορούν στην αγορά τα οποία δεν έχουν κανένα ηλεκτρικό κομμάτι. Είναι πλέον μονιασμένοι, ζουν την δικιά τους ζωή, την δικιά τους εποχή, που ήταν καλύτερη, υγιέστερη.

Δεν διερωτάσαι ώρες ώρες με αυτό το βασανιστικό ερώτημα, τι θα κάνει τα παιδιά της νέας γενιάς να βγούνε ξανά έξω στη φύση, να ζήσουν την ζωή; Διότι ζωή δεν είναι μόνο τα βίντεο γκέιμς. Είναι οι εμπειρίες που αποκτάς, έξω παίζοντας, μεγαλώνοντας στη φύση, λερώνοντας τα χέρια και τα πόδια στα βουνά και στις αμμουδιές. Κοιτάζοντας τα άστρα. Ξέχασαν πως υπάρχουν φεγγάρι, σύννεφα. Ήλιος! Ήλιο που δεν βλέπουν αφού δεν βγαίνουν έξω πια τα πρωινά, άστρα που δεν παρατηρούν, ξεχνώντας πως υπάρχουν, εφόσον το κεφάλι τους είναι αλλού στραμμένο.

Είναι τραγικό το πώς ζούμε μέσα σε μια φυλακή, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Πώς είμαστε πιο κοντά όταν είμαστε πιο μακριά, μιλώντας από τις κάμερες των κινητών τηλεφώνων και των τάμπλετς… Ενώ όταν είμαστε κοντά, αναζητάμε άλλα πρόσωπα, άλλες εμπειρίες ζωής. Δεν μα ικανοποιεί τίποτα πια. Ας γυρίσουμε το σκεπτικό και το βλέμμα στους παλιούς καιρούς, ας αλλάξουμε πλέον τις προτεραιότητες μας, ας αφήσουμε όλα αυτά τα ηλεκτρονικά που μας φυλάκισαν. Πρέπει, αλλιώς, θα συνεχίσουμε να χανόμαστε…!

ΠΗΓΉ: http://www.anapnoes.gr/zoi-ine-i-ebiries-pou-apoktas-ektos-othonis/